Ε.Π.Ο.Σ. Φυλής

Ελληνικός Πολιτιστικός Ορειβατικός Σύλλογος Φυλής (Ε.Π.Ο.Σ. Φυλής) Ικτίνου 3 & Προμηθέως (παράδρομος της Αττικής οδού) ΦΥΛΗ ΤΚ13344 (350μ.από την έξοδο 6 της Αττικής οδού και από τη στάση του Προαστιακού Σιδηροδρόμου) Τηλ.2102411148 Κιν.6981005747

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ

31 Μαρ 2024
07:00AM - 05:00PM
Πάρνηθα: Πηγές Κρύας Φυλής – Λοιμικό - πηγές Γκούρας -  Αυλώνας (διάσχιση)
Βουραϊκός ποταμός (διάσχιση)07 Απρ 2024
07:00AM - 05:00PM
Βουραϊκός ποταμός (διάσχιση)
Ν.Πίνδος: Δροσοχώρι - Αυγό (2.148μ.)-Νεραΐδοχώρι (διάσχιση). Πεζοπορίες: Περτούλι - Φαράγγι Μάνας. Κορυφή Μπουντούρα (2.020μ.). Πύλη Τρικάλων. Πέτρινα γεφύρια Καμάρα και Αγ.Βησσαρίωνα.12 Απρ 2024
08:00AM - 05:00PM
Ν.Πίνδος: Δροσοχώρι - Αυγό (2.148μ.)-Νεραΐδοχώρι (διάσχιση). Πεζοπορίες: Περτούλι - Φαράγγι Μάνας. Κορυφή Μπουντούρα (2.020μ.). Πύλη Τρικάλων. Πέτρινα γεφύρια Καμάρα και Αγ.Βησσαρίωνα.
13 Απρ 2024
08:00AM - 05:00PM
Επιμορφωτικό διήμερο στελεχών αναβάσεων του Συλλόγου μας σε ξηρό και χιονισμένο πεδίο (ταχύρυθμο επιμορφωτικό διήμερο)
20 Απρ 2024
08:30AM - 01:00PM
Εθελοντικός καθαρισμός πηγών δυτ.Πάρνηθας: Ρουμάνι, Κατσιγιάννη, Καλογέρου, Γκούρα 
21 Απρ 2024
07:00AM - 05:00PM
Παρνασσός: Πολύδροσος – Επτάλοφος (διάσχιση)
Σκωτία: West Highland. Πάσχα 2024 27 Απρ 2024
08:00AM - 05:00PM
Σκωτία: West Highland. Πάσχα 2024 
Ροδόπη: Θρακικά Μετέωρα (διάσχιση) ποταμός Κομψάτος. Παπίκιο όρος (1.483μ.). Πόρτο Λάγος Βιστωνίδας. Ιαματικά λουτρά Ποταμιάς ή Λαγγαδά.02 Μαϊ 2024
04:00PM - 08:00PM
Ροδόπη: Θρακικά Μετέωρα (διάσχιση) ποταμός Κομψάτος. Παπίκιο όρος (1.483μ.). Πόρτο Λάγος Βιστωνίδας. Ιαματικά λουτρά Ποταμιάς ή Λαγγαδά.
19 Μαϊ 2024
07:00AM - 06:00PM
Οίτη: Μονοπάτι Σιδηροδρομικών - Φαράγγι Ασωπού
Αχαία. Χελμός: α) Ύδατα Στυγός - Ψηλή κορφή (2.355μ.) - Νεραϊδοράχη (2.341μ.) -Χιονοδρομικό (διάσχιση) β) Πεζοπορία Σόλος – Καστράκι – βρύση Γκόλφως – Σόλος (κυκλική)02 Ιουν 2024
07:00AM - 07:00PM
Αχαία. Χελμός: α) Ύδατα Στυγός - Ψηλή κορφή (2.355μ.) - Νεραϊδοράχη (2.341μ.) -Χιονοδρομικό (διάσχιση) β) Πεζοπορία Σόλος – Καστράκι – βρύση Γκόλφως – Σόλος (κυκλική)
ΚΙΡΓΙΣΤΑΝ, η ανέγγιχτη ομορφιά. 01 Αυγ 2024
08:00AM - 05:00PM
ΚΙΡΓΙΣΤΑΝ, η ανέγγιχτη ομορφιά. 
01 Αυγ 2024
08:00AM - 05:00PM
ΚΙΡΓΙΣΤΑΝ, ανάβαση στην κορυφή RAZDELNAYA (6 148μ).

ΣΧΟΛΕΣ

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΣ: Γ.Βουτυρόπουλος, Δ.Δασκαλάκης, Τ.Μουτάφης

Η σχολή αναρρίχησης αρχαρίων του Ε.Π.Ο.Σ. ΦΥΛΗΣ προσφέρει μια συγκροτημένη εισαγωγική γνώση και εμπειρία στη δραστηριότητα της αναρρίχησης συνδυάζοντας την εκπαίδευση στον βράχο.Στη σχολή αναρρίχησης αρχαρίων μπορεί να συμμετέχει όποια/ος έχει κλείσει το 18ο έτος της ηλικίας του και δεν απαιτείται προηγούμενη σχετική εμπειρία παρά μόνο λίγη διάθεση για περιπέτεια και αγάπη για τη φύση.ΣΧΟΛΗ ΑΝΑΡΡΙΧΗΣΗΣ ΜΕΣΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ ΑΠΡ ΜΑΙΟΣ 2024 a0f50

Το ορειβατικό σκι είναι ένα σπορ που απευθύνεται σε ορειβάτες αλλά και σε χιονοδρόμους.Στους χιονοδρόμους, η γνώση τεχνικών ορειβατικού σκι θα δώσει τη ασφαλή δυνατότητα και τις τεχνικές για να κινηθούν και εκτός πιστών ενός οργανωμένου χιονοδρομικού κέντρου, ενώ στους ορειβάτες θα δώσει τη δυνατότητα να απολαύσουν και να προσεγγίσουν με ασφάλεια και ταχύτητα ορεινούς όγκους.1 6248e

 ΛΑΜΠΕΙΑ ΟΡΗ-ΔΙΒΡΗ-ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ-Λ. ΚΑΙΑΦΑ

24-25-26-3-2017

Εν Λαμπεία είχε τας πηγάς ο ποταμός Ερύμανθος, ην δε το όρος τούτο ιερόν του Πανός και μοίρα του όρους Ερυμάνθου.

                                                                         Παυσανίας

            Στα  Λάμπεια όρη  είχε τις πηγές του ο Ερύμανθος και ήταν το βουνό ιερό του Πάνα και κομμάτι... του Ερύμανθου, γράφει ο διάσημος περιηγητής της αρχαιότητος, ο Παυσανίας από την Λυδία της Μικράς Ασίας.    

            Παρασκευή απόγευμα αναχωρήσαμε, περί τους 25 ορειβάτες με τον ορειβατικό σύλλογο Φυλής για την αρχαία Ολυμπία, όπου μείναμε οι περισσότεροι σε ξενοδοχείο και κάποιοι σε σκηνές...

            Αρχηγοί μας, ο Νίκος Μητρόπουλος της ορειβατικής ομάδας και ο Γιάννης Καλαφάτης της πεζοπορικής.

            Σκοπός μας η ανάβαση στα Λάμπεια όρη, όχι από την δημοφιλέστερη... διαδρομή από το χωριό Δίβρη, αλλά από την άλλη μεριά του βουνού... την ακριβώς αντίθετη... από το χωριό Τσιπιανά.

            Το πρωί του Σαββάτου το λεωφορείο μας μετέφερε στα Τσιπιανά, που είναι κτισμένο σε υψόμετρο 1.000 μ. σε μια  ειδυλλιακή... πλαγιά,  παραφυάδα του Ερύμανθου. 

            Στην ευρύτερη περιοχή του χωριού υπάρχουν πολλά σπήλαια και βάραθρα, όπου σύμφωνα με την μυθολογία, κατοικούσαν σ’ αυτά  Κένταυροι... από  την  γειτονική Φολόη.

            Επίσης στα βουνά της ευρύτερης περιοχής, κυνήγησε και σκότωσε ο Ηρακλής τον τρομερό Ερυμάνθιο Κάπρο, πραγματοποιώντας τον 4ο κατά σειρά άθλο του.

            Το οροπέδιο της Φολόης βρίσκεται στα όρια των νομών Ηλείας, Αχαίας και Αρκαδίας, στην έξοδο του φαραγγιού, του Ερυμάνθειου

Κάπρου και καλύπτεται από ένα απέραντο... δρυοδάσος με ευθύκορμες βελανιδιές.

            Το όνομά του το πήρε από τον βασιλιά των Κενταύρων της περιοχής, τον Φόλο, φίλο του Ηρακλή, τον οποίον και  φιλοξένησε στο παλάτι του, όταν τον κάλεσε για να απαλλάξει την περιοχή από την καταστροφική μανία του Ερυμάνθιου Κάπρου.

            Εντυπωσιασμένος από τα βέλη του, κάποια στιγμή που έλειπε ο Ηρακλής, πήρε ένα απ’ αυτά και το περιεργάζονταν με σπουδή μεγάλη... Και πάνω εκεί...  αποχαυνωμένος... από τον θαυμασμό... ξεχάστηκε...  και του πέφτει το βέλος στο πόδι του και τον τραυματίζει θανάσιμα, καθώς τα βέλη του Ηρακλή ήταν ποτισμένα με δηλητήριο...

            Οι Κένταυροι, τα μυθικά όντα, που από την μέση και πάνω ήταν άνθρωποι και από εκεί και κάτω άλογα, στην πραγματικότητα, σύμφωνα με μια πιο αληθοφανή... θεωρία, ήταν οι βοσκοί των μεγάλων κοπαδιών  από αγελάδες και ταύρους που βοσκούσαν στην απέραντη θεσσαλική πεδιάδα. Αυτοί καβαλίκευαν άλογα... που αφθονούσαν στην εν λόγω περιοχή και με την βουκέντρα στο χέρι, καθοδηγούσαν τα κοπάδια, σε μέρη που υπήρχε βοσκή.

             Από τις λέξεις κεντώ+ ταύρος προέκυψε το κένταυρος. Οι άνθρωποι αυτοί, επειδή περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους  καβάλα σε άλογο, αυτό είχε ως αποτέλεσμα  στην συνείδηση του κόσμου αυτά τα  δυο όντα, άνθρωπος και άλογο, να ταυτοποιηθούν... να γίνουν ένα  και  το αυτό.  Και με το πέρασμα των χιλιετιών... έμειναν στην μνήμη του κόσμου... ως μυθικά περίεργα όντα, ανθρωπάλογα... θα λέγαμε σήμερα.

            Κένταυροι βέβαια δεν ζούσαν μόνο στο Πήλιο... αλλά σύμφωνα με την μυθολογία και στα Λάμπεια όρη της Ηλείας, που γειτονεύουν με το οροπέδιο της Φολόης, με τα πλούσια λιβάδια.

            Απ’ τα Τσίπιανα κατάγονταν ο πατέρας του Νίκου Μπελογιάννη.

            Και περπατώντας για λίγο στο χωριό... βλέπουμε ένα κηδειόχαρτο... σε τηλεγραφόξυλο που ενημέρωνε τους ελάχιστους κατοίκους ότι στις τάδε του μηνός θα γίνει το 40’ημερο μνημόσυνο της κ. Βγενιώς... ηλικίας 105 χρόνων... Θεός’ σχωρέστην την κ. Ευγενία που «καβαντσάρισε» τον αιώνα!...

            Και γιατί να μην ξεπεράσει τον αιώνα η καημενούλα... Έζησε όλη την ζωή της σε αμόλυντο φυσικό περιβάλλον και σε περιοχή απείρου φυσικού κάλους, να αγναντεύει τριγύρω της τα δασωμένα όμορφα βουνά, που οι χιονισμένες κορφές  τους, λάμπουν στο στερέωμα... σαν βασιλικά στέμματα...

            Και ότι έτρωγε... ήταν αγνό και αμόλυντο... ότι παρήγαγε ο τόπος... Δηλαδή κτηνοτροφικά προϊόντα κατά κύριο λόγο... και ότι είχε οι «μπαξές» της,  λάχανα και ζαρζαβατικά... καθώς καλλιεργήσιμη γη δεν υπάρχει στο χωριό.

            Και κάτι ακόμα... Οι άνθρωποι του χωριού αυτού, όπως και πολλών ακόμα ορεινών χωριών της χώρας μας, ήταν σε μεγάλη κινητικότητα... Κάθε Άνοιξη ανέβαιναν με τα ζώα τους στα βουνά... στα λιβάδια... και ζούσαν εκεί οικογενειακώς... με ότι συνεπάγεται αυτό...  και τον Οκτώβρη κατέβαιναν στα σπίτια τους στο χωριό.

             Δεν είχαν καμία  άνεση... απ’ αυτές που έχουμε σήμερα οι γυναίκες, όπως  πλυντήρια ρούχων... και πιάτων, ηλεκτρικές κουζίνες κλπ. Εκείνες έπλυναν τα ρούχα και τα κλινοσκεπάσματα στο ρέμα...  ζύμωναν ψωμιά και τα έψηναν σε ξυλόφουρνο η στη γάστρα... τυροκομούσαν... βοηθούσαν και στα ζώα και φρόντιζαν και το λαχανόκηπό τους για να έχουν τα λαχανικά τους  και τα ζαρζαβατικά τους...

            Και όλη αυτή η δραστηριότητα κρατούσε το σώμα τους αλλά και το πνεύμα τους σε καλή κατάσταση... Τα χρόνια της να πάρουμε!...     

            Η πορεία μας ξεκίνησε απ’ το χωριό και  γρήγορα περάσαμε στην απέναντι πλευρά μιας βαθειάς χαράδρας που  το χωρίζει απ’ το παρακείμενο βουνό το Λάμπειο όρος η Λάμπεια όρη και ανηφορίσαμε για την κορφή του, μέσα σε δάσος από έλατα.

            Ονομάστηκαν έτσι διότι οι κορφές τους είναι γυμνές... και  τεφρώδους χρώματος, καθότι ασβεστολιθικές και όταν πέφτει ο ήλιος πάνω τους, λαμποκοπάει ο τόπος τριγύρω...

             Ανηφορίζαμε μέσα σε ελατοδάση... για περίπου ένα τρίωρο, μέχρι να βγούμε στην αλπική ζώνη, με τα χλοερά λιβάδια και τις εγκαταλειμμένες... εδώ και χρόνια στάνες... όπου κάναμε μια  στάση για αναψυχή...  σ’ ένα διάσελο.

            Από εδώ οι πεζοπόροι  συνέχιζαν την πορεία τους στο μονοπάτι για την Δίβρη και οι ορειβάτες, οχτώ... τον αριθμό,  πήραμε το μονοπάτι για την κορφή  Ανάληψη(1.798μ.)

            Η ανάβαση προς την κορφή, δύσκολη, κακοτράχαλη και κοπιαστική... Μας βγήκε η πίστη... μέχρι να την κατακτήσουμε!...         Στην κορφή υπάρχει πέτρινο κτίσμα χωρίς σκεπή, που δεν είναι εκκλησία... Πιο πολύ θυμίζει παρατηρητήριο... βίγλα...Υπάρχει βέβαια ένα μικρό εικονοστάσι της Ανάληψης του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που εκθρόνισε τον Πάνα, με την έλευση του Χριστιανισμού.  

             Εδώ καθίσαμε αρκετή ώρα για αναψυχή... και πατριδογνωσία... Στα βόρεια δεσπόζει ο Ερύμανθος με τις πολλές κορφές... τον Ωλενό, τις Ψηλές Κορφές, το Καλιφώνι, την Μουγγίλα, τον Προφ. Ηλία, Ψηλή Τούρλα, Νεραϊδοβούνι κ.α. Και στα νότια, το μεγάλο οροπέδιο της Φολόης, με τα πυκνά δρυοδάση και τα λιβάδια του.

            Η κατάβαση ήταν χειρότερη απ’ την ανάβαση, ιδιαίτερα μετά το οροπέδιο, όπου παλιότερα ήταν τα χωράφια των διβριωτών. Σήμερα δεν καλλιεργείται τίποτα... παρά μονάχα οι κήποι των σπιτιών τους!...       Το μονοπάτι αυτό, διέσχιζε πλαγιές ελατοσκέπαστες με μεγάλη κλίση και σάρες που μας έκαναν τη ζωή δύσκολη!... Είχαμε και κάποιες πτώσεις... ευτυχώς χωρίς συνέπειες...

             Και κάποτε... μετά από 8 ώρες πορείας, φτάσαμε στο ξακουστό και πανέμορφο χωριό την Δίβρη η Λάμπεια η Λαμπεία.  Με τους εφτά μαχαλάδες της... απλωμένους αμφιθετρικά στις παρυφές των Λάμπειων Ορέων, με πλήθος παραδοσιακών αρχοντικών κατοικιών,  μέσα σε απείρου κάλλους φυσικό περιβάλλον. Κάθε μαχαλάς έχει την εκκλησία του και το κοιμητήριό της...

             Με πολλές πηγές με γάργαρα νερά και ως εκ τούτου με πολλές καλαίσθητες και κάμποσες μνημειακές κρήνες, διάσπαρτες στους οικισμούς.

             Με αρκετά ρέματα να την διατρέχουν, που στο κάτω μέρος του χωριού συγκλίνουν... σχηματίζοντας το Διβριώτικο ποτάμι. Αυτό γεφυρώνεται με αξιόλογο, πέτρινο παραδοσιακής  λαϊκής αρχιτεκτονικής γεφύρι, με το όνομα Κλομποκής.

            Η Δίβρη  λόγω του δύσβατου  και του ορεινού της περιοχής, είναι κτισμένη σε υψόμετρο 900 μ. δεν κατοικήθηκε ποτέ από κατακτητές  και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αναπτυχθεί οικονομικά και πολιτιστικά και να προσφέρει αγωνιστές για την απελευθέρωσή της χώρας από τους τούρκους.

            Ιδιαίτερα το μοναστήρι της Χρυσοπηγής, που είναι κτισμένο σε κακοτράχαλη πλαγιά του όρους Αστρά, στα βόρεια του χωριού, προσέφερε πολλά στον απελευθερωτικό αγώνα, καθώς εδώ λειτουργούσε Κρυφό Σχολειό, που είναι επισκέψιμο σήμερα και η ίδια η μονή ήταν προσφιλές καταφύγιο των πολέμαρχων του Μοριά.         Και μετά την απελευθέρωση η Δίβρη, λόγω και της στρατηγικής της θέσης... σε σχετικά μικρή απόσταση από τρείς  σημαντικές πόλεις της Πελλοπονήσου, την Πάτρα, τον Πύργο και την Τρίπολη, εξελίχτηκε σε σημαντικό εμπορικό, οικονομικό και πνευματικό κέντρο για όλη την γύρω περιοχή.

            Ας μην ξεχνάμε πως εδώ λειτούργησε το πρώτο ελληνικό σχολείο μετά το 1821 και το ότι είναι η γενέτειρα πολλών πολιτικών προσωπικοτήτων της σύγχρονης Ελλάδας, όπως η Φάνη Πάλη- Πετραλιά, οι Στεφανόπουλοι, οι Ζαφειρόπουλοι και ο Παναγούλης.

            Επίσης στην Δίβρη έχει την έδρα της η εφημερίδα «Εντός» και το περιοδικό «Δίβρη». Το δε Πολιτιστικό της Κέντρο, οργανώνει κάθε καλοκαίρι πολλές κοινωνικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, όπως το «Φεστιβάλ του Βουνού», το «Χορευτικό Σεργιάνι» στις 20 Ιουλίου και το «Αντάμωμα στα Έλατα» στις 27 Ιουλίου.

            Κατάκοποι, καταλύσαμε σε κεντρική ταβέρνα, όπου είχαμε παραγγείλει να μας ετοιμάσουν μπακαλιάρο με σκορδαλιά... μιας και ήταν Απόκριες... Φάγαμε του σκασμού...  κάναμε και μια βόλτα στον οικισμό για να χωνέψουμε και πήραμε το δρόμο του γυρισμού στην Ολυμπία.

            Την επόμενη μέρα περπατήσαμε από το χωριό Κάτω Σαμικό, από δασικό δρόμο, μέχρι την αρχαία Σαμία(Αρχαία Ακρόπολη) των κλασικών χρόνων 3ος- 4ος π. Χ αιώνας.

             Κατόπιν συνεχίσαμε την πεζοπορία μας και προς έτερο παρακείμενο λόφο, όπου υπήρχε ακρόπολις προϊστορικού οικισμού και υπολείμματα... άκρως εντυπωσιακού Κυκλώπειου Τείχους της Μυκηναϊκής Εποχής.

            Πολλοί εδώ κάναμε τις «ταρζανιές»... μας, σκαρφαλώνοντας στα φοβερά... τείχη με τους ογκόλιθους,  για να φωτογραφίσουμε και να φωτογραφηθούμε... Και αναρωτιόμασταν και από μέσα μας αλλά και απ’ έξω μας... πως  άραγε τα κτίσανε οι πρόγονοί μας, εκείνες τις τόσο μακρινές... εποχές και με τι μέσα... Πρέπει να είχαν κάποια σχετική τεχνολογία... δεν γίνεται...

            Και στην συνέχεια κατεβήκαμε σε μια κοιλάδα με θαλερά λιβάδια και πολλά αγριολούλουδα όλων των αποχρώσεων... που ήταν χαρά Θεού... να την διασχίζεις και μετά ανηφορίσαμε το παρακείμενο βουνό που λέγεται Λάπιθα.

    

    

            Και όταν φτάσαμε στην κορφή του... αντικρίσαμε από κάτω, την  ξακουστή λίμνη Καϊάφα και την απέραντη ομώνυμη αμμουδερή παραλία με το θαυμαστό παράκτιο πευκοδάσος της Στροφιλιάς.

            Καθ’ οδόν, κάποιοι που μεγάλωσαν σε χωριά... έδιδαν μαθήματα Φυτολογίας σε συνορειβάτες  που δεν γνώριζαν πολλά πράγματα για την χλωρίδα του τόπου μας.

            Πολλοί δεν γνώριζαν τα ραδίκια,  τα λάπατα, την κρεμύδα... που κρεμάμαι για γούρι στα σπίτια μας κάθε Πρωτοχρονιά, την  αγκαθωτή σπαραγγιά, την ασφάκα την ρίγανη και τον ασφόδελο(μπουρντένι) στα θεσσαλικά... Τα φυτό αυτό, όταν ξεραθεί χρησιμοποιείται ευρέως εκεί ως προσάναμμα, οι δε βολβοί της ρίζας του χρησιμοποιούνταν τα παλιά... χρόνια για την θεραπεία κάποιας δερματικής πάθησης, που λέγονταν στην τοπική διάλεκτο «κολόθαρος».

             Επίσης τον φλόμο, με το πανέμορφο λυγερόκορμο κίτρινο άνθος του, το οποίο χρησιμοποιούσαν οι προγονοί μας από την αρχαιότητα ακόμα, για να «φλομώνουν» τα ψάρια... πρακτική ψαρέματος που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα... Και στην κατοχή... το τρώγανε οι άνθρωποι για να βάλουν κάτι στο στόμα τους... και πέφτανε σε ληθαργικό ύπνο... Και έτσι αφ’ ενός καταλάγιαζαν την πείνα τους και αφ’ εταίρου ξεχνούσαν και το ότι ήταν σκλάβοι!...

            Από την ιδιότητα αυτού του φυτού  να σε υπνώνει... βγήκε και η φράση «μας φλόμωσαν στα ψέματα»... που αφορά κυρίως τις σχέσεις μας με τους πολιτικούς... η «με φλόμωσε στο ψέμα»... που αφορά κυρίως τις διαπροσωπικές  μας σχέσεις...

            Εκεί στην κορφή, κάναμε μια γενναία στάση  για αναψυχή... και απόλαυση της τριγύρω περιοχής, με την ονομασία Καϊάφας και μετά κατηφορίσαμε προς την ομώνυμη λίμνη.

            Ο Καϊάφας με την λίμνη και το θαυμαστό φυσικό τοπίο που την περιβάλλει, βρίσκεται στα όρια του δήμου Ζαχάρως και περιλαμβάνει την απέραντη αμμουδερή, ομώνυμη παραλία, που διατρέχει όλη την ακτογραμμή του Κυπαρισσιακού κόλπου, το εντυπωσιακό παράκτιο πευκοδάσος της Στροφιλιάς και την οροσειρά του όρους Λάπιθα.             Στους δυτικούς πρόποδες αυτού,  σε εντυπωσιακό κάθετο βράχο βρίσκεται η σπηλιά  των Ανιγρίδων νυμφών, οι ιαματικές πηγές που σχηματίζουν μια φυσική πισίνα και κτηριακές εγκαταστάσεις για λουτροθεραπείες. Τα λουτρά αυτά ενδείκνυνται για ρευματοπάθειες, αρθροπάθειες, άσθμα, και δερματικές παθήσεις.

            Η μυθολογία λέει πως στην σπηλιά αυτή κατοικούσαν τρείς νύμφες... η Καλλειάφα απ’ όπου πήρε το όνομα η περιοχή, η Πηγαία και η Ίασις που είναι τα ονόματα των πηγών που παραπέμπουν σε νερά με θεραπευτικές ιδιότητες και ότι εδώ «ξέπλυνε» την  πληγή του ο κένταυρος Νέσσων που τραυματίστηκε στην «Κενταυρομαχία» γι’ αυτό τα νερά εδώ βρωμάνε... Βρωμάνε δε τα νερά απ’ το υδρόθειο που περιέχουν... και όχι απ’ τις πληγές του Νέσωνα... Επίσης ότι εδώ γεννήθηκε ο Δάρδανος... ε’ ξου και Δαρδανέλια τα ομώνυμα στενά, ο γενάρχης των Τρώων. Δηλαδή οι Τρώες ήταν Έλληνες στην καταγωγή...  Τι ωραία που τα συνταιριάζει  όλα η Μυθολογία!...

            Στους αρχαίους χρόνους, οι κάτοικοι της περιοχής πίστευαν πως τις θεραπευτικές ιδιότητες στα νερά των πηγών αυτών τις έδιναν οι νύμφες που ζούσαν στα δάση των γύρω βουνών και γι’ αυτό λάτρευαν τις νύμφες με ιδιαίτερο ζήλο... τιμώντας τες με ναούς, ιερά και τελετές...

      

     

            Η λίμνη δημιουργήθηκε μετά από μεγάλο σεισμό τον 6ο μ. Χ  αιώνα, καλύπτει έκταση 1500 τετ. μέτρων, έχει βάθος περί τα 2μ. και τις όχθες της στολίζουν πανύψηλες λεύκες και  πλούσια  βλάστηση.

Είναι δεύτερος κατά σειρά υδροβιότοπος του νομού Ηλείας.

            Λέγεται πως όταν η λίμνη είναι καθαρή... μπορείς να διακρίνεις στον πυθμένα της ερείπια οικισμού.

            Στη λίμνη υπάρχουν εγκαταστάσεις για θαλάσσια σπορ,  γίνονται εδώ κάθε χρόνο αγώνες θαλάσσιου σκι.

            Εκείνη την ώρα  που φτάσαμε στην λίμνη, από τον δρόμο  των λουτρών περνούσε ένα μεγάλο κοπάδι από κατσίκια που το «συνόδευαν»  δυο-τρία  τσοπανόσκυλα.

             Πολλά απ’ αυτά φορούσαν κουδούνια. Οι αρχηγοί του κοπαδιού... τα λεγόμενα «γκισέμια» φορούσαν μεγάλα κουδούνια στα στριφογυριστά κέρατά τους... Και άλλα φορούσαν μικρότερα... και διαφορετικά στο χρώμα και στον ήχο... Αλλά όλα μαζί συνέθεταν μια υπέροχη μελωδία που διαχέονταν στην ατμόσφαιρα, καθώς περνούσαν... που φάνταζε σαν καλωσόρισμα... στην μαγευτική...  και τόσο προικισμένη απ’ την Φύση περιοχή του Καϊαφα. Πίσω  ακολουθούσε ο ιδιοκτήτης του... οδηγώντας μια μερσεντές... Πόσο άλλαξαν οι καιροί!...

            Η λίμνη από μακριά φαινόταν όμορφη... και ειδυλλιακή... αλλά από κοντά ήταν πολύ βρώμικη...

            Απέναντι από τις πηγές, η τσιμεντένια αποβάθρα, όπου έδεναν οι βάρκες που μετέφεραν τους παραθεριστές στα λουτρά, απ’ την απέναντι πλευρά  της λίμνης, είναι τώρα έρημη και βρωμερή... καθώς τα λουτρά δεν λειτουργούν πλέον

            Στην συνέχεια περπατήσαμε ως την απέναντι μεριά της λίμνης και επισκεφτήκαμε τη νησίδα Αγ. Αικατερίνη, με το ομώνυμο εκκλησάκι, στο κέντρο αυτής. Μια  πέτρινη γέφυρα  συνδέει την νησίδα με την ξηρά, και εδώ σε μια στενή λουρίδα γης,  υπάρχουν τα καταλύματα όπου έμεναν οι παραθεριστές που έρχονταν εδώ για λουτροθεραπεία... δυο μικρά ξενοδοχεία  και δυο συγκροτήματα από δωμάτια  ασπρισμένα με μπλε πορτοπαράθυρα,

            Από μακριά φαίνονταν περιποιημένα... ασπρισμένα αλλά όταν φτάσαμε εκεί διαπιστώσαμε πως οι εγκαταστάσεις δεν λειτουργούν εδώ και κάμποσα χρόνια και το εσωτερικό τους ήταν λεηλατημένο. Τι κρίμα!... όλες αυτές οι εγκαταστάσεις να καταστρέφονται άδικα... αφημένες στο έλεος των καιρικών συνθηκών και των πανταχόθεν βανδάλων...

             Η χώρα μας κατάντησε μια χώρα γεμάτη ερείπια... Όπου και να πας ερειπωμένα και ακατοίκητα σπίτια βλέπεις... Που θα πάει αυτή η ιστορία!... Ένας θεός  μόνο ξέρει και ας βάλλει το χέρι του...

            Εν συνεχεία διασχίσαμε το πανέμορφο παράκτιο πευκοδάσος της Στροφιλιάς που έχει μείνει το μισό... απ’ τις πυρκαγιές του 2007 και κάποιοι κολυμπήσαμε στα κρύα νερά του Ιονίου πελάγους, στην απέραντη... αυτή παραλία, που την στολίζουν τα γνωστά μας κρινάκια της άμμου και  οι εντυπωσιακές «αμμοθίνες».

            Τι κρίμα!... Αυτή η υπέροχη γωνιά της χώρας μας,  η τόσο προικισμένη από τη Φύση, να είναι τόσο υποβαθμισμένη και έρημη και να μην βρίσκεις ούτε ένα καφέ ανοικτό η ένα εστιατόριο... Ενώ θα έπρεπε να είναι μια λουτρόπολη με ευρωπαϊκή εμβέλεια... και η παραλία της να σφύζει από ζωή...  και λουόμενους, χωρίς να καταστραφεί  η να αφανιστεί το παράκτιο δάσος βέβαια, η να κτιστούν σ’ αυτόν τον ευλογημένο...  και γαλήνιο... τόπο, τερατώδεις ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις και φασαριόζικα... μαγαζιά.

            Και μετά την ψυχρολουσία του πρώτου μας μπάνιου για φέτος, πήραμε το δρόμο της επιστροφής με μια στάση για φαγητό  σε χωριό της περιοχής.

            Το μαγαζί που καταλύσαμε είχε πολύ κόσμο και δεν φχαριστηθήκαμε το φαγητό αλλά μετά το ρίξαμε στο χορό και ξεχαστήκαμε...

            Ένας δε θαμώνας της ταβέρνας, καμιά σαρανταριά χρονών, έδωσε ρέστα στο χορό... Χόρεψε καταπληκτικά ζεϊμπέκικα και ένα ιδιότυπο... εντελώς προσωπικό  δικό του τσιφτετέλι τρεμουλιαστό... και κατά την γνώμη μου απογειώθηκε... έφτασε στην «έκσταση»...  Τόσο «δοσμένος» ήτανε, το κατευχαριστήθηκε  ο άνθρωπος. Πολύ μερακλής!

            Χορέψαμε και εμείς, πολλοί απ’ το γκρουπ,  νησιώτικα, καρσιλαμάδες, αμπτάλικα, καλαματιανά και ικαριώτικα... Χόρεψε πολύ και μερακλώθηκε και ο Νικολάκης ο αρχηγός μας... Και ενώ το μισό γκρουπ όδευε προς το λεωφορείο ο Νικολάκης με άρπαξε και με ανέβασε σ’ ένα τραπέζι να χορέψω τσιφτετέλι.... Αφού δεν ξεμεσιάστηκε πάλι καλά!... Τελευταία μπήκα στο πούλμαν...

             Και του χρόνου βρε παιδιά τέτοια μέρα να ξαναχορέψουμε... Αμήν.