Ένα ταξίδι με σωστή προετοιμασία για μια σημαντική  ανάβαση

Ο Δημήτρης Δηλαβέρης, γεννημένος το 1974,  μέλος του Ε.Π.Ο.Σ.Φυλής, ένας ανερχόμενος και σημαντικός ορειβάτης ξεκίνησε την ορειβασία σαν αρχάριος από το Σεπτέμβρη του 2014, παρακολούθησε με επιτυχία τη σχολή χειμερινού βουνού το 2015 (εκπαιδευτής Άκης Καραπετάκος) και αναρρίχησης βράχου το 2022 (εκπαιδευτές Γιώργος Βουτυρόπουλος και Γιώργος Αλιφέρης) και συνέχισε με το Σύλλογο τα πρώτα σοβαρά ορειβατικά του βήματα ανεβαίνοντας σε όλες σχεδόν τις ελληνικές κορυφές.

Από το 2016 συμμετείχε στις εξορμήσεις του ΕΠΟΣ ΦΥΛΗΣ στο εξωτερικό σε απαιτητικά βουνά όπως : στην Ινδία STOK KANGRI, 6.153m  ( Αύγουστος 2016), Σλοβενία TRIGLAV,  2.864m   (Απρίλιος 2017), Γεωργία KAZBEK,  5.054m   (Αύγουστος 2017) και Περού PISCO,  5.752m   και το VINICUNCA (RAINBOW MOUNTAIN), 5.200m (Ιούλιος 2018). Έκτοτε συνέχισε τις αναβάσεις άλλοτε μόνος, όπως την επόμενη χρονιά πάλι στο Περού HUASCARAN SUR, 6.768m   (Ιούλιος 2019) ή με τον ΕΠΟΣ ΦΥΛΗΣ στη Νορβηγία και στο Galdhøpiggen, 2.469m   (Αύγουστος 2019), στη Ρωσία ELBRUS, 5.642m   (Αύγουστος 2021), με τη Βαλκανική αποστολή της ΕΟΟΑ στην Τουρκία ΑΡΑΡΑΤ, 5.137m   (Αύγουστος 2022), στη Βολιβία το Σεπτέμβριο του 2022 στα βουνά HUAYNA POTOSI, 6.088m, ILLIMANI, 6.438m,   ANCOHUMA, 6.427m . Φέτος, το 2023 τα βήματά του τον έφεραν στο Ιράν, DAMAVAND (5.609μ) Ιούνιος, στη Βολιβία τον Ιούλιο στις κορυφές Cabeza del Condor (5648m), Chachacomani  (6.074m.), Illampu (6368m) και Sajama ( 6,542 m, μέχρι τα 6.318μ).

Οι κορυφές του 2023 ήταν σχεδιασμένες από το Δημήτρη ως προετοιμασία για την προσπάθειά του στην κορυφή Lenin.

Αποφασισμένος να «χτυπήσει» ψηλότερα, ετοιμάστηκε με μεθοδικότητα και προσοχή για να προσεγγίσει όσο το δυνατόν με σιγουριά την ψηλή αυτή κορυφή του Κιρκιστάν, προκλητικό προορισμό αρκετών Ελλήνων και ξένων ορειβατών.

Με την ευχή να καταφέρνει πάντα όλους τους στόχους του, δημοσιεύουμε την αναλυτική καταγραφή της προσπάθειάς του.

Τέλος, επειδή αποτελεί λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση για όλα τα μέλη και τους αποφοίτους σχολών του Συλλόγου μας  υποσχόμαστε να στηρίξουμε σαν σύλλογος όλες τις ανάλογες προσπάθειες που θα γίνουν στο μέλλον ή από τον ίδιο ή από οποιοδήποτε άλλον απόφοιτο των σχολών μας. Μας έκανε υπερήφανους με την ορειβατική ανοδική του πορεία και θα μείνουμε κοντά του αποδεικνύοντας ότι οι Σύλλογοι είναι μοναδικό φυτώριο για την ανάπτυξη της ορειβασίας και αναρρίχησης στην Ελλάδα και πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν, κόντρα στο ρεύμα ….ιδιωτικοποιήσεων της εποχής μας.

Στο κείμενο του Δημήτρη που ακολουθεί υπάρχουν σημαντικές πληροφορίες αλλά και οι προσωπικές του απόψεις για όποιον συνορειβάτη μας σχεδιάζει την ανάλογη ανάβαση.

ΚΙΡΓΙΣΤΑΝ

Για τη χώρα αυτή γνώριζα μόνο ότι είναι κάπου στην Κεντρική Ασία, κοντά στις υπόλοιπες χώρες που τελειώνουν σε -σταν (Καζακσταν , Ουζμπεκιστάν  κλπ!!!).  Χωρίς να την υποτιμώ σε καμία περίπτωση σαν ταξιδιωτικό προορισμό, εμένα το… κόλλημά μου ήταν η Lenin Peak, οπότε και όλος ο προγραμματισμός μου στράφηκε γύρω από την ανάβαση στην κορυφή.  Έκανα μια σχετική έρευνα στο διαδίκτυο, συμβουλεύτηκα και κάποιους γνωστούς μου και στο τέλος επέλεξα να κλείσω  με γνωστή εταιρεία που θεωρείται από τις τοπ στην κατηγορία της.  Το πλάνο ήταν να επιχειρήσω την ανάβαση στο Λένιν ως μέλος μια πολυάριθμης ομάδας, με οδηγούς, υποστήριξη και τη βοήθεια αχθοφόρων, εφόσον το επιθυμούσα.

Lenin Peak (7,134 m) γνωστή και σαν Ibn Sina ή  Avicenna Peak

Σάββατο, 22/7.

Προσγειώθηκα ξημερώματα στην Biskhek (πρωτεύουσα του Κιργιστάν). Ένα αυτοκίνητο με παρέλαβε από το αεροδρόμιο και με μετέφερε στο ξενοδοχείο μου, όπου μοιράστηκα δωμάτιο με ένα από τους συνορειβάτες μου, που συμμετείχε στην ίδια αποστολή (ένας Ιταλός, ο μόνος που γνώριζα από πριν).  Κοιμηθήκαμε μέχρι το μεσημέρι, για να ξεκουραστούμε από τις πολύωρες πτήσεις. Αφού ξυπνήσαμε  ξεκινήσαμε μια περιήγηση στην πόλη για τη γνωρίσουμε και να δούμε ότι αξιοθέατα προλαβαίναμε. Το βραδάκι επιστροφή στο ξενοδοχείο και ύπνος.

Κυριακή 23/7

Νωρίς το πρωί μας μετέφεραν στο αεροδρόμιο και στις 08:00 πετάξαμε στην Οsh, την πόλη από όπου ξεκινούν οι περισσότερες αποστολές για την κορυφή Λένιν. Μόλις φθάσαμε μας παρέλαβαν, μαζί με άλλα μέλη της αποστολής και μας μετέφεραν σε ξενώνα για να πάρουμε πρωινό.  Από εκεί μπήκαμε σε βαν, φορτώσαμε όλες τις αποσκευές και ξεκινήσαμε μια πορεία περίπου 5 ωρών μέχρι το  base camp. 

Φθάσαμε νωρίς το απόγευμα στο  base camp (3.600μ.) που είναι μια … ολόκληρη πολιτεία !!!. Μεγάλες (τεράστιες) σκηνές 2 ατόμων για διαμονή, με ηλεκτρικό ρεύμα, τουαλέτες (ορειβατικές αλλά και κανονικές !), ντους  με ζεστό νερό (!), πλυντήρια, αποθήκη για αποσκευές και μια τεράστια , νεόδμητη κουζίνα -τραπεζαρία που παρείχε 3 γεύματα την ημέρα (πρωινό , μεσημεριανό, βραδινό) σε στυλ μπουφέ.  Μέχρι και στύλοι με φώτα για τη νύχτα υπήρχαν! Μας υποδέχθηκε ο υπεύθυνος του base camp, μάλλον Ρώσος (τουλάχιστο είχε ρωσικό όνομα), ο οποίος μόλις αντιλήφθηκε ότι είμαι από την Ελλάδα άρχισε να μου λέει το «Πατερ ημών» στα Ελληνικά!! Μιλούσε κάποια σπαστά Ελληνικά που, κατά δήλωσή του, γνώριζε από την εκκλησία, ποιος ξέρει….  Το ίδιο βράδι γνωρίσαμε για πρώτη φορά και τους οδηγούς μας καθώς και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας.  Λοιπόν, έχουμε και λέμε: Επικεφαλής οδηγός ο Αζαμάτ, από το Καζακστάν (επάγγελμα…γυναικολόγος/μαιευτήρας - αλήθεια δεν είναι αστείο!), 2^ος οδηγός από τη Μογγολία, 3^ος από τη Ρωσία με γερμανικό όνομα και Αυστριακό παππού και 4^ος από το Νεπάλ (με πολλαπλές αναβάσεις σε ‘’οκτάρες ‘’), ηλικιακά όλοι εκεί γύρω στα 30-35.  Οι συνορειβάτες μου, μια αντίστοιχη …..πανσπερμία, ακούστε και κάνετε λογαριασμό. Κατηγορία κάτω των 25 ετών: 1 Σουηδός.  Κατηγορία  30-35 ετών: 1 Γάλλος και 1 Αμερικάνος. Κατηγορία 40-45 ετών: 3 Ρώσοι , ο ένας με τη γυναίκα του που ήρθε μαζί μας μόνο μέχρι το camp1. Κατηγορία 45-50 ετών: εγώ, ένας Δανός, ένας Πολωνός και ένας Λευκορώσος με τον γιό του (20αρης, ήρθε μέχρι το camp 1). Κατηγορία 60 ετών: 1 Ιταλός. Σύνολο για την κορυφή: 11 άτομα!!!  Πιο ‘’διεθνής’’ ομάδα δε γινόταν, ούτε το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να ήμασταν!!!  Σε ότι αφορά δε την εμπειρία, οι πιο έμπειροι είχαν ανέβει στην Ακονκάνγκουα ενώ μερικοί δεν είχαν ανέβει ποτέ πάνω από τα 3000-4000μ.

Το πρόγραμμα ανάβασης και εγκλιματισμού ήταν ήδη προκαθορισμένο από τους διοργανωτές και μπορώ να πω τηρήθηκε σχεδόν απόλυτα.

Lenin Peak, Base Camp

Δευτέρα 24/7

Πρωινό και μετά σύντομη πορεία εγκλιματισμού μέχρι έναν καταρράκτη (1-2ώρες από το base camp, +100μ). Επιστροφή στο base camp.

Τρίτη25/7

Πρωινό και μετά πορεία εγκλιματισμού μέχρι την κορυφογραμμή της κορυφής Petrovsky (περίπου 4.000μ). Επιστροφή στο base camp.

Τετάρτη26/7

Αναχώρηση κατά τις 09:00 το πρωί. Μεταφορά με όχημα μέχρι το καταρράκτη και από εκεί 4-5 ώρες πορεία μέχρι το 1^ο camp  (4.400μ), μέσω ενός υψηλού περάσματος και μετά από διάσχιση ενός μικρού ποταμού.  Το camp 1, περίπου μισή ώρα από την αρχή του παγετώνα, ήταν μια αντίστοιχη κατάσταση με το base camp αλλά σε μικρότερη κλίμακα : ίδιες σκηνές αλλά χωρίς ρεύμα, μεγάλη (τεράστια) σκηνή -τραπεζαρία, τουαλέτες.

Πέμπτη 27/7

Μετά το πρωινό ανεβήκαμε στην κορυφή Υukhin (5.100μ.), περίπου 1-2 ώρες από το camp 1.  Κατά την ανάβαση ξεκίνησε καταιγίδα με χιόνι και έντονα ηλεκτρικά φαινόμενα (για πρώτη φορά ένοιωσα στατικό ηλεκτρισμό στα μπατόν μου!!).  Τελικά ανεβήκαμε μόνο 5-6 άτομα μέχρι την κορυφή και μετά γρήγορα όλοι κάτω σε ασφαλέστερες συνθήκες.

Παρασκευή28/7

Μετά το πρωινό οι οδηγοί μας συνόδευσαν μέχρι την άκρη του παγετώνα όπου μας υπενθύμισαν βασικές τεχνικές πορείας, ασφάλισης και καταρρίχησης σε παγωμένο πεδίο.

Lenin Peak , στην άκρη του παγετώνα

Σάββατο 29/7

Αναχώρηση τα ξημερώματα (03:00)για το camp 2 . Πορεία μέχρι την αρχή του παγετώνα και από εκεί με κραμπόν μέσω παγωμένου πεδίου.  Ήπια κλίση για αρκετό διάστημα, μέχρι που φθάσαμε στο δύσκολο σημείο, με απότομες κλίσεις.  Εκεί η ανάβαση έγινε με χρήση φιξαρισμένων σκοινιών και ‘’ζουμάρ ‘’. Ακολούθησε ένα τμήμα με διαδοχικές crevasses , σε κάποιες από τις οποίες είχε τοποθετηθεί και σκάλα.  Από εκεί και πέρα τα πράγματα ήταν πιο βατά και η δυσκολία είχε να κάνει περισσότερο με το υψόμετρο και λιγότερο με το πεδίο.  Φθάσαμε στο camp 2 (5.300μ), σε μια βραχώδη πλαγιά, μετά από 7 έως 9 ώρες πορεία. Εκεί τα πράγματα άλλαξαν.  Μικρές σκηνές, 2 ατόμων, πάνω στον παγετώνα ή στο βράχο δίπλα στο παγετώνα και τουαλέτα …εν υπαίθρω!!! Κάθε σκηνή όφειλε να φροντίσει το  φαγητό και το νερό της (βράζαμε νερό σε εστίες που μας παρείχαν και ετοιμάζαμε γεύματα από τρόφιμα τα οποία επίσης μας παρείχαν από το camp1).

Lenin peak,μεταξύ camp 1 και camp 2

Lenin peak , camp 2

Κυριακή  30/7

Αναχωρήσαμε 08:00 το πρωί για τo camp3.  Μια ανάβαση χωρίς τεχνικές δυσκολίες αλλά αρκετά απαιτητική στο αρχικό και το τελικό κομμάτι της όπου έπρεπε να αναμετρηθούμε με 2 πολύ … σεβαστές ανηφόρες!!! Φθάσαμε στο camp3 (6.100μ.) μετά το μεσημέρι  (14:00),  ένα παγωμένο πλατώ, πριν την τελική πορεία για την κορυφή Λένιν. Κατάσταση αντίστοιχη με αυτή του camp 2 αλλά με πολύ περισσότερο χιόνι, άνεμο και κρύο.  Εδώ νερό δεν υπάρχει και πρέπει να λιώσεις χιόνι για να πιεις και να μαγειρέψεις.  Το απογευματάκι, 4 από εμάς, μαζί με έναν οδηγό, περπατήσαμε (περίπου 30 λεπτά) μέχρι την Razdelnaya (6.153μ.) μια κορυφή κοντά στην κατασκήνωση, ακριβώς στα σύνορα Κιργιστάν – Τατζικιστάν. Ο καλός καιρός βοήθησε και για καλές φωτογραφίες! Επιστρέψαμε με το φως της ημέρας για φαγητό και ύπνο.

Lenin peak, 

Δευτέρα  31/7

Αναχώρηση από το camp 3 στις 06:00. Κατάβαση το camp 2 και από εκεί στο camp1 (13:00), όπου κάναμε στάση για μεσημεριανό. Αφού φάγαμε ξεκινήσαμε για το base camp όπου φθάσαμε στις 18:00 για δείπνο και ύπνο.

Τρίτη 01/8 και Τετάρτη 02/07.

Ανάπαυση στο base camp. Κάποιοι προτίμησαν να γυρίσουν στην Οsh και να κοιμηθούν σε ξενοδοχείο (η ιδέα δεν μου άρεσε, βαριόμουν το ταξίδι από το base camp και πίσω, 5+5 ώρες οδικώς).

Πέμπτη 03/08. Ανάβαση στο camp1, όπως και πριν.  Φαγητό και ανάπαυση

Παρασκευή 04/08. Ανάβαση στο camp2, όπως και πριν.  Φαγητό και ανάπαυση. Πρώτες απώλειες:  Ο Αμερικάνος και ο Σουηδός, με καμένα πρόσωπα και σαφώς ταλαιπωρημένοι από το υψόμετρο μας εύχονται καλή τύχη και γυρίζουν πίσω στο camp1

Σάββατο 05/08. Ανάβαση στο camp3, όπως και πριν.  Φαγητό και ανάπαυση, προετοιμασία για την ανάβαση. Ο καιρός δύσκολος: πολύ χιόνι και πολύ δυνατός  άνεμος.  Ο Αζαμάτ είναι σαφής: Έχουμε ένα ‘’παράθυρο’’ καλού καιρού την Κυριακή και θα επιχειρήσουμε μέσα σε αυτό.  Φεύγουμε στις 02:00 τα ξημερώματα, ούτε λεπτό αργότερα.  Όποιος φθάσει στην κορυφή μέχρι τις 14:00 καλώς.  Μετά τις 14:00 όλοι ανεξαιρέτως αρχίζουμε την κάθοδο στο camp3, όπου και να βρισκόμαστε.

Κυριακή  06/08: Ημέρα κορυφής.  Χιόνι και πολύ δυνατοί άνεμοι. Εγερτήριο στις 01:00. Αναχώρηση στις 02:00.  ΄Ετοιμος και (παραδόξως πώς) ευδιάθετος. Πρώτη απώλεια της ημέρας: ο Ιταλός αρνείται να βγει από τη σκηνή λόγω καιρού και δηλώνει ότι θα κατέβει.   Ξεκινάμε οι υπόλοιποι  και φεύγω μπροστά , πίσω ακριβώς από τον επικεφαλής οδηγό.  Αρχικά κατηφόρα και μετά ανηφόρα, μέχρι να βγούμε σε ένα ατελείωτο πλατό  με ήπιες σχετικά κλίσεις που αναμένεται να μας βγάλει στην πολυπόθητη κορυφή. Το τελευταίο  κομμάτι της ανηφόρας είναι αρκετά απότομο. Το περνάμε και συνεχίζουμε. Κατά τις 08:00  ο ήλιος έχει σηκωθεί, η ατμόσφαιρα έχει καθαρίσει και ο αέρας έχει κοπάσει. Είναι το παράθυρο που μας ‘’υποσχέθηκε’’ ο Αζαμάτ.  Στο μεταξύ είχαμε και την 2^η  απώλεια της ημέρας: Ο Δανός μετά από 2-3 ώρες πορείας, αποφάσισε να γυρίσει πίσω. 

Περπάτημα ρυθμικό, βήματα αργά και βασανιστικά, παντού εκτυφλωτικό λευκό και η κορυφή ακόμα άφαντη.  Εξακολουθώ να προηγούμαι, πίσω από τον Αζαμάτ αλλά δεν κοιτάω πίσω μου πλέον.  Μετά από πολλές ώρες πορείας βλέπουμε κάτι που μοιάζει  με την κορυφή. Ο ρυθμός μου πέφτει. Με προσπερνούν. Ακολουθώ πίσω, αργά αλλά σε σταθερή απόσταση.  Και μετά από καμιά ώρα, επιτέλους ξεπροβάλλει η κορυφή !!

Και εκεί συνέβη κάτι που δεν το περίμενα.   Περίπου 50μ από την κορυφή βρίσκεται ο Αζαμάτ, με τους 3 Ρώσους από την ομάδα μας και μια επιπλέον Ρωσίδα, που ακολουθεί την ομάδα στην ημέρα κορυφής. Πίσω τους εγώ μόνος μου (περίπου 50μ).  Και ξαφνικά οι μπροστινοί σταματούν , γυρίζουν και με κοιτάζουν.  Ο Αζαμάτ μου κάνει νόημα να πλησιάσω. Εγώ κάνω νόημα να συνεχίσουν, εκείνος επιμένει. Δεν καταλαβαίνω αλλά περπατάω και τους φθάνω. Εκεί μου ανακοινώνουν ότι αποφάσισαν ότι θα περιμένουν πρώτα να ανέβω εγώ και μετά θα ανέβουν εκείνοι.  Δεν καταλαβαίνω πως και γιατί  αλλά η ώρα είναι περασμένη και δεν έχουμε χρόνο για πολλές κουβέντες. Σε 5 λεπτά είμαι στην κορυφή και μετά από μερικές στιγμές έχουν φθάσει και οι υπόλοιποι  που μου χάρισαν την ωραιότερη, μέχρι τώρα, ορειβατική ανάμνηση της ζωή μου !!!  Το ρολόι δείχνει 13:30. Το συναίσθημα απλά δεν περιγράφεται!

Μετά από ένα δεκάλεπτο φθάνει και ο Πολωνός και στο μεταξύ έχουν ανέβει και οι 2 οδηγοί (ο Μογγόλος και ο Ρώσος, ο Νεπαλέζος έμεινε τελικά πίσω στο camp3).  Συνθήκες κορυφής:  -15 με -20^ο C (αίσθηση -24^οC), άνεμοι 15-20 Km/h. Η ώρα πάει 14:00.  Λες και ο καιρός είχε κάνει συμφωνία με την μετεωρολογική υπηρεσία ! Σαν να γύρισε ένας αόρατος διακόπτης, ξαφνικά σηκώνεται αέρας και πέφτει ομίχλη!!! Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο, όποιος ανέβηκε, ανέβηκε, τώρα όλοι κάτω !!!

Η κάθοδος ήταν μακριά και βασανιστική.  Ο ενθουσιασμός για την επιτυχία (για όσους τα κατάφεραν) δεν μετρίασε την καταπόνηση, τόσο φυσική όσο και συναισθηματική. Ενδεικτικά αναφέρω ότι κάποιοι ξέμειναν από νερό και χρειάστηκε να κάνουμε στάση για να λιώσουμε χιόνι, ενώ σε 2 άτομα έγινε προληπτικά ένεση δεξαμεθαζόνης κατά την κατάβαση γιατί είχαν συμπτώματα αποπροσανατολισμού.  Φθάσαμε στο camp3 στις 20:00 , αφού είχε ήδη σκοτεινιάσει και ο καιρός είχε χειροτερέψει.  Μπήκα στη σκηνή μου όπως-όπως,  έλιωσα χιόνι για νερό, έφαγα ότι βρήκα που να μην χρειάζεται μαγείρεμα και έπεσα για ύπνο , με τα ακροδάκτυλα των χεριών και την άκρη της μύτης μου παγωμένα και μουδιασμένα.  Πριν κοιμηθούμε ο Αζαμάτ μας είχε ενημερώσει ότι την επομένη αναχωρούσαμε για το camp 2 στις 07:00. Lenin peak, κορυφή .

Δευτέρα  07/07. 

Ξύπνησα στις 06:30. Επιβεβαίωσα ότι φεύγουμε στις 07:00 και μετά …..ξανακοιμήθηκα!!!  Ξύπνησα και πάλι στις 07:15 , για να διαπιστώσω ότι όλη η ομάδα είχε ήδη αναχωρήσει και μόνο εγώ είχα μείνει πίσω (όχι ολομόναχος, το camp είχε αρκετό κόσμο, μέλη άλλων αποστολών).  Μάζεψα τα πράγματά μου και άρχισα να κατεβαίνω μόνος μου κατά τις 07:30. Ο καιρός ευτυχώς είχε βελτιωθεί.  Έφτασα στο camp 2 κατά τις 09:00, την ώρα που αναχωρούσαν οι τελευταίοι από εμάς.  Έφυγα μετά από εκείνους συνοδεία του τελευταίου οδηγού μας.  Φθάσαμε στο camp1 στις 13:30. Έφαγα, μάζεψα τα τελευταία μου πράγματα και ξεκίνησα μαζί με τους άλλους την κατάβαση στο base camp, όπου φθάσαμε στις 18:00, για τα επινίκια !!!

Επίλογος

Την επομένη ,  08/07, γυρίσαμε στην Osh όπου μείναμε σε ξενοδοχείο για 3 βράδια. Στις 11/7 πέταξα για Bishkek, και από εκεί πέταξα στο ταξίδι της επιστροφής  στις 12/7.  Στο διάστημα αυτό το μούδιασμα στη μύτη και τα ακροδάκτυλά μου επέμενε. Τρεις ημέρες μετά την κάθοδο από την κορυφή  η άκρη της μύτης μου άρχισε να αλλάζει χρώμα και έσπευσα να συμβουλευτώ γιατρό στην Osh!! Ευτυχώς ήταν κάτι επιφανειακό μόνο. Μέχρι να βεβαιωθώ όμως ότι δεν είχα μπει σε περιπέτειες, μια σχετική φρίκη την έφαγα !!!!. Σημειωτέο ότι πήρε 10 ημέρες ή και παραπάνω για να  αποκατασταθεί η αισθητικότητα και  στην μύτη και στα ακροδακτυλά μου.  Ειδικά σε κάποια από τα  ακροδάκτυλά μου τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές (περίπου 2 εβδομάδες μετά την κορυφή)  αλλάζω ακόμα νέο δέρμα, μετά από ένα επιφανειακό ξεφλούδισμα !!  Κάτι το ότι κρύωνα κατά τη διάρκεια της ανάβασης, κάτι ότι συχνά άφηνα ακάλυπτο το πρόσωπο και τα χέρια μου, τελικά φαίνεται ότι άρπαξα ελαφρά κρυοπαγήματα (1^ου βαθμού, αν κι ένας γιατρός στη Osh, αυτό της μύτης μου to διέγνωσε σαν 2^ου, ελπίζω ότι μάλλον έκανε λάθος !!!).

Απολογισμός

Σχεδόν όλες οι πηγές  στο διαδίκτυο αναφέρουν την κορυφή σαν την ευκολότερη 7αρα στο κόσμο.  Δεν ξέρω αν εγώ βρέθηκα σε δύσκολες συνθήκες (καιρός κλπ.) ή σε κακή ημέρα.  Η προσωπική εμπειρία μου με υποχρεώνει να αντιστρέψω τη διατύπωση και να πω ότι η κορυφή Λένιν δεν είναι η ευκολότερη, αλλά η λιγότερο δύσκολη 7αρα για μένα!!.  Δεν ξέρω αν υπάρχουν εύκολες 7αρες, η Λένιν πάντως δεν μου φάνηκε εύκολη, ούτε σε εμένα (που είχα ήδη καλό εγκλιματισμό) ούτε στους υπόλοιπους συνορειβάτες μου.  Η ανάβαση, αν και τεχνικά δεν ήταν περίπλοκή, ήταν ιδιαίτερα εξαντλητική, η δε φυσική αποκατάστασή μας μετά την επιστροφή πήρε τουλάχιστον 1-2 εβδομάδες!!!  Αχθοφόρους χρησιμοποίησα μόνο από το camp2 στο camp 3 (4 κιλά)  και την τελευταία ημέρα από το camp 1 στο base camp, από επιλογή (δεν το προτείνω, με αχθοφόρους δεν είναι μόνο ευκολότερο αλλά και ασφαλέστερο).

Οι αλλοιώσεις  στα ακροδάχτυλα και στην μύτη μου, αν και ευτυχώς ελαφρές, ας υπενθυμίζουν σε όλους μας ότι δεν ήμαστε άτρωτοι και τα κρυοπαγήματα, ειδικά σε μεγάλο υψόμετρο, αποτελούν έναν υπαρκτό κίνδυνο για όλους μας.

Αφιερωμένο στη μνήμη του πατέρα μου.

Χωρίς να το έχω προγραμματίσει ή επιδιώξει, την ημέρα που ανέβηκα στη Λένιν συμπληρώθηκε ακριβώς ένας χρόνος από το θάνατό του.

Δημήτρης Δηλαβέρης ,Αύγουστος 2023