Ε.Π.Ο.Σ. Φυλής

Ελληνικός Πολιτιστικός Ορειβατικός Σύλλογος Φυλής (Ε.Π.Ο.Σ. Φυλής) Ικτίνου 3 & Προμηθέως (παράδρομος της Αττικής οδού) ΦΥΛΗ ΤΚ13344 (350μ.από την έξοδο 6 της Αττικής οδού και από τη στάση του Προαστιακού Σιδηροδρόμου) Τηλ.2102411148 Κιν.6981005747

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ

31 Μαρ 2024
07:00AM - 05:00PM
Πάρνηθα: Πηγές Κρύας Φυλής – Λοιμικό - πηγές Γκούρας -  Αυλώνας (διάσχιση)
Βουραϊκός ποταμός (διάσχιση)07 Απρ 2024
07:00AM - 05:00PM
Βουραϊκός ποταμός (διάσχιση)
Ν.Πίνδος: Δροσοχώρι - Αυγό (2.148μ.)-Νεραΐδοχώρι (διάσχιση). Πεζοπορίες: Περτούλι - Φαράγγι Μάνας. Κορυφή Μπουντούρα (2.020μ.). Πύλη Τρικάλων. Πέτρινα γεφύρια Καμάρα και Αγ.Βησσαρίωνα.12 Απρ 2024
08:00AM - 05:00PM
Ν.Πίνδος: Δροσοχώρι - Αυγό (2.148μ.)-Νεραΐδοχώρι (διάσχιση). Πεζοπορίες: Περτούλι - Φαράγγι Μάνας. Κορυφή Μπουντούρα (2.020μ.). Πύλη Τρικάλων. Πέτρινα γεφύρια Καμάρα και Αγ.Βησσαρίωνα.
13 Απρ 2024
08:00AM - 05:00PM
Επιμορφωτικό διήμερο στελεχών αναβάσεων του Συλλόγου μας σε ξηρό και χιονισμένο πεδίο (ταχύρυθμο επιμορφωτικό διήμερο)
20 Απρ 2024
08:30AM - 01:00PM
Εθελοντικός καθαρισμός πηγών δυτ.Πάρνηθας: Ρουμάνι, Κατσιγιάννη, Καλογέρου, Γκούρα 
21 Απρ 2024
07:00AM - 05:00PM
Παρνασσός: Πολύδροσος – Επτάλοφος (διάσχιση)
Σκωτία: West Highland. Πάσχα 2024 27 Απρ 2024
08:00AM - 05:00PM
Σκωτία: West Highland. Πάσχα 2024 
Ροδόπη: Θρακικά Μετέωρα (διάσχιση) ποταμός Κομψάτος. Παπίκιο όρος (1.483μ.). Πόρτο Λάγος Βιστωνίδας. Ιαματικά λουτρά Ποταμιάς ή Λαγγαδά.02 Μαϊ 2024
04:00PM - 08:00PM
Ροδόπη: Θρακικά Μετέωρα (διάσχιση) ποταμός Κομψάτος. Παπίκιο όρος (1.483μ.). Πόρτο Λάγος Βιστωνίδας. Ιαματικά λουτρά Ποταμιάς ή Λαγγαδά.
19 Μαϊ 2024
07:00AM - 06:00PM
Οίτη: Μονοπάτι Σιδηροδρομικών - Φαράγγι Ασωπού
Αχαία. Χελμός: α) Ύδατα Στυγός - Ψηλή κορφή (2.355μ.) - Νεραϊδοράχη (2.341μ.) -Χιονοδρομικό (διάσχιση) β) Πεζοπορία Σόλος – Καστράκι – βρύση Γκόλφως – Σόλος (κυκλική)02 Ιουν 2024
07:00AM - 07:00PM
Αχαία. Χελμός: α) Ύδατα Στυγός - Ψηλή κορφή (2.355μ.) - Νεραϊδοράχη (2.341μ.) -Χιονοδρομικό (διάσχιση) β) Πεζοπορία Σόλος – Καστράκι – βρύση Γκόλφως – Σόλος (κυκλική)
ΚΙΡΓΙΣΤΑΝ, η ανέγγιχτη ομορφιά. 01 Αυγ 2024
08:00AM - 05:00PM
ΚΙΡΓΙΣΤΑΝ, η ανέγγιχτη ομορφιά. 
01 Αυγ 2024
08:00AM - 05:00PM
ΚΙΡΓΙΣΤΑΝ, ανάβαση στην κορυφή RAZDELNAYA (6 148μ).

ΣΧΟΛΕΣ

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΣ: Γ.Βουτυρόπουλος, Δ.Δασκαλάκης, Τ.Μουτάφης

Η σχολή αναρρίχησης αρχαρίων του Ε.Π.Ο.Σ. ΦΥΛΗΣ προσφέρει μια συγκροτημένη εισαγωγική γνώση και εμπειρία στη δραστηριότητα της αναρρίχησης συνδυάζοντας την εκπαίδευση στον βράχο.Στη σχολή αναρρίχησης αρχαρίων μπορεί να συμμετέχει όποια/ος έχει κλείσει το 18ο έτος της ηλικίας του και δεν απαιτείται προηγούμενη σχετική εμπειρία παρά μόνο λίγη διάθεση για περιπέτεια και αγάπη για τη φύση.ΣΧΟΛΗ ΑΝΑΡΡΙΧΗΣΗΣ ΜΕΣΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ ΑΠΡ ΜΑΙΟΣ 2024 a0f50

Το ορειβατικό σκι είναι ένα σπορ που απευθύνεται σε ορειβάτες αλλά και σε χιονοδρόμους.Στους χιονοδρόμους, η γνώση τεχνικών ορειβατικού σκι θα δώσει τη ασφαλή δυνατότητα και τις τεχνικές για να κινηθούν και εκτός πιστών ενός οργανωμένου χιονοδρομικού κέντρου, ενώ στους ορειβάτες θα δώσει τη δυνατότητα να απολαύσουν και να προσεγγίσουν με ασφάλεια και ταχύτητα ορεινούς όγκους.1 6248e

Το πρωί της Κυριακής του Πάσχα, 8  Απριλίου 2007, αναχωρήσαμε με πουλμανάκι από το χωριό Βιγιαφλόρ (Villaflor, υψόμετρο 1.400 μ.) της Τενερίφης (Tenerife), του συμπλέγματος των Καναρίων Νήσων, δεκαπέντε ορειβάτες του Ε.Π.Ο.Σ. Φυλής και ένας ντόπιος οδηγός βουνού για να πεζοπορήσουμε ως την κορυφή του ηφαιστείου Πίκο ντελ Τέιδε. Η υπόλοιπη ομάδα, που σκόπευε να πλησιάσει την κορυφή κάνοντας χρήση του τελεφερίκ, δεν κατόρθωσε να ξεκινήσει, επειδή ο ισχυρότατος άνεμος δεν επέτρεπε τη λειτουργία του.
Σε 45 λεπτά φτάσαμε οδικώς στη βάση (2.200 μ.) του κώνου της κορφής Μοντάνια Μπλάνκα (Montana Blanca, 2748 μ.), απ’ όπου ξεκινάει ένας χωματόδρομος, διασχίζει τη διαμέτρου 8 χλμ. καλντέρα, δημιουργημένη από τη διάβρωση του ηφαιστειογενούς εδάφους, και καταλήγει στους πρόποδες του Τέιδε. Αρχίσαμε την πεζοπορία κατά τις 9 π.μ. ατενίζοντας τη θάλασσα των νεφών ολόγυρα κάτω από τα πόδια μας, καθώς και το κτίριο του αστεροσκοπείου του Τέιδε απέναντί μας, πάνω στην κορφή Ιθάνια, που άστραφτε στις ακτίνες του πρωινού ήλιου. Περπατήσαμε περίπου 5 χλμ. σε έναν αρκετά ομαλό, αλλά ελικοειδή ορεινό δρόμο, που ανηφόριζε ελαφρά ως την τοποθεσία Ουέβος ντε Τέιδε (Huevos de Teide = Αβγά του Τέιδε), ένα εντυπωσιακό σύνολο διάσπαρτων ηφαιστειακών βράχων σφαιρικού σχεδόν σχήματος, μαύρου χρώματος και διαμέτρου πολλών μέτρων. Εκεί, σε ένα υψόμετρο 2.700 μ. περίπου, αρχίζει η πραγματική ανάβαση. Η ώρα είναι 10:30 και ο ήλιος πυρώνει τα μαύρα ποτάμια της πετρωμένης λάβας, που σκίζουν σαν χείμαρροι την κίτρινη ελαφρόπετρα του εδάφους. Σε λίγο παίρνουμε ένα μονοπατάκι που ανηφορίζει με ατελείωτα ζιγκ-ζαγκ σε ένα έδαφος από ηφαιστειογενείς μαύρες κροκάλες και γκρίζες ελαφρόπετρες, στην ουσία μια ιδιαίτερα κουραστική σάρα που δυσκολεύει την ανάβαση. Το μονοπάτι είναι πολύ ευκρινές, δεν χρειάζεται σηματοδότηση. Οι ελάχιστες διακλαδώσεις που συναντάμε δεν είναι παρά συντομεύσεις που χρησιμοποιούν οι  ορειβάτες κατηφορίζοντας από την κορυφή. Υπάρχει ελάχιστη βλάστηση, αποτελούμενη κυρίως από ένα είδος θαμνώδους κάκτου χωρίς αγκάθια. Διακρίναμε ελάχιστα πουλάκια που φτερούγιζαν από θάμνο σε θάμνο, καθώς και κάποιες σαυρούλες. Τελικά, μετά από ανάβαση τριών περίπου ωρών, έσκασε μύτη η καπνοδόχος του καταφυγίου, όταν όλοι μας είχαμε φτάσει στα όρια της αντοχής μας, δίνοντάς μας το κουράγιο να διανύσουμε τα τελευταία από τα περίπου 970 μέτρα υψομετρικής διαφοράς που μας χώριζαν από την αφετηρία μας.
Πρόκειται για το καταφύγιο Αλταβίστα (Altavista), που βρίσκεται σε ένα πλάτωμα 3.270 μέτρων και χτίστηκε το 1892 από έναν Άγγλο λάτρη του ηφαιστείου. Δεν είχαμε την τύχη να μας φιλοξενήσει (ήταν γνωστό πριν ξεκινήσουμε την ανάβαση) διότι επισκευάζεται ενόψει της υποψηφιότητας που υπέβαλε η κυβέρνηση της αυτόνομης πολιτείας των Καναρίων Νήσων να ανακηρυχθεί το Εθνικό Πάρκο του Τέιδε κληρονομιά της ανθρωπότητας (όπως το Κιλιμαντζάρο, το Γκραν Κάνιον, τα Γκαλάπαγος κ.λπ.), από την ΟΥΝΕΣΚΟ.
Ξεκουραστήκαμε, ωστόσο, στην εξωτερική βεράντα του, ήπιαμε νερό από τα παγούρια μας και κολατσίσαμε για να αναπληρώσουμε κάποιες ελάχιστες έστω από τις δυνάμεις που μας αφαίρεσε η μέχρι εκεί ανάβαση, περιμένοντας να συγκεντρωθεί όλη η ομάδα. Δεν παραλείψαμε να φορέσουμε τα αντιανεμικά μας διότι, παρά το ηλιόλουστο της ημέρας, η θερμοκρασία δεν ξεπερνούσε τους 10ο. Βεβαίως, στην ίδια βεράντα ξανασυναντήσαμε και τον ξεχασμένο, αφότου είχαμε μπει στο μονοπάτι, οδηγό μας που, έχοντας φτάσει εκεί μισή ώρα πρωτύτερα, μας ρώτησε ανήσυχος αν νιώθαμε όλοι καλά, αν το υψόμετρο δεν μας είχε καταπονήσει… Τον πληροφορήσαμε ότι και στην Ελλάδα ο Όλυμπος πλησιάζει τα 3.000 μ. και δεν είμαστε ασυνήθιστοι σε τέτοια υψόμετρα. Και αυτός μας αποκάλυψε ότι ανεβαίνει το βουνό πάνω από 150 φορές το χρόνο και σ’ αυτό οφείλεται η τόση άνεσή του.
Απέμεναν ακόμα τα 500 μ. υψομετρικής διαφοράς που μας χώριζαν από την κορυφή. Ξεκινήσαμε την ανάβασή μας μισή ώρα αργότερα πατώντας πάνω σε στρώματα στερεοποιημένης λάβας, με κάποια κατάλοιπα από παγωμένες χιονούρες. Ήδη διακρινόταν για πρώτη φορά η λευκή ηφαιστειογενής μύτη του Τέιδε. Το κρύο είχε ενταθεί και το αραιό οξυγόνο της ατμόσφαιρας είχε αρχίζει να επιδρά αρνητικά σε κάποια μέλη της ομάδας. Επιπλέον, η όλο και πιο ισχυρή μυρωδιά θειαφιού μάς προκαλούσε δυσφορία. Το πρώτο κομμάτι της ανάβασης από το καταφύγιο προς την κορυφή έχει υψομετρική διαφορά 278 μ. και φτάνει στο πλάτωμα Φορταλέθα (Φρούριο) με εντυπωσιακή θέα κι από τις δυο πλαγιές της κορυφογραμμής. Διασχίζοντάς το, φτάνουμε στην τοποθεσία Ραμπλέτα (Περαντζάδα), στα 3.549 μ., όπου είναι και το τέρμα του τελεφερίκ. Όταν λειτουργεί, για να περάσεις από εκείνο το σημείο απαιτείται άδεια διέλευσης προς την κορυφή. Όμως, αν και είχαμε πάρει την απαραίτητη άδεια, ο φύλακας δεν ήταν εκεί για να μας τη ζητήσει, αφού ο καιρός δεν είχε επιτρέψει τη λειτουργία του βαγονέτου. Συναντήσαμε απλώς ένα ζευγάρι Γερμανών, που επέστρεφαν στο καταφύγιο. Αναρωτηθήκαμε τι πρόβλημα είχε ο καιρός. Για ποιο λόγο δεν λειτουργούσε το τελεφερίκ; Το μονοπάτι για την κορφή, η οποία βρισκόταν 157 μ. ψηλότερα, ξεκινούσε από το σημείο εκείνο και χανόταν πίσω από απόκρημνα βράχια μαύρης λάβας, σκεπασμένα με κρυστάλλους παγωμένου χιονιού που άστραφταν στις ακτίνες του μεσημεριάτικου ήλιου. Ύστερα από μερικά βήματα μετασχηματίζεται σε χτιστό καλντερίμι με πέτρινα σκαλοπάτια. Μόλις λοιπόν περάσαμε τα βράχια που μας το έκρυβαν, μια ριπή ισχυρότατου ανέμου μάς ανάγκασε να οπισθοχωρήσουμε για να μην πέσουμε κάτω. Ο οδηγός μας μας συμβούλεψε να σταματήσουμε εκεί. Ο ίδιος δεν είχε πρόθεση να συνεχίσει την ανάβαση, επειδή θεωρούσε ότι ο άνεμος την καθιστούσε ιδιαίτερα επικίνδυνη. Τι αδικία! Τι ατυχία! Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε. Τόσος κόπος και η σημαία μας δεν θα ανέμιζε στη Στέγη της Ισπανίας! Ανταλλάξαμε βλέμματα απόγνωσης, στηριγμένοι με κόπο στα μπατόν για να μη μας ρίξει κάτω ο άνεμος. Κάποιοι πεισματάρηδες σκύψαμε, για να ελαττώσουμε την αντίσταση του κορμιού μας απέναντι στον άνεμο, και προχωρήσαμε καμιά δεκαριά βήματα κολλημένοι στα βράχια. Και, η προσπάθεια πέτυχε! Δεν πέσαμε. Κάναμε δυο τρία βήματα ακόμα. Στηριχτήκαμε πάλι στα βράχια και στρέψαμε πίσω το κεφάλι: οι περισσότεροι της ομάδας είχαν τολμήσει να ακολουθήσουν αυτούς που αγνόησαν τη συμβουλή του οδηγού. Θα επιχειρούσαμε τελικά την ανάβαση με δική μας ευθύνη. Και έτσι σκυμμένοι, ο ένας πίσω από τον άλλον, φτάσαμε στα χείλη του κρατήρα, πολύ πιο μικρού απ’ όσο φανταζόμασταν (80 μ. περίπου διάμετρος) και απ’ όπου ξεπετάγονταν, από διάφορα σημεία, σύννεφα ατμών υδρόθειου που μας έκαναν να βουλώσουμε τη μύτη μας. Η ανάβαση από το καταφύγιο στην κορφή είχε διαρκέσει λιγότερο από δύο ώρες και η μυρωδιά του υδρόθειου δεν μας ενοχλούσε πια. Βρισκόμασταν πάνω σε μια στοίβα βράχων, σε ύψος 3.718 μ.° σε πρώτο πλάνο ολόγυρα και προς τα κάτω μας απλωνόταν ένα στεφάνι σύννεφου, σε δεύτερο πλάνο οι ακτές της Τενερίφης, λουσμένες από τον Ατλαντικό. Στο βάθος διακρινόταν κάποιο νησί. Δεν μας ένοιαζε πια ο δυνατός άνεμος. Κάποιος έβγαλε την πυξίδα και μας πληροφόρησε ότι το νησί που φαινόταν στα ΝΔ ήταν η Γκομέρα…
Η κούραση εξαφανίστηκε ως διά μαγείας και για πάνω από μισή ώρα απόλαυσε ο καθένας μας τη στιγμή, βγάζοντας φωτογραφίες, σκαρφαλώνοντας στα βραχάκια, ατενίζοντας το τοπίο, τσουγκρίζοντας σοκολατένια αβγά ελλείψει κόκκινων πασχαλιάτικων για το Χριστός Ανέστη, ζεσταίνοντας τα παγωμένα χέρια μας μέσα στις χαραμάδες απ’ όπου έβγαινε ο ζεστός ατμός…
Και, τελικά, αποφασίσαμε να αρχίσουμε την κατάβαση. Τότε, επιτέλους, θυμηθήκαμε να βγάλουμε την τυπική ομαδική φωτογραφία της κορυφής. Όμως βιαζόμασταν πια να φτάσουμε στο καταφύγιο. Είχαμε αρχίσει να πεινάμε. Θαρρείς και όλος ο κόπος των ορειβατών, που συμμετείχαν στην προσπάθεια, καθώς επίσης και ο μόχθος όσων πήραν την πρωτοβουλία να διοργανώσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις πρακτικές λεπτομέρειες του εγχειρήματος, μας είχε αδειάσει το στομάχι… Σε ένα σημείο του κατηφορικού καλντεριμιού προς το κτίριο του τελεφερίκ ξανασυναντήσαμε και τον οδηγό μας και όλοι μαζί επιστρέψαμε στην Αλταβίστα για τα περαιτέρω: κάνα σάντουιτς, μπόλικο νερό και κατάβαση στο πουλμανάκι που θα μας γυρνούσε πίσω στη Βιγιαφλόρ. Εκεί, στον ξενώνα, κάναμε Πάσχα με ντόπιο κατσικάκι, που είχαμε παραγγείλει από το πρωί στον ξενοδόχο, και με κόκκινο κρασί από τα αμπέλια των πλαγιών του Τέιδε. Δυστυχώς, το ρυζόγαλο που μας πρόσφεραν για επιδόρπιο δεν συνέβαλε και τόσο στην πασχαλινή ατμόσφαιρα…

Φάρος για τους ταξιδιώτες, μια πύλη του Άδη!
Για τους Γκουάντσας, τους αρχαίους κατοίκους των Μακαρίων Νήσων, όπως αποκαλούσαν τα νησιά αυτά του Ατλαντικού οι ιστοριογράφοι της κλασικής εποχής, το ηφαίστειο της Τενερίφης ήταν ιερό. Αποτελούσε μια από τις πύλες του κάτω κόσμου. Εκεί κατοικούσε ο Μεγάλος Πατέρας Γκουαγιότα Τέιδε. Με το πέρασμα του χρόνου, αυτή η μυθολογική εικόνα παραχώρησε τη θέση της σε μια άλλη, του βουνού που προσανατολίζει τους ναυτικούς που περιπλέουν τη δυτική Αφρική. Σήμερα συνεχίζει να εκπληρώνει αυτή την αποστολή ως ο φάρος που οδηγεί τις ελπίδες χιλιάδων Αφρικανών, που με ψαρόβαρκες επιχειρούν να μεταναστεύσουν στον υποτιθέμενο εργασιακό παράδεισο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ακόμα και σήμερα είναι ένας χώρος αδιάρρηκτα συνδεδεμένος με τη συλλογική μνήμη των κατοίκων του αρχιπελάγους, που αναγνωρίζουν το περίγραμμα του Τέιδε και το συνδέουν με την κοινότητα όπου ανήκουν. Ακόμα και σήμερα, ο πεζοπόρος που τον περιδιαβαίνει, βρίσκει στις σχισμές των βράχων του κρυμμένα αναθήματα και διασταυρώνεται με προσκυνητές που εκπληρώνουν το τάμα τους να ανέβουν προς την κορυφή του ξυπόλυτοι…

Στράτος Ιωαννίδης