Η μυστική Βενεζουέλα

Η μυστική  Βενεζουέλα

Η Βενεζουέλα δεν ήταν στα σχέδιά μου. Εγώ για το Πράσινο Ακρωτήρι είχα ξεκινήσει. Αλλά η τύχη με μια γερή σπρωξιά μας έστειλε να συναντηθούμε απροσδόκητα όπως συμβαίνουν όλα τα καθοριστικά πράγματα στη ζωή μας.

Όταν έμπαινα στο αεροπλάνο με την ομάδα του ΕΠΟΣ Φυλής ήξερα λίγα πράγματα γι αυτήν. Ήταν μία από τις 10 χώρες με τη μεγαλύτερη βιοποικιλότητα στον κόσμο. Συνδύαζε τα 4 στοιχεία -κλειδιά της Νότιας Αμερικής: Τις Άνδεις, τον Αμαζόνιο, τη Σαβάνα και τις ακρογιαλιές. Είχε πετρέλαιο. Είχε τον Τσάβες. Ήξερα επίσης ότι θα ανεβούμε στη Ροράϊμα στα 2800 μ. Δεν είχα ακούσει  όμως  ποτέ –παρά το γεγονός ότι κυκλοφορώ στα ορειβατικά κυκλώματα εδώ και 10 χρόνια- ότι αυτή η μυστηριώδης Ροράϊμα ήταν  ένα από τα πιο ωραία βουνά που υπάρχουν στον κόσμο. Διόρθωση: «Βουνό» είναι λάθος λέξη. Τεπούϊ τη λένε οι αυτόχθονες ινδιάνοι, που σημαίνει λόφος, οροπέδιο. «Ωραίο» είναι πολύ φτωχή λέξη. Αυτό που βλέπεις όταν πια φτάσεις με τα πολλά στην επίπεδη κορυφή της Ροράϊμα είναι κάτι πέραν του ωραίου.

Έπρεπε να δείτε τα πρόσωπα μας την στιγμή που ρίξαμε την πρώτη ματιά: Ανοίξαμε τα στόματα, τα μάτια και τ΄αυτιά. Δεν πιστεύαμε αυτό που βλέπαμε. Μαύρα βράχια σα διαστημικά γλυπτά ανάμεσα σε λιμνούλες βροχής, πράσινο χορτάρι, κρατήρες, ημιπολύτιμους κρυστάλλους κουάρτζ και ρόδινη άμμο. Σαν να προσγειωθήκαμε σε άγνωστο πλανήτη ήταν. Για ένα σύντομο λεπτό μπήκα στη θέση του άγγλου βιολόγου που πάτησε πρώτος το πόδι του σ΄αυτόν τον αρχαϊκό παράδεισο και βάλθηκε να καταγράφει την πιο περίεργη χλωρίδα που είχε δει ποτέ: Σαρκοβόρα φυτά που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στον κόσμο, αμέτρητα πουλιά. (Τα διηγήθηκε μετά στον φίλο του Άρθουρ Κόναν Ντόϋλ , αυτός πρόσθεσε δεινόσαυρους στο μαγικό αυτό τοπίο κι έτσι γράφτηκε το περίφημο έργο του The lost world.)

Η Ροράϊμα είναι ένα από τα τεπούϊ που είναι σπαρμένα σαν τεράστια μαύρα δόντια στην απέραντη καταπράσινη Γκραν Σαβάνα –νοτιοανατολικά, στα σύνορα με τη Βραζιλία. Είναι το μόνο προσβάσιμο, τα άλλα είναι άβατα. Οι αυτόχθονες ήξεραν βέβαια το μυστικό απότομο μονοπάτι που μας οδήγησε τελικά στην κορυφή του αλλά είχαν όρκο σιωπής απέναντι στους εισοδιστές λευκούς. Στο κάτω κάτω κανείς δεν θέλει να του βεβηλώσουν τον τόπο λατρείας του. Μόνο στις αρχές του 20 αιώνα κατάφερε λευκός (ο βιολόγος που λέγαμε) να βάλει το πόδι του στην κορυφή ενός τεπούϊ. Εμείς είχαμε την τύχη να είμαστε (κατά πάσα πιθανότητα) η πρώτη ελληνική ορειβατική ομάδα που έκανε αυτό το ταξίδι.

Στη Γκραν Σαβάνα  μας μετέφερε ένα πενταθέσιο αεροπλανάκι που μας άφησε μετά από 4 ώρες μόνους με τον Ρικάρντο και τον Εδουάρδο, τους οδηγούς βουνού και τους ινδιάνους πόρτερς. Το ταξίδι μέχρι τον ιερό βράχο κράτησε 3 μέρες. Βαδίζαμε ώρες και τη βλέπαμε να ορθώνεται μπροστά μας σαν βασίλισσα μέσα από τα σύννεφα –πανέμορφη και καθηλωτική. Η περίοδος των βροχών κρατούσε ακόμα. Βρεχόμασταν και στεγνώναμε κάθε μία ώρα αλλά τα μάτια μας δεν ξεκολλούσαν από πάνω της. Πως θα καταφέρναμε να ανεβούμε εκεί; Έμοιαζε πραγματικά άβατος απότομος βράχος. Το μονοπάτι άφαντο.

Όταν πια φτάσαμε στο σημείο εκκίνησης της ανάβασης ο Ρικάρντο μας συμβούλεψε να αγκαλιάσουμε το βουνό και να του ζητήσουμε την άδεια να το ανεβούμε. Το έκανα, το κάναμε οι περισσότεροι. Η Ροράϊμα είχε κερδίσει τη μάχη με την δυτική λογική πριν κάν αρχίσει. Ανεβήκαμε αργά και προσεκτικά σκαρφαλώνοντας με χέρια και με πόδια σαν πιθήκια . Περάσαμε μέσα από σάρες, από καταρράκτες, από οργιώδη βλάστηση. Τίποτα όμως δεν μας είχε προετοιμάσει για το θέαμα της κορυφής.

Στήσαμε τις σκηνές μας σαν πουλιά στις ειδικές φωλιές που σχημάτιζαν εδώ κι εκεί οι μαύροι βράχοι. Όταν κοιμηθήκαμε ξέραμε πως θα δούμε παράξενα όνειρα. Όταν ξυπνήσαμε ξέραμε πως αυτές οι 2 μέρες στην κορυφή του μαγικού βουνού θα μας φαίνονταν αργότερα, όταν θα επιστρέφαμε στην ρουτίνα μας, σαν ένα παράξενο όνειρο.

ΛΕΝΑ ΔΙΒΑΝΗ