Η πρώτη ελληνική ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή Kinten (4.374 μ.) της οροσειράς Αλτάϊ της Μογγολίας,13/8/2011
Η πρώτη ελληνική ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή Kinten (4.374 μ.) της οροσειράς Αλτάϊ της Μογγολίας,13/8/2011
Κείμενο: Γκέλυ Μπέγκα
Τον Αύγουστο του 2011 μια ομάδα 13 ορειβατών, μελών του Συλλόγου μας, ξεκίνησε για ένα οδοιπορικό 19 ημερών στη μακρινή Μογγολία. Το ταξίδι είχε σχεδιαστεί πολλούς μήνες πριν κι ήταν ένα ταξίδι ζωής για αρκετούς από τους ορειβάτες που συμμετείχαν.
Το πρόγραμμα ήταν κοινό όσον αφορούσε την περιήγηση και τις πεζοπορίες, ενώ πέντε άτομα από την ομάδα πραγματοποίησαν την ανάβαση στην κορυφή.
Δευτέρα 8/8. Η στιγμή του αποχωρισμού με την ομάδα των πεζοπόρων έφτασε . Αγκαλιές , φιλιά , φωτογραφίες , και πολλές ευχές από τους συνοδοιπόρους μας , την ντόπια αρχηγό μας Ανκα και τους οδηγούς μας για μία καλή ανάβαση.
Ξεκινήσαμε με προορισμό το Ηustai National park , όπου ζουν 200 περίπου άγρια άλογα της ράτσας Ταkhi , τα οποία δεν έχουν έρθει ποτέ σε επαφή με άλλα άλογα . Αργά το απόγευμα φθάσαμε στο πάρκο όπου και θα διανυκτερεύαμε σε ger.
Υπνος νωρίς το βραδυ για να ανακτήσουμε δυνάμεις από την κραιπάλη της προηγούμενης ημέρας , αλλά και γιατί έπρεπε να σηκωθούμε στις 5¨το πρωϊ αν θέλαμε να δούμε τα άλογα , που εκείνη περίπου την ώρα κατεβαίνουν σ΄ένα ορισμένο σημείο για να πιουν νερό .
Τρίτη 9/8 . Δυσκολο το πρωϊνό ξύπνημα. Οι άντρες της ομάδας μας με την Ανδρονικη , ετοιμοπόλεμοι πρωϊ – πρωϊ πήγαν να δουν τα άλογα , ενώ εγώ με τη Μαρία προτιμήσαμε τη ζεστασιά του κρεβατιού μας.
Μετά το πρωϊνό ξεκινήσαμε για την Ulaan Baatar όπου και φθάσαμε το μεσημεράκι.
Τώρα πλέον η σκέψη όλων μας είχε να κάνει με τον κοινό μας στόχο που δεν ήταν άλλος από την υψηλότερη κορυφή των Μογγολικών ΑltaI την Κhuiten . Eίναι οι στιγμές εκείνες που η ανησυχία για την έκβαση της αποστολής κάνει την εμφάνισή της , οι στιγμές που αναρωτιέσαι τι πας να κάνεις εκεί πάνω στο αφιλόξενο περιβάλλον . Όλα αυτά όμως κρατούν λίγο , μέχρι να ξεκινήσεις , μετά τα ξεχνάς ,επικεντρώνεσαι στο στόχο σου και απολαμβάνεις το βουνο και όσα αυτό σου προσφέρει.
Τετάρτη 10/8 . Ξεκινάμε για το αεροδρόμιο , για να πάρουμε την πρωινή πτήση μας για το Ulgii ,που βρίσκεται στους πρόποδες της οροσειράς Αltai. Μια ταλαιπωρία όμως θα μας περιμενε καθώς η πτήση μας θα καθυστερούσε για 5 περίπου ώρες . Ξεκινάει επιτέλους το chek in και προς έκπληξή μας παρατηρούμε ότι εδώ η τεχνολογία δεν έχει φθάσει ακόμα . Τα ονόματά μας τα ψάχνουν σε χειρόγραφες καταστάσεις. Μετά από τρεις ωρες προσγειωνόμαστε στο Ulgii που βρίσκεται 2.000 χλμ δυτικά της Ulaan Baatar. Eδώ μας περιμένει η έμπειρη οδηγός βουνού που θα έχουμε η καταπληκτική Κanga , o μάγειράς μας και εκπρόσωπος του τοπικού γραφείου. Επιβαζόμαστε σ΄ένα παλιο αλλά πολύ δυνατό ρώσικο van και ξεκινάμε για την περιοχή Τavan Bogd ( 5 ιερές κορυφές) όπου βρίσκεται η οροσειρά των Altai. Tα Αλταϊ βρίσκονται στα σύνορα Μογγολίας , Ρωσσίας και Κίνας , με ψηλότερη κορυφή την Βeluka (4506 m) στη Ρωσσία . Η ψηλοτερη κορυφή στη Μογγολία είναι η Κhuiten που σημαίνει κρύο με υψόμετρο 4.374 μ. που είναι και ο στόχος μας .
Μετά από 5 ώρες οδήγησης σε κακοτράχηλο δρόμο φθάνουμε στο μέρος όπου στήνεται η πρώτη κατασκήνωσή μας στα 2.100.
Πέμπτη 11/8 . Αφήνουμε όποια από τα πράγματά μας δεν θα χρειασθούμε στο van και με την υποστήριξη καμήλων ξεκινάμε την πεζοπορία μας προς το base camp.
Περπατάμε σε μία αχανή χρυσή έκταση , άγονη από τις ακραίες καιρικές συνθήκες που επικρατούν , με αλπικές λίμνες και φαράγγια , Μετά από 4 ώρες περίπου αρχίζουμε και έχουμε οπτική επαφή με τα Αλτάι και λίγο αργότερα με τον παγετώνα Potanin. Σε 6 ώρες συνολικά φθάνουμε στο base camp στα 2.900μ. πολύ κοντά στη βάση του παγετώνα.
Το απόγευμα έχουμε επιθεώρηση εξοπλισμού από τον αρχηγό μας τον Κωστή , με σκοπό να έχουμε τις επόμενες δύο ημέρες το μικρότερο δυνατό βάρος , μιας και δεν θα έχουμε υποστήριξη για τον εξοπλισμό μας. Αρχίζει και βγάζει από τα σακίδιά μας (των γυναικών εννοείται) αρκετά από τα πράγματα που δεν θεωρεί απαραίτητα ενώ είναι σίγουρος ότι τελικά όλο και κάποια από αυτά θα πάρουμε μαζί μας.
Η βραδυά κυλάει ήσυχα, με πολύ και ωραίο φαγητό από τον 17χρονο εκπληκτικό μαγειρά μας Pako και με συζητήσεις , με θέμα τι άλλο ? το βουνό.
Παρασκευή 12/8 . Σήμερα και για την επόμενη μέρα αρχίζει το δυσκολότερο κομμάτι της αποστολής μας. Ξεκινάμε το πρωί και μετά από μία εύκολη πεζοπορία 11/2 ώρας δίπλα στον παγετώνα Potanin φθάνουμε στο σημείο όπου θα αρχίσει η διάσχισή του.
Ο παγετώνας Potanin είναι ο μεγαλύτερος και εντυπωσιακότερος της Μογγολίας , έχει μήκος 20 χιλιόμετρα και ενώνει τις πέντε ιερές κορυφές των Αλτάι . Δυστυχώς όμως , όπως διαπιστώσαμε και εμείς συρρικνώνεται συνεχώς . Σταματάμε στη βάση του παγετώνα , προκειμένου να βάλουμε τα κραμπόν μας και τα μπωντριέ . Η οδηγός μας η Kanga , ετοιμάζει το σχοινί . Μαζί μας θα έχουμε και μάγειρα , ο οποίος εκτελεί και χρέη αχθοφόρου.
Είμαστε πλέον έτοιμοι . Εχουμε δεθεί σε μία σχοινοσυντροφιά και ξεκινά η ανάβασή μας στον παγετώνα ανάμεσα σε αρκετές και μεγάλες crevasses , αλλά και σε πολύ μικρότερες και ύπουλα κρυμμένες από το χιόνι. Η αρχηγός μας σταματάει συνεχώς ,ελέγχει το χιόνι και μας δίνει το οκ για να συνεχίσουμε και εμείς. Οπου υπάρχει κρυμμένη crevasse κάνει ένα X με το μπατόν της για να προσέξουμε και να πηδήξουμε στο σημείο εκείνο . Η αδρεναλίνη στα ύψη.
Μετά από συνολική πορεία 6 ωρών φθάνουμε στα 3.800 μ , όπου θα στηθεί το Ηigh camp πάνω στο φρέσκο χιόνι. Παρά το τσουχτερό κρύο, ο θαυμάσιος ουρανός της Μογγολίας, οι αξέχαστες εικόνες από το μοναδικής ομορφιάς ηλιοβασίλεμα, το τραγούδι της Kanga που ετοίμαζε τη βραδινή σούπα μέσα στη σκηνή της πάνω στον πάγο, την ώρα του σούρουπου με φόντο τις παγωμένες κορυφές της οροσειράς και η πανσέληνος έκαναν την προετοιμασία για την επόμενη μέρα, να μείνει αξέχαστη σε όλους.
Σάββατο 13/8 . Η μεγάλη στιγμή έφτασε. Εγερτήριο στις 4.30 . Ο μάγειράς μας φέρνει το πρωινό στις σκηνές μας και αρχίζουμε να ετοιμαζόμαστε. Τελικά θα ξεκινήσουμε στις 6.10΄ δεμένοι σε σχοινοσυντροφιά. Η κλίση συνεχώς μεγαλώνει , ενώ το υψόμετρο πλέον δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την ανάβασή μας . Το μόνο που ακούγεται στην απεραντοσύνη του άσπρου τοπίου είναι οι ανάσες μας. Στις 10.20΄ με σύμμαχό μας τον πολύ καλό καρό πατήσαμε την κορυφή Khuiten. Η χαρά απερίγραπτη και για έναν επιπλέον λόγο : είμαστε οι πρώτοι έλληνες ορειβάτες που ανέβηκαν στην υψηλότερη κορυφή της Μογγολίας .Η οδηγός μας χαρούμενη και αυτή , ειδοποίησε αμέσως την κατασκήνωση βάσης για το επίτευγμά μας. Βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες , θαυμάσαμε την εκπληκτική θέα και υψώσαμε την ελληνική σημαία βροντοφωνάζοντας Ζήτω η Ελλάς.
Στην κατάβαση, χρειάστηκε καταρρίχηση (ραπέλ) στην παγωμένη πλαγιά σε κλίση 65ο στο παγωμένο χιόνι . Κάναμε μία στάση για ξεκούραση στο Ηigh camp , μαζέψαμε τις σκηνές και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το base camp. Ξαφνικά ο καιρός άρχισε να κλείνει και ξεκίνησε να βρέχει , είχαμε φύγει όμως από τα δύσκολα. Στη βάση του παγετώνα μας περίμενε μία ευχάριστη έκπληξη : δύο άτομα από την ομάδα υποστήριξης ήταν εκεί για να μας συγχαρούν και να μας προσφέρουν χυμό . Αλήθεια πόσο αναζωογονητικό ήταν μετά την τόσο επίπονη προσπάθειά μας.
Μετα από 6 ώρες συνολικής κατάβασης φθάσαμε πανευτυχείς στο base camp.
To βράδυ εορτασμός της επιτυχίας μας με πολλές μπύρες και πλούσιο δείπνο.
Κυριακή 14/8 . Μετά από πορεία 4 ωρών φθάσαμε στο σημείο που μας περίμενε το ρωσσικό van . Στο δρόμο για Ulgii, επισκεφθήκαμε μία οικογένεια Καζάκων , όπου είχαμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε τον τρόπο εκπαίδευσης των αετών για το κυνηγι μικρών ζώων . Γευτήκαμε το τυρί και το γιαούρτι που φτιάχνουν οι ίδιοι , ενώ ο βενιαμίν της οικογένειας , ένα μικρό αγοράκι με κατακόκκινα μάγουλα τραγούδησε και χόρεψε καζάκικους χορούς .
Το σούρουπο φθάσαμε στο Ulgii , για να πάρουμε την επόμενη μέρα την πτήση για Ulaan Baatar και να συναντήσουμε την υπόλοιπη ομάδα.
Κάπου εδώ η περιπέτειά μας τελείωσε. Ένα όνειρο ζωής για όλους μας πιστεύω ,πραγματοποιήθηκε.
Στην επιτυχημένη ανάβαση συμμετείχαν οι : Κωστής Πετρόπουλος, Γκέλυ Μπάγκα, Ανδρονίκη Φιλιππάτου, Γιάννης Ξηρός και Μαρία Κτιστακη