Ανάβαση στο Mount Kenya
Ήμασταν 13 άτομα που αποφασίσαμε να περάσουμε το Πάσχα του 2010 με ανάβαση στη Lenana του όρους Κένυα. Όπως πολλές φορές η ομάδα μας αποτελούνταν από μια ποικιλία ανθρώπων, ηλικιών, χαρακτήρων, απόψεων και δυνατοτήτων. Και όπως πάντα ένα τέτοιο ταξίδι προσφέρει την τέλεια ευκαιρία να φανεί εάν όλοι αυτοί οι διαφορετικοί άνθρωποι μπορούν να βιώσουν όχι μόνο αρμονικά αλλά και ομαδικά ή ατομικά το ταξίδι τους, να εκπληρώσουν το στόχο τους ακόμα και να υπερβούν τον εαυτό τους ωστε να αποδειχθεί εάν η θέληση της ψυχής είναι τελικά πιο ισχυρή του σώματος.
Υστερα από ένα πολύωρο βραδινό ταξίδι φτάσαμε στο Ναϊρόμπι τις πρωινές ώρες της Κυριακής (3:45). Η κούραση και η αϋπνία όμως δεν μετράει μπροστά στον ενθουσιασμό του ταξιδιού που μόλις άρχιζε. Επιβιβαστήκαμε σε πούλμαν και μεταφερθήκαμε στο Mountain Rock Base Camp, το lodge στους πρόποδες του Κένυα, όπου και θα μέναμε για τις επόμενες μέρες. Βρισκόμασταν ήδη μέσα στην Αφρικάνικη φύση, στην εξωτική βλάστηση, μυρουδιές και ήχους πτηνών. Τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια μας και ξεκινήσαμε για μια μικρή πεζοπορία στη κοντινή περιοχή για να τα δούμε επιτέλους και από κοντά. Με την ελαφριά απογευματινή βροχή, ύστερα από 2 ώρες χαλαρής πεζοπορίας και μιας πρώτης γνωριμίας με τις ιδιότητες των φυτών, πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Παρότι δεν είδαμε εκείνο το απόγευμα τα πολυπόθητα “άγρια θηρία”, οι πρώτες εντυπώσεις ήταν ήδη θετικές.
Τη επομένη ξυπνήσαμε νωρίς στις 7:00 και ξεκινήσαμε για πεζοπορία εγκλιματισμού μέχρι τις σπηλιές Mau Mau, βάση των ντόπιων απελευθερωτών στην αντίσταση του 1950 κατά της Βρετανικής αποικιοκρατικής αρχής. Ένας ιχνηλάτης σε άλογο μπροστά ήλεγχε για βουβάλια και ελέφαντες στο δρόμο μας, και ο ξεναγός μας ενημέρωνε για τις φαρμακευτικές ιδιότητες των βοτάνων στο μονοπάτι μας και τη ζωή των ελεφάντων. Όλα εντυπωσιακά. Μετά από 5,5 περίπου ώρες και με την συνοδεία της αναμενόμενης ψιχάλας επιστρέψαμε στο κατάλυμα για το μεσημεριανό φαγητό. Το απόγευμα κάποιοι κατάφεραν να κάνουν μπάνιο και κάποιοι όχι, αλλά για όλους υπήρχε διαθέσιμο ένα αναμμένο τζάκι στα δωμάτια τους για χαλάρωση ή και στέγνωμα και ένα απολαυστικό βραδινό.
Η ανάβαση στο Mount Κένυα ξεκινούσε την επομένη. Καθοδόν για το Gate του Mount Kenya κάναμε μια μικρή στάση στο σημείο του Ισημερινού –έτσι για να μην ξεχνιόμαστε-με τις γνωστές φωτογραφίες και ψώνια. Με τη συνοδεία δυνατής – αλλά και για πολλούς διασκεδαστικής – βροχής – φτάσαμε στην είσοδο του Sirimon Park (2.600μ), από όπου και ξεκίνησε η ανάβαση μας για το επόμενο καταφύγιο, όπου και θα διανυκτερεύαμε. Πορευτήκαμε “όλοι μαζί πάντα μαζί” σε ανηφορικό δασικό δρόμο ανάμεσα σε πλούσια βλάστηση και μετά από 3,5 ώρες περίπου φτάσαμε στο Old Moses, στα 3.300. Ήταν γύρω στις 6 το απόγευμα και είχε πιάσει η γνωστή “δροσούλα” του υψηλού υψομέτρου. Απολαύσαμε τη δύση του ηλίου, τακτοποιηθήκαμε στις κουκέτες μας, και ανταλλάξαμε εντυπώσεις. Ακολούθησε βραδινό και ύπνος.
Το πρόγραμμα της επομένης περιλάμβανε πολύωρη διάσχιση μέχρι το Shipton Camp στα 4.200. Αυτό το ξέραμε. Αυτό που δεν ξέραμε όμως ήταν η απέραντη ομορφιά της βλάστησης της κοιλάδας Sirimon. Ένα τοπίο γεμάτο από Αφρικάνικους κάκτους και εξωτικά άνθη σε σχήματα και μεγέθη που δεν είχαμε ξαναδεί. Έτσι τραβερσάροντας διασχίσαμε αυτήν την μακρόστενη κοιλάδα που φαινότανε χωμένη μέσα στο υπόλοιπο ορεινό όγκο σε μια πανδαισία γήινων χρωμάτων. Η βροχή δεν μας πείραζε πια και το βάλε – βγάλε το αδιάβροχο είχε γίνει η δεύτερη μας φύση. Στο καταφύγιο είχε κόσμο εκείνο το απόγευμα, ο οποίος θα ξεκινούσε για τις τρεις κορυφές την επομένη. Οι τυχαίες κουβέντες που ακούγονταν αποκάλυπταν ότι οι αναρριχητικές κορυφές της Nelion (5.188μ) και Batian (5.199μ) θα ήταν μάλλον δύσκολες με αυτόν τον καιρό. Και έτσι ακριβώς φαίνονταν και σε εμάς, όπως τις καμαρώναμε από το καταφύγιο.
Επειδή ποτέ δεν ξέρεις όμως τι σου ξημερώνει, γι αυτό και εμείς εκείνο το βράδυ δεν κοιμηθήκαμε. Ο πολύς κόσμος στον ίδιο χώρο, το συνεχές έμπα-έβγα όλο το βράδυ, το πρωινό εγερτήριο των υπολοίπων ομάδων, ακόμα και η ανησυχία για την κίνηση και τις διαθέσεις των άκακων αλλά και ενοχλητικών τοπικών μικρών ποντικιών δεν επέτρεψε πολύ ύπνο. Έχω την εντύπωση ότι το εγερτήριο το δικό μας στις 8 ήρθε σαν λύτρωση. Έτσι ξεκινήσαμε για μια μικρή πορεία εγκλιματισμού στο διπλανό διάσελο 450μ πιο ψηλά. Πορευτήκαμε αργά με πολλές μικρές στάσεις όλοι μαζί με τη συνοδεία των οδηγών μας. Σε λίγες μόνο ώρες φτάσαμε στο Hausberg Col, όπου και ξεκουραστήκαμε κάτω από τον ήλιο με θέα τις απέναντι λίμνες και το καταφύγιο που φτανόταν μικροσκοπικό από εκεί ψηλά. Ήταν μια υπέροχη στιγμή ανάπαυσης εκεί ψηλά. Στην κατάβαση περάσαμε από μια υπέροχη λίμνη, φωτογραφηθήκαμε και επιστρέψαμε για φαγητό και την ενημέρωση της πιο σημαντικής μας μέρας για την κορυφή.
Ήταν Μεγάλη Παρασκευή και ξεκινήσαμε καθυστερημένα στις 3:30 γιατί έπιασε βροχή η οποία σύντομα μετατράπηκε σε χιονόνερο και χρειαζόταν αλλαγή ο εξοπλισμός. Με τους φακούς κεφαλής και πάλι “όλοι μαζί πάντα μαζί” ξεκινήσαμε να αναβαίνουμε σε απότομη κλίση της κόψης αριστερά του καταφυγίου προς τις “πόρτες”. Σύντομα πατούσαμε σε χιόνι. Αν και αρκετά ανηφορικά βαδίζαμε όλοι μαζί με τον ίδιο αργό ρυθμό. Ο στόχος ήταν να τα καταφέρουμε όλοι. Όχι μόνο μερικοί. Το πρώτο φως μας βρήκε δίπλα σε μια παγωμένη λίμνη, την Square Tarn, και χιόνιζε πια καθαρά. Μετά από μια σύντομη ξεκούραση τραβερσάραμε ανηφορικά στο scree πάνω από τη λίμνη μέχρι που φτάσαμε σε πέτρες και βράχια. Τότε αντικρίσαμε και τον στόχο μας, τη Lenana. Το υπόλοιπο της πορείας ήταν ένα scramble, εύκολο αλλά που θα μπορούσε να αποδειχθεί και επικίνδυνο. Με προσοχή και τη βοήθεια των οδηγών μας κυρίως στα πιο δύσκολα περάσματα χωρίς να το καταλάβουμε φτάσαμε στην κορυφή. Ήταν 7:30 το πρωί. Ενθουσιασμός, φωτογραφίες, ζεστό τσάι και καφές, κρύο και ομίχλη. O στόχος επετεύχθη μάλιστα για όλους! Τελικά η δύναμη της ψυχής αποδείχθηκε πιο ισχυρή από του σώματος! Προσοχή όμως. Η κάθοδος ήταν πιο δύσκολη. Το χιόνι γλιστρούσε και η πορεία μας μέχρι τη λίμνη Ellis αναμένονταν πολύ μεγάλη. Έτσι κατεβαίναμε για πολλές ώρες μέσα από λίμνες, σαβάνες, έλη, φαράγγια, κοιλάδες, και λόφους. Η βροχή εναλλάσσονταν με ήλιο και η θερμοκρασία αντίστοιχα ανέβαινε και έπεφτε. Έτσι, η στάση για μία ώρα στο Mintos Camp ήταν καλοδεχούμενη από όλους. Ξαπλώσαμε στον ήλιο, αλλάξαμε ρούχα και παπούτσια και φάγαμε πλούσιο πρωινό με αυγά, λουκάνικα και pancakes. Συνεχίσαμε και πάλι την ατέλειωτη αλλά πανέμορφη πορεία μας μέχρι μέχρι που νομίσαμε οτι δεν θα φτάναμε ποτέ. Όταν επιτέλους βρεθήκαμε να περπατάμε περιμετρικά της λίμνης Ellis, σε απόσταση λεπτών από την κατασκήνωση μας, πραγματικά δεν το πιστεύαμε. Περπατούσαμε 12:30 ώρες εκείνη τη μέρα – τραυματισμένοι και μη.
Aκολούθησαν 10 ώρες ύπνου και βρίσκω αρκετά δικαιολογημένα σε εκείνη την γαλήνια έκταση δίπλα στη λίμνη. Με αίσθημα πληρότητας την επομένη ξεκινήσαμε για την υπόλοιπη κατάβαση προς τα καταλύματα στη πύλη του Chogoria Park (3.000μ). Η πορεία αυτή ήταν χαλαρή και εύκολη, η θερμοκρασία είχε ανεβεί και σταθεροποιηθεί και ο καιρός είχε ήδη γλυκάνει. Σε λίγες ώρες φτάσαμε στα καταλύματα, τακτοποιηθήκαμε και βγήκαμε για ανεύρεση σήματος κινητής τηλεφωνίας και πιθανό εντοπισμό ελεφάντων.
Το επόμενο πρωινό μας επιφύλασσε εκπλήξεις: μετά την πρωινή πορεία μας περίμενε μια πραγματικά περιπετειώδεις «τζιπάδα» και ο πρώτος μας ελέφαντας! Το βράδυ στο γνωστό Mountain Rock Base Camp πήραμε το … Πασχαλινό μας δείπνο, και ακολούθησε ένα ζεστό μπάνιο, μία παράσταση παραδοσιακών Αφρικάνικων χορών, μπύρες … μμμ … μπύρες, και ένας γλυκός ύπνος. Ήταν Κυριακή του Πάσχα. Η κούραση είχε τελειώσει και θα ακολουθούσαν τα safari.
Τη Δευτέρα το πρόγραμμα έλεγε λίμνη Nakuru μέσω της κοιλάδας Rift. Μετά από μια σύντομη στάση στον καταρράκτη Thomson, φτάσαμε στο εθνικό πάρκο του παγκοσμίως αυτού γνωστού βιότοπου για τα εκατομμύρια φλαμίγκο που τρέφονται στις όχθες της λίμνης του, και για τα πάνω από 450 είδη σημαντικών πτηνών και ζώων. Στην Nakuru πήραμε μια καλή γεύση από χιλιάδες ροζ φλαμίγκο, μπαμπουίνους, μπούφαλους, ύαινες, ζέμπρες, ινδικά χοιρίδια, λευκούς και μαύρους ρινόκερους και απολαύσαμε την καταπληκτική θέα της λίμνης από ψηλά στο Baboon Cliff στα γήινα χρώματα του ηλιοβασιλέματος.
Το σαφάρι όμως δεν τελείωνε εδώ. Θα συνεχίζονταν στον πιο δημοφιλή δρυμό της Κένυας με μίλια απίστευτης ομορφιάς, το Masai Mara. Και πραγματικά εκεί είδαμε “τα πάντα” όπως έλεγε ένας φίλος: ελέφαντες – αυτούς τους απολαύσαμε πολλές φορές, γκαζέλλες, impala, θηλυκά και αρσενικά γκνού, ζευγάρια απο λιοντάρια, ιπποπόταμους και το ένα πολυπόθητο τσιτάχ, το πιο γρήγορο τετράποδο της άγριας φύσης.. Είναι μια απίστευτη και απερίγραπτη εμπειρία να βλέπεις τα άγρια ζώα από κοντά – για να μην πω δίπλα σου – στο φυσικό τους περιβάλλον. Το απόγευμα ακολούθησε επίσκεψη στον καταυλισμό των περήφανων Masai, για γνωριμία με τον τρόπο ζωής τους και φωτογραφίες για όσους από μας το επέλεξαν, και το βράδυ μείναμε σε μόνιμες σκηνές στην κατασκήνωση στις πηγές Mara. Η επιστροφή μας στο Ναϊρόμπι συνοδεύτηκε – όπως ήταν αναμενόμενο – με πολλαπλές στάσεις για σουβενίρ και σκληρό παζάρεμα.
Το ταξίδι μας στην χώρα της Κένυας ήρθε στο τέλος του, και είμαι σίγουρη ότι μας άφησε όλους όμορφες και πολύτιμες εμπειρίες. Είναι πραγματικά αξιοσημείωτο ότι παρόλη τη διαφορετικότητα μας σαν άνθρωποι και σαν ορειβάτες, αυτές οι ευκαιρίες αποδεικνύονται ένας πλούτος διαφορετικών προκλήσεων, εμπειριών στα βουνά, γνωριμιών με διαφορετικούς πολιτισμούς, ανθρώπους ακόμα και τον εαυτό μας. Αρκεί να μπορέσουμε να τα αναγνωρίσουμε. Αυτό που απαιτείται είναι η ευκαιρία, ανοιχτό πνεύμα και θέληση.