ΑΓΡΑΦΑ – ΜΠΟΡΛΕΡΟ – ΙΤΑΜΟΣ
ΑΓΡΑΦΑ-ΜΠΟΡΛΕΡΟ-ΙΤΑΜΟΣ
5-7-12-2014
Σε ονειρικά… άκρως μυστηριακά, ένεκα της ομίχλης και της βροχής… τοπία των Αγράφων, περπατήσαμε, αυτό το πρώτο Σαββατοκύριακο του Δεκεμβρίου, με αρχηγό μας, τον Στέλιο Ντιαφέρη, αγραφιώτη και «αγραφολόγο»… θα έλεγα…, ο οποίος έχει «εντρυφήσει»… στην περιοχή και επιλέγει ασυνήθιστες… διαδρομές, με αδυναμία… στις διασχίσεις…
Διανυκτερεύσαμε σε καταφυγιακού τύπου ξενώνα, σε «κτήμα», κοντά στο φράγμα, με θέα, το πιο εντυπωσιακό κομμάτι(με δαντελωτές ακτές και νησάκια), της τεχνητής λίμνης του Ταυρωπού η «Μέγδοβα», (σλάβικη ονομασία) όπως λέγονταν παλιότερα…
Εφτά κυρίες… με όλη την σημασία της λέξης… βρεθήκαμε να «συγκατοικούμε»… σε 9κλινο κοιτώνα… Κάποιες τις έβλεπα για πρώτη φορά… αλλά «δέσαμε»… τόσο καλά ως παρέα… και περάσαμε πολύ όμορφα…
Μάλιστα με την Τίνα, που ήμαστε και πατριώτισσες… κατάγεται από το Μεταξοχώρι Αγιάς, όταν πρωτοσυναντηθήκαμε, στο Πολυλίμνιο της Μεσηνίας, «αρπαχτήκαμε»… εξ’ αιτίας του τσιγάρου… που ήθελε να «απολαύσει»… στο αμόλυντο… και παρθένο τοπίο της περιοχής… εκείνης, καθότι η Τίνα είναι καπνίστρια… και εγώ «φοβερή» αντικαπνίστρια…
Όμως, με τον καιρό… η αντιπάθεια… αυτή, μεταλλάχτηκε σε αγάπη και εκτίμηση… επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά το ρητό… «Μια μεγάλη αγάπη, που ξεκίνησε με ένα μεγάλο καυγά»… Αυτά έχει η ζωή!..
Λοιπόν, το Σάββατο το πρωί, από το χωριό Ζυγογιαναίϊκα, πήραμε το μονοπάτι για ανάβαση στην κορφή Μπορλέρο στα 2.017μ.
Όμως για να ανεβείς στο Μπορλέρο, πρέπει να διασχίσεις την ελατοσκέπαστη Πετσαλούδα και η διάσχιση αυτή κράτησε περίπου ένα τρίωρο.
Στάση σε ειδυλλιακό χώρο αναψυχής, όπου και το εκκλησάκι του Αγ. Ευγένιου.
Συνεχίσαμε την ανάβαση, έως ότου βγήκαμε στην άδεντρη αλπική ζώνη, περάσαμε την εντυπωσιακή τοποθεσία «Πόρτες»… όπου το μονοπάτι περνάει από στενό πέρασμα… που το οριοθετούν δυο τεράστιοι πέτρινοι βράχοι και σε λίγο φτάσαμε στην βάση της κορυφής του Μπορλέρου, που μοιάζει με πυραμίδα…
Ο καιρός, βροχερός… και ομιχλώδης, που όσο ανεβαίναμε… χειροτέρευε…
Σχεδόν η ανάβαση στην κορφή, έγινε υπό βροχήν, άλλοτε σιγανή και άλλοτε δυνατή και η ομίχλη δεν μας επέτρεψε… δυστυχώς… να δούμε τις ατέλειωτες κορφές των Αγράφων τριγύρω…
Μόλις και μετά βίας… είδαμε ανεβαίνοντας, στα αριστερά μας, το χαρακτηριστικό «μυτίκι» της κορφής «Φλυτζάνι» και τους «Πέντε Πύργους» η «Πλάκα», μια κορφή που θυμίζει «στημένο αντίσκοινο»…
Η κατάβαση δεν έγινε απ’ τα ίδια, αλλά πήραμε την βόρεια κόψη της πυραμίδας του Μπορλέρου, βγήκαμε σ’ έναν αυχένα και κατηφορίσαμε, μέσα από δασωμένο μονοπάτι, προς τον οικισμό «Πεύκο», πάντοτε υπό βροχήν…
Στον νάρθηκα της εκκλησίας του χωριού, βγάλαμε τα «βρεγμένα μας»… πήραμε μια ανάσα… και περπατήσαμε στον ασφαλτοστρωμένο δρόμο για δυο χιλ. περίπου, απ’ όπου μας πήρε το λεωφορείο για την επιστροφή…
Καθ’ οδόν, στην απέναντι όχθη της κοιλάδας που διασχίζαμε, βλέπαμε τα χωριά Μπελοκομύτη και Καρίτσα. Και πιο πάνω απ’ την Καρίτσα, στην ρίζα εντυπωσιακού απόκρημνου βράχου, είδαμε, την περίτεχνη, πέτρινη, Ι. Μονή Πελετητής, κτίσμα του 15ου αιώνα, με πολλά κειμήλια και εκπληκτική θέα προς το Μπορλέρο…
Την Μονή επισκέφτηκε η πεζοπορική ομάδα, μετά την πεντάωρη, κυκλική πεζοπορία, με αφετηρία και κατάληξη, το χωριό Κρυονέρι.
Την Κυριακή, η ορειβατική ομάδα, πραγματοποίησε διάσχιση του πανέμορφου και ελατοσκέπαστου, ως την κορφή, βουνού, που ονομάζεται, Ίταμος, από την θέση, «Βρύση Ιτάμου», ως το χωριό Αμάραντος, στα 800μ.που κράτησε περί τις εφτά ώρες.
Ο καιρός, βροχερός, ξεκινήσαμε με βροχή και φτάσαμε στον Αμάραντο με βροχή… με κάποια διαλείμματα… κατά την διαδρομή.
Η θέα απ’ την κορφή, εκπληκτική… Στα δυτικά φαινόταν ο «Παππαδημήτρης», η «Σβόνη», το «Φλυτζάνι», οι «Πέντε Πύργοι», το «Μπορλέρο» και άλλες κορφές των Αγράφων.
Στα βόρεια βλέπαμε τον Κόζιακα και τον Όλυμπο. Στα Ανατολικά, τον Κίσσαβο και το Πήλιο και στα νότια, την Όθρυ και τα νότια Άγραφα.
Οι πεζοπόροι ανέβηκαν, από την «Βρύση Ιτάμου», στην κορφή του Ιτάμου και επέστρεψαν απ’ τα ίδια, η δε πορεία τους διήρκεσε, περί τις πέντε ώρες.
Στην συνέχεια, μετάβαση με το λεωφορείο, στο χωριό Ραχούλα Καρδίτσας, στην ιδιαίτερη πατρίδα του «Χαρίλαου Φλωράκη», μεγάλου αγωνιστή της Αντίστασης και επί σειρά ετών αρχηγού του Κ.Κ.Ε. που και στη Βουλή ακόμα… μιλούσε με την χαρακτηριστική θεσσαλική ντοπιολαλιά.
Συμπαθέστατος άνθρωπος και φιλόπατρις, που όλη του την ζωή, την «ξόδεψε»… για ένα καλύτερο «αύριο»… έτσι νόμιζε… της Πατρίδας του, της ευρύτερης και της ιδιαιτέρας του, όπου και επέλεξε να ταφεί, «στον Αη-Λια, στο Παλιοζογλόπι», έτσι λέγονταν παλιά το χωριό του.
Εδώ φάγαμε σε καφενείο- ταβέρνα, πολύ νόστιμα σουβλάκια και ήπιαμε τα «τσιπράκια» μας, καθότι ήμασταν στην Θεσσαλία, «όπου ου κόσμους, πίν πουλύ τσίπρου»…
Εδώ, από συζητήσεις με ντόπιους…, μάθαμε πως το χωριό είναι «δεξιό»… επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά, την γνωστή ρήση, «Ουδείς Προφήτης, στον τόπο του…»
Ακολούθησε, ομαλή επιστροφή στην πρωτεύουσα και σε «λογική» ώρα… ήμασταν στα σπιτάκια μας… Και εις άλλα τέτοια… με υγεία…
