ΟΙΤΗ (ΠΥΡΓΟΣ) ΜΕ ΕΠΟΣ ΦΥΛΗΣ
ΟΙΤΗ (ΠΥΡΓΟΣ) ΜΕ ΦΥΛΗ
3-4-11-2012
Μετά από ταξίδι τριών ωρών περίπου, το πρωί του Σαββάτου, φτάσαμε στα Λουτρά Υπάτης, χωριό πεδινό, γνωστό για τα ιαματικά λουτρά του.
Από εδώ πήραμε τον τοπικό οδηγό και ξεναγό μας, τον Μπάμπη και συνεχίσαμε το ταξίδι προς το χωριό Καστανιά και με αγροτικά λίγο πιο πάνω απ’ αυτό, στη θέση «Πάθαινα» στα 1.500μ, απ’ όπου ξεκινήσαμε την ανάβαση, oι ορειβάτες για την κορυφή Πύργος (2151μ.) της Οίτης και οι πεζοπόροι για μια διάσχιση από Πάθαινα-κάτω από τον Αετό-κορυφή Τούρλα-Αγ. Απόστολοι- Νεοχώρι.
Συντονίστρια της εύκολης διαδρομής, η Κύνθια Δημητρέλη. Την Κυριακή περπατήσαμε μαζί ορειβάτες και πεζοπόροι.
Ο Μπάμπης μας υποδέχτηκε θερμά… μας συστήθηκε, Μπάμπης Χονδραλής το όνομά του, καθηγητής(φιλόλογος), διευθυντής στο Γυμνάσιο η Λύκειο της Υπάτης, δεν θυμάμαι ακριβώς, καταγόμενος από το χωριό Νεοχώρι και άρχισε αμέσως την ξενάγηση…
Και πρώτα-πρώτα μας μίλησε για το χωριό Λουτρά της Υπάτης, μιας και το διασχίζαμε ήδη… και για τις θερμές πηγές του.
Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, το χωριό αυτό είναι σχετικά νέο, δημιουργήθηκε για την εξυπηρέτηση των πασχόντων που συνέρρεαν εδώ για θεραπευτικούς σκοπούς και ότι έχει κτιστεί βάσει ενός καταπληκτικού πολεοδομικού σχεδίου, που το εκπόνησε ένας άγγλος αρχιτέκτονας.
Πραγματικά, μπαίνοντας στο χωριό, νομίζεις… πως βρίσκεσαι σε άλλη χώρα… Βλέπεις έναν οικισμό μέσ’ το πράσινο, με φαρδείς δρόμους και με μεγάλα δεντροφυτεμένα πεζοδρόμια, με ένα τεράστιο πάρκο και χώρους αναψυχής, με ένα από τα πλέον σύγχρονα υδροθεραπευτήρια της χώρας, με πολλά ξενοδοχεία και νοικιαζόμενα δωμάτια, καφέ και ταβέρνες.
Τα ιαματικά νερά του ανήκουν σε μια σπάνια κατηγορία υδροθειούχων-χλωριονατριούχων και αλκαλικών γαιών οξυπηγών και είναι κατάλληλα για δερματοπάθειες κυρίως αλλά και αρθροπάθειες και παθήσεις κυκλοφορικού συστήματος.
Στην συνέχεια μας έδειξε τα φαράγγια της περιοχής, βαθιές «χαρακιές»… στις απότομες πλαγιές του βουνού, αποτέλεσμα των γεωλογικών αναστατώσεων… που συντελέστηκαν, στο διάβα των εκατομμυρίων χρόνων ζωής της Γης…
Αυτά είναι του Καμαριώτη, του Ροδόκαλου και Γερακάρη, τα οποία είναι ασφαλισμένα για την δραστηριότητα «canyoning».
Ανηφορίζοντας για κανένα εικοσάλεπτο, φτάσαμε στην όμορφη Υπάτη, κτισμένη σε απόρθητη, απότομη πλαγιά σε υψόμετρο περί τα 400μ. και με το αρχαίο κάστρο (ακρόπολη) να δεσπόζει ψηλότερα, σκαρφαλωμένο σε απρόσιτο βράχο. Είναι το κεφαλοχώρι των γύρω ορεινών χωριών. Τα σπίτια της και όλα τα δημόσια κτήρια είναι πετρόχτιστα, μέσα σε πλούσια βλάστηση και με πολλά νερά να τρέχουν παντού.
Η Υπάτη είναι γνωστή από την αρχαιότητα, για τις τελετουργίες μαγείας, που λάβαιναν χώρα σε σπηλαιοβάραθρο της περιοχής, την «Ανεμότρυπα», στη ρεματιά «Ξεριάς», για πάνω από 2.500 χιλ. χρόνια.
Μέχρι στις μέρες μας είναι ξακουστές οι «φαρμακίδες», οι μάγισσες της Υπάτης.
Το φαινόμενο αυτό δικαιολογείται κατά ένα τρόπο και από την πλούσια χλωρίδα της περιοχής, ιδιαίτερα της ενδημικής και όχι μόνο, καθώς πολλά είδη κοινά και σε άλλα μέρη, εδώ η δραστικότητά τους είναι μεγαλύτερη απ’ ότι στα άλλα μέρη.
Ως πρώτοι κάτοικοι της περιοχής αναφέρονται οι Δρύοπες και οι Αινιάνες. Οι πρώτοι, με την κάθοδο των Δωριέων το 1.100 π. Χ, εξαφανίσθηκαν από το προσκήνιο της ιστορίας, ενώ οι Αινιάνες αναφέρονται ως την ρωμαϊκή κατάκτηση της περιοχής το 146 π. Χ
Από τον 5ο αιώνα π. Χ γίνεται αναφορά από τον Αριστοτέλη στην ύπαρξη οικισμού στη θέση αυτή, με το όνομα «Υπάτα», που σημαίνει, υψηλή απόρθητη θέση, όπως πραγματικά και είναι…
Κατά μια άλλη εκδοχή που διάβασα στο «Βυζαντινό Μουσείο της Υπάτης», το όνομα του οικισμού προέκυψε… από την τοποθεσία του… «υπό την Οίτη».
Την εποχή που οι Καταλανοί την είχαν καταλάβει περί τον 14ο αιώνα, ή περιοχή είχε αυτονομηθεί ως δουκάτο με πρωτεύουσα την κωμόπολη όχι όμως ως Υπάτη αλλά με το όνομα Νέαι-Πάτραι.
Το 1446 καταλήφθηκε από τους Οθωμανούς και κατά την τουρκοκρατία ονομάζεται Πατρατζίκ, δηλαδή Μικρή Πάτρα.
Στο έμπα του χωριού, σε καλωσορίζει ένας εντυπωσιακός καταρράκτης, που με τα νερά του λειτουργούσαν παλιότερα, πέντε νερόμυλοι στη σειρά.
Ο τεράστιος νερόμυλος, που στέκει αναπαλαιωμένος σήμερα κοντά στον καταρράκτη, είναι του Ματσούκα.
Ανηφορίζοντας προς το Καπνοχώρι, σε κάποιο σημείο του δρόμου είδαμε ένα μνημείο πεσόντων και δίπλα ένα παροπλισμένο τεθωρακισμένο άρμα. Ακόμα ψηλότερα είδαμε ένα μικρό αεροπλάνο να συνοδεύει, τιμής ένεκεν, άλλο ένα μνημείο πεσόντων…
Όλοι αναρωτηθήκαμε… για το φαινόμενο αυτό… αλλά έσπευσε ο Μπάμπης να δώσει την εξήγησε, λέγοντας πως από την περιοχή κατάγεται ο στρατηγός Γράψας, ο οποίος «φρόντισε»… να στολίσει τον γενέθλιο τόπο του, με αυτά τα περίεργα στολίδια…
To«στολίδι»… του Καπνοχωρίου είναι ο Αη-λιάς, κτισμένος στην κορφή εντυπωσιακού λόφου, που δεσπόζει του χωριού.
Καθ’ οδόν, προσπεράσαμε την βυζαντινή Μονή Αγάθωνος, κτίσμα του 15ου αιώνα, πνιγμένη… στο πράσινο, εξ’ ου και το προσωνύμιο «πράσινο Μοναστήρι».
Εδώ ακούσαμε από τον λαλίστατο και φιλομαθή Μπάμπη πως ο τελευταίος μοναχός της Μονής ήταν ο «Ανυπόμονος», ο οποίος ήταν ένας από τους συντρόφους του Άρη Βελουχιώτη.
Ο «Ανυπόμονος» λοιπόν μετά την δράση του στην Αντίσταση κατά των γερμανών, επέστρεψε στο μοναστήρι του, που το υπηρέτησε μέχρι τον θάνατό του, δίνοντας μεγάλη σημασία στην προστασία και την επαύξηση, με δενδροφυτεύσεις, του απείρου κάλλους φυσικού περιβάλλοντός της, πράγμα που δεν ισχύει για τους «διαδόχους» του… που ασχολούνται μόνο με τα «μικρομάγαζα»… της μονής.
Δίπλα στην Μονή υπάρχει ένα τεράστιο ζωολογικό και βοτανολογικό φυσικό πάρκο, περιφραγμένο όπου ζουν πολλά άγρια ζώα, αντιπροσωπευτικά της πανίδας της περιοχής και κυρίως ελάφια.
Προσπερνώντας τα χωριά Λυχνός και Καστανιά, φτάσαμε επιτέλους στην τοποθεσία «Πάθαινα» και ξεκινήσαμε την ανάβαση.
Προσπεράσαμε την κορφή Αετός και στην συνέχεια πέσαμε στα λιβάδια, στην θέση Λάκα η «Μνήματα». Η μοναδική στάνη που ακόμα υπάρχει εδώ… είναι ενός ξάδελφου του Μπάμπη…
Ο Μπάμπης συνεχίζοντας την ξενάγηση, μας εξήγησε ότι εδώ υπήρχαν πολλοί τάφοι αρχαίοι, που σε αυτές τις ταφές οι νεκροί θάβονταν σε εμβρυακή θέση, γι’ αυτό οι τάφοι ήταν μικρών διαστάσεων και ότι όλοι οι τάφοι είχαν και ένα λαγήνι.
Βέβαια το νεκροταφείο προϋποθέτει και την ύπαρξη οικισμού στην περιοχή, ίχνη του οποίου δεν βρέθηκαν ως σήμερα.
Στην συνέχεια προσπεράσαμε την κορφή Τούρλα (1779μ.), διασχίσαμε και άλλες λιβαδικές εκτάσεις που ανήκουν στο χωριό Νεοχώρι, κάναμε δυο στάσεις, σε δυο πηγές, για αναψυχή και ανεφοδιασμό νερού και πήραμε ξανά την ανηφόρα προς την κορφή Πύργος.
Μετά τις αναμνηστικές φωτογραφίες στην κορφή, αρχίσαμε την κατάβαση προς το Νεοχώρι, από άλλη μεριά, διασχίζοντας και τα υπόλοιπα λιβάδια…. του, όπου υπήρχε μια τεράστια… ποτίστρα και δυο τεράστιοι βράχοι με εντυπωσιακές μορφές. Ο ένας έμοιαζε με τεράστιο κακομούτσουνο θαλάσσιο τέρας με αγκαθωτά πτερύγια και ο άλλος με τεράστιο πέτρινο πουλί, κάτι σαν τρυγόνι….
Λίγο πιο πέρα συναντήσαμε και την δεύτερη «εν ενεργεία»… στάνη, σε όλη την περιοχή, που ανήκει και αυτή σε συγγενικό πρόσωπο του Μπάμπη, όπου και κάναμε μικρή στάση.
Εδώ συναντήσαμε τον Ιμπραήμ, έναν ηλικιωμένο αλβανό, που έβοσκε τα πρόβατα του ξάδελφου του Μπάμπη και είχαμε μια σύντομη συνομιλία μαζί του.
Στην συνέχεια πήραμε το μονοπάτι, που σχεδόν έχει κλείσει, καθώς δεν περπατιέται πια, που διασχίζει ένα πυκνό ελατοδάσος και κατά τις πέντε η ώρα ήμασταν στο Νεοχώρι.
Η όλη πορεία μας κράτησε περί τις εφτά ώρες.
Κατά την διάρκεια της όμορφης αυτής διαδρομής, ο Μπάμπης μας έκανε κοινωνούς της ιστορίας του τόπου και της ποιμενικής ζωής αλλά και της βιοποικιλότητας της πανίδας και της χλωρίδας αυτής, καθώς ο ίδιος εκτός του ότι είναι άριστος γνώστης της περιοχής και της ιστορίας της, αφού κατάγεται από εδώ και έχει ζήσει εδώ τα παιδικά του χρόνια, είναι και άριστος γνώστης της πλούσιας πανίδας και της χλωρίδας της περιοχής.
Ξέρει όλα τα βότανα, τα μανιτάρια, τα λουλούδια, τα φυτά και τα δέντρα της περιοχής, απ’ έξω και ανακατωτά… και μάλιστα με το επιστημονικό τους όνομα το καθένα, καθώς και όλα τα άγρια ζώα και τα πτηνά, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά το καθένα… Μας εξέπληξε όλους με την ευρυμάθειά του….
Επιπλέον αγαπάει τον τόπο του, και εργάζεται για την ανάπτυξη της περιοχής, παντοιοτρόπως, αλλά εξ’ ίσου ενδιαφέρεται εμπράκτως και για την προστασία της πανίδας και της χλωρίδας αυτής.
Επίσης είναι γλαφυρός αφηγητής… Χαίρεσαι να τον ακούς!…
Να είσαι πάντα καλά Μπάμπη και σε ευχαριστούμε πολύ για τα τόσα πολλά που μάθαμε και ζήσαμε αυτές τις δυο μέρες κοντά σου… Είσαι «Δάσκαλος»… και αυτό φαίνεται απ’ όλη σου τη ζωή…
Έτσι περπατώντας… και με τον ιδιαίτερο δικό του τρόπο αφήγησης… σαν άλλος Αριστοτέλης…(ιδρυτής της γνωστής φιλοσοφικής «Περιπατητικής Σχολής»), μας μύησε… στα μυστικά της μανιταρολογίας και μανιταροσυλλογής.
Μας εξήγησε ότι υπάρχουν χιλιάδες είδη μανιταριών, κάποια απ’ αυτά τρώγονται και άλλα, όχι μόνο δεν τρώγονται αλλά είναι και επικίνδυνα για την ζωή μας.
Ένας τρόπος για να τα ξεχωρίζουμε, είναι το χρώμα τους, το σχήμα τους και η οσμή τους… Αυτά που είναι φαλλοειδή, αυτά που έχουν έντονα χρώματα, άσπρο-κόκκινο-κίτρινο-μώβ, και άσχημη μυρωδιά, δεν τρώγονται. Μάλιστα κάποια είναι τόσο τοξικά, που μπορεί «να σε στείλουν αδιάβαστο», όπως είπε χαρακτηριστικά, όταν του έδειξα κάποια απ’ αυτά, που εν αγνοία μου είχα μαζέψει…
Επίσης μας έμαθε ότι τα μανιτάρια πρέπει να συλλέγονται σε καλαθάκι και όχι σε πλαστικές σακούλες… και ότι πρέπει να κόβονται με μαχαιράκι… και όχι να ξεριζώνονται…
Μας υπέδειξε να μαζεύουμε τέσσερα είδη μανιταριών που είναι πρώτης ποιότητος και είναι: τα αγαρικά, το κλασικό γνωστό μας, ομπρελοειδές μανιτάρι, χρώματος μπέζ, που η από κάτω του πλευρά με τις πτυχώσεις, όταν είναι νεαρό, έχει ένα απαλό μώβ χρώμα, που στην ενηλικίωση… γίνεται καφέ και όταν γερνάει… γίνεται μαύρη, ο lactarius η κουμαρίτης, ένα μανιτάρι με απαλό πορτοκαλί χρώμα, ο πλευρώτους, γνωστό και εμπορεύσιμο μανιτάρι. Και το τέταρτο, είναι ένα μανιτάρι, που φύεται σε συστάδες, δυο τρία μαζί, μοιάζει με γιαπωνέζικη ομπρελίτσα, έχει μακρύ μίσχο και απαλό μπεζ χρώμα. Λυπάμαι που δεν θυμάμαι το επιστημονικό τους όνομα, για να σας μεταφέρω…
Η Πόπη, η Βαρβάρα, η Σοφία και γω, πήραμε κατά πόδας τον Μπάμπη και ριχτήκαμε μετά μανίας… στη συλλογή μανιταριών και τον τρελλάναμε τον καημένο στις ερωτήσεις…. «Μπάμπη αυτό τρώγεται?.. Μπάμπη αυτό είναι καλό?…
Η Πόπη οπλισμένη με μαχαιράκι και μπόλικες σακούλες, προπορεύονταν, καθώς είναι και πολύ γρήγορη, καμιά μας δεν έπιανε «μπάζα» μπροστά της… Μάζεψε τα μανιτάρια της χρονιάς…
Επίσης μας έδειξε το βοτάνι ελλέβορος, που αφθονεί στην περιοχή και είναι γνωστή η χρήση του από την αρχαιότητα.
Μάλιστα είναι γνωστή η αρχαία ρήση «επ’ ελλεβόρω κείται», ότι κάποιος βρίσκεται υπό την επήρεια του ελέβορου, καθώς το φυτό αυτό είναι γνωστό για την κατευναστική του δράση, ιδίως επί ψυχικών διαταραχών.
Μας μίλησε για τα αναρίθμητα είδη αγκαθιών της περιοχής, που μερικά απ’ αυτά είναι εξαιρετικής ομορφιάς και τα συναντούμε εκεί που τελειώνει η βλάστηση και αρχίζει η λεγόμενη αλπική ζώνη στα βουνά.
Επίσης μας μίλησε για τον ωραίο και δίκαιο τρόπο, με τον οποίο οι κάτοικοι του Νεοχωρίου, μοίραζαν τα λιβάδια μεταξύ τους.
Όλοι τους ήξεραν πολύ καλά, πόσα πρόβατα μπορεί να βοσκήσει η κάθε λιβαδική περιοχή του χωριού.
Μετά όλοι οι κτηνοτρόφοι ορκίζονταν, βάζοντας το χέρι στο Ευαγγέλιο, για τον ακριβή αριθμό προβάτων που κατείχε ο καθένας.
Στην συνέχεια «συνεταιρίζονταν» μεταξύ τους, δυο, τρεις η περισσότεροι, και ανάλογα με τον αριθμό των ζώων που συγκέντρωναν όλοι μαζί, έπαιρναν την αντίστοιχη λιβαδική έκταση, που θα μπορούσε να βοσκήσει τον αριθμό αυτών των ζώων για ένα εξάμηνο περίπου, που ανέβαιναν οι κτηνοτρόφοι στα βουνά. Έτσι δεν τσακώνονταν καθόλου!…
Επίσης μας εξήγησε γιατί το χωριό του, το Νεοχώρι, έχει τα περισσότερα λιβάδια από όλα τα άλλα χωριά της περιοχής, λέγοντας την παρακάτω ιστορία.
Όταν ελευθερώθηκε η χώρα μας από τον τουρκικό ζυγό και λίγο πριν φύγουν οι τούρκοι από την χώρα μας, ο έξυπνος προεστός του χωριού του, δωροδόκησε αδρά (συνηθισμένη η πρακτική αυτή σε πολλές περιοχές της χώρας μας, εκείνη την περίοδο) τον αγά της περιοχής και έτσι εξασφάλισε τα περισσότερα λιβάδια για το χωριό του….
Κάτι ακόμα εκπληκτικό που ακούσαμε κατά την επιστροφή μας είναι για τον σπουδαίο ρόλο της κίσσας, (ενός «ασήμαντου»… πουλιού, θα έλεγα), που μοιάζει με την καλιακούδα), στην αναδάσωση της βαλανιδιάς, προσπαθώντας να εξασφαλίσει όσο το δυνατόν περισσότερη τροφή για το χειμώνα.
Η κίσσα λοιπόν καταπίνει δυο βαλανίδια, παίρνει και ένα στο στόμα και πάει και τα θάβει… στο χώμα, για να τα βρει στις δύσκολες μέρες του χειμώνα… που δεν υπάρχει αρκετή τροφή. Και επειδή ξεχνάει που τα έχει «φυτέψει»… αυτά την επόμενη χρονιά θα φυτρώσουν… και σε κάμποσα χρονάκια… θα ενηλικιωθούν και έτσι ανανεώνονται τα δάση και μεγαλώνουν…
Είχε ήδη νυχτώσει όταν επιστρέψαμε στα Λουτρά Υπάτης, όπου φάγαμε καταπληκτικά παϊδάκια και άλλα εδέσματα της περιοχής, σε ταβέρνα του χωριού.
Κοιμηθήκαμε στο αρκετά περιποιημένο ξενοδοχείο, ιδιοκτησίας του Μπάμπη, στα Λουτρά Υπάτης.
Την Κυριακή το πρωί, αφού πήραμε πρωινό, στην όμορφη τραπεζαρία του ξενοδοχείου, την καταστόλιστη με καλλιτεχνικές φωτογραφίες απ’ όλα τα είδη μανιταριών και όλα τα είδη λουλουδιών της περιοχής, τραβηγμένες απ’ τον Μπάμπη, πήραμε το λεωφορείο και ανηφορίσαμε και πάλι προς το χωριό Καστανιά.
Περνώντας απ’ το Καπνοχώρι, κάποιος είχε παρκάρει το αυτοκίνητό του στον κεντρικό δρόμο, απρόσεχτα… και το λεωφορείο δεν χωρούσε να περάσει. Τότε βλέπουμε τον Μπάμπη να κατεβαίνει απ’ το λεωφορείο και να φωνάζει…. «Βαρβάρα…Βαρβάρα… που είναι ο Παρασκευάς?…Φώναξέ τον σε παρακαλώ να πάρει το αυτοκίνητο απ’ δω. Δεν περνάει το λεωφορείο…»
Και σε λίγο βλέπουμε την Βαρβάρα να βγαίνει φουριόζα στο μπαλκόνι και να απαντάει… «Τώρα αμέσως… σε δυο λεπτά κατεβαίνει…». Και όσο να κατεβεί ο Παρασκευάς να παραμερίσει το αυτοκίνητο, ο Μπάμπης άρπαξε την ευκαιρία να μας πει μια ιστοριούλα… που αφορούσε το εν λόγω ζεύγος… στην απαρχή του έρωτά του.
Ο Μπάμπης είχε μαθήτρια την Βαρβάρα στο γυμνάσιο της Υπάτης, την εποχή που εκείνη ήταν ερωτευμένη… με τον Παρασκευά.
Εκείνη δε την εποχή ήταν αδιανόητο… για μια κοπέλα στην εφηβεία να βγαίνει απ’ το σπίτι για να συναντήσει τον αγαπημένο της, η ακόμα και να βγει για καφέ με φίλους της, όπως σήμερα και μάλιστα σ’ ένα μικρό χωριό, σαν το Καπνοχώρι.
Σίγουρα κάποιο μάτι θα τους έβλεπε και θα έφτανε αμέσως το «μαντάτο» στον πατέρα της… και τότε ποιος την γλύτωνε απ’ τους καυγάδες στο σπίτι… που θα ήταν το λιγότερο… Συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις τα πράγματα έφταναν και σε ξυλοδαρμούς και σε πιο αυστηρή επιτήρηση.
Οπότε σκέφτηκε και η Βαρβάρα, όπως και οι περισσότεροι νέοι, αγόρια και κορίτσια σ’ αυτήν την ηλικία, πως η πιο κατάλληλη… ώρα για να βλέπει τον αγαπημένο της, ήταν να κάνει «κοπάνα»… απ’ το σχολείο, και έτσι ούτε γάτα, ούτε ζημιά…
Έτσι η Βαρβάρα την είχε «κοπανίσει» τρεις φορές στο μάθημα του Μπάμπη και πήγε να δει τον «καλό» της…, τον Παρασκευά.
Έλα όμως που οι απουσίες καταγράφονται και στο έλεγχο και όταν ήρθε η ώρα να πάρουν οι κηδεμόνες τους ελέγχους, την Βαρβάρα την έζωσαν… τα μαύρα φίδια… Δεν είχε τι να κάνει…
Οπότε σκέφτηκε να πάει στον καθηγητή της, τον Μπάμπη και να τον παρακαλέσει… αν είναι δυνατόν να μην εμφανίσει… τις επίμαχες απουσίες στον έλεγχο, γιατί θα γίνονταν ο «χαμός»… στο σπίτι απ’ τον πατέρα της.
Και πράγματι έτσι έγινε, πήγε στον Μπάμπη και τον παρακάλεσε θερμά… να της κάνει αυτήν την «χάρη»… Εκείνος βέβαια, δεν της έδωσε αμέσως θετική απάντηση, αλλά την άφησε σε μεγάλη αμφιβολία, ως προς τις προθέσεις του, λέγοντας πως είναι σχεδόν αδύνατο να γίνει αυτό που ζητάει, πως είναι παράνομο και επικίνδυνο… για να πάρει η κοπέλα και το «μήνυμα» ότι η πρακτική της «κοπάνας»… δεν είναι και για «χόρταση»… Και έτσι η Βαρβάρα μέχρι να δοθούν οι έλεγχοι «ήταν σε αναμμένα κάρβουνα»….
Ο Μπάμπης βέβαια, «ζυγίζοντας καλά τα πράγματα»… έκανε ότι περνούσε απ’ το χέρι του… ώστε να μην γίνουν τα «παρατράγουδα»… που συνήθως γίνονται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, δηλαδή, καυγάδες, βρισίδια, απειλές, περιορισμοί, αποκλεισμοί και το «μακελειό»… στο σπίτι, που «έτρεμε» η Βαρβάρα, εφαρμόζοντας την πιο ανώδυνη και απλή πρακτική…. Δηλαδή σημείωσε μεν τις απουσίες στο κανονικό βιβλίο, αλλά δεν τις εμφάνισε στον έλεγχο…
Έτσι όταν ήλθε ο πατέρας της να πάρει τον έλεγχο, αφού πρώτα του είπε ότι η Βαρβάρα ήταν καλή μαθήτρια και καλό κορίτσι, του έδωσε τον έλεγχο και βγήκαν μαζί απ’ το γραφείο…
Η Βαρβάρα που περίμενε απ’ έξω, είχε «καταρρεύσει»… η καημένη, «είχαν κοπεί τα πόδια της» μέχρι να βγει ο πατέρας της. Και όταν τον είδε ήρεμο… και κατά κάποιο τρόπο ευχαριστημένο… απ’ αυτά που άκουσε, «ήρθε η ψυχή στον τόπο της»… Το τι αγωνία όμως πέρασε, δεν λέγεται!… Θα το θυμάται σ’ όλη της την ζωή… Ξεχνιούνται αυτά!….
Τι λέει ο λαός σ’ αυτές τις περιπτώσεις?.. «Έχει η αγάπη βάσανα και ο έρωτας φαρμάκια»… Έτσι είναι… Όλα έχουν το τίμημά τους…
Κατά την γνώμη μου ο Μπάμπης «φέρθηκε»… πολύ έξυπνα και του αξίζουν πολλά «συγχαρητήρια»… «Μπάμπη είσαι μεγάλος»… Διότι και ο «χαμός»…στο σπίτι και τα «παρεπόμενα» αποσοβήθηκαν, ο δε έρωτας… του ζευγαριού με τον καιρό…. θέριεψε και καρποφόρησε… και όλα πήγαν κατ’ ευχήν…
Και όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου… η Βαρβάρα με τον Παρασκευά παντρεύτηκαν, έκαναν και παιδάκια και τώρα ο Μπάμπης έχει μαθήτρια την κόρη τους…. «Και ζουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα….»
Σήμερα βέβαια η κοινωνία μας, βρίσκεται στον αντίποδα αυτής της κατάστασης που επικρατούσε στην χώρα μας πριν τρεις δεκαετίες πίσω περίπου, κατά την οποία έλαβε χώρα η παραπάνω συνηθισμένη ιστοριούλα…
Στην σημερινή κοινωνία επικρατεί η ασυδοσία, ο ατομισμός και ένας άκρατος υπερκαταναλωτισμός… που χαρακτηρίζει ιδιαίτερα την νεολαία… Διαλύθηκε ο κοινωνικός ιστός… Χάθηκαν η χαλάρωσαν.. έννοιες, όπως η οικογένεια, η πατρίδα, το έθνος, η φιλοπατρία, η αξιοκρατία, η αλληλεγγύη, ο σεβασμός στους θεσμούς του κράτους, η τήρηση των νόμων του κράτους, η λειτουργία της δικαιοσύνης και η καλώς εννοούμενη Ελευθερία.
Πέρασαν δυόμισυ χιλιάδες χρόνια από τότε που οι αρχαίοι έλληνες σοφοί δίδασκαν στους ανθρώπους (πολίτες) εκείνης της εποχής, το «Παν μέτρον άριστον» και εμείς ακόμα να το πετύχουμε, ως άνθρωποι πρώτα και κατ’ επέκτασιν και ως κοινωνία. Πορευόμαστε συνεχώς απ’ την μια άκρη στην άλλη. Πότε θα ισορροπήσουμε εν τέλει?…Ένας θεός μόνο το ξέρει…
Έχω μια ελπίδα και το πιστεύω, πως η κρίση που βιώνουμε ως κοινωνία, όχι μόνο ως οικονομική αλλά κυρίως ως ηθική και κοινωνική, θα μας «αναγκάσει»… κατά ένα τρόπο… να ισορροπήσουμε επιτέλους ως άνθρωποι και ως κοινωνία και να ζούμε με «μέτρο» σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, αμήν.
Εν τω μεταξύ, ο Παρασκευάς, παραμέρησε το αυτοκίνητό του…. και σε λίγο φτάσαμε στην Καστανιά.
Όμορφο χωριό και η Καστανιά, κτισμένη σε υψόμετρο 1.100μ. σε περιοχή με πλούσια βλάστηση όπου αφθονούν οι καρυδιές, καστανιές, πλατάνια, πουρνάρια, βαλανιδιές, σφενδάμια κ. α.
Έχει μεγάλη, πλακοστρωμένη πλατεία, μ’ έναν τεράστιο πλάτανο στη μέση, που την περιβάλλουν, η πέτρινη εκκλησία του Αγ. Αθανασίου, τρίκλιτη βασιλική μετά τρούλου, ένα καφενείο και μια όμορφη πέτρινη βρύση.
Πρωί Κυριακής και η εκκλησία λειτουργούσε και κάμποσοι μπήκαμε να ανάψουμε ένα κερί στη χάρη του Αγ. Αθανασίου.
Μπαίνοντας μέσα αισθάνθηκα μια αγαλλίαση και μια θαλπωρή!…Είναι μια πολύ περιποιημένη εκκλησία, με ωραίο τέμπλο και κατάγραφη με τοιχογραφίες. Δεν υπάρχει ούτε σπιθαμή της άδεια…
Ήταν δεν ήταν καμιά δεκαριά άτομα όλοι κι’ όλοι, παπάδες, ψαλτάδες και πιστοί… Αυτή είναι η μοίρα των χωριών της χώρας μας σήμερα…. Να ερημώνουν… Σε πιάνει μια απελπισία… μια θλίψη, βλέποντας αυτήν την κατάσταση… σχεδόν σ’ όλη την επικράτεια.
Από την πλατεία, πήραμε το μονοπάτι, με κατεύθυνση προς ανατολάς που μας έβγαλε, μετά από μιας ώρας πορεία, στο εξωκκλήσι του Αγ. Αθανασίου, περπατώντας μέσα στην πλούσια βλάστηση της περιοχής.
Όμορφη η τοποθεσία που βρίσκεται το εξωκκλήσι, με έναν τεράστιο πλάτανο στην αυλή του και μια πέτρινη βρύση, κτισμένη στην μνήμη αγαπημένων προσώπων, που δεν είναι σήμερα εν ζωή. Στην βρύση υπάρχει εντοιχισμένη μαρμάρινη πλακίτσα μ’ ένα συγκινητικό στιχάκι… που λέει…
Εδώ που λαλούν οι πέρδικες
Και τραγουδούν τρυγόνια
Βρύση για τ’ αδέλφια μου, Γιώργιο κι’ Αντώνη
έστησα
για να δροσίζει αιώνια.
Πολύ με συγκίνησε η «χειρονομία» αυτή της αδελφής προς τ’ αδέρφια της, καθώς και το ταιριαστό αυτό στιχάκι!….
Η μανιταροσυλλογή συνεχίστηκε και σήμερα, αλλά όχι με την ίδια ένταση… Η Πόπη και σήμερα μάζεψε τα περισσότερα…
Από εδώ συνεχίσαμε την ανάβαση για την κορφή «Πετρωτός» στα 1.240μ.όπου φτάσαμε μετά από πορεία άλλης μιας ώρας.
Η θέα απ’ την κορφή εκπληκτική!…Φαινόταν Ο Κίσαβος, ο Όλυμπος, τα Άγραφα, το Βελούχι (που είναι το σημείο αναφοράς της περιοχής), η Γραμμένη Οξιά, τα Βαρδούσια, η Γκιώνα και ο Παρνασσός.
Στην κορυφή μας μίλησε ο Μπάμπης για την πανίδα της περιοχής που περιλαμβάνει το λύκο, το τσακάλι, το αγριογούρουνο, το αγριόγιδο, το ελάφι, το ζαρκάδι, τον αγριόγατο και τον λύγκα και μας εξηγούσε την διαφορά του αγριόγατου από τον λύγκα… μας κούφανε… Γνώριζε τόσες λεπτομέρειες, που μέναμε με το στόμα ανοιχτό.
Στην συνέχεια κατηφορίσαμε προς την δασωμένη κοιλάδα που την διασχίζει το ποταμάκι, το οποίο πιο κάτω μπαίνει στο φαράγγι του Ροδοκάλου.
Καθ’ οδόν, μετά το ρέμα, πέσαμε σε μια ισιάδα, γεμάτη με τσαπουρνιές… (prinous Spinoza), αναφώνησε ο Μπάμπης και έσπευσε να συμπληρώσει πως το σπινόζα σημαίνει αγκαθωτός και πως τα τσάπουρνα τρώγονται αλλά είναι πολύ στιφά… άμα τα πάρει όμως μια παγωνιά, τότε τρώγονται καλύτερα.
Εμένα πάλι ακούγοντας το σπινόζα, μου ήρθε στο μυαλό μου ο φιλόσοφος Spinoza… Τώρα τι σχέση μπορούσε να έχει ένας φιλόσοφος με τα τσάπουρνα και την αγκαθωτή τσαπουρνιά!… δεν ξέρω…
Ξέρω όμως πως τα ονόματα που μας δίδονται δεν είναι τυχαία… και έχουν σχέση και με αυτό για το οποίο ήρθαμε να κάνουμε σ’ αυτόν τον κόσμο… καθώς και με τις αρετές η τα χαρίσματα η «δώρα» που μας δόθηκαν για να το πραγματοποιήσουμε.
Λέω εγώ τώρα… πως πιθανόν του δόθηκε αυτό το όνομα… «Αγκαθωτός»… διότι σαν φιλόσοφος «στηλίτευε»… τα ελαττώματα… τις κακές έξεις των ανθρώπων και της κοινωνίας κατ’ επέκτασιν, προσπαθώντας να τους φέρει στον «ίσιο δρόμο», με αποτέλεσμα να γίνεται αιχμηρός, όπως τα αγκάθια της τσαπουρνιάς… που κατά την προσωπική μου εκτίμηση… είναι πιο αιχμηρά από αυτά που έχουν τα παλιούρια, που έφτιαχναν παλιά, στα χωριά, τους φράχτες στα περιβόλια τους.
Μετά τις τσαπουρνιές, χάσαμε για λίγο το μονοπάτι, λόγω του ότι ένα νέο ζευγάρι, αποφάσισε να επιστρέψει στον τόπο του… για να ασχοληθεί με εκτροφή ζώων, (αν κατάλαβα καλά), δεν θυμάμαι, για να πω και την μαύρη αλήθεια και έφραξε μια τεράστια έκταση, γι’ αυτό το σκοπό.
Και το μονοπάτι άλλαξε πορεία… και πάει τώρα περιφερικά από το «κτήμα» και όσο να το βρει ο οδηγός πέρασε λίγη ώρα… Εκεί στην «περιπλάνησή»… του βρήκε ένα μεγάλο μανιτάρι, δεν θυμάμαι πως το ονόμασε… αλλά θυμάμαι ότι εκφράστηκε με ενθουσιασμό… για την ποιότητά του… Κάπως σαν να είπε ότι ήταν ο «βασιλιάς»… των μανιταριών…
Οπότε όλες οι κυρίες που βρισκόμασταν κοντά του εκείνη την ώρα, αναρωτηθήκαμε από μέσα μας αλλά και απ’ έξω μας, σε ποια άραγε θα το έδινε το μανιτάρι… Και ο Μπάμπης τότε θυμήθηκε τον Πάρι… που είχε δώσει στην ωραία Ελένη και έγινε αιτία… να ξεκινήσει ο Τρωικό πόλεμος και είπε «τη καλλίστη»…
Και το έδωσε φυσικά… στην πιο όμορφη… που δεν ήταν άλλη από την Φρόσω… Βέβαια αυτό το μανιτάρι δεν φαγώθηκε… δυστυχώς από την «καλλίστη»… και φταίω εγώ γι’ αυτό γιατί το έβαλλα στη σακούλα που κρατούσα στα χέρια μου, καθώς είχα μαζέψει και άλλα και όταν φτάσαμε στην Αθήνα, ξέχασα να της τα δώσω… όπως είχα υποσχεθεί… Συγνώμη Φρόσω… Σου χρωστάω ένα γεύμα με μανιτάρια…
Η κατάβαση ήταν απότομη… αφού κατεβαίναμε προς το κάστρο της Υπάτης, που ήταν απόρθητο… λόγω του δύσβατου της θέσης του.
Κάναμε μια στάση κοντά στο κάστρο και αγναντεύαμε από εδώ, κάτω την κοιλάδα του Σπερχειού με το όμορφο παρόχθιο δάσος, που του έχει απομείνει. Στο κάστρο υπήρχαν σκαλωσιές, καθώς γίνονται σ’ αυτό αναστηλωτικές εργασίες…
Και κατά το μεσημέρι, φτάσαμε στην κεντρική πλατεία της Υπάτης, μετά από πορεία πέντε ωρών…
Μέσα στην πόλη, μ’ εντυπωσίασαν δύο μεγάλες πέτρινες εκκλησίες και η όμορφη βρύση της πλατείας.
Ακολούθησε μια σχετικά σύντομη επίσκεψη στο Βυζαντινό Μουσείο της Υπάτης, που στεγάζεται σε διώροφο όμορφο πέτρινο κτήριο, παλιός στρατώνας που κτίστηκε το 1836, επί Όθωνος, αλλά ονομάζεται «Καποδιστριακός»…
Μπροστά από το μουσείο υπάρχει μικρό πάρκο, όπου είναι στημένος ο ανδριάντας ενός άξιου τέκνου της Υπάτης, του Σπύρου Ματσούκα.
Εν συνεχεία ακολούθησε «λουτρό», στην ιαματική πηγή Κουτσέκι» η «Ψωρονέρια», για περίπου σαράντα λεπτά, που μας ξεκούρασε… θεαματικά…
Άλλη μια στάση στην γνωστή μας ταβέρνα στον Άγ. Κωνσταντίνο για να δειπνήσουμε… και επιστροφή στην Αθήνα.
Εδώ είδαμε για πολύ λίγο και τον πολύ αγαπητό μας φίλο, τον Κωστή τον Πετρόπουλο, που δεν μας έρχεται πια… Έχει «μπλέξει» με τους «Προβομάστορες»… και χάθηκε… Αυτά… συγχωρέστε με για την πολυλογία…
