ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ – ΦΑΡΑΓΓΙ ΒΕΛΙΤΣΑΣ

ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ: ΤΣΑΡΕΣ- ΦΑΡΑΓΓΙ ΒΕΛΙΤΣΑΣ

28-10-2012

Aνήμερα της  μεγάλης εθνικής μας  εορτής, βρεθήκαμε περί τους σαράντα  πέντε ορειβάτες και πεζοπόροι, για ακόμα μια φορά, στον εκπληκτικό και πανέμορφο Παρνασσό.

Στο μυθικό αυτό βουνό, όπου σύμφωνα με την Μυθολογία, φέρεται να βρέθηκε το μοναδικό ζεύγος του ανθρωπίνου είδους, που επέζησε του κατακλυσμού, που φέρει και το όνομά του, δηλαδή του «κατακλυσμού του Δευκαλίωνος και της Πύρας».

Σκοπός μας η ανάβαση στις Τσάρες (1.380μ.) και πεζοπορία στη χαράδρα της Βελίτσας.

Αρχηγός της ορειβατικής ομάδας ο Θανάσης Μπαρμπούτης  και της πεζοπορικής η κ. Γιώτα Σπανού, πολύ αγαπητοί… αμφότεροι.

Έτσι λοιπόν, κατά τις δέκα η ώρα, ανηφορίζαμε τα καλαίσθητα καλντερίμια του μοναδικού αυτού χωριού, που είναι κτισμένο μέσα… και έξω απ’ το αρχαίο κάστρο, που το απόρθητο τμήμα του βρίσκεται ψηλότερα, σε απόκρημνο βράχο.

Το πρόγραμμα όμως της ορειβατικής ομάδας τροποποιήθηκε, καθότι η μέρα μίκρυνε και δεν μας έπαιρνε η ώρα για Τσάρες.

Έτσι ο αρχηγός αποφάσισε να κάνουμε μια κυκλική πορεία στο απόκρημνο βουνό, που στις βόρειες υπώρειές του είναι κτισμένο το χωριό Άνω Τιθορέα.

Όμορφο χωριό η Άνω Τιθορέα και με ιστορία, καθώς τα περισσότερα πετρόχτιστα σπίτια του βρίσκονται μέσα στο αρχαίο κάστρο, με αρκετές βυζαντινές εκκλησίες  και ξωκκλήσια, πολλές πέτρινες καλαίσθητες βρύσες και πολλά νερά. Τα «κουφάρια» από  δυο νερόμυλους είδαμε ανηφορίζοντας… Σε κάποια δε απ’ τις εκκλησιές είδαμε εντοιχισμένα, αρχαίο μαρμάρινο ανάγλυφο και πέτρες από το τοίχος του κάστρου.

Επίσης εντυπωσιακή είναι και η πλατεία, που την σκιάζουν τεράστια πλατάνια και την περιβάλουν παραδοσιακά «καφέ» και ταβερνίδια… που φημίζονται για τα νόστιμα ντόπια εδέσματα, κυρίως κρεατικά, τυριά και πίτες….

Ξεκινήσαμε απ’ το ψηλότερο σημείο του χωριού και πήραμε το μονοπάτι που περνάει κάτω απ’ την «σπηλιά του Ανδρούτσου», που βρίσκεται στην δεξιά όχθη της χαράδρας της «Βελίτσας».

Στη μεριά αυτή του βουνού υπάρχουν αρκετά σπήλαια, καθώς τα πετρώματα του Παρνασσού είναι ασβεστολιθικά και το πιο απρόσιτο απ’ αυτά ήταν το κρυσφύγετο του Οδυσσέα Ανδρούτσου, του πρωταγωνιστή στη μάχη με τους τούρκους στο «Χάνι της Γραβιάς», αλλά και αμφιλεγόμενου προσώπου της επανάστασης του  ’21.

Ανηφορίσαμε για δυο ώρες περίπου, μέσα σε δάσος ως’ που φτάσαμε  στην τοποθεσία «Βρωμόβρυση». Εδώ υπάρχει η ομώνυμη βρύση(όνομα και πράγμα… το νερό της μόνο  στην ανάγκη… πίνεται) και ίχνη από στάνες.

Από εδώ βλέπαμε απέναντί μας τις κορυφές Μαύρα Λιθάρια και Τσάρες και από πάνω μας έστεκε αγέρωχη… η εντυπωσιακή και κακοτράχαλη Λιάκουρα, η υψηλότερη κορφή του Παρνασσού.

Από εδώ τραβερσάραμε την πλαγιά του βουνού, με κατεύθυνση το χωριό, παίρνοντας ένα μονοπάτι που το χρησιμοποιούσαν οι βοσκοί παλιότερα και που σήμερα έχει σχεδόν κλείσει… Το  είχε εντοπίσει ο αρχηγός μας, σε προηγούμενη εξόρμηση και το κατέγραψε καλά στο μυαλό του… και έτσι δεν ταλαιπωρηθήκαμε…

Το μονοπάτι αυτό εκεί στην τραβέρσα είχε μια δυσκολία… σε δυο σημεία, σε δυο σάρες , όπου βοήθησε ο αρχηγός την ομάδα, βάζοντας «φράχτη» το σώμα του, με αποτέλεσμα να τραυματισθεί ελαφρά… σε μια πτώση συνορειβάτη.

Μετά από άλλες δυο περίπου ώρες πορείας, φτάσαμε στο πιο όμορφο μέρος της διαδρομής.

Φτάσαμε σε μια στάνη που βρίσκεται σε πανέμορφο απόκρημνο σημείο του βουνού, σε μια μοναδική, απόκοσμη τοποθεσία. Η στάνη αυτή εφάπτεται μιας συστάδας βράχων με εντυπωσιακά σχήματα… Μάλιστα  ο πιο χαρακτηριστικός βράχος, είναι αυτός που μοιάζει με κεφάλι σκύλου.

Εδώ κάναμε μια μεγάλη στάση και απολαύσαμε την άπλετη θέα προς την κοιλάδα του βοιωτικού Κηφισού κάτω μας και προς τα απέναντι βουνά.

Στην συνέχεια πήραμε το  κακοτράχαλο μονοπάτι για το χωριό, που περνάει απ’ τα κάθετα βράχια, που βλέπαμε απ’ το χωριό, καθώς ανηφορίζαμε και όπου υπάρχουν δυο εκκλησάκια.

Το πιο σημαντικό είναι αυτό της Αγ. Ιερουσαλήμ. Στην ευρύτερη περιοχή υπάρχουν τρεις μονές με το όνομα αυτό. Μία στην γειτονική Αμφίκλεια η άλλη ανατολικότερα, απ’ όπου ανεβαίνουμε στα «Μαύρα Λιθάρια» του Παρνασσού και η τρίτη εδώ,  στον απόκρημνο αυτό βράχο.

Οι μονές αυτές ιδρύθηκαν την Βυζαντινή εποχή από μοναχούς που ήλθαν από τα Ιεροσόλυμα, εξ’ ου και το όνομα.

Η συγκεκριμένη μονή κτίστηκε στον απόκρημνο αυτό βράχο, σε σπήλαιο, όπου προϋπήρχε αρχαίο ιερό και τριγύρω σπηλιαράκια. Ιδανικός τόπος για ασκητές!… Το τοπίο εδώ απόκοσμο… άκρως εντυπωσιακό… Στο σπήλαιο δε αυτό συνυπάρχουν  ως σήμερα τα ιερά της αρχαίας και της νέας θρησκείας, γεγονός που με εντυπωσίασε και με εξέπληξε συγχρόνως, καθώς γνωρίζουμε από την ιστορία ότι οι οπαδοί κάθε νέας θρησκείας, προσπαθούν να εξαφανίσουν κάθε ίχνος… της παλιάς.  Στα δεξιά μας υπάρχει το αρχαίο ιερό, με έναν ολόλευκο πέτρινο βωμό μπροστά του και στα αριστερά μας, ένα χριστιανικό ιερό, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Τι ωραία συνύπαρξη… αλήθεια….

Το εκκλησάκι αυτό γιορτάζει τα’ Αη-Γιωργιού, την δεύτερη μέρα του Πάσχα και πάει πολύς κόσμος. Μάλιστα οι νέοι ανεβαίνουν ως εδώ με τα άλογα, όπως παλιά και γίνεται μεγάλο πανηγύρι, όπως μας είπε μια ηλικιωμένη κυρία, που συναντήσαμε στο χωριό, κατεβαίνοντας.

Η πορεία μας κράτησε περίπου εφτά ώρες και το μονοπάτι  μας αντάμειψε…επάξια για τον κόπο μας, καθώς μοσχομύριζε καθ’ όλο το μήκος του, φλισκούνι και άγρια μέντα… που λέει και το γνωστό τραγούδι… της Φαραντούρη… Ήταν μια μοναδική εμπειρία για όλους μας….

Εξ’ ίσου καλά πέρασαν και οι πεζοπόροι, οι οποίοι προωθήθηκαν με το λεωφορείο στο χωριό Αγ. Μαρίνα και συγκεκριμένα στη Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου, απ’ όπου ακούγαμε το πρωί την Θεία Λειτουργία, ανεβαίνοντας στο βουνό.

Από εκεί ανηφόρισαν προς το καταφύγιο των Κυνηγών, συνέχισαν προς το διάσελο και μετά κατέβηκαν μέσα από το φαράγγι της Βελίτσας(σλάβικη λέξη που σημαίνει απάτητο μαντρί) στην Άνω Τιθορέα.

Η μέρα τελείωσε με δείπνο σε ταβέρνες του χωριού, με παραδοσιακές λιχουδιές… Μούρλια η προβατίνα με τραχανά, πατατούλες η μακαρόνια…