Πολυλίμνιο, Αρχαία Μεσήνη, Σαπιέντζα
ΠΟΛΥΛΙΜΝΙΟ-ΑΡΧΑΙΑ ΜΕΣΣΗΝΗ-ΣΑΠΙΕΝΖΑ
31/5 με1/6-2014
Η χώρα μας, αν και είναι μικρή σε έκταση, έχει τόσες ομορφιές και τόση ιστορία που όπου και να πάς θα δεις τοπία που θα σε καταπλήξουν και αρχαίες πόλεις και αρχαία ιερά ερειπωμένα, που θα σε αφήσουν άναυδο, για το υψηλό πολιτιστικό επίπεδο που είχαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας και την τεχνογνωσία ώστε να κατασκευάζουν τόσο ωραίες πόλεις και ιερά… που προκαλούν κατάπληξη στον επισκέπτη του σήμερα.
Αυτό το διήμερο στη Μεσσηνία, επιφύλασσε απανωτές εκπλήξεις σε όλους που βρεθήκαμε εκεί με τον Επος-Φυλής.
Και πρώτα-πρώτα η επίσκεψη στην αρχαία Μεσσήνη είναι μοναδική εμπειρία!…Εντυπωσιακή η θέση της, στο βάθος μιας εύφορης κοιλάδας και στις υπώρειες ενός επιβλητικού βράχου, της Ιθώμης, που ήταν η οχυρωμένη ακρόπολή της, με λαμπρό ναό του Ιθωμάτα Διός. Πάνω στα ερείπια αυτού του ναού είναι κτισμένη η παλιά Μονή Βουλκάνου, η νέα έχει κτιστεί χαμηλότερα.
Έχει κτιστεί κατά το ιπποδάμειο σύστημα, δηλαδή σε τετράγωνα που σχηματίζονται από άξονες, ανατολή-δύση, βορράς-νότος και έχει επινοηθεί από τον διάσημο μηλήσιο αρχιτέκτονα της αρχαιότητος, που δεν ξεπεράστηκε ακόμα….
Εκπληκτική η οχύρωση της, με τείχος που περιέκλειε όλη την πόλη και είχε αμυντικούς πύργους κατά διαστήματα. Έχει αναστηλωθεί μέρος του τείχους και η λεγόμενη Αρκαδική Πύλη, που είναι κτισμένη με πέτρες τεραστίων διαστάσεων, που προκαλούν δέος…
Εκεί όμως που μένεις άναυδος!…είναι τα ερείπια των λαμπρών οικοδομημάτων της αρχαίας αυτής πόλης που ήλθαν στο φώς με τις ανασκαφές. Αυτά είναι το Θέατρο, η μνημειακή κρήνη Αρσινόη, η μεγάλη Αγορά που στο κέντρο της δεσπόζει ο ναός της Μεσσήνης, της θεοποιημένης προδωρικής βασίλισσας της Μεσσηνίας και το Ασκληπιείο, το λαμπρότερο ιερό της Μεσσήνης.
Στο κέντρο δέσποζε ο ναός του Ασκληπιού, με χάλκινους ανδριάντες γύρω-γύρω και στις στοές, έργα του ντόπιου γλύπτη Δημοφώντα. Στην ανατολική πτέρυγα υπήρχε το Εκκλησιαστήριο, ένα επιβλητικό Πρόπυλο, το Βουλευτήριο και η αίθουσα του αρχείου. Στη δυτική πτέρυγα υπήρχαν ναοί του Απόλλωνα, των μουσών, του Ηρακλή, της Τύχης και της Αρτέμιδας.
Πιο κάτω βρίσκονται το στάδιο και το Γυμνάσιο και νοτιότερα η Παλαίστρα.
Κτίστηκε από τον θηβαίο στρατηγό Επαμεινώντα το 369 π.Χ, ως πρωτεύουσα του ανεξάρτητου μεσσηνιακού κράτους.
Μια δεύτερη έκπληξη ακολούθησε την πρώτη που μας μάγεψε στην κυριολεξία, καθώς πεζοπορήσαμε για καμιά ώρα περίπου σ’ ένα παραδεισένιο φαράγγι!…ένα φαράγγι στενό, απόκρημνο, δύσβατο, με πλούσια βλάστηση, που σχημάτιζε διαδοχικούς καταρράκτες και λίμνες!… Και το περίεργο χρώμα των νερών, ένα γκρί-αρζάν έκανε το όλο σκνηνικό απόκοσμο… εξωπραγματικό!…Ένα θαύμα της Φύσης… Η Φύση σ’ όλο το μεγαλείο Της Είχα την αίσθηση ότι έβλεπα πίνακες ζωγραφικής… και όχι υπαρκτά τοπία…
Τι κρίμα!.. όμως, που μόνο ένα μικρό κομμάτι αυτού του φαραγγιού είναι βατό!… Και είναι πολύ λυπηρό που ο πολύς ο κόσμος δεν μπορεί να δει την θεϊκή αυτή ομορφιά!… Αλήθεια, πότε αυτή η Πολιτεία, θα μπορέσει να αναδείξει και να αξιοποιήσει τις ομορφιές του τόπου της… Και είναι αλήθεια, πως οι θεοί φάνηκαν γενναιόδωροι απέναντί της, σ’ αυτόν τον τομέα…
Μετά την θεία κατάνυξη… στο φαράγγι, ακολούθησε τσιπροκατάνυξη στο καφενείο της Χαραυγής και αργά το απόγευμα φτάσαμε στον Φοινικούντα, όπου καταλύσαμε στο κάμπιγκ «Φοίνικες» με την πολύ όμορφη παραλία.
Την Κυριακή το πρωί, επισκεφτήκαμε την όμορφη Μεθώνη για επίσκεψη στο επιβλητικό βενετσιάνικο κάστρο, που είναι σε καλή κατάσταση και με την ψυχή στο στόμα τρέξαμε στο καραβάκι που μας πήγε στη Σαπιέντζα, το πλησιέστερο στη Μεθώνη απ’ τα νησιά των Οινουσών, το σημαντικότερο και το ομορφότερο ανάμεσά τους.
Ήταν το αγαπημένο αγκυροβόλιο κάθε στόλου, που είχε δοσοληψίες με τις πολιτείες Μεθώνη και Κορώνη, τις σημαντικές αυτές πολιτείες στην Μεσόγειο καθ’ όλη τη διάρκεια του μεσαίωνα.
Το 1209 πέρασε στα χέρια των βενετών, που την κατείχαν για τρεις αιώνες περίπου και μετά πέρασε στην οθωμανική αυτοκρατορία.
Οι δυτικές ακτές του νησιού είναι απόκρημνες και άγριες και σχεδόν πάντα τρικυμισμένες, γι’ αυτό στην γύρω περιοχή της έχουν ανακαλυφθεί σπουδαία και σημαντικά ναυάγια, απ’ όλες τις ιστορικές περιόδους, ώστε υπάρχει σκέψη να δημιουργηθεί υποβρύχιο αρχαιολογικό πάρκο. Ένα απ’ αυτά είναι το ναυάγιο των Σαρκοφάγων (μετέφερε πολυτελείς ρωμαϊκές σαρκοφάγους).
Στη Σαπιέντζα υπάρχει πυκνή βλάστηση από σχίνο, πουρνάρι κουμαριά, αγριελιά,μυρτιά αλλά και ψηλή δενδρώδη βλάστηση με αγριελιές, κουμαριές και πουρνάρια που φτάνουν τα 10 μ. Μια έκταση 240 στρεμμάτων, ανακηρύχτηκε «Διατηρητέο Μνημείο της Φύσης».
Στο νησί υπάρχουν φασιανοί, πέρδικες, μπεκάτσες, ορτύκια, τσίχλες, αίγαγροι(κρι-κρι) και αιγοπρόβατα. Επιτρέπεται το κυνήγι για λίγους μήνες, αφού πάρεις άδεια απ’ το δασαρχείο και για συγκεκριμένο αριθμό από κάθε είδος θηραμάτων.
Την πρώτη ομάδα των πεζοπόρων μας άφησε το καραβάκι στο νότιο τμήμα του νησιού, στο πόρτο Λόγγο, απ’ όπου ξεκινά το μονοπάτι για το φάρο της Σαπιέντζας.
Ο φάρος είναι ένα εντυπωσιακό πέτρινο οκταγωνικό κτίσμα, ύψους 18 μ., που χτίστηκε απ’ τους Άγγλους στα 1890. Στη βάση του υπάρχουν τα δωμάτια των φαροφυλάκων. Το φώς του παλιά ήταν ορατό π’ τα 40 μίλια, σήμερα απ’ τα 27. Η θέα απ’ την αυλή του φάρου είναι καταπληκτική… καθώς απαγορεύεται η άνοδος στον πύργο του, λόγω επικινδυνότητας.
Στη συνέχεια προχωρήσαμε προς το κέντρο του νησιού, όπου το «Δάσος από Κουμαριές». Εδώ οι ορεινοί όγκοι δημιουργούν ένα φυσικό οχυρό, γύρω απ’ την προστατευόμενη κοιλάδα, όπου σ’ αυτή διατηρείται ανέπαφο ένα θαύμα της φύσης, μοναδικό στη Μεσόγειο. Αποτελείται από κουμαριές, που είναι δέντρα ύψους 10-12μ, τα οποία αναπτύσσονται τόσο πολύ, λόγω απομόνωσης και κλιματολογικών συνθηκών εδώ και 10.000χρόνια περίπου. Το δάσος αυτό είναι διατηρητέο μνημείο της Φύσης.
Πριν απ’ το δάσος αυτό, βρίσκεσαι μπροστά σ’ ένα ασυνήθιστο θέαμα…Στο βάθος της κατάφυτης κοιλάδας, στο κέντρο του νησιού, υπάρχει ένα πορτοκαλοκίτρινο πλάτωμα. Πρόκειται για ένα ιδιόμορφο πέτρωμα που σχηματίστηκε από τεράστιες ποσότητες γύρης που συσσωρεύτηκαν εκεί. Η κοιλάδα αυτή ονομάζεται Σπαρτόλακκα.
Καθ’ οδόν προς την Σπαρτόλακκα συναντηθήκαμε και με την άλλη ομάδα πεζοπόρων, που είχαν κατεβεί στον βραχώδη όρμο, με το όνομα Μαγα ζάκια και πορευτήκαμε μαζί προς το Δάσος από Κουμαριές.
Απ’ εκεί συνεχίσαμε την πορεία μας προς την μοναδική παραλία του νησιού, που ονομάζεται Άμμος, μια μικρή παραλία με μόλο. Η βλάστηση έφτανε ως την παραλία, με τα παγωμένα κρυστάλλινα νερά και το κολύμπι ήταν το κερασάκι… στην τούρτα, μετά την τετράωρη πορεία μας. Και εδώ τελείωσαν τα ωραία!… Κατά τις τρείς η ώρα ήλθε το καραβάκι και μας έφερε πίσω στη Μεθώνη… Μερικοί δεν είχαν προλάβει… να ντυθούν, ντύθηκαν εν πλώ… Ακολούθησε με την ψυχή στο στόμα… το μεσημεριανό μας φαγητό και πίσω στο κλεινόν Άστυ.
Ένα διήμερο γεμάτο «θάματα»!… ένα διήμερο γεμάτο «μάγια»!… Δεν έχω τίποτα άλλο να πω!….
