Στις μυθολογίες όλου του κόσμο, ζούσαν στα βουνά αθάνατοι, θεότητες ήρωες, τέρατα, ημίθεοι. Όχι αδικαιολόγητα. Η ομορφιά της ύπαρξής τους συνέπαιρνε τη φαντασία των ανθρώπων, αναμιγνύοντάς την με θρύλους, με την ποίηση, με τα τραγούδια τους. Έγιναν λημέρια αντίστασης και πύργοι ελευθερίας. Αποτελούν καταφύγιο σπάνιων ζώων και φυτών και από αυτά ξεκινά η μεγαλύτερη ποσότητα του καθαρού νερού της γης και φτάνει στους ανθρώπους δίνοντας ζωή στους ίδιους και τις καλλιέργειές τους. Τα ζωογόνα δάση τους ωφέλησαν το κλίμα, την βιοποικιλότητα και τους ανθρώπους. Για όλα αυτά, έγιναν σύμβολο και τραγουδήθηκαν από τους λαούς.
Σ’ εμάς τους ορειβάτες, επιλέγοντας την δύσκολη ανάβαση στις κορυφές τους, μας φανέρωσαν τις κρυφές ομορφιές τους, τα μυστικά τους, μας έδωσαν την περιπέτεια και το ταξίδι, το στόχο και την επίτευξή του, μας έκαναν να αψηφούμε πολλές φορές τις κακουχίες και τον κίνδυνο, να αγγίζουμε τα όριά μας, για να δούμε τον ήλιο να ανατέλλει στις ψηλότερες κορυφές του κόσμου, για να τα θαυμάσουμε, για να νοιώσουμε λίγο από τη δύναμή τους.
Όχι μόνο κάθε 11η Δεκεμβρίου αλλά κάθε μέρα οφείλουμε να τα προστατεύουμε με κάθε τρόπο, από κάθε φυσική ή ανθρώπινη καταστροφή, από περιττή εγκατάσταση, από τα σκουπίδια και τη φωτιά.
Η ορειβατική κοινότητα αλλά και ολόκληρη η ανθρωπότητα τους το οφείλει.
