Κεφαλονιά με Ε.Π.Ο.Σ.Φυλής
ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ ΜΕ ΦΥΛΗ
30-8εως5-9-2015
Στις αρχές του μηνός Σεπτεμβρίου, του σωτηρίου έτους 2015, βρεθήκαμε στην Κεφαλονιά, με τον ΕΠΟΣ-ΦΥΛΗΣ, περί τους 22 ορειβάτες, για διακοπές, σε συνδυασμό με πεζοπορίες και τουρισμό.
Αρχηγός μας, ο Δρόσος Τραπεζάρης και τοπικός ξεναγός και οδηγός βουνού, ο κ. Νίκος Βαλιανάτος.
Το καράβι, μας έβγαλε στο λιμάνι του γραφικού οικισμού, με το όνομα Πόρος.
Σήμα κατατεθέν του χωριού, ένας τεράστιος, εντυπωσιακός βράχος, που στολίζει την παραλία του…
Εγκατασταθήκαμε στα ενοικιαζόμενα διαμερίσματα του κ. Νίκου Βαλιανάτου, στην Καρούζα Μουσάτων, που διέθεταν και χώρο για τους σκηνίτες… συναδέλφους μας, στον κήπο με την πισίνα.
Καθ’ οδόν, με εντυπωσίασε το γεγονός, πως τα ονόματα, όλων των χωριών, τελείωναν εις –ατα, όπως Βλαχάτα, Φραγκάτα, Βαλσαμάτα, Λουρδάτα, κλπ και είχα την εντύπωση ότι βρίσκομαι στην Ιταλία…, καθώς όλα τα καμπαναριά εδώ, είναι βενετσιάνικα.
Είναι βέβαια γνωστό, ότι τα Ιόνια νησιά, όπου ανήκει η Κεφαλονιά, ήταν κατά κύριο λόγο, υπό βενετσιάνικη κατοχή, από το 1300 και εντεύθεν, ελάχιστα υπό τουρκική, λίγα υπό γαλλική, και υπό βρετανική, καμιά εβδομηνταριά χρόνια, ως την ενσωμάτωσή της με την υπόλοιπη Ελλάδα, το 1864.
Στον βρετανικό στρατό της Κεφαλονιάς, εκπαιδεύτηκε και ο μεγάλος στρατηλάτης του 1821, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και η περικεφαλαία, του έμεινε από τότε…
Επίσης είναι γνωστό, πως εδώ τα επίθετα των κατοίκων, λήγουν τα περισσότερα εις –ατος και αυτό τους έμεινε από την βενετοκρατία…
Τόσα χρόνια συγκατοίκησης με τους κατακτητές, δεν γίνεται… κάτι θα πάρεις κάτι θα δώσεις… είναι αναπότρεπτος κανόνας της ζωής αυτός, το «δούναι και λαβείν», μεταξύ των λαών και των πολιτισμών.
Η Κεφαλονιά είναι το μεγαλύτερο και πιο ορεινό νησί απ’ τα Ιόνια νησιά και τρίτο σε πληθυσμό, μετά την Κέρκυρα και την Ζάκυνθο, με 36.000 χιλ. κατοίκους.
Μεγάλο μέρος της έκτασής του, καταλαμβάνει η οροσειρά Αίνος, με υψηλότερη κορφή τον «Μέγα Σωρό», στα 1.628μ. Άλλες χαμηλότερες κορφές είναι, η Αγ. Δυνατή, η Ευμορφία και η Κόκκινη Ράχη.
Είναι ένα πανέμορφο νησί, με πολλούς κόλπους γύρω-γύρω, πολλά ακρωτήρια και αρκετές, αλησμόνητες… θα έλεγα παραλίες.
Κορυφαία, ο «Μύρτος», με τα εντυπωσιακά, κατάλευκα, απόκρημνα βράχια που τον περιβάλουν, το άσπρο βοτσαλάκι, τα γαλαζοπράσινα νερά και το πράσινο ως τη θάλασσα. Επί σειρά ετών… βραβεύεται, ως η ωραιότερη ελληνική θάλασσα.
Έπεται η Αντίσαμος, ακολουθούν οι ερημικές… «Φτέρη» και «Κουτσουπιά»… οι κοσμικές… Μακρύς και Πλατύς Γιαλός στην Λάσση, τα Λουρδάτα, το «Φώκι» κ.α
Οι σπουδαιότεροι κόλποι, είναι του Αργοστολίου, γνωστός και ως του «Κουτάβου», του Λιβαδιού, του Μύρτου, του Λουρδά, του Φισκάρδου, της Σάμης, της Άσσου κ.α.
Σημαντικότερες πεδιάδες, είναι της Κραναίας, της χερσονήσου της Παλικής, του Αρακλείου και της Σάμης.
Ιδιαίτερα στην πεδιάδα της Κραναίας, καλλιεργείται η «Ρομπόλα», τοπική, λευκή ποικιλία σταφυλιού, απ’ το οποίο παράγεται, το ομώνυμο περίφημο κρασί, με εξαγωγές σε πολλές ηπείρους…
Εύγε στους Κεφαλλήνες, που καλλιεργούν τον τόπο τους και δεν έμειναν αποκλειστικά στον τουρισμό, σημαντική πηγή πλούτου για το νησί σήμερα, πέρα απ’ την μεγάλη ναυτική παράδοση που είχε και έχει.
Οι ακτές της είναι βραχώδεις και απόκρημνες προς το Ιόνιο πέλαγος και ήπιες στα ανατολικά.
Έχει και πολλά σπήλαια, με σπουδαιότερα αυτά της «Μελισσάνης» που είδαμε και της «Δρογγαράτης» που δεν είδαμε…
Είναι γνωστό ότι το νησί και ιδιαίτερα η περιοχή Ληξουρίου, βρίσκεται πάνω σε ρήγμα, του τόξου της Ανατολίας, που φτάνει ως εδώ.
Το 1953, τρομερός σεισμός, κατέστρεψε σχεδόν όλο το νησί. Δεν έμεινε λίθος επί λίθου…
Όρθιο έμεινε το βορειότερο μέρος του νησιού, όπου ο παραδοσιακός οικισμός Φισκάρδο. Εδώ βλέπεις, πολλά πέτρινα παραδοσιακά αρχοντικά…
Μετά τον μεγάλο αυτό σεισμό, από τις 120.000 χιλ. κατοίκους, παρέμειναν στο νησί 25.000 χιλ και η μετανάστευση κρατούσε ακόμα… για καιρό…
Και με τα χρόνια… κάτοικοι από φτωχότερα μέρη της χώρας, όπως η Ήπειρος, ήρθαν και έδωσαν πάλι ζωή… στον έρημο… ετούτον τόπο.
Την Δευτέρα, πρώτη μέρα στο νησί, μπάνιο σε ερημική παραλία του νησιού, στη Φτέρη, προσβάσιμη μόνο με σκάφος η με ποδαρόδρομο…
Έτσι λοιπόν το πρωί, το λεωφορείο, μας έφερε στην τοποθεσία «Κριτονού», ένα οροπέδιο, στο μυχό του κόλπου του Αργοστολίου.
Όμορφο το οροπέδιο, αλλά με ελάχιστες καλλιέργειες… Είδαμε μόνο έναν πολύ περιποιημένο ελαιώνα και ένα κοπάδι κατσίκια να βόσκει τριγύρω…
Στην αρχή του μονοπατιού, υπήρχε χαμηλό πέτρινο κτίσμα, κυκλικού σχήματος, με πολύ παχιά τοιχώματα και πέτρινη σκεπή, που χρησίμευε για την φύλαξη των τυριών, τους καλοκαιρινούς μήνες, να μην χαλάνε, από την πολύ ζέστη.
Μετά από πεζοπορία μιάμισης ώρας, φτάσαμε στην όμορφη παραλία με το λευκό βοτσαλάκι και τα κατακόρυφα, σαθρά λευκά βράχια, απ’ τα δεξιά και αριστερά.
Στα βράχια υπήρχαν σπηλιές, που έδιναν έναν μυστηριακό τόνο στην περιοχή …
Την παραλία επισκέπτονται ιστιοπλοϊκά σκάφη, καθώς και κρουαζερόπλοια που φέρνουν κόσμο για κολύμπι στην παρθένα παραλία…
Μετά από δίωρη παραμονή μας εδώ, πήραμε την ανηφόρα για την επιστροφή, με τον ήλιο τώρα να μας δέρνει αλύπητα, καθώς ήταν καταμεσήμερο…
Φτάνοντας στο οροπέδιο, μέχρι να έρθει το λεωφορείο, καθίσαμε στον παχύ ίσκιο μιας πανέμορφης κουτσουπιάς και το ρίξαμε στην «αμπελοσοφία»… και τα ανέκδοτα… τρώγοντας, ότι υπήρχε στα σακίδιά μας.
Πρωταγωνιστής στις ιστορίες και τα ανέκδοτα, και ξεναγός μας ο Νίκος. Πολυλογάς εξ’ επαγγέλματος, ποιητής και πεζογράφος και εκ φύσεως πολυμήχανος και πολυτεχνίτης, σαν τον πρόγονό του τον Οδυσσέα, όπως μας εκμυστηρεύτηκε σε συνομιλίες μας…
Και μιας και καθόμασταν, στον ίσκιο της κουτσουπιάς… ξεκίνησε, λέγοντας πως η κουτσουπιά και η συκιά, έχουν πολύ «βαρύ ίσκιο»… Διότι δεσμεύουν τεράστιες ποσότητες οξυγόνου και ελευθερώνουν στην ατμόσφαιρα, μεγάλες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα, που κάνει τον ίσκιο τους βλαβερό για τον άνθρωπο. Γι’ αυτό κανείς δεν πρέπει να κοιμάται στον ίσκιο τους. Το είχα «ακουστά», αλλά δεν ήξερα την εξήγηση… Όσο ζεις, μαθαίνεις… και είναι τόσο ωραίο…
Εν συνεχεία, επισκεφτήκαμε το γραφικό χωριό Αγ. Κυριακή για μπάνιο και φαγητό σε ξακουστή… ψαροταβέρνα. Ελάχιστοι κολύμπησαν, η παραλία δεν έλεγε τίποτα… ενώ η ταβέρνα ήταν απ’ τις καλλίτερες στο είδος της…
Την Τρίτη, ανεβήκαμε στον Αίνο, το ψηλότερο βουνό του νησιού, στα 1.628μ.
Το λεωφορείο μας άφησε στη θέση «Λατομείο» και από εδώ, πήραμε την ανηφόρα για την κορφή.
Η διαδρομή μας ήταν σχεδόν στην ολότητά της, υπό σκιάν, καθώς ο Αίνος είναι ελατοσκέπαστος, στο μεγαλύτερο μέρος του, από ένα σπάνιο είδος ελάτης, την «Μαύρη Κεφαλληνιακή Ελάτη». Το έλατο αυτό διαφέρει από τα άλλα, στο χρώμα, που είναι σκούρο πράσινο, σχεδόν μαύρο… Γι’ αυτό οι λατίνοι ονόμαζαν τον Αίνο (Monte nero), Μαύρο βουνό.
Το ζικ-ζακωτό μονοπάτι, πολύ περιποιημένο σ ’όλο το μήκος του, με φτιαχτά σκαλοπάτια με κορμούς δένδρων, όπου χρειάζονταν, και παγκάκια σε επίκαιρα σημεία.
Σε αντίθεση με το δάσος, που έχει αφεθεί στην μοίρα του… απεριποίητο… με πολλά ξερά δένδρα ανάμεσά του, ιδίως νεαρά…
Ανεβαίνοντας, βλέπαμε στα αριστερά μας, άλλες χαμηλότερες κορφές του Αίνου, την Κόκκινη Ράχη, «τον Σκούφο του Καλόγερου» και το όρος Άτρος με την ομώνυμη μονή.
Μετά από τέσσερεις ώρες φτάσαμε στην κορυφή «Μέγας Σωρός». Ονομάστηκε έτσι απ’ τον μεγάλο σωρό οστών, από τις θυσίες, προς τιμήν του Διός που λατρεύονταν εδώ.
Εξ’ άλλου και το Αίνος παραπέμπει σε λατρεία θεού, καθώς σημαίνει «δοξολογία». Συνειρμικά ήρθε στο νου το «Σε υμνούμεν, Σε ευλογούμεν… Σοι ευχαριστούμεν Κύριε κλπ κλπ κλπ. που λέμε και σήμερα στις εκκλησιές μας…
Οι θρησκείες αλλάζουν, μάλλον τα ονόματα των θεών αλλάζουν μόνο… οι τελετές παραμένουν ίδιες και απαράλλαχτες στους αιώνες…
Οι τελετές εδώ, συντονίζονταν με τις αντίστοιχες, που τελούνταν και στην νήσο «Δίας», κοντά στο Ληξούρι, καθώς υπάρχει οπτική επαφή μεταξύ τους.
Δηλαδή, οι βωμοί, άναβαν ταυτόχρονα, για να ψηθούν τα ζώα που θυσιάζονταν προς τιμήν του Διός, για να φάνε οι πιστοί, που έκαναν τόσο κόπο… για να τιμήσουν τους θεούς τους, όπως καλή ώρα γίνεται και στα δικά μας πανηγύρια…
Η θέα απ’ την κορφή εκπληκτική!..Στα νότια δέσποζε η Ζάκυνθος και από κάτω μας απλώνονταν η μεγάλη αμμουδερή παραλία των Λουρδάτων. Στα βόρεια δέσποζε η Λευκάδα και στα ανατολικά, η Ιθάκη και ο Κάλαμος ένα νησί απέναντι από τον Μύτικα.
Στην συνέχεια διασχίσαμε όλη την κορυφογραμμή του Αίνου, ως τις κεραίες και κατόπιν κατηφορίσαμε προς το Αστεροσκοπείο, με κατάληξη στο κτήριο «Μεταξά». Ώρες πορείας συνολικά, περί τις 7 ώρες.
Επιβίβαση στο λεωφορείο και μετάβαση στο χωριό Φραγκάτα για επίσκεψη στο οινοποιείο του Συνεταιρισμού Παραγωγών Ρομπόλας Κεφαλονιάς «Ρομπόλα», όπου γευτήκαμε τα μοναδικά κρασιά της περιοχής, το Ρομπόλα, το ιδιαίτερο… Sangerasimo και ένα εξαιρετικό ημίγλυκο(συνδυασμός Μαυροδάφνης και Μοσχάτου).
Και καθόδόν, είδαμε κάτι αμπελοχώραφα ερημωμένα… που κάποτε ανήκαν στον γνωστό κεφαλλονίτη επιχειρηματία Καλλιγά, ο οποίος ερωτεύτηκε σφόδρα… την περιβόητη Ορνέλλα Μούτι και τα έχασε όλα… Οπότε πετάγεται ο Νίκος ο Σφακιωτάκης και αναφωνεί «Χαλάλι της… ας πάει και το παλιάμπελο»… Τι αξία έχουν τα αμπελοχώραφα… μπρος στα κάλλη μιας ντίβας !…Θεά του τα’ φαγε … όχι όποια κι’ όποια…
Εν συνεχεία επισκεφτήκαμε, στο χωριό Ομαλά, το ξακουστό μοναστήρι του Αγ. Γερασίμου(1506-1579), προστάτη και πολιούχο του νησιού. Ο Άγιος κατάγονταν από την αριστοκρατική οικογένεια του Βυζαντίου, τους Νοταράδες, που κατέφυγε στην Ζάκυνθο. Πήρε μεγάλη μόρφωση και αφού επισκέφτηκε την Πόλη και τους Αγίους Τόπους, όπου εκάρη μοναχός με το όνομα Γεράσιμος και υπηρέτησε για χρόνια στον Άγιο Τάφο, επέστρεψε στην Ζάκυνθο. Μετέπειτα ήλθε στην Κεφαλονιά, όπου ίδρυσε το ομώνυμο γυναικείο μοναστήρι.
Εκεί υπήρχε παρεκκλήσιο της Κοίμησης της Θεοτόκου. Το μοναστήρι καταστράφηκε το 1953 απ’ τον σεισμό και ξανακτίστηκε. Στην αυλή του είχε φυτέψει ο Άγιος τρία, θεόρατα στις μέρες μας, πλατάνια.
Άναψα το κεράκι στον Άγιο και από μια μεταλλική σκάλα, κατέβηκα και στην «Κρύπτη», όπου υποτίθεται ότι ασκήτεψε… Είναι δυο χώροι ψηλοτάβανοι, με επίχρισμα, που επικοινωνούν με μια τρύπα, που για να μπεις απ’ τον έναν στον άλλον, σέρνεσαι…
Μου φάνηκε λίγο έως πολύ… αδύνατο να έζησε άνθρωπος, έστω και ασκητής εκεί μέσα και ερευνώντας το θέμα… πείστηκα ότι είναι στέρνες… οι χώροι αυτοί και όχι το ασκηταριό του Άγίου…
Εξ’ άλλου, στην περιοχή, οι βενετσιάνοι είχαν ανοίξει 40 πηγάδια, απ’ όπου πήρε και το όνομα της… «Η κοιλάδα με τα σαράντα πηγάδια».
Το εντυπωσιακό βενετσιάνικο καμπαναριό του, που είχε καταρρεύσει, στον σεισμό, ξανάγινε ακριβώς ίδιο, από ιταλούς μαστόρους.
Το σκήνωμα του Αγ. που είναι άφθαρτο και με τα άμφια, όπως ετάφη, φυλάσσεται σε χρυσή λάρνακα, στον λαμπρό ναό. Στο μοναστήρι σήμερα υπηρετούν δυο μοναχές.
Το μοναστήρι γιορτάζει στις 16 Αυγούστου και στις 20 Οκτωβρίου και γίνονται μεγάλα πανηγύρια. Ακολούθησε φαγοπότι σε παρακείμενη ταβέρνα.
Θα παραθέσω εδώ ένα ανέκδοτο, που σχετίζεται με τον Άγιο, ειπωμένο απ’ τον ξεναγό μας…
«Ένας προσκυνητής, έχασε λέει, ένα τάληρο… στην αυλή της Μονής, και σκέφτηκε να ζητήσει την βοήθεια του Αγίου, για να το βρει. Άρχισε λοιπόν να παρακαλεί τον Άγιο και να «τάζει»… «Άγιε μου Γεράσιμε, κάνε να βρω το τάληρο και θα σου δώσω 20 λεπτά». Και καθώς δεν το εύρισκε… όλο και αύξαινε το «τάξιμο»… έως ότου αυτό έφτασε στις τέσσερεις δραχμές… Κάπου εκεί βρέθηκε το τάληρο, αλλά είχε ήδη αυξηθεί πολύ και το τάξιμο… και δεν του άρεσε καθόλου… Το σκέφτηκε για λίγο… και στο τέλος αποφάσισε να αθετήσει την υπόσχεσή του, λέγοντας στον Άγιο. «Άγιε μου Γεράσιμε, επειδή κατάλαβα ότι είσαι πλεονέκτης… δεν θα σου δώσω τίποτα…» και έφυγε.
Τώρα τι έγινε μετέπειτα,… «ένας Θεός ξέρει»… συμπλήρωσε ο Νικολάκης μας… και ο σοφός λαός μας ξέρει και απεφάνθη περί αυτού, με γνωστή παροιμία, που λέει «το τάξιμο θέλει δόσιμο και ο όρκος θέλει κράτει»… Αλλιώς δεν είσαι εντάξει, ούτε με τον Θεό , ούτε με τους ανθρώπους…
Το απόγευμα «πεταχτήκαμε»…με το καραβάκι, στο αρχοντικό και ήσυχο… γειτονικό Ληξούρι, που για τους Αργοστολιώτες… δεν είναι Κεφαλονιά… έτσι λένε… Προαιώνια έχθρα υπάρχει ανάμεσα στις δυο πόλεις, που τις χωρίζει, μια στενή «λουρίδα» θάλασσας…
Πολύ ήσυχη και όμορφη η πλατεία του… ιδανικός τόπος για καφέ…
Κάνοντας μια βόλτα στους δρόμους του, είδαμε τις «πληγές» που άφησε στα αρχοντικά του, το τελευταίο χτύπημα του Εγκέλαδου…
Επιστρέψαμε νωρίς στο Αργοστόλι και είπαμε να κάνουμε μια βόλτα στο «Λιθόστρωτο», στον πιο ξακουστό και πολύβουο δρόμο της πόλης, όπου τα περισσότερα, μπαράκια και φαγάδικα.
Και ξαφνικά πέφτουμε πάνω σε «καντάδες»… παραδοσιακή μουσική των Ιονίων Νήσων… βενετσιάνικο «δώρο» και αυτό…
Σε μια πλατεία, μπροστά απ’ τον Άι- Γεράσιμο, μια εκπληκτική χορωδία… διασκέδαζε τους θαμώνες μιας «κρεπερί» και όχι μόνο… Καθίσαμε και τους απολαύσαμε…
Την επόμενη μέρα επισκεφτήκαμε τους μυκηναϊκούς, θολωτούς τάφους, στα Μαζαρακάτα. Εντυπωσιακό το νεκροταφείο… Τις ανασκαφές έκανε ο κεφαλλονίτης αρχαιολόγος, κ. Καβαδίας.
Στην συνέχεια επισκεφτήκαμε, τα υπολείμματα… του Κυκλώπειου Κάστρου, μήκους 4 χιλ, που προστάτευε την αρχαία πόλη Κράνη, κοντά στο χωριό Ραζάτα. Το κάστρο αυτό κτίστηκε τον 7ο με 6ο αιώνα π. Χ .
Εκείνη την εποχή, στην Κεφαλονιά υπήρχε η «Τετράπολις»… τέσσερεις πόλεις- κράτη.
Οι πόλεις αυτές ήταν η Κράνη, στα νότια, οι Πρόννοι, στα βόρεια, η Πάλη στο Ληξούρι και η Σάμη, όπου είναι και σήμερα.
Αυτές οι πόλεις λοιπόν, «τσακώνονταν»… μεταξύ τους, η Κράνη με τους Πρόννους, η δε Πάλη με την Σάμη, όπως ακριβώς τσακώνονται σήμερα, το Αργοστόλι με το Ληξούρι και τα Φραγκάτα με τα Βαλσαμάτα… Δεν είναι εκπληκτικό!… Άρα η διχόνοια… είναι στο D.N.A της φυλής απ’ τα πανάρχαια χρόνια… παρά τις επιμιξίες με τους αναρίθμητους κατακτητές που πέρασαν απ’ αυτό τον τόπο.
Επίσης μάθαμε πως η Κεφαλονιά, πήρε το όνομα, από τον Κέφαλο, που ήρθε απ’ την Αθήνα, η απ’ το αρχαίο ελληνικό φύλλο των Κεφαλλήνων και ότι ο Όμηρος αναφέρει ρητά στην Οδύσσεια, ότι ο Οδυσσέας, εκπροσωπούσε τους Κεφαλλήνες, στον Τρωϊκό πόλεμο.
Το απόγευμα μπάνιο στην πιο κοντινή παραλία «Τραπεζάκι»….
Την Πέμπτη επισκεφτήκαμε το γραφικό Φισκάρδο, στο βόρειο τμήμα του νησιού. Ονομάστηκε έτσι, από τον νορμανδό κατακτητή του, Γιισκάρντ… που με τα χρόνια, έγινε Φισκάρδο.
Είναι πολύ όμορφο μέρος, με πολύ τουρισμό. Τα ιστιοπλοϊκά και κρουαζερόπλοια πάνε και έρχονται… Ο παραλιακός κεντρικός δρόμος του, το μεσημέρι, θύμιζε Μύκονο…
Στην είσοδο του κόλπου, όπου είναι κτισμένο, στέκουν «άπραγοι» δυο φάροι…
Κολυμπήσαμε στην παραλία Φώκι,(συχνάζουν εδώ φώκιες) ένα εικοσάλεπτο ποδαρόδρομο μακριά, σε όμορφο κολπίσκο. Ιδανικός τόπος για ιστιοπλοϊκα… Στα δεξιά είχε βράχια απ’ όπου έκαναν βουτιές οι λουόμενοι και μια εντυπωσιακή σπηλιά.
Ακολούθησε επίσκεψη στον ακόμα πιο γραφικό Άσσο, με το τεράστιο, καλοδιατηρημένο βενετσιάνικο κάστρο, στην κορφή απόκρημνου βράχου, που συνδέεται με τον οικισμό με στενή λουρίδα γης.
Μπαίνοντας στο χωριό, σε πιάνει μια θλίψη, βλέποντας στη σειρά, ερειπωμένα αρχοντικά… με τις βουκαμβίλιες και τα γιασεμιά ανθισμένα, να περιμένουν στωϊκά τους ιδιοκτήτες τους η τους αγοραστές του, να τους δώσουν ξανά ζωή…
Το βράδυ, στο «μπάρμπεκιου»… που έλαβε χώρα, στην πισίνα του Νίκου, του σπιτονοικοκύρη μας… περάσαμε θαυμάσια…
Την Παρασκευή, βόλτα στην Ιθάκη για τουρισμό και πεζοπορία.
Η Ιθάκη πήρε το όνομα της, από τον Ίθακο γιό του Ποσειδώνα και της Αμφιμέλης.
Από την Σάμη, βγήκαμε στο λιμάνι Πισαετός της θρυλικής ομηρικής Ιθάκης… Εκεί όπου στα παλάτια του Οδυσσέα, η καρτερική Πηνελόπη «ύφαινε και ξύφαινε, περιμένοντας τον γυρισμό του αγαπημένου της Οδυσσέα…
Η ξενάγησή μας εδώ ξεκίνησε από την «Μονή Καθαρών», κτισμένη βουνό Νίρητος.
Πιθανολογείται ότι στη θέση αυτή υπήρχε ιερό της Αθηνάς, με την προσωνυμία «Καθαρά».
Η Μονή αυτή κτίστηκε περί τον 17ο αιώνα, από ηπειρώτες, που εγκαταστάθηκαν εδώ, κυνηγημένοι από αρβανίτες.
Και επάνω στην «αναμπουμπούλα» ξέχασαν να πάρουν την εικόνα της Παναγίας μαζί τους. Και όταν η εικόνα βρέθηκε κατά θαυματουργικό τρόπο στο συγκεκριμένο σημείο, έκτισαν το μοναστήρι αυτό στην χάρη Της.
Όταν φτάσαμε στην Μονή, την βρήκαμε σε αναβρασμό… Πέντε –έξι γυναίκες καθάριζαν και περιποιόντουσαν το καθολικό και τις αυλές. Σε τρείς μέρες θα γιόρταζαν εδώ την Γέννηση της Θεοτόκου.
Το εσωτερικό του καθολικού είναι κατάγραφο με τοιχογραφίες του 17ου αιώνα. Στην Μονή υπηρετεί ένας ντόπιος μοναχός.
Στην συνέχεια επισκεφτήκαμε την Ανωγή, ορεινό οικισμό, που ήταν παλιότερα πρωτεύουσα του νησιού, με πολλά πετρόκτιστα αρχοντικά.
Εδώ ξεναγηθήκαμε στον λαμπρό μητροπολιτικό ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου, με την καλαίσθητη είσοδο, το εντυπωσιακό βενετσιάνικο καμπαναριό και τις εξαιρετικές τοιχογραφίες του 17ου αιώνα δια χειρός Αντωνίου εκ Φραγγιανών Αγράφων.
Στην συνέχεια πήραμε το μονοπάτι από πιο κάτω, που μας έβγαλε στο χωριό Κιόνι, μετά από δίωρο περίπου.
Το μονοπάτι πλακοστρωμένο και κατηφορικό, διασχίζει όμορφο πρινοδάσος και δεν μας κούρασε καθόλου…
Το Κιόνι είναι κτισμένο στον μυχό ενός πανέμορφου κόλπου. Στην είσοδό του, στα δεξιά, στέκουν μισοερειπωμένοι τρείς ανεμόμυλοι, το σήμα κατατεθέν του…
Ο οικισμός μεγάλος, με παλιά αρχοντικά, πολλά εστιατόρια και μπαράκια. Η εκκλησία του εντυπωσιακή με βενετσιάνικο καμπαναριό. Ο γαλήνιος κόλπος του ήταν γεμάτος ιστιοπλοϊκά.
Το βράδυ ανεβήκαμε στο βενετσιάνικο κάστρο του Αγ. Γεωργίου, όπου δειπνήσαμε.
Ακολούθησε βόλτα στο εσωτερικό του, όπου ο οικισμός του, και δυο εκκλησίες, της (Ευαγγελίστριας) με εξαιρετικό βενετσιάνικο καμπαναριό και του Αγ. Νικολάου.
Νωρίς το πρωί, της Παρασκευής, ήμασταν στην όμορφη παραλία της Αντισάμης…
Η παραλία αυτή έγινε παγκοσμίως γνωστή, καθώς εδώ γυρίστηκαν πολλές σκηνές της ταινίας «το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι».
Είναι απ’ τις ωραιότερες παραλίες του νησιού, με λεπτό άσπρο βότσαλο και γαλαζοπράσινα νερά, πλήρως οργανωμένη και έχει βραβευτεί με μπλε σημαία.
Πήραμε το μονοπάτι απ’ την παραλία, και ανηφορίσαμε προς την τοποθεσία «Σέλα». Μετά μιας ώρας περπάτημα, σε μεγάλη ανηφοριά και πλούσια βλάστηση, ήμασταν στη Σέλα.
Εδώ, σε ξέφωτο υπήρχε ένα σύμπλεγμα γλυπτών από πέτρα, ένα αλωνάκι… μ’ ένα σταυρό στο πλάϊ και δίπλα του ένας τεράστιος φαλός. Ήταν τα σύμβολα του Θήλεος και του Άρρενος…
Κάποιοι… πρέπει να πέρασαν όμορφα εδώ… και είπαν να αφήσουν κάτι, εις ανάμνησιν…
Μπήκαμε ξανά στο μονοπάτι και σε μια στιγμή, πετάγεται ο Νίκος Σ. και λέει «Παιδιά, τώρα μόλις αφήσαμε πίσω μας το «Γαμόσταλλο»…
Έγινε ένα «σούσουρο»… «Α ρε γλωσσοπλάστη Νικόλα, … μπράβο σου και εις ανώτερα…»
Μετά από περίπου δυο ώρες περπάτημα, φτάσαμε σ’ ένα εγκαταλειμμένο μαντρί, όπου ξεκουραστήκαμε για λίγο.
Εδώ μια ομάδα αποφάσισε να επιστρέψει.
Οι υπόλοιποι, πήραμε την κακοτράχαλη κατηφόρα, για Κουτσουπιά ,καθώς μονοπάτι δεν υπήρχε πια… Είχε κάποια σημάδια αραιά και που… και πηγαίναμε …και πηγαίναμε και «Κουτσουπιά» δε βλέπαμε…
Σε κάποια στιγμή ο αρχηγός μας κατάλαβε ότι είχαμε χαθεί… και αποφάσισε να γυρίσουμε πίσω…
Ακολούθησε κολύμπι στην μαγευτική παραλία της Αντισάμης και μετά ξενάγηση στο σπήλαιο «Μελισσάνη».
Εδώ μάθαμε για τις «Καταβόθρες» του Αργοστολίου, που είναι κοντά στο βενετσιάνικο Φάρο.
Αυτές είναι τρύπες στα βράχια, δίπλα στη θάλασσα, απ’ όπου μπαίνει το νερό και ακολουθεί υπόγειες διαδρομές κάτω απ’ το νησί, που οδηγούν σε διάφορα σημεία του νησιού.
Ένα τέτοιο ποτάμι είναι και αυτό που καταλήγει εδώ στο σπήλαιο της Μελισσάνης, που αποκαλύφτηκε, όταν κατέπεσε η οροφή του.
Είναι εντυπωσιακό, με σταλακτιτικό διάκοσμο, με ψάρια, χέλια κ. α και φέρει σπήλαιο, που ήταν τόπος λατρείας.
Και η τελευταία μέρα της παραμονής μας στην πανέμορφη Κεφαλονιά, έκλεισε με ένα μπανάκι στην απέεεεραντη…αμμουδερή παραλία των Λουρδάτων, με ψαράκι και μπυρίτσα δίπλα στο κύμα.
Και μετά… ξεκίνησε ο «μαραθώνιος»… της επιστροφής στο κλεινόν άστυ… που κράτησε αισίως περί τις εφτά ώρες… Νάμαστε καλά και του χρόνου!…
