ΒΟΥΤΣΙΚΑΚΙ 11-09
ΒΟΥΤΣΙΚΑΚΙ 11-09
Τα Άγραφα είναι οροσειρά της κεντρικής Ελλάδας, η νότια απόληξη της Πίνδου, με τουλάχιστον 12 κορυφές με υψόμετρο πάνω 2000μ. και πολλές άλλες, με υψόμετρο πάνω από 1500μ.
Χωρίζονται σε Θεσσαλικά και Ευρυτανικά, καθώς ένα μέρος τους καταλαμβάνει το βόρειο τμήμα του νομού αυτού και ένα άλλο καταλαμβάνει το δυτικό τμήμα του νομού Καρδίτσας.
Η ψηλότερη κορυφή τους είναι η Καράβα, με υψόμετρο 2184μ. και είναι κατάφυτα, κυρίως με έλατα.
Από τα Άγραφα πηγάζουν οι ποταμοί Ταυρωπός και Αγραφιώτης.
Στην περιοχή των Θεσσαλικών Αγράφων βρίσκεται η λίμνη Πλαστήρα, η οποία κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες έχει εξελιχθεί σε έναν από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς στη χώρα μας και φιλοξενεί χιλ. τουρίστες κάθε χρόνο, όλες τις εποχές του χρόνου.
Συνέπεια αυτής της εξέλιξης είναι η μεγάλη τουριστική ανάπτυξη της περιοχής, με τα καλά και τα κακά αυτής, καθώς είναι τοις πάσι γνωστό πλέον ότι ο τουρισμός σαρώνει τα πάντα στο διάβα του και διαβρώνει ότι αυθεντικό και πολύτιμο υπάρχει σε κάθε περιοχή και όχι μόνο….Διαβρώνει ακόμη και την νοοτροπία των τοπικών κοινωνιών και συνεπώς και τον τρόπο ζωής αυτών.
Τα Άγραφα είναι από τα αγαπημένα βουνά των ορειβατών, των ποδηλατιστών, των κυνηγών και γενικά των ανθρώπων που αρέσκονται να βρίσκονται σε φυσικό περιβάλλον με ομορφιά και αμόλυντη φύση.
Εδώ βρεθήκαμε τον Νοέμβριο του 2009, με τον ΕΠΟΣ-ΦΥΛΗΣ, 50 ορειβάτες και πεζοπόροι, για ανάβαση στο Βουτσικάκι και Καζάρμα. Αρχηγός της ορειβατικής ο Κωστής Πετρόπουλος και της πεζοπορικής ο Νίκος Μονέζης.
Το μεσημέρι του Σαββάτου, μετά από πέντε ώρες ταξίδι, φθάσαμε στην λίμνη Πλαστήρα και συγκεκριμένα στο χωριό Πεζούλα. Με τα πόδια επήγαμε ως τα Καλύβια Πεζούλας για να δούμε την λίμνη από κοντά και να τσιμπήσουμε και κάτι.
Καθώς περπατούσαμε προς την λίμνη, έμεινα έκπληκτη από τις βίλες που έβλεπα γύρω μου, τα πολλά μαγαζιά, ουζερί, ταβέρνες, πιτσαρίες, νοικιαζόμενα δωμάτια και ξενοδοχεία….
Και το αποκορύφωμα ήταν, που σαν φθάσαμε στην παραλία της λίμνης, είδαμε δύο ελικόπτερα αραγμένα…στο γκαζόν, να περιμένουν προφανώς…τους ματσωμένους τουρίστες για μια βόλτα στους αιθέρες, για να θαυμάσουν ξεκούραστα και χλιδάτα από εκεί ψηλά…τα πανέμορφα Άγραφα. Και δεν ήταν αραγμένα σε ειδικό περιφραγμένο χώρο αλλά στον χώρο όπου περπατούσαν οικογένειες με παιδάκια και γενικά άνθρωποι όλων των ηλικιών, που πήγαιναν να χαρούν την λίμνη. Μάλιστα, όση ώρα ήμασταν εκεί, απολαύσαμε…και μια δοκιμαστική…διαφημιστική ….προφανώς πτήση του επιχειρηματία-ιδιοκτήτη….
Πώς αλλάζουν οι καιροί αναλογίστηκα….μέσα μου!…
Εδώ στα Καλύβια Πεζούλας, το λέει και το όνομά τους, ήταν τα καλύβια των τσοπαναραίων, που έβοσκαν τα ζώα τους, στα πλούσια λιβάδια της κοιλάδας της Νεβρόπολης. Τώρα στην θέση των καλυβιών φύτρωσαν βίλες με γκαζόν, ταβέρνες, ουζερί, εστιατόρια, νοικιαζόμενα δωμάτια και ξενοδοχεία και οι τσοπάνηδες έγιναν επιχειρηματίες…που κυκλοφορούν με ακριβά τζίπ 4?4, έχουν σκάφη αναψυχής, ακόμα και ελικόπτερα….και καλά κάνουν οι άνθρωποι… Προσαρμόστηκαν στα καινούργια δεδομένα, όπως είναι και πολύ φυσικό. Δεν το αναφέρω υποτιμητικά, απλά οι μεγάλες αλλαγές σε όλα τα πράγματα σε βάζουν σε σκέψεις…σε συγκρίσεις και σε απολογισμούς….
Και έτσι καθώς περνούσαμε μπροστά από ένα ουζερί, μας ήρθε η όρεξη για ένα ουζάκι….αλλά ατυχήσαμε…γιατί το συγκεκριμένο μαγαζί, για το οποίο είχαμε ακούσει ότι ήταν και το καλύτερο, ήταν κατειλλημένο….από μια κηδεία…που ήταν σε εξέλιξη. Έτσι αρκεστήκαμε στο τσιπουράκι στο πόδι, που μας προσφέρθηκε από τους αγαπητούς φίλους, Γιώργο και Μάκη, συνοδευμένο από ψητό καστανάκι και καρυδάκι.
Επίσης εδώ δοκιμάσαμε τις τοπικές πίτες, τυρόπιτες, μανιταρόπιτες, σπανακόπιτες, που προς μεγάλη μου έκπληξη πάλι, ήταν τηγανισμένες και όχι ψημένες… Και βέβαια, αυτό που φάγαμε δεν έχει καμία σχέση με τις παραδοσιακές πίτες της Θεσσαλίας, και ιδιαίτερα της Καρδίτσας, όπως είναι το πλαστό, η μπατζίνα, οι τυρόπιτες, οι χορτόπιτες, πρασόπιτες κ.λ.π.
Στην συνέχεια, ανεβήκαμε με το λεωφορείο στην Νεράιδα, πατρίδα του στρατηγού Πλαστήρα, που είχε και την έμπνευση της κατασκευής της ομώνυμης λίμνης.
Η Νεράιδα είναι κτισμένη στα 1200μ. υψ. και σε τοποθεσία κατάφυτη από έλατα. Από εδώ ξεκινήσαμε την ανάβαση για το καταφύγιο «Καραμανώλη», όπου διανυκτερεύσαμε. Η πορεία κράτηση μια ώρα και ένα τέταρτε περίπου.
Ο καιρός ήταν θαυμάσιος και δεν χορταίναμε τη λίμνη από κάτω και τις ατέλειωτες κορφές τριγύρω.
Το καταφύγιο αυτό είναι καινούργιο, κτίστηκε πριν εφτά χρόνια με πολύ ωραία ντόπια πέτρα, έχει μεγάλη τραπεζαρία και περιποιημένους κοιτώνες. Από καθαριότητα όμως και φαγητά δυστυχώς κάτω του μετρίου….και δεν θα έπρεπε καθώς είναι νεόκτιστο…
To καταφύγιο το δουλεύανε το αχτύπητο δίδυμο, ο Γιώργος ο φαλακρός, με βοηθό, έναν ξανθό ρωσοπόντιο με μακριά κατσαρά μαλλιά, δεν θυμάμαι το όνομά του, που καπνίζανε και οι δύο σαν φουγάρα….και από δουλειά….τα ζώα μου αργά…καθόταν και πίνανε…λες και ήταν επισκέπτες….ενώ στην κουζίνα επικρατούσε το χάος…Μας φτιάξανε μακαρόνια με κιμά, φασολάδα, σαλάτα λάχανο, και λουκάνικο ψητό. Μόνο το λουκάνικο ήταν καλό, η μακαρονάδα και η φασολάδα….τρωγόντουσαν….αλλά θα μπορούσαν να γίνουν πιο νόστιμα βρε αδελφέ….αν παραδείγματος χάριν είχαν τρίψει λίγο τυράκι στην μακαρονάδα και άφηναν τη φασολάδα να χυλώσει….Δεν ήταν δα και τα δυσκολότερα φαγητά στον κόσμο….Θα έλεγα ότι είναι ολίγον αδιάφοροι….δεν αγαπάνε αυτό που κάνουν….έτσι μου φάνηκε…
Μπορεί ο κ. Γιώργιος να υστερεί κατά τι στην μαγειρική, αλλά στο χορό…παίρνει άριστα δέκα, καθώς μας χόρεψε ένα ζειμπέκικο εκπληκτικό…και μάλιστα ένα δύσκολο τραγούδι, την «Πριγκιπέσσα» του Μάλαμα, που είναι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια.
Αφού αποφάγαμε, αρκετοί πήγαν για ύπνο, μερικοί παίζανε σκάκι και μερικοί μερακλήδες το ρίξανε στο χορό, αλλά χωρίς επιτυχία, αφού το μαγαζί…δεν διέθετε χορευτική μουσική. Μόνο με ρεμπέτικα δεν γίνεται γλέντι….
Την άλλη μέρα, κατά τις εφτά η ώρα ξεκινήσαμε την ανάβαση στην Τέμπλα (1809μ.υψ.) μια όμορφη κορυφή που ορθώνεται μπροστά από το καταφύγιο και που κράτησε λιγότερο από μια ώρα περίπου. Μετά κατεβήκαμε σ’ ένα διάσελο που συνδέει την Τέμπλα με το Βουτσικάκι, όπου κάναμε μια καλή στάση για ξεκούραση, πριν αρχίσουμε την ανάβαση στο δεύτερο.
Το Βουτσικάκι έχει την δική του ομορφιά και την δική του ιδιομορφία στο ανάγλυφο της κορυφογραμμής του. Έχει δύο κορφές που συνδέονται με μια κόψη, με κακοτράχαλα μυτίκια και ανταμείβει αυτούς που κάνουν τον κόπο να το ανεβούν με φανταστική θεά τριγύρω, εάν ο καιρός είναι καλός, καθώς βρίσκεται στην καρδιά των Αγράφων.
Στην πρώτη κορυφή σταματήσαμε για λίγη ξεκούραση, για μια ανάσα, ύστερα από πολύωρη και επίπονη ανάβαση, καθώς έπρεπε να καλύψουμε μεγάλη υψομετρική διαφορά.
Αφού ανασάναμε….και πήραμε τα πάνω μας…παρακαλέσαμε τον Κωστή , τον αρχηγό μας να μας ξεναγήσει στην περιοχή, καθώς ο καιρός ήταν θαυμάσιος, ήταν μια λαμπρή μέρα και βλέπαμε από εκεί πάνω , σχεδόν την μισή… Ελλάδα.
Στα νότια δέσποζε το Ντελιδίμι, με ψιλό χιονάκι στην κορυφή. Στο βάθος της κοιλάδας που έχασκε μπροστά μας βρίσκονταν τα χωριουδάκια Πετρίλο, Μάγειρος, Αργυραίκα, Πολύδροσο κ.α. Στα ανατολικά μας υψώνονταν το Μπορλέρο, η Πλάκα, οι Πέντε Πύργοι και το Φλυτζάνι και πιο πίσω απ’ αυτά το Βελούχι, Χελιδώνα και καλιακούδα. Στα δυτικά μας, μπροστά η Καράβα, πιο πίσω ο Χατζής, και το Παχτούρι και στο βάθος τα περήφανα Τζουμέρκα. Βορειοδυτικά φαίνονταν το Αυγό, η Λουπάτα, ο Κόζιακας, η Κακαρδίτσα, η Τριγγία και η Μοράβα. Και στα βόρεια βλέπαμε τον θεϊκό Όλυμπο, τον Κίσσαβο και το Πήλιο.
Στην συνέχεια περπατήσαμε για αρκετή ώρα στα εντυπωσιακά μυτίκια, απολαμβάνοντας την φύση και το θέατρο των κορυφών τριγύρω μέχρι που κατακτήσαμε και την υψηλότερη κορυφή του Βουτσικακίου(2154μ.υψ.)
Το βουνό είχε ένα λεπτό στρώμα χιονιού στην κορυφή, όπως και όλες οι γύρω κορυφές, με υψόμετρο πάνω από 2000μ. και καθώς κατεβαίναμε, συχνά-πυκνά γυρνούσαμε πίσω και απολαμβάναμε το βουνό να λάμπει, καθώς ο ήλιος έπεφτε κάθετα στο χιόνι και το έκανε να λαμποκοπάει….
Κατεβαίναμε για αρκετή ώρα προς το μέρος της Καζάρμας, που ήταν ο επόμενος στόχος μας.
Φθάσαμε σε ένα διάσελο που συνδέει τα δύο βουνά, όπου ξεκουραστήκαμε για λίγο, πριν επιχειρήσουμε την ανάβαση, η οποία ήταν πανεύκολη, αφού στην κορυφή της Καζάρμας πάει χωματόδρομος βατός σε τζίπ, ίσως και σε Ι.Χ αυτοκίνητα.
Στην κορυφή του βουνού υπάρχει ένα κτίσμα καινούργιο η ανακαινισμένο, που μου φάνηκε σαν παρατηρητήριο, δεν γνωρίζω την σκοπιμότητά του. Το όνομά του Καζάρμα, παραπέμπει στην ύπαρξη σ’αυτό στρατώνα, καθώς η λέξη αυτή στα τούρκικα σημαίνει στρατώνας.
Η κατάβαση από την κορυφή της Καζάρμας προς το διάσελο του Αγ, Νικολάου, όπου μας περίμενε το λεωφορείο, ήταν επίπονη σε σχέση με την ανάβαση.
Στην συνέχεια κατευθυνθήκαμε σε ένα χωριό, που δεν θυμάμαι το όνομά του και φάγαμε σε ένα τεράστιο…μαγαζί, καινούργιο, πολύ περιποιημένο, με μια εντυπωσιακή ξυλόγλυπτη πόρτα και ένα αίθριο με τεράστιους κορμούς δένδρων. Το μαγαζί αυτό το έφτιαξε μια οικογένεια μεταναστών από την Γερμανία.
Και εδώ βέβαια δεν ευχαριστηθήκαμε φαγητό, αφού είχαν προηγηθεί πούλμαν με τουρίστες και δεν είχαν αφήσει τίποτα….Τι μανία έχει ο κόσμος με τα μεγάλα μαγαζιά…και μάλιστα σε τόσο μικρά χωριά…δεν μπορώ να το καταλάβω…
Προσωπικά απεχθάνομαι κάθε τι το μαζικό… όπως μαζική εστίαση… μαζική διασκέδαση…το πρόθεμα μαζικό….μόνο με αρνητικά συναισθήματα το έχω συνδέσει και με αρνητικές καταστάσεις….
Μπορεί το φαγητό να μην μας ικανοποίησε αρκετά, μας αποζημίωσε όμως και με το παραπάνω το περπάτημα στα βουνά και ο θαυμάσιος καιρός…..Η όλη πορεία, με τα τρία σκαμπανεβάσματα διήρκεσε περίπου εφτά ώρες και ήταν συναρπαστική. Στην ορειβατική ήμασταν 41 άτομα, γέμισαν τα βουνά κόσμο…. και 9 στην πεζοπορική.
Κατά την επιστροφή και πριν την πέσουμε όλοι για ύπνο….μια έκπληξη μας επιφύλασσε ο Νίκος Μονέζης. Μας μοίρασε ένα φυλλάδιο, με ένα γεωγραφικό κουίζ, που αφορούσε την περιοχή των Αγράφων και όποιος έβρισκε τις περισσότερες σωστές απαντήσεις, θα κέρδιζε ένα δώρο. Έγινε ένας χαμός μέσα στο λεωφορείο, καθώς προσπαθούσαμε να μαντέψουμε τις σωστές απαντήσεις η και να αντιγράψουμε από τον διπλανό μας… Το έπαθλο του διαγωνισμού ήταν ένα buff, δηλαδή ένα ορειβατικό μαντήλι και το κέρδισε ο Στέλιος ο Ντζιαφέρης , που τυγχάνει να είναι και έφορος εκδρομών στο σύλλογό μας, πολύ μεγάλος ορειβάτης και συνετός άνθρωπος.
Την βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα και εκπαιδευτική την ιδέα του κουίζ, μάθαμε ένα σωρό πράγματα για την περιοχή, και προπαντός μάθαμε τις 12 υψηλότερες κορυφές των Αγράφων και διασκεδάσαμε συνάμα, καθώς μας γύρισε όλο αυτό….στις σκανταλιές…και στο κλίμα των μαθητικών μας χρόνων.
