Αναρρίχηση Βουνού

Είναι η αναρρίχηση που γίνεται σε ορεινό περιβάλλον. Πραγματοποιείται συνήθως από δύο άτομα, τους «σχοινοσυντρόφους», με χρήση σχοινιού. Η δυσκολία μιας αναρριχητικής διαδρομής εξαρτάται από την κλίση του πεδίου, την ποιότητά του και από τη δυνατότητα ασφάλισής της. Κατά την αναρριχητική δεοντολογία, τα μέσα ασφάλισης που χρησιμοποιούνται δεν πρέπει να αλλοιώνουν το ορεινό ανάγλυφο, τοποθετούνται από τον επικεφαλής σχοινοσύντροφο και αφαιρούνται από τον δεύτερο. Δικαίωμα τοποθέτησης μόνιμων ασφαλειών σε μια αναρριχητική διαδρομή έχουν οι σχοινοσύντροφοι που την «άνοιξαν», δηλαδή αυτοί που τη σκαρφάλωσαν πρώτοι.

Όταν για την προώθηση τους, οι αναρριχητές χρησιμοποιούν αποκλειστικά το φυσικό ανάγλυφο, η αναρρίχηση ονομάζεται ελεύθερη, ανεξάρτητα από την τοποθέτηση ασφαλειών.

Όταν για την προώθηση τους χρησιμοποιούν και τεχνητά μέσα (π.χ. σκάλες, γάντζους κ.λπ.), η αναρρίχηση ονομάζεται τεχνητή.

Η αναρρίχηση παίρνει διάφορες ονομασίες ανάλογα με το πεδίο όπου σκαρφαλώνει ο αναρριχητής. Το πεδίο μπορεί να είναι καθαρός βράχος (αναρρίχηση βράχου), καθαρός πάγος (αναρρίχηση πάγου), ή να περιέχει βράχο και πάγο ή χιόνι (μικτή αναρρίχηση). Η αναρρίχηση βουνού θεωρείται το πιο επικίνδυνο είδος αναρρίχησης.