Ανάβαση στο Triglav
Ανάβαση στο Triglav (2.864 μ) και διάσχιση της κοιλάδας των επτά λιμνών
Κείμενο: Γεωργία Παπαδάκου
«Ετοιμαστείτε» αναφώνησε η Πόπη ενθουσιασμένη «Η Via Ferrata1 για την κορυφή θα είναι περίπου 3 ώρες!»
«Ωχ!» είπα μέσα μου «Τί το ήθελα το ορειβατικό;»
Δεν είχα επιχειρήσει στο παρελθόν κάποια διαδρομή που να απαιτεί ασφάλιση και είχα αρχίσει να το ξανασκέπτομαι….Ευτυχώς που δεν υπαναχώρησα, θα το είχα μετανιώσει….
Βασικός στόχος του ταξιδιού μας στη Σλοβενία τον Αύγουστο του 2009, ήταν η ανάβαση στο Triglav (ελληνιστί Τρίκορφο), το οποίο είναι η ψηλότερη κορυφή των Ιουλιανών Άλπεων (2.864 μ) και βρίσκεται στα σύνορα της Σλοβενίας με την Αυστρία και την Ιταλία.
Το πρωί της 13ης Αυγούστου και με εγερτήριο 04:30’ πρωινή, 14 άτομα από την ομάδα των 32, προωθηθήκαμε με 4Χ4 στο οροπέδιο Krma (870 μ) του Εθνικού Πάρκου του Triglav. Μαζί μας ήταν ο Urban, o Mitja και ο Aljaz, οι τρείς Σλοβένοι οδηγοί μας, οι οποίοι, εκτός από εξαιρετικοί στο έργο τους, ήταν χαμογελαστοί, ευγενέστατοι και …κούκλοι!
Ξεκινήσαμε την συνεχόμενη και για πολλές ώρες -περίπου 6- ανάβαση από την ανατολική πλευρά, στην αρχή μέσα σε πανέμορφο δάσος και λιβάδια και στη συνέχεια σε απότομες και γυμνές ορθοπλαγιές ασβεστολιθικών πετρωμάτων. Κάποια στιγμή, ο Urban -πάντα με χαμόγελο- μας πληροφορεί ότι περνάμε από το κομμάτι εκείνο της διαδρομής, το επονομαζόμενο και Γολγοθά!
«Ευτυχώς που μας τονώνει το ηθικό!» σκέφθηκα ασθμαίνοντας.
Στα 2.515 μ συναντάμε το καταφύγιο Kredarika, όπου και σταματάμε για μικρή ανάσα. Κοιτάζοντας με τα κιάλια το βουνό που ορθωνόταν επιβλητικό, μόλις που κατόρθωσα να διακρίνω ορειβάτες που ανέβαιναν μιλιούνια σαν μυρμήγκια, νιώθοντας παράλληλα να «μυρμηγκιάζουν» λίγο τα πόδια μου!
Αφού φορέσαμε τα κράνη και τα μπωντριέ2 και δεθήκαμε σε σχοινοσυντροφιές των πέντε, ξεκινήσαμε για την κορυφή. Ακόμη 1,5 ώρα…. Για το πρώτο τέταρτο, κανείς δεν μιλούσε…. Ήμασταν όλοι απόλυτα αφοσιωμένοι στο βράχο μπροστά μας, λες και από εκεί κρεμόταν όλη η ύπαρξή μας. Σιγά-σιγά όμως και έχοντας μπεί στη λογική της διαδικασίας, αρχίσαμε να χαλαρώνουμε. Τότε είναι που ξεκίνησε και η πραγματική απόλαυση. Δειλά στην αρχή και άνετα στη συνέχεια, έριχνα συνεχώς κλεφτές ματιές στο «χάος» και στις εντυπωσιακές πλαγιές γύρω-γύρω. Η θέα από την κορυφή, μαγευτική…ο καιρός ακόμα με το μέρος μας. Μετά τα αγκαλιάσματα και τις απαραίτητες φωτογραφίες στον πύργο Aljaz -εθνικό σύμβολο της χώρας- ξεκινήσαμε την κατάβαση προς τα νότια. Αυτό που μας προκάλεσε τρομερή εντύπωση ήταν ότι ταυτόχρονα και μαζί με εμάς, ανέβαιναν και κατέβαιναν άνθρωποι κάθε ηλικίας – από μπαμπάδες με τα πιτσιρίκια τους, μέχρι ηλικιωμένα ζευγάρια! Η άποψη που επικρατεί στη χώρα, όπως μας είπε ο Aljaz, είναι ότι κάθε Σλοβένος οφείλει να ανέβει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του στο Triglav, εάν θέλει να λέγεται Σλοβένος!
Φθάσαμε στο καταφύγιο Planica (2.401 μ) αργά το απόγευμα, όπου μετά από ένα πλούσιο δείπνο με gulash και κόκκινο κρασί πέσαμε για ύπνο από τις 8:00!!
Νωρίς το πρωί, με καιρό «ανοιχτό» -δεδομένου ότι όλο το βράδυ έβρεχε καταρρακτωδώς- ξεκινήσαμε για την τελική κατάβαση και τη διάσχιση της κοιλάδας των επτά λιμνών.
Για περίπου 2,5 ώρες, περπατούσαμε σε αλπική ζώνη, η οποία άρχισε σταδιακά να μεταλλάσσεται σε ειδυλλιακό τοπίο με μαγευτικές εικόνες που μας συνόδεψαν σχεδόν μέχρι το τέλος της πορείας μας: καταπράσινα λιβάδια, πανύψηλα δέντρα, πανέμορφα λουλούδια, ενδημικά και μοναδικά στο είδος τους και οι λίμνες με τα σμαραγδένια νερά- διάφανο κρύσταλλο- …η πρώτη….η δεύτερη…η τρίτη….το σύμπλεγμα των τριών μικρότερων…και η τελευταία, η Μαύρη Λίμνη, η εντυπωσιακότερη όλων. Απαραίτητη η στάση εδώ για να δροσίσουμε τα φλογισμένα πόδια μας. Εκπληκτικό στιγμιότυπο, το παιχνίδι που έκαναν πέντε χαριτωμένες μαρμότες στο γρασίδι, δίχως να έχουν αντιληφθεί την παρουσία μας.
Η ευφορία που αισθανόμουν, με έκανε να πιστεύω πως κάπως έτσι, ίσως να είναι ο παράδεισος…
Ούτε που καταλάβαμε πώς πέρασαν 10 περίπου ώρες πορείας, ώσπου φθάσαμε στο σημείο που έπρεπε να κάνουμε μία απότομη κατάβαση για 700 μέτρα, προκειμένου να βρεθούμε πολύ κοντά στον εντυπωσιακό καταρράχτη Savica, ο οποίος καταλήγει στη λίμνη Bοhin.
Το απίθανο-πέραν πάσης προσδοκίας- διήμερο trekking μας, δυστυχώς, είχε φθάσει στο τέλος του. Με χαρά συναντήσαμε την πεζοπορική ομάδα που είχε κάνει πορεία μέχρι τον καταρράχτη και με έκδηλη απογοήτευση αποχαιρετήσαμε τους οδηγούς μας, ανανεώνοντας το ραντεβού μας για τα αναρριχητικά πεδία της Ελλάδας!!
1 Via Ferrata: (τρόπος ή δρόμος σιδήρου) Αναρριχητικό μονοπάτι ή διαδρομή βουνού ασφαλισμένη με σταθερά συρματόσχοινα, σκάλες ή γέφυρες
2 Μπωντριέ: Ζώνη για αναρρίχηση
