Αστυπάλαια: Σαν παραμύθι
ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑ: ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ
Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα μικρό Νησί, ανάμεσα Δωδεκάνησα και Κυκλάδες, Αστυπάλαια το’λεγαν , 53 άνθρωποι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά από διάφορα μέρη της Ελλάδος, ζούσαν σε σκηνές. Τους χωρίσανε σε 4 ισοδύναμες ομάδες, με ομαδάρχη κάθε μέρα διαφορετικό. Μοιράσανε σε όλους εργαλεία: τσάπες, τσουγκράνες, και κάτι μεγάλα ψαλίδια, να κόβουν σκληρά και χοντρά κλαδιά. Κάθε πρωί, τους φορτώνανε σε δύο φορτηγά με τα εργαλεία τους να πάνε για δουλειά. Για να φτάσουν όμως ως εκεί, έπρεπε τα φορτηγά να κάνουν χιλιόμετρα, σε κακοτράχαλους χωματόδρομους. Από πάνω καυτός ήλιος, αέρας δυνατός να παίρνει τα καπέλα, σκόνη απ’ τα φορτηγά σαν σύννεφο, στο ένα το φορτηγό που ήταν και γερανός, η εξάτμιση ήταν στο κουβούκλιο, λίγο πάνω απ’ τα κεφάλια, για λίγο καυσαέριο που κάνει καλό. Μερικές φορές, η επιστροφή γινόταν με ψαροκάϊκο. Μια βάρκα με κουπί τους έπαιρνε απ’ την παραλία, 5 άτομα κάθε φορά, να τους πάει στο καΐκι γιατί είχε κύμα. Μόλις πλεύρισε η βάρκα στο ψαροκάικο, οι ψαράδες τους τραβούσανε απ΄τα χέρια σαν μεγάλα ψάρια, και τους ρίχνανε πάνω στα δίχτυα, στα σχοινιά και στα εργαλεία, τον έναν δίπλα στον άλλο. Άλλοι έλεγαν περιπέτεια, άλλοι ταλαιπωρία, και άλλοι εμπειρία. Παρ’όλα όμως αυτά, οι περισσότεροι ήταν ευχαριστημένοι, γιατί ήταν εθελοντές. Μερικοί νέοι, αγόρια κορίτσια, καθόταν στα παραπέτα των φορτηγών, ή στην πλώρη του σκάφους, και τραγουδούσαν σε όλη την διαδρομή. Και ήταν χαρά θεού.
Και τώρα από την αρχή. Ιούνιος 2016, μάθαμε ότι ο ΈΠΟΣ ΦΥΛΗΣ, διοργανώνει εξόρμηση εθελοντισμού από 2-10 Ιουλίου για καθαρισμό μονοπατιών στην Αστυπάλαια. Επαφές τηλεφωνικά με την Πόπη και την Κωνσταντίνα. Κλείσαμε μια παρέα. Γλυκερία, Ελένη, Δήμητρα, και εγώ.
Στις 2 Ιουλίου Σάββατο πρωί από Θεσσαλονίκη με τρένο φτάσαμε στο λιμάνι του Πειραιά. Εκεί συναντήσαμε άλλους 50 εθελοντές του συλλόγου. Καλωσορίσματα, χαιρετούρες, κάποιοι ήταν γνωστοί από παλιά, όλα καλά. Μπήκαμε στο καράβι, και σκορπίσαμε για να βολευτούμε, ο καθένας όπου νόμιζε καλύτερα. Φτάσαμε στις 3:30 τη νύχτα στην Αστυπάλαια. Να στήσουμε τις σκηνές, να κοιμηθούμε λίγο, γιατί στις 10:00 πιάναμε δουλειά.
Πρώτη μέρα δίωρη εργασία. Στην ομάδα μου, ομαδάρχισσα ήταν η Πόπη. Δεν το περίμενα. Αυστηρή, αυταρχική, πρώτη μέρα και άρχισε να με χαλάει. Μέσα μου έλεγα, μπλέξαμε. Την δεύτερη μέρα με ανακούφιση είδα ότι αρχηγός ήταν άλλος. Όχι βέβαια και πολύ καλύτερος. Ο Νήλος. Ανέβαινε στα πιο ψηλά σημεία να δίνει εντολές χωρίς να σηκώνει αμφισβήτηση και αντιρρήσεις σαν τον Καίσαρα.
Το βράδυ σε μία παρέα από άλλη ομάδα ρώτησα:
– «Ποιον είχατε αρχηγό; Τον λοχαγό;» και εννοούσα την Πόπη.
Και μου λένε:
– « Ποιος Λοχαγός; από Συνταγματάρχης και πάνω, Στρατηγός».
Σιγά-σιγά άρχισα να συνηθίζω την όλη κατάσταση. Βέβαια και εκείνοι ’ρίξανε λίγο νερό στο κρασί τους, και οι μέρες περνούσαν. Είχαμε ένα γλέντι την Τρίτη το βράδυ με τους μουσικούς μας από την Κούβα. Την Πέμπτη το βράδυ μας έκανε το τραπέζι ο Δήμαρχος με μπόλικο φαί και κρασί, μετα μουσικής. Την Παρασκευή στο κάμπινγκ δύο μπουζούκια και μία κιθάρα, γλεντήσαμε πάλι. Αύριο Σάββατο τελευταία μέρα για δουλειά, τα μαζεύουμε και Κυριακή χαράματα αντίο Αστυπάλαια. Εντυπωσιασμένος μέσα μου. Πώς άλλαξαν έτσι τα συναισθήματα; ότι ήταν πικρό τις πρώτες μέρες, γλύκανε τις τελευταίες. Την Πόπη, που δεν την χώνευα στην αρχή, άρχισα να την συμπαθώ. Και από αυστηρό Στρατηγό, άρχισα να την βλέπω γλυκιά μάνα του λόχου. Και τον Νήλο, από Καίσαρα, ειδικά την τελευταία μέρα, που πήραμε τον ηλεκτρικό μαζί, φορτωμένοι τα σακίδια και μου εξηγούσε πώς να πάω στο πρακτορείο Θεσσαλονίκης, τον είδα σαν απλό Στρατιώτη, που πολέμησε μαζί μας σε όλες τις μάχες στην πρώτη γραμμή. Έχω κάνει και εγώ αρχηγίες στον σύλλογο μου και ξέρω. Το παραμικρό να στραβώσει το πρώτο πράγμα που ρωτάνε όλοι: Ποιος ήταν αρχηγός; Τώρα είμαι Χαλκιδική, και θυμάμαι τις οχτώ μέρες πως κυλίσανε. Εκτός τα μονοπάτια, είδαμε ένα αλλιώτικο νησί, γνωρίσαμε ανθρώπους, κάναμε καινούργιους φίλους. Κάποιοι ζευγαρώσανε. Τι καλύτερο; Θα θελα παρά πολλούς να τους ξαναδώ, αλλά δεν γίνεται να γράψω τόσα ονόματα. Λίγα όμως θα γράψω. Τον Αλέξανδρο, που τον νοιάζομαι ακόμα. Τον Σπύρο το πιο ευχάριστο παιδί. Τον ποδηλάτη με την κάμερα, ξεχωριστή ιστορία. Άντε και μία γυναίκα ακόμα, την Κάρμεν.
Παιδιά καλή αντάμωση.
Απόστολος Τσιρίκας
6945132192
