επικείδιος λόγος για το Νίκο Σφακιωτάκη

ΕΠΙΚΕΙΔΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΣΤΟΝ  ΝΙΚΟ ΣΦΑΚΙΩΤΑΚΗ

14-11-2015

          Αγαπημένε μας φίλε και συνοδοιπόρε Νικολάκη… Να «χαίρεσαι» εκεί στον Απάνω Κόσμο, όπου ήδη βρίσκεσαι…

          Σαν κεραυνός εν αιθρία, έπεσε σ’ όλους μας, στον ΕΠΟΣ-ΦΥΛΗΣ, η είδηση του απροσδόκητου χαμού σου…

          Μείναμε άναυδοι, κανένας ακόμα δεν μπορεί να το πιστέψει!…

          Σε βρήκε ο Χάρος, στα γαλανά νερά του Αργοσαρωνικού, όπου συνήθιζες να κολυμπάς, χειμώνα-καλοκαίρι, καθώς ήσουν λάτρης της θάλασσας και δεινός κολυμβητής.

          Ο Νίκος ο Σφακιωτάκης, ήταν ένας αξιόλογος άνθρωπος, ένας «ιδιαίτερος» άνθρωπος, με πολλά χαρίσματα, με κορυφαίο, την έμφυτη ευγένεια, που την κληρονόμησε από την αρχόντισσα, πλακιώτισσα μητέρα του, την οποία αγαπούσε πολύ και συχνά-πυκνά, την μνημόνευε στις κουβέντες μας.

          Είχε ανατραφεί με αρχές, απ’ τους εξαίρετους γονείς του… Είχε σπουδάσει στο Μετσόβειο Πολυτεχνείο και είχε μια λαμπρή σταδιοδρομία ως πολιτικός μηχανικός.

          Ήταν γλυκύτατος στην όψη, καλοφτιαγμένος, φινετσάτος, οξύνους, συνετός, πράος, συμπονετικός, φιλομαθής και μελετηρός, πάντα είχε μαζί του ένα βιβλίο, για να διαβάζει σε κάθε περίσταση.

Ήταν  άτομο με υψηλή αίσθηση του χιούμορ και άριστος συζητητής επί παντός επιστητού… καθώς είχε ευρεία μόρφωση.

Ήταν επίσης πολύ μερακλής…αγαπούσε το καλό φαγητό, το καλό κρασί, την καλή παρέα… το χορό, τη μουσική, καθώς και όλα τα πράγματα που ομορφαίνουν τις ζωές των ανθρώπων…

Αγόραζε μούστο και έφτιαχνε καταπληκτικά κρασιά, στο «θρυλικό» ημιυπόγειο, στην «υπόγα»  όπως την έλεγε, στην οδό Καραϊσκάκη, στο Καλαμάκι, όπου έμενε και εργάζονταν. Το υπόγειο αυτό ήταν χώρος εργασίας…, χώρος «συμποσίων»… και μίνι οινοποιείο…

Και πάντα με το χαμόγελο στα χείλη και την καλή κουβέντα στο στόμα!…

Ο Νικόλας ήταν πολύ κοινωνικό άτομο… είχε πολλούς φίλους και συχνά –πυκνά οργάνωνε «λουκούλια» γεύματα, συμπόσια, που δεν θα ξεχαστούν ποτέ…

Επίσης ήταν ένας άνθρωπος, που «παθιάζονταν»… με ότι καταπιάνονταν στην ζωή του και δεν ήταν λίγα αυτά με τα οποία καταπιάστηκε.

Πέρα από την επαγγελματική του δραστηριότητα, ασχολήθηκε με την κολύμβηση, το τρέξιμο, ήταν μαραθωνοδρόμος, την ορειβασία, τον εθελοντισμό…

 Και σε κάθε δραστηριότητα, έδινε όλο του τον εαυτό… χωρίς ποτέ να κάνει εκπτώσεις!…

 Ήταν επίσης επιμελής, σε ότι έκανε και  ακούραστος!… Όλοι αναρωτιόμασταν, από πού αντλούσε αυτήν την αστείρευτη ενέργεια, για να κάνει τόσο… πολλά πράγματα στην ζωή του…

 Μετείχε σε όλα τα εθελοντικά προγράμματα του ΕΠΟΣ-ΦΥΛΗΣ, στην πυροφύλαξη, στην δενδροφύτευση( εκατοντάδες δέντρα έχουν φυτευτεί και έχουν ποτιστεί, απ’ τα χεράκια  του)… και στον καθαρισμό μονοπατιών ανελλιπώς…

Στην δραστηριότητα αυτήν, είχε την προσωνυμία «Νίκος ο Πετράς», καθώς είχε την ικανότητα να ξαναχτίζει τις πεσμένες ξερολιθιές, με αριστοτεχνικό τρόπο…

Παρ’ ότι λεπτοκαμωμένος στην κατασκευή, σήκωνε κάτι τεράστια λιθάρια και τα τοποθετούσε με μαεστρία… στην καταλληλότερη θέση, με εντυπωσιακά αποτελέσματα.

 Ήταν επίσης πολύ «δοτικός»… άνθρωπος της προσφοράς χωρίς αντάλλαγμα και όπου αντιλαμβάνονταν ότι υπήρχε ανάγκη, έτρεχε να συνδράμει… χωρίς να υπολογίζει κόστος…

Επίσης πολύ σημαντική και εξαιρετικά μεγάλη ήταν η προσφορά του στον ΕΠΟΣ-ΦΥΛΗΣ, καθώς ανέλαβε, μαζί με το γιό του, τον Βασιλάκη, την ανέγερση των γραφείων του συλλόγου.

Σ’ ευχαριστούμε Νικόλα για όλα όσα προσέφερες στον σύλλογό μας και όσο ζούμε θα σε ευγνωμονούμε  και θα σε θυμόμαστε με αγάπη… 

Και τώρα αγαπημένε μας φίλε Νικόλα, έφτασε η ώρα του τελευταίου χαιρετισμού…

Με πόνο στην καρδιά και ανείπωτη θλίψη σε αποχαιρετούμε και παρακαλούμε τον Πανάγαθο Θεό να σε κατατάξει στον Παράδεισο, εκεί όπου οι άγιοι του αναπαύονται… Εκεί σου αξίζει να πας…

Θα μας λείψεις πολύ!… Θα μας λείψει η πάντα ενδιαφέρουσα και ευχάριστη παρέα σου στις αναβάσεις… Τα «συμπόσια» στο υπόγειο… όπου ξεφαντώναμε… Δεν θα ακούγονται πια τραγούδια και φωνές  απ’ το υπόγειο… και δεν θα ξαναπιούμε στην υγειά σου!… απ’ τα καταπληκτικά κρασιά… που έφτιαχνες με τόσο μεράκι…

Αντίο γλυκέ μας Νικολάκη…

Καλό σου ταξίδι στους ουρανούς και καλή αντάμωση στον Απάνω Κόσμο… όταν έλθει η ώρα…

Και είθε ο Θεός να παρηγορήσει και να απαλύνει τον πόνο των «εδικών»  σου,  του μονάκριβου γιού σου Βασιλάκη και της μητέρας του Ελεωνόρας … Αμήν.