ΦΑΛΑΚΡΟ ΜΕ ΦΥΛΗ 5-9/1/2016
ΦΑΛΑΚΡΟ ΜΕ ΦΥΛΗ 5-9/1/2016
Δεν έχει περάσει τρίμηνο… και ξανά-μανά… βρεθήκαμε με τον Επός-Φυλής στη Δράμα, για ανάβαση στο Φαλακρό και επισκέψεις σε χωριά της περιοχής όπου αναβιώνουν πανάρχαια έθιμα, κατάλοιπα της διονυσιακής λατρείας…
Έχει μια ιδιαίτερη… αδυναμία ο σύλλογός μας στην ανατολική Μακεδονία και δεν το κρύβει άλλωστε…
Αλλά δεν έχει και άδικο… καθώς οι νομοί Δράμας και Ξάνθης είναι «ιδιαίτερες» περιοχές… με ψηλά βουνά, που σκεπάζονται με πανέμορφα δάση, όπως η οροσειρά της Ροδόπης με το «παρθένο» δάσος Φρακτού, το εντυπωσιακό Φαλακρό, το χρυσοφόρο… Παγγαίο, τα όρη Βροντούς, το Μπέλες κ. α.
Επίσης έχει και ποτάμια όπως ο Στρυμώνας και ο Νέστος, ένα απ’ τα ωραιότερα ποτάμια της χώρας, με το «παραμυθένιο»… παράκτιο δάσος «Κοτζά- Ορμάν, στο εντυπωσιακό δέλτα του.
Ήμασταν περί τους 30 ορειβάτες με αρχηγούς τον Άλκη Σφέτση και τον Δρόσο Τραπεζάρη.
Η πρώτη διανυκτέρευση έγινε στη Θεσσαλονίκη, στο ξενοδοχείο «Αλέξανδρος», στο έμπα της πόλης, στη βιομηχανική περιοχή αυτής…
Είχαμε ήδη αποκοιμηθεί με την φίλη Ελένη, όταν κατά τις τέσσερις η ώρα, εκείνη σηκώθηκε προς νερού της… και είδε ότι το δάπεδο του δωματίου είχε περί τους 4 πόντους νερό… Είχε σπάσει η βρύση και έτρεχε νερό για πολύ ώρα, ως φαίνεται.
Η ελληνική νοοτροπία στο μεγαλείο της… Όλα υπό διάλυση!… Αλλά φταίμε και εμείς… που δεν ζητήσαμε αλλαγή δωματίου, μόλις είδαμε ότι η βρύση του μπάνιου ήταν ξεχαρβαλωμένη… Το ανεχτήκαμε… και στη συνέχεια το «λουστήκαμε»… με αποτέλεσμα να μετακομίσουμε εκ των υστέρων… σε άλλο δωμάτιο και να χάσουμε κάμποσες ώρες ύπνου…
Ανήμερα των φώτων ήμασταν στην Δράμα, όπου κατά τις 12 η ώρα παρακολουθήσαμε την «ρίψη» του Σταυρού, στις πηγές της Αγ. Βαρβάρας, όπου είχε στηθεί η εξέδρα των επισήμων και είχε συρρεύσει πλήθος κόσμου…
Καμιά δεκαριά νεολαίοι… περίμεναν υπομονετικά… μέσα στο κρύο, να πέσουν στα νερά, για τον Σταυρό, μεταξύ αυτών και ο Κώστας Κασάπης ο τοπικός οδηγός μας…. Χαρά στο κουράγιο του…
Επίσης τέσσερις δύτες, με τις στολές τους είχαν πέσει στη λίμνη και περίμεναν να αγιαστούν τα νερά, για να κόψουν, την πρωτοχρονιάτικη πίτα του συλλόγου τους… μέσα στο στοιχείο τους…
Το πιο όμορφο και ενδιαφέρον κομμάτι της Δράμας είναι οι πηγές Της Αγ. Βαρβάρας, με την λίμνη που σχηματίζεται, το «νησάκι»… με την ομώνυμη ξακουστή… ταβέρνα και την πλούσια βλάστηση από αιωνόβια πλατάνια που την κάνουν μαγευτική…
Και τριγύρω, η παλιά πόλη κτισμένη σε λόφους, με τα υπέροχα αρχοντικά απ’ τα οποία πολλά είναι ερειπωμένα η ακατοίκητα, με κάμποσες βυζαντινές εκκλησιές, όπως της Αγ, Σοφίας, ο Αγ. Νικόλαος κ .α, και τις τεράστιες καπναποθήκες, θλιβερά… απομεινάρια μιας περασμένης εποχής… Τότε που ανθούσε η καλλιέργεια και το εμπόριο του καπνού στην περιοχή.
Μια απ’ αυτές, κτισμένη στις όχθες της λίμνης, ανακαινίστηκε και θα λειτουργήσει σαν ξενοδοχείο… πάλι καλά… καθώς είναι θλιβερό… να βλέπεις «χαλάσματα»… στην καρδιά της πόλης…
Στην συνέχεια, περιηγηθήκαμε για κάμποση ώρα στην παλιά πόλη, επισκεφτήκαμε την Αγ. Βαρβάρα, τον ναό του Αγ. Νικολάου, φάγαμε καθ’ οδόν μπουγάτσες και διάφορες πίτες και καταλήξαμε στην «Ονειρούπολη».
Μια φαντασμαγορική, χριστουγεννιάτικη γιορτή, για τα παιδιά, που γιορτάζεται εδώ και κάμποσα χρόνια στην πόλη και μαζεύει πολύ κόσμο.
Εδώ παρακολουθήσαμε μακεδονικούς χορούς από τοπικό συγκρότημα και νησιώτικους, από συγκρότημα που είχε έλθει από την Λέρο…
Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε τη Νικήσιανη, ένα όμορφο χωριό, στους πρόποδες του Παγγαίου, για να δούμε τους «Αράπδις»…
Ένα ευετηριακό έθιμο, κατάλοιπο της διονυσιακής λατρείας, που τελείται την Πρωτοχρονιά και τα Φώτα, σε πολλά μέρη της χώρας μας, κυρίως στη Μακεδονία και την Θεσσαλία.
Το Παγγαίο, ήταν γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων, για τα αργυρορυχεία, τα χρυσορυχεία, τα πλούσια δάση, που χρησιμοποιούνταν στην ναυπηγική, τα πολλά νερά του και το περίφημο Μαντείο του Διονύσου, στην ψηλότερη κορφή του… Κάτι αντίστοιχο του Μαντείου των Δελφών στη Μακεδονία και με ανάλογη αίγλη…
Η καλλιέργεια της αμπέλου, από την αρχαιότητα… είχε την τιμητική της… στην ευρύτερη περιοχή της Δράμας, που ευτυχώς συνεχίζεται ως τις μέρες μας…
Ήδη έξι οινοποιεία δραστηριοποιούνται στο νομό και παράγουν κρασιά εξαιρετικής ποιότητας, κάποια απ’ αυτά έχουν βραβευθεί και σε διεθνείς διαγωνισμούς… Αυτά είναι το Κτήμα Παυλίδη, Κτήμα Ν. Λαζαρίδη, Κτήμα Κ. Λαζαρίδη, Κτήμα Μανωλεσάκη- Γέννημα ψυχής, Κτήμα Τέχνης Οίνου και το Κτήμα Μιχαηλίδη.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, που στην περιοχή αυτή, διατηρούνται δρώμενα, σχεδόν αναλλοίωτα…, κατάλοιπα της Διονυσιακής λατρείας, όπως οι «Αράπηδες» η «Αράπδις» στην τοπική διάλεκτο… καθώς ο Διόνυσος ήταν θεός του κρασιού και της χαράς…
Η ομάδα αυτή, καμιά εικοσαριά άτομα, σ’ αυτά τα μέρη λέγεται «τσέτα» και αποτελείται από αρκετούς «Αράπδις», δυο η τρείς «Γκιλίγκες», στη Θεσσαλία τις λέμε «Νύφες», πέντε –έξι τσολιάδες και μερικούς «Γέρους», που είναι ηλικιωμένοι άνδρες, ντυμένοι με παραδοσιακές στολές.
Οι «Αράπδις» είναι η ομάδα νέων της «τσέτας», που ντύνονται με προβιές ζώων, φορούν ένα ψηλό κάλυμμα στο κεφάλι από γιδοπροβιά, με τρύπες για τα μάτια και το στόμα, στη μέση δένουν τρία μεγάλα κουδούνια, δυο μπροστά και ένα, το μεγαλύτερο πίσω, και στο χέρι κρατούν ένα ξύλινο σπαθί.
Οι «Γκιλίγκες» είναι άνδρες, ντυμένοι με γυναικείες παραδοσιακές στολές.
Η ομάδα αυτή απ’ το πρωί επισκέπτεται όλα τα σπίτια του χωριού, για ευχές για τον καινούριο χρόνο και μαζεύει και χρήματα για κάποιο κοινωφελή σκοπό του χωριού.
Και το απόγευμα μαζεύονται όλοι, «τσέτα» και χωρικοί στην πλατεία του χωριού όπου γίνεται μεγάλο παραδοσιακό γλέντι, όπου φυσικά… την πρωτοκαθεδρία… έχει η «τσέτα». Έπειτα χορεύει και ο λαός… και εκεί οι «Αράπδις»…» «επιστατούν» ώστε να μην υπάρξουν προβλήματα κατά την διάρκεια του.
Στη Νικήσιανη δεν προλάβαμε να δούμε το «δρώμενο»… καθώς είχε τελειώσει… Φωτογραφηθήκαμε βέβαια με κάποιους «Αράπηδες» και ήπιαμε και ένα τσιπουράκι με τα τελευταία κεράσματα που πρόσφερε η κοινότητα και αναχωρήσαμε για ένα άλλο χωριό της περιοχής, το «Μοναστηράκι», όπου φτάσαμε ακριβώς… μόλις άρχιζε το γλέντι, στην πλατεία του χωριού.
Εδώ είδαμε το έθιμο σ’ όλο του το μεγαλείο… Γέμισε η πλατεία από τους φοβερούς «Αράπδις», τους λεβεντόκορμους «Τσολιάδες», με τα μαύρα κεφαλομάντηλα με τα κρόσια, τις όμορφες «Γκιλίγκες» και τους «Γέρους».
Γέμισε και η ατμόσφαιρα από τους ήχους των κουδουνιών, καθώς οι «Αράπδις», εμφανίστηκαν στην πλατεία, όπου έκαναν μερικές βόλτες… Και κάθε τόσο… συντονίζονταν, ώστε να χτυπούν όλοι μαζί τα κουδούνια με αποτέλεσμα να γίνεται το «πανδαιμόνιο»…
Απ’ τα παιδικά μου είχα να ακούσω αυτούς τους ήχους… Τότε που και στο χωριό μου γίνονταν κάτι παρόμοιο, Πρωτοχρονιά και Φώτα, με μικρές παραλλαγές βέβαια…
Και σε λίγο η «τσέτα», συσκέφτηκε… έγινε όλη η ομάδα ένα «σμάρι», όπως οι μέλισσες… και έδωσαν το σύνθημα στην ορχήστρα για να αρχίσει ο χορός…
Η τοπική ορχήστρα αποτελείται από δυο αχλαδόσχημες λύρες και τρείς νταχαρέδες… η νταϊρέδες και οι χοροί, συρτοί, μπαϊντούσκες και καρσιλαμάδες.
Και πρώτα χόρεψαν οι λεβεντόκορμοι «τσολιάδες», έναν ιδιότυπο χορό… ένα είδος «καρσιλαμά»… δυο-δυο αντικρυστά, έναν δύσκολο… χορό, που απαιτεί δεξιοτεχνία… και αντοχή… καθώς στρίβεις συνεχώς μια δεξιά και μια αριστερά και σε λίγο ζαλίζεσαι…
Το βράδυ στη Δράμα, συνφάγαμε με τους «λεριούς», στο «Νησί» στην ομώνυμη ταβέρνα, όπου και συνχορέψαμε… μέχρι αργά.
Η διανυκτέρευση έγινε στο ξενοδοχείο «Εσπερία», σ’ ένα μικρό δωμάτιο, όπου κοιμηθήκαμε με την Ελένη σ’ ένα ημίδιπλο κρεβάτι η μία προς τα πάνω και η άλλη προς τα κάτω για να χωρέσουμε…
Την επόμενη μέρα, το πρόγραμμα προέβλεπε ανάβαση στο Φαλακρό αλλά επειδή ο καιρός δεν ήταν καλός… αναβλήθηκε το Φαλακρό για την επόμενη μέρα και μετά από πρόταση του Κώστα έγινε μια επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο των Φιλίππων, ανάβαση στο εντυπωσιακό βυζαντινό κάστρο και πορεία σ’ ένα φαράγγι που λέγεται «φαράγγι νερών Παλιάς Καβάλας».
Ο αρχαιολογικός χώρος των Φιλίππων, τεράστιος… και εντυπωσιακός… με πληθώρα ερειπωμένων μνημείων, απ’ όλες τις περιόδους της πολυκύμαντης ζωής του…
Η πρώτη πολίχνη στην περιοχή αυτήν ήταν οι Κρηνίδες, αποικία της Θάσου, η οποία στη συνέχεια, το 356 π. Χ κατακτήθηκε από τον Φίλιππο Β΄, τον πατέρα του Μ. Αλεξάνδρου και απέκτησε Αγορά, θέατρο και άλλα μνημεία.
Η εγγύτητα της εν λόγω περιοχής με το «χρυσοφόρο» και όχι μόνο … Παγγαίο, την κατέστησε πόλο έλξης… των απανταχού, μεγάλων δυνάμεων… στο διάβα των αιώνων…
Έτσι το 42 π. Χ έγινε στον τόπο αυτόν μια μεγάλη μάχη, μια εμφύλια ρωμαϊκή σύρραξη μεταξύ των δημοκρατικών Βρούτου και Κάσιου, απ’ τη μια μεριά και Οκταβιανού και Αντωνίου απ’ την άλλη. Κέρδισαν οι δεύτεροι και η πόλη ως ρωμαϊκή αποικία πλέον, έφτασε στο ζενίθ της ακμής της.
Στην πόλη αυτή έφτασε περί το 49 με 50μ. Χ ο Απόστολος Παύλος και ίδρυσε την πρώτη χριστιανική εκκλησία επί ευρωπαϊκού εδάφους και συνδέθηκε με την πόλη με συναισθηματικούς δεσμούς… (είναι γνωστή… η προς Φιλιππισίους επιστολή του Παύλου…)
Στο Ζυγάγκη ποταμό που διέσχιζε την πόλη, βάφτισε την πρώτη χριστιανή, την Λυδία, την πορφυροπώλιδα… εκεί όπου και εκείνη συνέχιζε να βαπτίζει τους οπαδούς της νέας θρησκείας.
Στο σημείο εκείνο υπάρχει ένα μικρό εκκλησάκι και πιο πέρα κτίστηκε πρόσφατα ένας λαμπρός ναός προς τιμήν της.
Ακολούθησε η βυζαντινή περίοδος και τέλος η οθωμανική κατά την οποία η πόλη επλήγη από μεγάλους σεισμούς και σιγά-σιγά ερημώθηκε και έπαψε να υπάρχει.
Απ’ τα μνημεία τα πιο εντυπωσιακά είναι η Αγορά, το βυζαντινό κάστρο και το τεράστιο Θέατρο, όπου και σήμερα γίνονται παραστάσεις και άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Η ανάβαση και η κατάβαση, στον απόκρημνο βράχο, όπου δεσπόζει το ερειπωμένο βυζαντινό κάστρο, με τους δίμετρους, σε πάχος, τείχους… κράτησε περίπου ένα δίωρο.
Εν τω μεταξύ έφτασε το μεσημέρι και για φαγητό, ο Κώστας μας πήγε σ’ ένα «γυράδικο» της περιοχής… όπου όλοι μείναμε ευχαριστημένοι απ’ την ποιότητα και την ποσότητα φυσικά…
Εν συνεχεία το λεωφορείο μας μετέφερε στο χωριό Παλιά Καβάλα, για να κάνουμε το ομώνυμο «Περιβαλλοντικό μονοπάτι».
Το μονοπάτι αυτό διατρέχει ένα φαράγγι με πλούσια, οργιώδη βλάστηση κυρίως από αιωνόβια πλατάνια, με πολλές πηγές και ρέμα, με την ονομασία «Δρόμος νερών Παλιάς Καβάλας», μήκους περί τα 3χιλ.
Το φαράγγι αυτό είναι απείρου φυσικού κάλους και η διάσχισή του είναι μια μοναδική εμπειρία, καθώς η ομορφιά του σε συνδυασμό με τους ήχους των νερών που τρέχουν σε μαγεύουν!… Ένας παραμυθένιος τόπος… γεμάτος ξωτικά!…
Κατά μήκος του, είδαμε ένα νερόμυλο αναπαλαιωμένο, δυό ακόμα ερειπωμένους, μια νεροτριβή, όπου έπλεναν τις κάπες και τα μάλλινα στρωσίδια και σκεπάσματα, πολλές βρύσες με κρυστάλλινα νερά, πολλά σπηλιαράκια, απόκρημνα βράχια και στο τέλος του… έναν εντυπωσιακό καταρράκτη, ύψους 15μ. που στο διάβα του σχηματίζει δυο βάθρες, σε διαδοχικά επίπεδα. Δεν θέλαμε να τελειώσει αυτό το φαράγγι!…
Με «βαριά καρδιά… μπήκαμε στο λεωφορείο… που μας περίμενε στο εγκαταλειμμένο ορυχείο μαρμάρου, που ήταν εκεί κοντά…
Από τις πηγές και τα νερά αυτού του φαραγγιού υδροδοτούνταν η Καβάλα… από την ρωμαϊκή περίοδο, μέχρι την Τουρκοκρατία.
Επί Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, ο Μεγάλος του Βεζίρης, ο γενίτσαρος Ιμπραϊμ, το ανακαίνισε, επί το μεγαλοπρεπέστερο… προσθέτοντας και τις 60 αψίδες, μεταφοράς του αγωγού, που βλέπουμε και σήμερα στο κέντρο της πόλης, που είναι και το σήμα κατατεθέν αυτής… Ένα όντως, μεγαλειώδες έργο… για τα δεδομένα της εποχής…
Και η μέρα μας τελείωσε με νυχτερινό μπάνιο σε υπαίθρια ερημική πισίνα, με ιαματικό νερό, στη βάση ενός βράχου, με πλούσια βλάστηση τριγύρω, στην περιοχή της Ελευθερούπολης…
Στο κέντρο της κυκλικής αυτής αυτοσχέδιας πισίνας υπήρχε, ένας τσιμεντένιος λουτήρας… που χωρούσε περί τα τέσσερα άτομα. Κάποιος… όνομα και μη χωριό… το ονόμασε αυτό «τελάρο»… και «τελαράτο»… το ιαματικό λουτρό… και τις πιθανές… σ’ αυτό συνευρέσεις ζευγαριών, που έρχονται εδώ στην ερημιά… για να απολαύσουν το «τερπνόν μετά του ωφελίμου»…
Εδώ μας έβγαλε ο Δημητράκης κάτι «ψυχεδελικές» φωτογραφίες… άλλο πράγμα!…
Ήταν το σκοτάδι, που δίνει άλλη διάσταση στα πράγματα?… Ήταν η ευχαρίστηση από όλα αυτά, που βιώσαμε, την μεγάαααλη… αυτή μέρα, που μας φάνηκε χρόνος… η ήταν η «ευδαιμονία»… του φωτογράφου? για να προκύψει αυτό το απρόσμενο αποτέλεσμα!… Μάλλον ήταν όλα μαζί!…
Μετά το ιαματικό «τελαράτο»… λουτρό, ακολούθησε γαλακτομπούρεκο… και ότι επιθυμούσε ο καθένας, στην Ελευθερούπολη και για αρκετή ώρα… το «τελαράτο»… ήταν στις κουβέντες μας… μιας και η διάθεσή μας είχε ανεβεί… μετά το λουτρό και νοιώθαμε «ευδαιμονία»… Μερικοί δε… και χωρίς το λουτρό… ένοιωθαν το ίδιο… Μάλλον ήταν η παρέα που είχε «δέσει»…
Την επόμενη μέρα ανεβήκαμε στο Φαλακρό… φαλακρό από ένα σημείο και πάνω… γιατί στα χαμηλά… είναι δασωμένο, έχει πευκοδάση τα οποία όμως είναι γεμάτο «κάμπια»… δυστυχώς.
Το λεωφορείο μας ανέβασε ως τη βάση του χιονοδρομικού Κέντρου, που ήταν έρημο και μοναχό… μιας και δεν μας έκανε τη χάρη ο καιρός να χιονίσει… για να δούμε και εμείς μια άσπρη μέρα… όπως προσδοκούσαμε…
Δεν πειράζει όμως, γιατί περπατήσαμε στο εντυπωσιακό αυτό βουνό και απολαύσαμε την ατέλειωτη θέα της κορφής…
Ντυθήκαμε σαν αστακοί… καθώς έκανε ψοφόκρυο και πήραμε την ανηφόρα για το μεγάλο σαλέ, στα 2.100 μ.
Το σαλέ αυτό είναι κτισμένο στο «φρύδι», του φαραγγιού των Πύργων και απ’ την βεράντα του «χάσκει» κάτω, το φοβερό… και άγριο, ομώνυμο φαράγγι, με τα σχεδόν κάθετα τοιχώματα 700 μ. βάθος και τα μυτερά, σαν «πύργους» βράχια, απ’ όπου πήρε και το όνομά του.
Οι «πύργοι» αυτοί, είναι τα απομεινάρια… των κατά καιρούς γεωλογικών αναστατώσεων, και των διαβρώσεων, που έλαβαν χώρα στην περιοχή, στο διάβα της ζωής του πλανήτη μας…
Και τούτο γιατί, κοιτάζοντας απ’ το σαλέ, προς την κορφή του Φαλακρού, βλέπεις ένα «δαντελωτό» βουνό… Ένα βουνό, που φαίνεται σαν να είναι κομμένο με μαχαίρι, κατά μήκος της νοτιοδυτικής πλευράς του, απ’ την κορφή του, ως το σαλέ, και η πλευρά του αυτή να έχει καταβαραθρωθεί…
Και τη θέση της… να έχει πάρει ένα βαθύ, δαιδαλώδες, χαοτικό φαράγγι, το Φαράγγι των Πύργων, που από ένα σημείο και έπειτα γίνεται της «Πετρούσας», καθώς καταλήγει στο ομώνυμο χωριό.
Στο σαλέ αυτό, η πεζοπορική ομάδα τερμάτισε… και η ομάδα κορυφής… καμιά δεκαριά ορειβάτες πήραμε την ασφαλισμένη με ξύλινο κιγκλίδωμα κόψη του βουνού και συνεχίσαμε την ανάβαση, που κράτησε περίπου μιάμιση ώρες.
Πλησιάζοντας στην κορυφή, χρειάστηκε για πολύ λίγο να βάλουμε τα γκραμπόν, καθώς ήταν παγωμένο το χιόνι και κάποιοι που δεν είχαν, αναγκάστηκαν να γυρίσουν πίσω… προς μεγάλη τους λύπη… Δεν πειράζει… μιαν άλλη φορά!…
Στην κορυφή, στα 2.235μ. φτάσαμε οι επτά και η θέα ολούθε μας αντάμειψε με το παραπάνω… Στα ανατολικά, βλέπαμε τον υπέροχο Νέστο με την δαντελωτή λίμνη, στο φράγμα της Πλατανόβρυσης και την πανέμορφη Οροσειρά της Ροδόπης.
Στα βόρεια βλέπαμε όλα τα κοντινά σε μας βουνά της Βουλγαρίας, Πιρίν, Ρίλα κ. α και τα δικά μας, στα βορειοδυτικά, τον Όρβηλο, Λαϊλιάς, Μπέλες, Μενοίκιο και στο βάθος, το χιονισμένο Καϊμακσαλάν.
Στα δυτικά μας δέσποζε ο λαμπερός Όλυμπος, ο Κίσσαβος και το Πήλιο και στα νότια, πολύ κοντά μας… το Παγγαίο, πιο πίσω ο Άθως, πιο δω η Θάσος, ανατολικότερα η Σαμοθράκη και πιο κάτω η Χίος… Σχεδόν τη μισή Ελλάδα βλέπεις απ’ εδώ…
Βγάλαμε τις καθιερωμένες φωτογραφίες και πήραμε το δρόμο της επιστροφής, απ’ τα ίδια…
Κατεβαίνοντας, σταματήσαμε για λίγο στην ξακουστή Χιονότρυπα του Φαλακρού, ένα βάραθρο, 100 μ. βάθους με κάθετα τοιχώματα, που στο πυθμένα του, έχει πάγους και το καλοκαίρι, καθώς δεν το βλέπει ο ήλιος καθόλου.
Τα παλιά χρόνια, κάτοικοι της γύρω περιοχής, έρχονταν εδώ, έκοβαν κομμάτια πάγου, τα τύλιγαν με χοντρά πανιά, τα φόρτωναν σε μουλάρια και τα πουλούσαν στα γύρω χωριά, για τα ψυγεία πάγου, εκείνης της εποχής…
Συνεχίσαμε την κατάβαση ως το οροπέδιο του Αγ. Πνεύματος, όπου μας περίμενε το λεωφορείο.
Η όλη προσπάθεια κράτησε περί τις πέντε ώρες συνολικά, ανέβα- κατέβα.
Και τώρα δυο λόγια για το χιονοδρομικό που είναι αξιόλογο και αναβαθμισμένο, με 22 χιλ. πίστες, όλων των βαθμίδων και δυνατοτήτων, πράσινες μπλε, κόκκινες και μαύρες, δυο σαλέ και ξενώνα για 60 άτομα στη βάση του και το μεγάλο σαλέ, στα 2100 και κρατάει χιόνι ως τον Απρίλιο πολλές φορές.
Το βράδυ, στη Δράμα, έπεσε μεγάλο φαγοπότι… στην ταβέρνα «Οδός Γεύσεων»… που είχε εκλεκτά «πιάτα», πολύ όμορφα σερβιρισμένα… Ανακατέψαμε ψαρικά και κρεατικά… και ένα σωρό ορεκτικά και δεν είχαμε τελειωμό… φάγαμε τον «αγλαίωρα»…
Και η παρέα όλη, Αγάπιος, Δημήτρης, Ανδρέας –Φιλλιώ, Νίκος, Ελένη, σε μεγάλα κέφια… Μετά πήγαμε σε μπαράκι και ήπιαμε χαμομήλι… και σόδες… για να «στρώσει»… το στομάχι μας.
Και την επόμενη μέρα, μέρα επιστροφής… κάναμε μια στάση στα ιαματικά λουτρά Σιδηροκάστρου, όπου οι περισσότεροι απολαύσαμε… ένα «τσουρουφλιστό»… οθωμανικό λουτρό, στο ανακαινισμένο χαμάμ και άλλοι σε ατομικές μπανιέρες και στο «τζακούζι».
Και η όμορφη αυτή εξόρμηση «έκλεισε»… με ένα καταπληκτικό… γεύμα με παραδοσιακά φαγητά και ντόπια κρέατα, σε μια οικογενειακή επιχείρηση, στον Κορινό Πιερίας… Εδώ οι άνθρωποι… έχουν φτιάξει μια πολύ ωραία κατάσταση…
Σ’ ένα μεγάλο κτήμα, πάνω σε λόφο… με άπλετη θέα τριγύρω και προς τον μυθικό Όλυμπο… έχουν φτιάξει 4 καλαίσθητες μονοκατοικίες και ένα εστιατόριο, όλα μερακλίδικα… όπως και τα φαγητά τους… και τα προϊόντα που φτιάχνουν και πουλούν… τραχανάδες, χυλοπίτες, πλιγούρι, κουσκούσια, ποτά κ. α
Εδώ φάγαμε καταπληκτικά λουκάνικα, εκλεκτά ψητά κρέατα από ζυγούρι και χοιρινό, σπέσιαλ πολίτικες και πράσινες σαλάτες και «μοναδικό»… πληγούρι… Οι άνθρωποι δεν «παίζονται»… Μια επιχείρηση με πρότυπα ευρωπαϊκά… και δη γερμανικά… καθώς ήταν μετανάστες στην εν λόγω χώρα για πολλά χρόνια…
Και εις άλλα τέτοια και καλύτερα… που λέει και ο φίλος μου ο Ανδρέας…
