Διασχίζοντας την Κορσική με το GR20
Διασχίζοντας την Κορσική με το GR20
GR σημαίνει Grande Randonne, δηλ μεγάλo trekking και το GR20 είναι γνωστό ως το πιο δύσκολο και εντυπωσιακό trek της Ευρώπης. Αυτό που διασχίζει την Κορσική διαγωνίως απο το βορρά ως το νότο σε 180 χιλιόμετρα. Αυτά νομίζω αρκούνε για να προκαλέσουν. Προγραμματίσαμε 12 μέρες για τη διάσχιση. Πολλές –λίγες … δεν μας αφορούσε. «Ένα ταξίδι χιλίων χιλιομέτρων αρχίζει με ένα βήμα» είχε πει ο Κινέζος φιλόσοφος Λάο Τσε. Το αποφασίσαμε και το κάναμε.
Κυριακή: Calenzana-Bonifatu
Από το Calvi μεταφερθήκαμε με ταξί στην αφετηρία του μονοπατιού στο χωριό Calenzana (226m). Η πρώτη μέρα επρόκειτο να ήταν μια εύκολη εισαγωγή στο trekking στη Κορσική αν ακολουθούσαμε την προτεινόμενη διαδρομή 4 ωρών ακολουθώντας το GR20 αρχικά αλλά κόβοντας μέσα απο την κοιλάδα μετά τη Bocca U Corsu (581m)-bocca σημαίνει διάσελο. Αυτό το μάθαμε καθ΄οδόν. Εμείς όμως, δυνατοί και ορεξάτοι, παραμείναμε πιστοί στο GR20 κάνοντας έτσι ένα κύκλο γύρω απο τα βουνά της κοιλάδας και καταλήγοντας στο Refuge d’Ortu di u Piobblu (1570m) στις 5,5 ώρες. Με αφυδάτωση, κούραση αλλά και έχοντας απολαύσει μια υπέροχη διαδρομή φτάσαμε στο προορισμό μας στο Bonifatu, ελάχιστα εκτός GR20, συμπληρώνοντας 8,5 ώρες πορείας. Εκεί μας περίμενε Piedra – η Κορσικάνικη μπύρα που αποτέλεσε και το επίσημο δροσιστικό μας, ζεστή σούπα με φαγητό και η γνωριμία μας με τον Gary και την Νatascha, την κόρη του, συνοδοιπόροι μας τις επόμενες μέρες.
Δευτέρα: Bonifatu-Haut Asco
Ξεκινήσαμε στις 8:30 για μια πορεία που προβλεπόταν μεγάλη. 8,5 ώρες την έδιναν. Η πορεία αρχικά θα περιλάμβανε τη διάσχιση ενός φαραγγιού, ανάβαση στη κοιλάδα της Muvrella με την ομώνυμη λίμνη της και κατάβαση στο χιονοδρομικό του Asco. Περπατώντας δίπλα από το ποτάμι το μονοπάτι μας έφερνε σε δάσος και περνούσε απο το καταφύγιο Carozzu (1270m), πάνω απο κουνιστές γέφυρες και από βράχια εξοπλισμένα με αλυσσίδες. Η ανάβαση στη κοιλάδα της Muvrella ήταν σκληρή αλλά πανέμορφη- ψηλά δέντρα, απότομα βράχια και πράσινη βλάστηση. Στη κόψη το τοπίο γινόταν απότομο, σκληρό και άγονο αλλά και με αποκαλυπτική θέα στα γύρω μυτήκια. Από τη Bocca di Stagnu (2003m) ακολουθούσε απότομη κατάβαση στο Haut Asco (1422m) όπου αισίως φτάσαμε στις 3 πανέτοιμοι να δεχτούμε τις ανέσεις του χιονοδρομικού: Φαγητό, κρασί, ξεκούραση και ενημέρωση για την περιοχή. Απο κεί ξεκινάει και η διαδρομή για την ψηλότερη κορυφή της Κορσικής , το Monte Cinto στα 2706m.
Τρίτη: Haut Asco-Vallone
Αυτή η μέρα ίσως και να ήταν η πιο εντυπωσιακή. Αναμενόνταν πάντως περιπετειώδεις γιατί θα περνούσαμε το Cirque de la Solitude, ένα βράχινο απότομο βύθισμα σε φαράγγι το οποίο στο παρελθόν είχε χαρακτηριστεί ως ‘κόλαση’. Θέλοντας να αποφύγουμε τις ουρές και τα μποτιλιάρισμα στα βράχινα περάσματα ξεκινήσαμε όσο πιο νωρίς γινόταν. Με Νοτιοανατολική κατεύθυνση το μονοπάτι μας ανέβασε αρχικά από δάσος και σύντομα βρεθήκαμε να έχουμε θέα απο ψηλά και μακρυά την κοιλάδα που διασχίσαμε. Ανεβαίνοντας σταθερά προς το γρανιτένιο όγκο του Cintu μπροστά μας το τοπίο γινόταν καθαρά πετρώδες. Δεξιά μας μια σειρά απο κορυφές πάνω απο 2000 μέτρα. Ένα σχετικά μικρό και απότομο scramble στη Βocca Tumaginesca μας έφερε στη βάση του Cirque de la Solitude απ’ όπου θα κατεβαίναμε 200 μέτρα μέχρι τη βάση του φαραγγιού (1980m) και θα ανεβαίναμε πάλι πάνω από τη απέναντι βορεινή πλευρά του στο Βocca Μinuta (2218m). Αδιαμφισβήτητα ένα από τα πιο εντυπωσιακά τοπία του GR20. Εξοπλισμένο με αλυσίδες, συρματόσκοινα και μια σκάλα, χρειαζόταν προσοχή και ψυχραιμία. Τρελλοί ή γενναίοι δεν ξέρω, αλλά σε δύο ώρες … δυστυχώς το είχαμε τελειώσει. Λίγη ξεκούραση και κατάβαση προς το Tighjettu Refuge (1683m) κατά μήκος της κοιλάδας με μια θέα ατελείωτη. Στις 2 το μεσημέρι είχαμε φτάσει στο προορισμό μας, στις Bergeries de Vallone (1440m), όπου θα κοιμόμασταν σε σκηνές. Απολαύσαμε μπύρα στο ηλιόλουστο μπαλκόνι του καταφυγίου, κρατήσαμε σημειώσεις, δοκιμάσαμε το εκπληκτικό ροζέ κρασί, φάγαμε και πέσαμε για ύπνο.
Τετάρτη: Vallone-Castel di Verghiu
Η διαδρομή αυτή τη μέρα ήταν ήπια και πανέμορφη αρχικά από πυκνό δάσος, ανάβαση στη Bocca di Foggiale (1962m) και τραβέρσα της κοιλάδας μέσω του μικρού καταφυγίου di Mori (1991m), όπου φάγαμε μια ολόκληρη ομελλέτα. Μόλις σε 25 λεπτά είχαμε ήδη θέα προς το καταφύγιο, τη κοιλάδα πίσω μας αλλά ακόμα και το Porto στα δεξιά μας και την δυτική της Κορσικής. Ακολούθησε μια μικρή αλλά απότομη κατάβαση στη βάση του φαραγγιού στο ποτάμι Golo. H διαδρομή που ακολουθούσε είχε κυριολεκτικά ακαταμάχητες βάθρες για μια δροσιά κατά μήκος της κοιλάδας. Έτσι λοιπόν και εμείς κάναμε μια βουτιά στα τυρκουάζ νερά κοντά στη γέφυρα όπου διασταυρώνεται το GR20 με το Mare E Mare Nord. Πιο ξεκούραστοι αυτή τη φορά – θεωρητικά – κατεβήκαμε μέχρι το ξεκοδοχείο μας (1404m), γνωστός χιονοδρομικός σταθμός του νησιού. Ξεκούραση, μπάνιο, και φαγητό.
Πέμπτη: Castel di Verghiu-Sega Refuge
Aυτή η μέρα προβλέπονταν η πιο μεγάλη της διάσχισης (8,5 ώρες την έδιναν). Γιαυτό κιεμείς φροντίσαμε … να την κάνουμε μεγαλύτερη. Απο λάθος φυσικά. Σε δυό ώρες περίπου φτάσαμε στο πανέμορφο ήρεμο και ήσυχο τοπίο της λίμνης Lac de Nino (1760m) στο κέντρο μιας καταπράσινης επίπεδης κοιλάδας που προσφέρονταν για ξεκούραση, ηρεμία αλλά και ιππασία. Η διαδρομή συνεχίζονταν προβληματικά καθώς η σήμανση δεν επαρκούσε για την αλλαγή του μονοπατιού. Εμείς έπρεπε να αφήσουμε το GR20 στο Bergerie de Vaccaghja (1621m) και να συνεχίσουμε αριστερά με τα κίτρινα σημάδια προς το Sega refuge. Το λάθος μας εξαιτίας της κουβεντούλας, της κακιάς σήμανσης αλλά και των λανθασμένων πληροφοριών που πήραμε προς την αντίθετη κατεύθυνση μας κόστισε αρκετές παραπανίσιες ώρες κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο. Θέλοντας όμως και μη επανήλθαμε στο σωστό μονοπάτι με τη συντροφιά του Αράπη του σκύλου μας. Το μπάνιο στον κοντινό καταράκτη ήταν λυτρωτικό. Εκείνη τη μέρα φτάσαμε στο Sega (1119m) μετά απο 11,5 ώρες πορείας και νιώθαμε σαν ήρωες.
Παρασκευή: Sega Refuge-Corte
To κλασσικό GR20 συνέχιζε από Vaccaghja προς Manganu (εκεί βέβαια μπορούμε να παραδεχτούμε με περηφάνεια οτι εμείς φτάσαμε λόγω παραδρομής), Pietra Piana, l’Onda και Vizzavona. Το δικό μας πρόγραμμα μας έβγαζε εκτός GR20 σήμερα για μια μέρα ξεκούρασης στη πρώτη και ιστορικής σημασίας πρωτεύουσα του νησιού. Αναπτερωμένοι με την προοπτική της χαλάρωσης ξεκινήσαμε την κατάβαση μέσα απο δασωμένο τοπίο, κάνοντας μπάνιο στις κρυστάλινες βάθρες του ποταμού συνεχίζοντας τη πορεία μας προς Corte. Ο ήλιος όμως είχε ανέβη ψηλά και ήταν ανελέητος στο γυμνό και δεύτερο μέρος της διαδρομής. Όπως σωστά μας είχαν προειδοποιήσει, η πορεία φαινόταν πιο εύκολη από ότι ήτανε. Μετά από 5 περίπου ώρες μπήκαμε στο Corte εντυπωσιακά περνώντας μέσα από το κάστρο της χτισμένο στο πιο ψηλό βράχο της περιοχής. Η πόλη φωλιασμένη μέσα στα βουνά αποτέλεσε την πρωτεύουσα της Κορσικής στο καιρό της ανεξαρτησίας της την περίοδο του Pasquale Paoli, τόπος ίδρυσης του πανεπιστημίου και γενέτηρα του Βοναπάρτη. Το βράδυ έκλεισαν οι κεντρικοί δρόμοι και πλημύρισαν τα σοκάκια με κόσμο και μπάντες που έπαιζαν διάφορες μουσικές από τζάζ μέχρι μπαλάντες. Εκείνη τη μέρα τελείωνε και το πρώτο μισό της διάσχισης μας.
Σάββατο: Corte-Vizzavona
Θα παίρναμε το τρένο των 10 για Vizzavona, απ’ όπου και θα ξαναμπαίναμε στο GR20. Αυτό το ξέραμε. Αυτό που δεν ξέραμε ήταν οτι το τρένο ήταν ένα 2 μικρά αργά βαγονάκια που φυσικά δεν χωρούσαν όλο τον κόσμο και που σταματούσαν στις ανηφόρες. Μέσα μπήκαμε. Μεγάλη επιτυχία. Και τα πράγματα μας. Βγάλοντας τη διαδρομή όρθιοι 1,5 ώρα. Σαν σου ’ρθει ένα κακό όμως, περίμενε και τ’ άλλο. Ο ξενώνας που θα μέναμε δεν ήταν κοντά, τηλεφωνική επικοινωνία δεν ήταν δυνατή και γενικά η επικοινωνία στα Γαλλικά δεν ήταν δυνατή … Έτσι κάναμε τους porters κουβαλώντας όλες τις αποσκευές στη πλάτη για 1,5 ώρα μέχρι τον ξενώνα μας – εδώ ομολογουμένως οι άνδρες βοηθάνε λιγάκι παραπάνω. Η διαμονή μας στο ίδιο δωμάτιο με ένα ζευγάρι Ελβετών μας έδωσε την δυνατότητα να τους γνωρίσουμε και να συζητήσουμε τη επάνοδο μας στο GR20.
Κυριακή: Vizzavona-Capannelle
Αφήσαμε το gite στις 6:30. Ευτυχώς γιατί η επανένταξη στο μονοπάτι ήταν προβληματική. Ύστερα από μερικές ώρες ψάξιμο και ανησυχία, στο Boca di Palmente ήμασταν πάλι … right on track! Η πορεία συνεχιζόταν εύκολα και ομαλά πια μέσα από δάσος, ήπιες πλαγιές και ρυάκια. Φτάσαμε στο Capannelle στις 12. Ετσι περάσαμε την υπόλοιπη μέρα με καφέ, ξεκούραση και συζητήσεις με τους Ελβετούς φίλους μας όσο το επέτρεπαν τα μισο-Αγγλικά τους και τα μισο-Γαλλικά μας. Από εκεί στη δύση του ηλίου φαινόταν για πρώτη φορά η ανατολική ακτή του νησιού.
Δευτέρα: Capannelle-Bocca di Verde
Σήμερα η πορεία ήταν πραγματικά εύκολη συγκριτικά με τις προηγούμενες. Σε βατό μονοπάτι μέσα από δάσος τραβερσάραμε διάφορες πλαγιές συνέχεια πάνω στα σημάδια του GR20 και σε κανένα πεντάωρο φτάσαμε στο Verde. Η διαμονή αυτή τη φορά ένα ξύλινο σπιτάκι στο Relais San Petru, το οποίο και μοιραστήκαμε με τους τέσσερις συνοδοιπόρους μας. Στο δείπνο τσουγκρίσαμε ποτήρια και ευχηθήκαμε και οι 6 σε όλες τις γλώσσες που μιλούσαμε. Ηταν Δεκαπενταύγουστος και η 10η μέρα της διάσχισης.
Τρίτη: Bocca di Verde-Cozzano
Εύκολη η προηγούμενη? Η τύχη και το γυαλί δεν κρατάνε πολύ! Στις 9:30 ήμασταν ήδη στη Bocca d’Oru (1840) μετά απο 400m υψομετρικής διαφοράς. Κι όμως εκεί μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη: το απέραντο πλατώ του Foci di Prati με το ομώνυμο καταφύγιο στο κέντρο του (Refuge di Prati). Απο κεί η διαδρομή συνέχιζε νοτιοδυτικά πάνω στην κόψη του ορεινού όγκου με θέα την υπόλοιπη Κορσική και απ’ τις δύο πλευρές. Απο κεί στη Βocca di Laparo θα εγκαταλείπαμε το GR20 και θα πέφταμε κάτω δεξιά 1000 μέτρα για διανυκτερεύσουμε στο χωριό Cozzano. To μονοπάτι ευδιάκριτο αλλά μακρύ και απότομο. Μας έδιναν 3 ώρες γαι το χωριό! Μετά απο μια εξαναγκαστική στάση για να δροσίσουμε τα πόδια μας στο ρυάκι (εγώ συγκεκριμένα ανάγκασα τον Γιάννη) φτάσαμε σε ένα παραμυθένιο θα έλεγε κανείς χωριό που θύμιζε Μεσαίωνα παρά οτιδήποτε άλλο. Τί κούραση! Τί ομορφιά! Ο κύριος του ξενώνα ήταν Έλληνας στην καταγωγή και το απόγευμα ακολούθησαν κουβέντες σε μια πλούσια με λουλούδια και χρώματα αυλή. Ο John Loucas μιλούσε Ελληνικά, ο Gary Καναδέζικα, οι Ελβετοί Γαλλικά και εγώ Αγγλικά. Άφθονη σούπα, Κορσικάνικη μουσική και σχέδια για την επομένη.
Τετάρτη: Cozzano-Bassetta
Αυτή τη μέρα είχαμε κάποια θεματάκια. Οι τελευταίες πληροφορίες έλεγαν οτι άλλαξε προσφάτως η πορεία και σηματοδότηση του GR20 με αποτέλεσμα να πρέπει να καθορίσουμε μόνοι μας τη διαδρομή μας πρός και κατόπιν από τη Bassetta. Ευτυχώς το πρόβλημα ήταν κοινό για όλους κι έτσι αντιμετωπίστηκε με συμβούλια και διαβουλεύσεις (σε όλες τις προαναφερθείσες γλώσσες φυσικά). Ξεκινήσαμε στις 6 για μια ανάβαση 1000μ και αρκετά απότομη πίσω στο κύριο μονοπάτι του GR20 στη κόψη του βουνού. Σε δυόμιση ώρες φτάσαμε στο καταφύγιο Usciolu. H διαδρομή παρέμενε σε κόψη και η πανοραμική θέα έκοβε την ανάσα. Σταδιακά κατηφορήσαμε προς τη Bocca di l’Agnone, και με τους Ελβετούς και το χάρτη άρχισε το ψάξιμο της νέας διαδρομής του GR20. Ευτυχώς η καινούργια σηματοδότηση ήταν ευδιάκριτη αλλά δυστυχώς στα χαμηλά η ζέστη ήταν ανυπόφορη και η πορεία μακρυνή. Πώς να εύχεσαι «να είναι μακρύς ο δρόμος»? Στη Bergerie de Basseta φτάσαμε στις 12 ύστερα απο 6 ώρες. Ήταν η πρότελευταια μέρα μας. Η κούραση ήταν συσσωρευμένη.
Πέμπτη: Bassetta-Bavella
Ξεκινήσαμε στις 6 με το χάραμα για να αντιμετωπίσουμε τα τυχόν προβλήματα με τις λάθος πληροφορίες, τις 2 επιλογές που είχαμε για το δεύτερο μισό της διαδρομής και τις προβλεπόμενες φυσικά λανθασμένες ώρες. Κάτι μου έλεγε βέβαια οτι ο χαρακτηρισμός της σημερινής πορείας ως «athletic ordeal» θα ήταν ακριβής. Ακολουθήσαμε εύκολα τα σημάδια του κανούργιου GR20 το οποίο περνούσε απο λιβάδια και λόφους πριν ανεβάσει πάλι στη κόψη απ’ όπου περνούσε η παλιά του διαδρομή. Απο κεί ψηλά στη Bocca Stazzunara (2025m) αντικρίσαμε για πρώτη φορά τα εντυπωσιακά μυτήκια της Bavella, γνωστά ως Aiguilles (δηλ. βελόνες) de Bavella. Κατα κεί θα πηγαίναμε αλλά είχαμε ακόμα πολύ δρόμο μποστά μας. Πέσαμε απότομα στο καταφύγιο Asinao και το βρήκαμε κλειστό. Ακολουθώντας τα σημάδια προχωρήσαμε κατά μήκος του φαραγγιού. Περάσαμε στη απέναντι όχθη του ποταμού και έτσι συνεχίσαμε για πολλές πολλές ώρες. Επιλέξαμε να μην πάρουμε την 1η επιλογή σκαρφαλώνωντας στα μυτήκια της Bavella και να κάνουμε τον κύκλο με το μονοπάτι. Ένα πολύ όμορφο αλλά και ατέλειωτο μονοπάτι μέσα στο λιοπύρι του μεσημεριού. Με άλλα λόγια μάλλον επιλέξαμε λάθως. Το χωριό ήταν καλά κρυμμένο στην έξοδο του φαραγγιού και χρειαζόταν μια τελική ανάβαση σε ζέστη και βράχια για να το προσεγγίσουμε. «Ηδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τί σημαίνουν» μας θύμιζε ο Καβάφης.
Κι έτσι φτάσαμε στην Ιθάκη μας -μπορώντας ή μη- μετά απο 9 ώρες. Μα πώς εξαφανίζεται έτσι η κούραση? Εφτασαν και οι φίλοι μας και όλοι μαζί απολαύσαμε το αποχαιρετιστήριο δείπνο μας κάτω απο τις επιβλητικές βελόνες της Bavella. Το μυαλό όλων ήταν πίσω στο ταξίδι. Είχε κιόλας τελειώσει?
Ιφιγένεια Μαχίλη
