ΛΕΥΚΑ ΟΡΗ (ΠΑΧΝΕΣ 2.453) ΜΕ ΦΥΛΗ 17-21-6-2016
ΛΕΥΚΑ ΟΡΗ (ΠΑΧΝΕΣ 2.453) ΦΑΡΑΓΓΙΑ: ΑΡΑΔΑΙΝΑΣ ΚΑΙ ΙΜΒΡΙΩΤΙΚΟ ΜΕ ΦΥΛΗ
17-21-6-2016
Η Κρήτη, το μεγαλύτερο νησί της χώρας μας, με άπειρες ομορφιές…, στην «καρδιά»… της Μεσογείου, είναι απ’ τους δημοφιλέστερους τουριστικούς και ορειβατικούς προορισμούς, στην Ευρώπη και όχι μόνο…
Στο μεγαλύτερο μέρος του καλύπτεται από ψηλά και κακοτράχαλα βουνά, τα Λασηθιώτικα στα ανατολικά, τον Ψηλορείτης στη μέση και τα Λευκά Όρη στα δυτικά, στο νομό Χανίων, με τις αναρίθμητες κορφές…
Στα βουνά αυτά, η Φύση, με το πέρασμα του χρόνου…δημιούργησε μια σειρά από εντυπωσιακά και πανέμορφα φαράγγια, όπως αυτό της Σαμαριάς, της Αράδαινας, το Κουρταλιώτικο και άλλα πολλά. Κάποια απ’ αυτά, βγάζουν σε εξ’ ίσου διάσημες και ξακουστές παραλίες, όπως αυτές της Αγ. Ρουμέλης, τα «Μάρμαρα» και άλλες…
Για πολλοστή φορά βρεθήκαμε στην Κρήτη, με τον ΕΠΟΣ- ΦΥΛΗΣ για κορφές και φαράγγια. Ήμασταν περί τους58 ορειβάτες, με αρχηγούς τον Νείλο Πιτσινό και την Πόπη.
Ξημερώματα του Σαββάτου, έδεσε το καράβι στο λιμάνι των Χανίων και αγουροξυπνημένοι… και ταλαιπωρημένοι απ’ το ταξίδι, μπήκαμε στο λεωφορείο για τα Χανιά. Προορισμός μας…ο… «Ιορδάνης»… για καφέ και μπουγάτσα… Το μαγαζί αυτό φημίζεται για τις εκλεκτές μπουγάτσες του…
Αμέσως μετά αναχωρήσαμε για το χωριό Ζούρβα για πεζοπορία σε μια απ’ τις εννέα «πράσινες» διαδρομές ιδιαιτέρου φυσικού κάλους του νομού Χανίων.
Το μονοπάτι καλοσημαδεμένο, ανηφόριζε μέσα σε πρινοδάσος και όσο ανεβαίναμε τόσο το τοπίο γίνονταν πιο εντυπωσιακό… και κακοτράχαλο…
Σε καμιά ώρα φτάσαμε σε μια κοιλάδα με θεόρατα… αιωνόβια πλατάνια, που είχαν τεράστιους εντυπωσιακούς κορμούς και στο εσωτερικό τους «κουφάλες»… Τριγύρω υπήρχαν υπολείμματα…από παλιές στάνες και μια πέτρινη βρύση.
Προφανώς παλιότερα… στον ίσκιο τους αναπαύονταν… «σταλούσαν» κοπάδια από κατσίκια και πρόβατα, τις μεσημεριανές ώρες, που ο ήλιος έκαιγε… Ιδανικός τόπος για «στάνες» η «μιτάτα»… όπως τα λένε εδώ στην Κρήτη. Υπάρχει βοσκή, νερό και σκιά…
Και όσο προχωρούσαμε, το τοπίο γίνονταν πιο κακοτράχαλο, πιο εντυπωσιακό και η βλάστηση οργιώδης…
Μετά από τρίωρη κοπιαστική πεζοπορία, κατά την οποία χρειάστηκε πολλές φορές να σκαρφαλώσουμε σε βράχια, φτάσαμε επιτέλους στην πηγή «Τρομάρισσα» στα (1.050μ).
Δεν είναι τυχαίο το όνομά της!… «τρομάζεις!… όσο να φτάσεις… Είναι τόσο δύσβατος, απόκοσμος… και κακοτράχαλος εδώ ο τόπος, που σου βγαίνει η πίστη όσο να τον προσεγγίσεις…
Συνάμα όμως αντικρίζεις αυτό το μαγικό, το θεϊκό τοπίο, με τα θεόρατα πλατάνια που περιβάλλουν την πηγή και αφού ξεδιψάσεις με το δροσερό νερό της και πάρεις μια ανάσα…στον ίσκιο τους… ξεχνάς αυθωρί και παρά χρήμα, κάθε κόπο που έκανες για να φτάσεις εδώ…
Ένας παραδεισένιος τόπος!… Ένας τόπος που μοσχομυρίζει ρίγανη και μέντα…
Το νερό αναβλύζει απ’ την ρίζα ενός πλάτανου…που έχεις την εντύπωση πως η κορφή του αγγίζει τον ουρανό… Ένα τσιμεντένιο κανάλι, μια ποτίστρα…για τα ζώα, μαζεύει το νερό, το οποίο κατόπιν, πέφτει στην πλαγιά, σχηματίζοντας ένα ρυάκι… που κατηφορίζει ορμητικό… κελαρύζοντας…
Εδώ συναντήσαμε τρείς μεσόκοπους άνδρες και την κυρία Αργυρώ… που είχαν ανεβεί εδώ για να μαζέψουν ρίγανη και μέντα.
Πιάσαμε την κουβέντα… στην σκιά, πλάϊ στην ξακουστή πηγή… και τους ρωτήσαμε για το όνομα της…
Και ένας απ’ αυτούς μας έδωσε την καθ’ όλα λογική εξήγηση… Είπε πως το μέρος εδώ είναι πολύ δύσβατο και κακοτράχαλο και για να φτάσεις εδώ, χρειάζεται να κάνεις υπερπροσπάθεια…δηλαδή, τρομερούς κόπους… και έτσι προέκυψε το «Τρομάρισσα».
Είπε ακόμα πως ο εν λόγω τόπος, επί τουρκοκρατίας ήταν κρυσφύγετο για όσους δεν άντεχαν τις πιέσεις των κατακτητών. Κανένας δεν ανέβαινε εδώ… σ’ αυτόν τον άγριο τόπο, για κάμποσους ραγιάδες που δεν άντεχαν τον «ζυγό»!..
Και αφού ξεκουραστήκαμε αρκετά… πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής προς την Ζούρβα, κάναμε δηλαδή μια κυκλική πορεία…
Η κατάβαση, ήταν μια απ’ τα ίδια και λίγο χειρότερα… μιας και είχαμε κατηφόρα… τώρα. Σε κάποια σημεία το μονοπάτι είχε χαλικάκι και γλιστρούσε πολύ… Κάποια στιγμή, τελείωσε το δάσος και βγήκαμε σ’ ένα οροπέδιο, απ’ όπου μας πήραν τα αγροτικά για το χωριό.
Η Ζούρβα είναι κτισμένη στο «φρύδι»… μιας βαθειάς χαράδρας με απότομες όχθες, κουρνιασμένη σαν αετοφωλιά…Όμορφο χωριό, με άπλετη θέα τριγύρω… αλλά έρημο… Ζήτημα να κατοικούνται μερικά σπίτια!…
Καταλύσαμε στην περιποιημένη ταβέρνα, με θέα απέναντι στην άλλη όχθη της κοιλάδας, όπου υπήρχαν πολλές εγκαταλειμμένες πεζούλες…που έφταναν ως κάτω στο ρέμα που διέσχιζε την κοιλάδα.
Φανταστείτε τι έκανε παλιά… ο κόσμος για να ζήσει!.. Καλλιεργούσε τη γη σε τόσο δύσβατα σημεία, που σήμερα το θεωρούμε αδιανόητο!..
Κάτι παρόμοιο είδαμε την επόμενη μέρα και στο φαράγγι της Αράδαινας. Στην αριστερή όχθη, κοντά στην έξοδο του φαραγγιού, σε απότομη πλαγιά, υπήρχαν εγκαταλειμμένες βαθμίδες, σχεδόν μέχρι την κοίτη του. Το χωριό ήταν χαμηλότερα…στην ανατολική πλευρά της όχθης…
Παντέρμη Κρήτη και παντέρμη Ελλάδα, που έχεις ερημώσει… Χιλιάδες χωριά ερειπωμένα και άλλα τόσα με ελάχιστους κατοίκους!..
Περπατήσαμε τόσο τόπο… και δεν είδαμε ούτε ένα κοπάδι γίδια… ένα κοπάδι πρόβατα!.. Δεν είδαμε ένα χωράφι καλλιεργημένο!…Άμοιρη χώρα!… Τι σου μέλλεται να γενείς άραγε!..
Στην ταβέρνα φάγαμε εξαιρετικά….τοπικά εδέσματα, κατσικάκι «τσιγαριαστό…», στάκα, σταμναγκάθι(είδος ραδικιού) σαλάτα, ανθότυρα, γραβιέρες και «ούλα τα καλά τσι Κρήτης»…
Αφού αποφάγαμε, η ομάδα χωρίστηκε… Οι ορειβάτες μπήκαν στο αγροτικό για το καταφύγιο Καλλέργη, και ανάβαση στις Πάχνες και οι υπόλοιποι στο λεωφορείο, που μας έφερε στην Ανώπολη Σφακίων όπου θα μέναμε για δυο βράδια, σε δωμάτια.
Την επόμενη μέρα οι ορειβάτες, 22 τον αριθμό, προωθήθηκαν με αγροτικό, ως την αρχή του μονοπατιού για Μελί-Νταού-Κλεισίδια- Κατσιβέλι- Πάχνες (2.543μ)- Σκοτεινό-Γαϊδάρα-Ζαράνου- Κρούσια- Αη-Γιάννης, με αρχηγό τον Νείλο.
Τα κατάφεραν όλοι τους και «έπιασαν» κορφή… Συγχαρητήρια σ’ όλους και εις ανώτερα!… Η πορεία τους κράτησε περί τις 14 ώρες, με κατάληξη στο χωριό Αη-Γιάννης, όπου έφαγαν και διανυκτέρευσαν σε σκηνές και σε δωμάτια.
Οι πεζοπόροι διασχίσαμε το πανέμορφο φαράγγι της Αράδαινας, από την σιδερένια γέφυρα του Αη-Γιάννη και κάτω, ως την ξακουστή παραλία «Μάρμαρα».
Το φαράγγι αυτό το έχω ξανακάνει με τον Βριλησσό πριν αρκετά χρόνια, καμιά δεκαριά περίπου αλλά τώρα μου φάνηκε ομορφότερο…
Έτσι συμβαίνει πάντα… Κάθε φορά που επισκέπτεσαι ξανά ένα τόπο, όλο και κάτι περισσότερο μαθαίνεις γι’ αυτόν, όλο και κάτι καινούριο βλέπεις που δεν το είδες την πρώτη φορά, η δεν υπήρχε τότε… Τότε δεν υπήρχε η γέφυρα, ούτε ο κτιστός παράδρομος, που έγινε λόγω κατολισθήσεων…
Τα βράχια στις εντυπωσιακές, σχεδόν κάθετες, ψηλές όχθες του, είναι σαθρά και κάθε τρείς και λίγο αποκολλώνται και συντρίβονται στην κοίτη του… με αποτέλεσμα να κλείνει το μονοπάτι.
Το φαρδύ…σχετικά φαράγγι διατρέχει ποταμάκι, με πλούσια βλάστηση στις όχθες του, που περιλαμβάνει λυγαριές, ασφάκες, πλατάνια, χαμηλά προς την έξοδό του και πολλά αρωματικά φυτά, ρίγανη, θυμάρι, και πολλά λουλούδια. Είναι μυρωμένο το φαράγγι!.. της Αράδαινας !…
Μια αναζωογονητική… στάση στην πηγή, ποτίστρα, που βρίσκεται σε σκιερό μέρος και συνεχίσαμε την πορεία μας, προς την εντυπωσιακή παραλία «Μάρμαρα».
Εδώ απολαύσαμε ένα ευεργετικό μπάνιο, με θέα στις σπηλιές, στην μαρμαρένια ακτή, απ’ όπου πήρε και το όνομά της. Η κατάβαση κράτησε περί τις τρείς ώρες.
Εν συνεχεία, καταμεσήμερο… πήραμε το παραθαλάσσιο μονοπάτι Ε4 για μετάβαση στο χωριό Λουτρό. Το μονοπάτι διέσχιζε την βραχώδη ακτή και ήταν επικίνδυνο… σε κάποια σημεία…
Κάναμε μια στάση ενδιάμεσα για ανάπαυλα… όταν η Πόπη πήρε ένα μήνυμα στο κινητό της… Ήταν μια μαντινάδα… απ’ τους ορειβάτες που έλεγε: Να δροσερέψει ο καιρός, ζητάμε μα δεν θέλει. Ευχές κυρία πρόεδρε, από το Κατσιβέλι.
Φυσικά η κυρία πρόεδρος… έπρεπε να ανταπαντήσει…το συντομότερο δυνατόν ως είθισται…
Έτσι συσκέφτηκε όλη η ομάδα… για λίγο και πρώτη η Βάσω από την Θήβα έφτιαξε στα γρήγορα μια επιτυχημένη μαντινάδα την παρακάτω: «Εις τους σαράντα βαθμούς, για το Λουτρό κινούμε, άλλοι το πλοίο πήρανε και άλλοι περπατούμε». Όλα τα μπράβο στην κυρία Βάσω… Και πράγματι… ο ήλιος ζεμάταγε εκείνη την ώρα… Σίγουρα το θερμόμετρο θα ξεπερνούσε τους σαράντα βαθμούς…
Μετά από πεζοπορία μιάμισης ώρας περίπου, φτάσαμε στον γραφικό οικισμό Λουτρό. Πήρε το όνομά του από μια θερμή ιαματική πηγή, που υπάρχει στην παραλία της, στην ανατολική μεριά του χωριού.
Πριν μπούμε στο χωριό, στα δεξιά μας, πάνω σε λόφο, υπάρχει, μισοερειπωμένο, το παλιό καστρωμένο χωριό.
Στο Λουτρό κολυμπήσαμε με την Φιλιώ, απ’ την μια άκρη του χωριού, ως την άλλη και μετά φάγαμε ένα υπέροχο παγωτό σε καφέ της παραλίας.
Αργά το απόγευμα, μια γυναικοπαρέα…τέσσερις μεσόκοπες κυρίες… επιστρέψαμε στην Ανώπολη, στη βάση μας… με ταξί… Είχαμε βαρεθεί να περπατούμε απ’ το πρωί…τόσες ώρες…
Οι υπόλοιποι, πήραν το μονοπάτι για το χωριό Καμπιά και συνέχισαν για Ανώπολη και η πορεία τους κράτησε περί τις τρείς ώρες…
Ο ταξιτζής ήταν ένας μεσόκοπος, καλοφτιαγμένος…ψηλός, γαλανομάτης κρητικός με μουστάκι, ψαρί μαλλιά και λαλίστατος…Πιάσαμε λοιπόν την κουβέντα και μας είπε τον πόνο του… ο κακομοίρης!..
Κωστή τον ελέγανε θαρρώ…και ήταν ο άνθρωπος για ούλες τις δουλειές στο χωριό του…
Η κύρια δουλειά του ήταν ταξιτζής… Αλλά πέρα απ’ αυτό… με το ταξί του… μετέφερε τα παιδιά του χωριού , πέντε-έξι τον αριθμό, στο διπλανό χωριό που είχε σχολείο.
Όταν αρρώσταινε κανένας συγχωριανός του…έτρεχε να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο… Και όταν κανένας πήγαινε «καλιά του»…πάλι αυτός θα τον πήγαινε στην τελευταία του κατοικία… με το ταξί…
«Εδά εκλάταρα!…Λάστιχο έχω γενεί!.. Κωστή γλάκα(τρέχα να γλυτώσεις)…αλλιώς θα πάς «καλιά» σου… «Διάολε τσα’ απολυμάρες…πόσα κομμάτια να γενώ!…»
Τα’ λεγε στην κρητική ντοπιολαλιά και ήταν υπέροχος… αυθεντικός!… Χαιρόμασταν που τον ακούγαμε… Δεν θέλαμε να τελειώσει αυτή η κούρσα…
Κάποια στιγμή, η Φιλιώ του λέει… «Πόσο τυχερή είναι η γυναίκα σου, που έχει τόσο ευχάριστο άνδρα!..»
Γυρίζει τότε εκείνος, με παιδικό αυθορμητισμό… και λέει «εδα την παντέρμη κι’ αυτή…πότε αδειάζω…γω για να με δει!.. με τόσες δουλειές που έχω…». Και τις απαρίθμησε…μια –μια…με τη σειρά… ταξιτζής, οδηγός σχολικού, ασθενοφόρου και νεκροφόρας… «Εδά θα την «εκάμω»… και θα απομείνει μοναχή τζη…η κακομοίρα»…
Να ζήσεις Κωστή χρόνια πολλά…και να εξυπηρετείς τους συγχωριανούς σου και όλο τον κόσμο, με την καλή καρδιά και τον καλό σου λόγο και να βλέπεις και την κυρά σου που και που… την κακομοίρα… Είθε ο θεός θα σ’ ανταμείψει για ότι κάνεις!…
Τη Δευτέρα, οι πεζοπόροι, μεταφερθήκαμε με αγροτικά, στο χωριό Αη-Γιάννης και συναντηθήκαμε με τους ορειβάτες.
Εν συνεχεία, πήραμε το μονοπάτι προς Σελούδα- Άγιο Παύλο-Αγ. Ρουμέλη.
Μετά από 2ωρη περίπου πορεία, μέσα σε καταπληκτικό πευκοδάσος, με υπέροχη θέα στο Λιβυκό πέλαγος και τα νότια παράλια της Κρήτης, φτάσαμε στην πανέμορφη, μεγάλη και ερημική παραλία του Αγ. Παύλου.
Η παραλία πήρε το όνομά της, από το βυζαντινό εκκλησάκι του Αγ. Παύλου, που κτίστηκε τον 10ο αιώνα, από τον Αγ. Ιωάννη τον Ξένο, προς τιμή του Αγ. Παύλου, που έκανε μια στάση εδώ, πηγαίνοντας προς Ρώμη. Οι τοιχογραφίες του είναι του 13ου αιώνα.
Στην παραλία υπάρχει και μια ταβέρνα με ντουζιέρες, όπου καταλύσαμε για μπύρες και κολύμπι. Κατόπιν πήραμε το μονοπάτι για Αγ. Ρουμέλη, που ήταν ο προορισμός μας…
Και ως ένα σημείο, όλα πήγαιναν καλά… Αλλά απ’ τη στιγμή που το μονοπάτι περνούσε μέσα από σάρες… τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν… Κάποιος είχε πρόβλημα με τα παπούτσια του…χάλασαν. Άλλος, απ’ την πολύ ζέστη…αισθάνθηκε αδιαθεσία… και χρειαζόταν βοήθεια… Και μια ομάδα, αποφάσισε να κάνει και μια μικρή βόλτα δυο ωρών, πήγαινε-έλα… στο φαράγγι της Ελιγιάς, που το συναντήσαμε καθ’ οδόν…
Και μετά απ’ όλα αυτά… η ομάδα έγινε κομμάτια… Μας «τσάκισαν»… η ζέστη και η σάρα…
Οριακά… φτάσαμε στην Αγ. Ρουμέλη, όπου κάναμε μια βουτιά, να φύγει ό ιδρώτας και η σκόνη από πάνω μας. Και με την ψυχή στο στόμα, τσιμπήσαμε κάτι… για να προλάβουμε το καράβι για Χώρα Σφακίων, που έφευγε στις 5.30 το απόγευμα…
Το βράδυ στη Χώρα, περάσαμε όμορφα!… Μια παρέα… κάναμε μια μεγάλη βόλτα στον παραλιακό δρόμο, περιμετρικά του δασωμένου λόφου, όπου το Κάστρο της Χώρας και μετά πήγαμε για φαγητό και γλυκό στις πολλές και εξαιρετικές ταβέρνες της…
Την Τρίτη και τελευταία μέρα μας στην Κρήτη, διασχίσαμε το Ιμβριώτικο φαράγγι, μήκους 8 χιλ. ως το χωριό Κομιτάδες.
Το ιδιότυπο και οφιοειδές αυτό φαράγγι, ξεκινάει λίγο πιο έξω απ’ το χωριό Ίμβρος.
Είναι άκρως εντυπωσιακό, ιδιαίτερα στο μέσον της διαδρομής του, στο «μεσοφάραγγο», όπου η απόσταση που χωρίζει τις όχθες του είναι μόλις 2.50μ. και ελίσσεται θεαματικά…
Αν το δει κανείς από ψηλά… θα δει ένα τεράστιο… νωθρό… φίδι να «λιάζεται»… ξαπλωμένο στο βουνό…ως κάτω χαμηλά στο χωριό.
Η Φύση… θα ήταν σε μεγάλα κέφια… όταν σμίλευε με τόσο μεράκι και μαεστρία, στο διάβα του χρόνου…αυτό το καταπληκτικό κομψοτέχνημα…
Η Φύση, ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης του Κόσμου!… Αυτήν μιμούνται και όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες του πλανήτη μας…ζωγράφοι, γλύπτες κ. α
Ήταν μια μοναδική εμπειρία η διάσχισή του!… Τόσο στενό φαράγγι, με τόσους ελιγμούς και κατακόρυφες όχθες, ύψους μέχρι 300μ., πρώτη φορά είδα στη ζωή μου!…
Κατά την διάσχιση, πήραν «φωτιά»…οι φωτογραφικές μηχανές… Τι να πρωτοφωτογραφήσεις!… Η μια έκπληξη διαδέχονταν την άλλη!…
Ιδιαίτερα εκεί, στο στενότερο σημείο, έγινε ένας πανικός…. ένας συνωστισμός… καθώς όλοι θέλαμε να βγούμε φωτογραφία, με τα χέρια απλωμένα… ν’ ακουμπούν στις όχθες του…
Χαμηλά, στο φαράγγι, σε μικρή απόσταση απ’ το χωριό Κομιτάδες, συναντήσαμε ένα νεαρό βοσκό, στην καλύβα του, που «φιλοξενούνταν»… σε ένα «σπηλιαράκι», στην δεξιά όχθη του φαραγγιού.
Παραδίπλα, άλλο σπηλιαράκι… φιλοξενούσε… ξωκλήσι της Παναγιάς, όπου ανάψαμε ένα κεράκι.
Στην σκιερή αυλή του, υπήρχε το σαλονάκι του… δυο καναπέδες σε σχήμα Π!… Εκεί έτρεξαν οι θεριακλήδες συνοδοιπόροι μας, που είχαν «λυσσάξει» για τσιγάρο και άρχισαν να καπνίζουν και να πίνουν τσικουδιές με το παλικάρι…
Η διάσχιση κράτησε περί τις τρείς ώρες και στη συνέχεια το λεωφορείο, μας μετέφερε στο «Φρακγοκάστελο» για κολύμπι και φαγητό.
Στην περιοχή υπάρχουν δυο παραλίες: της Ορθής Άμμου, πασίγνωστη για τις «θίνες» της(μεγάλοι αμμόλοφοι) όπου υπάρχουν και ιαματικά «λασπόλουτρα» και του Φρακγοκάστελου, όπου υπάρχουν και ταβέρνες για φαγητό.
Πολύ ειδυλλιακό… του τοπίο γύρω απ’ το Φραγκοκάστελο… Με το λιμανάκι του και την όμορφη αμμουδερή παραλία, όπου απολαύσαμε ένα υπέροχο μπάνιο και ένα εξ’ ίσου καλό φαγητό, σε παρακείμενη ταβέρνα.
Ακολούθησε ξενάγηση στο Φραγκοκάστελλο, που κτίστηκε απ’ τους βενετούς φεουδάρχες των Χανίων, το 1371-1374 για προστασία των νότιων παραλίων της Κρήτης από τους πειρατές…
Στην αυλή του, υπάρχει μνημείο πεσόντων σε μάχη του 1828 για την απελευθέρωση της περιοχής.
Οι φιγούρες αυτών των μαχητών, εικάζεται ότι είναι οι σκιές που έχουν δει πολλοί άνθρωποι να περιφέρονται στην περιοχή γύρω απ’ το κάστρο, οι επονομαζόμενοι «Δροσουλίτες», μια συγκεκριμένη εποχή του χρόνου, τον Μάϊο και υπό ειδικές συνθήκες
Ονομάστηκαν έτσι, γιατί το φαινόμενο έχει σχέση με την πρωϊνή δροσιά και λέγεται πως είναι οφθαλμαπάτη η αντικατοπτρισμός από τις ακτές της Αφρικής.
Πάντως είναι αλήθεια, πως ο τόπος εδώ είναι ειδυλλιακός… έχει κάτι το μαγικό, το εξωπραγματικό!…
Το απόγευμα, επιστρέψαμε στην πανέμορφη πόλη των Χανίων, για μια δίωρη περιπλάνηση στο γραφικό βενετσιάνικο λιμάνι της και τα στενοσόκακα της παλιάς πόλης.
Προσωπικά, αξιοποίησα δημιουργικά αυτό το δίωρο…και είδα μια έκθεση διακοσμητικών κομψοτεχνημάτων… καραβάκια, κορνίζες και ότι μπορείς να φανταστείς….που ήταν φτιαγμένα από άχρηστα υλικά, που βγάζει η θάλασσα στις ακτές… κυρίως λειασμένα ξύλα, πλαστικά κ. α. Η έκθεση στεγάζονταν στο τζαμί που είναι στο λιμάνι στο Yali Tzamisi.
Είδα το Αρσενάλι, ένα απ’ τα εννιά βενετσιάνικα ναυπηγεία της πόλης. Ένα αξιόλογο κτηριακό συγκρότημα, που ήταν δημαρχείο της πόλης για πολλά χρόνια.
Επισκέφτηκα την παλιά βενετσιάνικη πλατεία της Σπλάντσιας, όπου δεσπόζει ο ιερός ναός του Αγ. Νικολάου, ο οποίος διατήρησε μέχρι σήμερα… και τους δυο μιναρέδες… που κληρονόμησε από την τουρκοκρατία…
Λίγο πιο πέρα υπάρχει η καθολική εκκλησία του San- Rocco και στο κέντρο της πλατείας, κάτω απ’ τον τεράστιο πλάτανο, υπάρχει το μνημείο του επισκόπου Κισάμου, Μελχισεδέκ, που τον κρέμασαν στον πλάτανο αυτόν μαζί με τον διάκονό του Ιερεμία, οι τούρκοι.
Έτσι πέρασε το δίωρο και έφτασε το ταξίδι μας στο τέλος του…
