Παναιτωλικό με Φυλη 23-25.9.17
ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟ ΜΕ ΦΥΛΗ
23-25-6-2017
Το Παναιτωλικό είναι ένα πολυσχιδές… ορεινό συγκρότημα με πολλές κορφές… που ανάμεσά τους σχηματίζονται βαθύσκιωτες… χαράδρες, που τις διασχίζουν πολύβουα… ρέματα. Εκτείνεται κεντρικά, πάνω από την μεγαλύτερη λίμνη της Ελλάδας την Τριχωνίδα και βορειανατολικά του νομού Αιτωλοακαρνανίας, στα σύνορα με την Ευρυτανία.
Στα βόρεια, συνδέεται με την Οξιά και στα ανατολικά με την Καλιακούδα και την Χελιδόνα.
Η υψηλότερη κορφή του είναι ο Κατελάνος (1.922μ). Άλλες κορυφές του είναι η Κόκα(1.691μ), η Γιόρλα, ο Ζυγός η Κυρά-Βγένα, η Τσίνα, η Ξάνθη(1.600), ο Κούτουπας, η Κρημνίτσα(1.728), η Τριανταφυλιά τα Αραποκέφαλα κ.α
Το μεγαλύτερο μέρος του βουνού, καλύπτεται από δασική βλάστηση, με κυρίαρχο είδος την κεφαλονίτικη ελάτη και διαβιούν σ’ αυτό αρκετά σπάνια θηλαστικά, όπως το τσακάλι, το ζαρκάδι, το αγριογούρουνο, ο αγριόγατος, ο σκίουρος, το κουνάβι, η νυφίτσα κ. α Το λαϊκό… όνομα του Παναιτωλικού… είναι «Κυρά-Βγένα… Έτσι αρέσκονται να την αποκαλούν χαϊδευτικά… οι ντόπιοι…
Η κυρά-Βγένα, προφανώς είχε εδώ τα κοπάδια της… και ήταν ως φαίνεται η πιο αξιέπαινη… γυναίκα της Αιτωλοακαρνανίας στην εποχή της, για να ονοματίσει… το πιο ψηλό βουνό της περιοχής.
Για άλλη μια φορά βρεθήκαμε στο ενδιαφέρον αυτό βουνό, με την Φυλή για ανάβαση στον Κατελάνο, αλλά αυτή τη φορά από το χωριό Κάτω Λαμπίρι.
Ήμασταν περί τους 30 ορειβάτες, αρκετοί ΟΤΕτζίδες… και Ρομπαίοι… από το σύλλογο «ΡΟΜΠΑ»… (τα αρχικά σημαίνουν Ροπή προς το Μπάχαλο και την Ακολασία) και οι περισσότεροι Φυλησταίοι… Αρχηγοί μας η Πόπη και ο Νείλος και οδηγός βουνού ο κ. Γιάννης Χατζησωτηράκης.
Τους πεζοπόρους τους αφήσαμε στο Θέρμο, σε ξενώνα, καθώς θα δραστηριοποιούνταν στην περιοχή της Ναυπάκτου… στο φαράγγι Σκα.
Ο Σκας είναι χείμαρρος που διασχίζει τα βουνά της Κάτω Ναυπακτίας. Ρέει ανάμεσα από το βουνό Ριγάνι και του συμπλέγματος κορυφών στα βορειοδυτικά της Ναυπάκτου, όπως ο Προφ. Ηλίας, το Παλαιόκαστρο, η Κούτρα και η Τσοκάνα.
Οι πηγές του βρίσκονται στις απαρχές δυο ρεμάτων, που ξεκινούν από τα χωριά Νιόκαστρο και Άνω Μαμουλάδα και στην θέση συμβολής των, συναντούμε διαδοχικούς εντυπωσιακούς καταρράκτες.
Το φαράγγι αυτό ανέκαθεν αποτελούσε πέρασμα από την Νάυπακτο προς τα ορεινά του Βενέτικου και τα Κράβαρα.
Στην δυτική όχθη του φαραγγιού υπάρχει η ιστορική μονή του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου ενώ στις ανατολικές πλαγιές συναντάμε τον αρχαιολογικό χώρο «Ασκληπιείων εν Κρούνοις»
Αργά το βράδυ κατά τις δέκα η ώρα φτάσαμε στο Άνω Λαμπίρι και καταλύσαμε σ’ έναν πολύ όμορφο… και περιποιημένο ξενώνα, στο ψηλότερο σημείο του χωριού, όπου διανυκτερεύσαμε το πρώτο βράδυ.
Ονομάστηκε έτσι, διότι, καθώς ο ήλιος ανατέλλει και το φωτίζει… εκείνο λαμπυρίζει…
Εδώ μας παρατέθηκε… πλουσιοπάροχη τράπεζα… με όλα τα καλά της γης… γουρουνάκι ψητό… και κοτόπουλο, πατάτες τηγανιτές… χορτόπιτα χωριάτικη με χειροποίητο φύλο, σαλάτες δυο ειδών…. τυριά… τζατζίκι και τυροκαυτερή… μανιτάρια… πλευρώτους ψητά, χορτοκεφτέδες… και μπόλικο κρασί.
Νωρίς το πρωί… κατά τις πέντε η ώρα έγερση… για πρωινό και ανάβαση στον Κατελάνο… Το πρωϊνό πλουσιοπάροχο όπως και το δείπνο!… Και ότι περίσσεψε απ’ τις αυγόφετες… το πήραμε μαζί μας για την κορφή.
Το λεωφορείο μας προώθησε ως το χωριό Κάτω Λαμπίρι, απ’ όπου ξεκίνησε η πορεία μας. Το μονοπάτι που πήραμε διέσχιζε τις όχθες μια χαράδρας δύσβατης… με πλούσια βλάστηση από πλατάνια και ρεματιά.
Προφανώς ήταν η «στράτα» που ανεβοκατέβαιναν οι βοσκοί της περιοχής με τα κοπάδια τους στα λιβάδια του Παναιτωλικού την Άνοιξη… και προς το χωριό τους το Φθινόπωρο… Σε πολλά σημεία το μονοπάτι είναι κτιστό… αν και σε πολλά σημεία έχει φθορές… λόγω του ότι εδώ και κάμποσες δεκαετίες… δεν ανεβοκατεβαίνουν πια κοπάδια σ’ αυτά τα βουνά…
Προχωρώντας στο μονοπάτι, σε μικρή απόσταση απ’ το χωριό, μέσα στη ρεματιά στέκει ακόμη μισοερειπωμένος… ο νερόμυλος του χωριού… Πόσο θα ήθελα να πάω μέχρις εκεί… Με μαγεύουν αυτά τα απομεινάρια… της προβιομηχανικής εποχής και ιδιαίτερα οι νερόμυλοι, με τους θρύλους… που σχετίζονται με αυτά…
Χαμηλότερα απ’ τον νερόμυλο υπήρχε «μαντάνι» και «νεροτριβή», όπου οι γυναίκες του χωριού, πήγαιναν τα φλοκάτα και τις μπαντανίες για να αφρατέψουν… στο μαντάνι και στην νεροτριβή για να πλύνουν τα μάλλινα στρωσίδια και κλινοσκεπάσματα.
Περπατούσαμε για περίπου ένα δίωρο… μέσα σε ελατοδάση, και όπου υπήρχαν «ξέφωτα» οι φτέρες οργίαζαν… έφταναν ίσαμε τα κεφάλια μας!…Τα δε αγριολούλουδα σε μια πανδαισία χρωμάτων και ειδών στόλιζαν τα λιβάδια και το μονοπάτι μας…
Και κάποια στιγμή τελείωσαν τα δάση και βγήκαμε στην «ξεραϊλα» και στα κακοτράχαλα βουνά του Παναιτωλικού, που μας έκαναν την ζωή μας δύσκολη…
Ιδιαίτερα δυσκολεύτηκε η καημενούλα η Ελένη που ήταν το πρώτο της βουνό… πολύ κακώς για την ίδια αλλά και για όλη γενικά την ομάδα… Και κάποια στιγμή, έφτασε στο «αμήν»… που λέει ο λόγος και είπε… « τέρμα… δεν πάει άλλο!… Δεν είχαμε περάσει ακόμα τις λεγόμενες «πόρτες»… ένα βραχώδες «διάσελο» σε κορυφογραμμή… της Κρημνίτσας, που τα βράχια σχημάτιζαν… μια είσοδο… μια πόρτα… και είχαμε ακόμα μπροστά μας αρκετό δρόμο μέχρι εκεί…
Εδώ έγινε μια σύσκεψη των αρχηγών… για το τι έμελλε να γίνει… αν θα έπρεπε να γυρίσουν κάποιοι… με την Ελένη πίσω στο χωριό η να συνεχίσουμε την πορεία μας… Και επειδή και η επιστροφή απ’ τα ίδια θα ήταν πολύ οδυνηρή… για την Ελένη… τελικά αποφασίστηκε να συνεχίσουμε την πορεία μας… αφού έγινε κάποια διάσπαση… στην ομάδα…
Ο Χατζησωτηράκης με την γρήγορη ομάδα προχώρησαν και έμειναν πίσω η Πόπη, ο Νείλος η Ελένη, ο Γιάννης Κωνσταντινίδης και ο Κώστας ο Βακουφτσής.
Οι δυο τελευταίοι είχαν υπό την προστασία τους… την Ελένη… Ο Γιάννης μπροστά… άνοιγε δρόμο… και ο άλλος πίσω την «συγκρατούσε»… πιάνοντάς την απ’ το σακίδιο… όταν εκείνη «παραπατούσε»… Έτσι σιγά-σιγά φτάσαμε και στο διάσελο απ’ όπου φαίνονταν πια και ο Κατελάνος.
Κατεβήκαμε στα θαλερά λιβάδια που υπάρχουν στο σχηματιζόμενο από τις παρακείμενες κορφές οροπέδιο με την ονομασία «Λάκκα του Χονδρού»… και πήραμε την ανηφόρα για τον Κατελάνο…
Και όλα πήγαιναν καλά μέχρι ενός σημείου… που δεν απείχε πολύ από την κορφή… Και τότε συνέβη ένα ατύχημα… ευτυχώς όχι θανατηφόρο!…
Κάποιος προπορευόμενος από εμένα συνορειβάτης, σχετικά σε μικρή απόσταση από εμένα, περί τα 2 μ. προφανώς «σκούντησε»… μια πέτρα μεγαλούτσικη… απ’ ότι μου είπαν… Προσωπικά δεν πρόλαβα να την δω… Άκουσα «πέτρα»… ανδρική ήταν η φωνή, δεν είδα τίποτα μπροστά μου, καθώς είχα μπροστά μου ένα βραχάκι… και δεν πέρασαν δυο δευτερόλεπτα όταν αισθάνθηκα το χτύπημα της πέτρας, που με πήρε «ξυστά» στο πρόσωπο και μου έσκισε το δέρμα στο μέτωπο, πάνω απ’ το φρύδι περί τα τρία εκατοστά…
Ευτυχώς που η πέτρα δεν ανέπτυξε μεγάλη ταχύτητα, λόγω της μικρής απόστασης, και αυτό ήταν υπέρ μου… αλλά απ’ την άλλη μεριά, δεν είχα ορατότητα, λόγω του βράχου, για να ιδώ τι έπρεπε να κάνω για να προφυλαχτώ…
Δεν έχασα τις αισθήσεις μου… ταλαντεύτηκα… για λίγο από το σοκ της «πετριάς»… και τελικά ακούμπησα στο βραχάκι που ήταν κατά τύχη μπροστά μου και έπιασα την πληγή μου που αιμορραγούσε… «ωχ!… είπα μέσα μου πολύ αίμα βλέπω!…
Αμέσως ήλθε κοντά μου ο Στέλιος με την Ματίνα που ήταν εκεί κοντά και η Πόπη με το φαρμακείο… και ο Νικολάκης ο οδοντίατρος και με «τακτοποίησαν»… στο πι και φι… Η Πόπη «έτρεμε»… απ’ την αγωνία της…
Ο Στέλιος ήταν τόσο γρήγορος… που με εξέπληξε με την επιτηδειότητά του και τις γνώσεις του… Και αφού έκανε όλα τα σχετικά… πλύσιμο απολύμανση… κλπ… κλπ… στο τέλος «τύλιξε» το κεφάλι μου με επίδεσμο, γύρω-γύρω σαν τις «μούμιες» τις αιγυπτιακές… μου φόρεσε και το καπέλο και μου είπε ότι θα χρειαστεί να πάω σε ιατρείο για δυο –τρία ραματάκια… στο φρυδάκι μου όχι στην γούνα μου!… όταν θα φτάναμε στον πολιτισμό!…
Και καθώς δεν ζαλιζόμουν… ούτε πονούσα… συνεχίσαμε την πορεία μας για την κορφή με το βενετσιάνικο όνομα Κατελάνος. Εδώ περίμεναν όλοι με αγωνία… να δουν την τραυματισμένη… με την αριστοτεχνική… περίδεση… Γεια στα χεράκια σου Στελλάκη!… Να σ’ έχει ο Θεός καλά!… Σημειωτέον ότι ο Στέλλιος εργάζεται ως νοσηλευτής στο 251 Γεν. Νοσοκομείο Αεροπορίας, όπου εργαζόμουνα και εγώ.
Δεν γνωριστήκαμε εκεί αλλά ήταν μοιραίο… να γνωριστούμε εδώ στα βουνά, με τον σύλλογο της Φυλής, πριν μερικά χρόνια… Και στην εν λόγω κακοτυχία… που έπληξε τον σύλλογο και εμένα προσωπικά… ο Στέλλιος ήταν που κατά τύχη… βρέθηκε κοντά μου και με βοήθησε.
Δεν πονούσα… δεν ζαλιζόμουν και έτσι ηρέμησαν… όλοι… Τσιμπήσαμε το κατιτίς μας… φωτογραφηθήκαμε παντοιοτρόπως και κάναμε το καθιερωμένο… μάθημα πατριδογνωσίας… ως είθισται…
Στα ανατολικά δέσποζε μια κορφή με το όνομα Τριανταφυλλιά που ανήκει στο Παναιτωλικό και δίπλα της μια άλλη με το όνομα Κουμπί… Βορειότερα η ογκώδης… και άχαρη Καλιακούδα και δίπλα της η τσαχπίνα… Χελιδόνα.
Και μετά πήραμε τον ατέλειωτο… δρόμο για το όμορφο… και πολύ καλά εξοπλισμένο καταφύγιο του ΕΟΣ-Αγρινίου στα 1.170μ.υψ. στην τοποθεσία Διασελάκι.
Κατηφορίσαμε προς το διάσελο που ενώνει τον Κατελάνο με την διπλανή κορφή, την Γκιόρλα, την οποία παρακάμψαμε και συνεχίσαμε να κατηφορίζουμε προς το επόμενο διάσελο που ενώνει την Γκιόρλα με την παραδιπλανή της κορφή που είναι η Κόκα., κακοτράχαλες και οι δυο…
Εδώ συγκεντρώθηκε όλη η ομάδα και κάναμε ένα διάλειμμα για αναψυχή και ανασύνταξη!… Η Ελένη με την ομάδα που την είχε υπό την προστασία της… τα πήγαινε αρκετά καλά!… Εξ’ άλλου δεν υπήρχε καμία άλλη λύση… έπρεπε να συνεχίσει πάση θυσία και τελικά τα κατάφερε!… και μπράβο της…
Εδώ αποφασίστηκε η μεν δυνατή ομάδα να συνεχίσει για ανάβαση στην Κόκα και την Κυρά-Βγένα με κατάληξη στο καταφύγιο και η αδύναμη… η προβληματική ομάδα με την βοήθεια των εθελοντών… συνορειβατών μας να παρακάμψουμε την Κόκα και να πάμε κατευθείαν στο καταφύγιο.
Έτσι και έγινε τελικά… και μετά πολλών κόπων και βασάνων… έφτασε και η αδύναμη ομάδα στο καταφύγιο και στην συνέχεια με κάποια οχήματα στο χωριό Περιστέρι όπου συναντηθήκαμε άπαντες και φάγαμε σε ταβέρνα για να καρδαμώσουμε… και να το γιορτάσουμε… που παρά τα προβλήματα… τα καταφέραμε τελικά… Το μενού πλουσιοπάροχο… περιελάμβανε ψητό γουρουνόπουλο στην σούβλα και τα επίλοιπα συνοδά… πατάτες τηγανιτές, σαλάτες και μπύρες… Και εδώ ήλθε το λεωφορείο και μας μετέφερε στο Θέρμο όπου καταλύσαμε στον ξενώνα όπου έμεναν και οι πεζοπόροι.
Εν τω μεταξύ, έπρεπε να πάω στο ιατρικό Κέντρο του Θέρμου για αντιτετανικό ορό και να μου ράψουν το σκίσιμο στο μέτωπο όπως αποφάνθηκαν… οι θεράποντες ιατροί μου ο Νικολάκης και ο Στέλλιος… Έτσι και έγινε.
Με συνόδεψε ο Νικολάκης και η Πόπη ως εκεί και μια νεαρή γιατρίνα με την βοήθεια μιας νοσηλεύτριας μου το περιποιήθηκε μια χαρά… Μου έδωσε αντιβίωση για πέντε μέρες, μου έκανε και τον αντιτετανικό ορό και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. ΄
Συνέστησε δε και κάτι ακόμα… ότι η συγκάτοικός μου στο δωμάτιο θα πρέπει κάθε δίωρο να με ξυπνάει και να με ρωτάει δυο-τρία πράγματα, όπως το που βρισκόμαστε, αν είμαι καλά, αν ζαλίζομαι… «Αυτό προβλέπει το ιατρικό πρωτόκολλο για κάθε χτύπημα στο κεφάλι, μήπως και έχει γίνει κανένα αιμάτωμα εσωτερικά αν και δεν το πιστεύω… δεν φαίνεται να είναι κάτι σοβαρό» συμπλήρωσε.
Γυρίσαμε αργά στο δωμάτιό μας όπου θα μέναμε η Πόπη, η Ελένη και γω. Αυτές έκαναν στα γρήγορα το ντουζάκι τους και έπεσαν στα κρεβάτια τους, αφού έβαλαν τα ρολόγια τους να με ξυπνήσουν η μία στις τρείς και η άλλη στις πέντε η ώρα.
Εγώ έπεσα τελευταία… και δεν είχα αποκοιμηθεί ακόμα όταν η Πόπη ήλθε πάνω απ’ το κεφάλι μου και με ρωτούσε εάν είμαι καλά και που βρισκόμαστε… «Πόπη είμαι καλά… δεν με πήρε ακόμα ο ύπνος… σ’ ευχαριστώ»». Στις πέντε έγινε το ίδιο με την Ελένη και σε λίγο έπρεπε να σηκωθούμε για την πορεία.
Την επόμενη μέρα, πήραμε το πρωϊνό μας στον ξενώνα και κατηφορίσαμε προς την λίμνη Τριχωνίδα όπου περπατήσαμε σε παρόχθιο μονοπάτι με πλούσια βλάστηση. Ξεναγός μας ο φίλτατος Ανδρέας Μπέσας, που μας κατέστησε κοινωνούς της ιστορίας του τόπου…
Το Θέρμο είναι η πρωτεύουσα του τεράστιου… ομώνυμου δήμου, που περιλαμβάνει την λίμνη Τριχωνίδα και πλήθος χωριών γύρω απ’ αυτήν.
Είναι όμορφη πόλη, κτισμένη στα ορεινά της λίμνης και με μεγάλη ιστορία απ’ τους αρχαίους χρόνους καθώς ήταν η έδρα της Αιτωλικής Συμπολιτείας, του «Κοινού των Αιτωλών».
Ο αρχαιολογικός χώρος, με ναούς, δημόσια κτήρια, στοές, βουλευτήριο και μέγαρα, σε μικρή απόσταση απ’ τον σημερινό οικισμό, μαρτυρά την ένδοξη ιστορία του τόπου. Εδώ υπήρχε ναός του Θερμίου Απόλλωνα και της Λαφρείας Αρτέμιδος.
Σε μικρή απόσταση απ’ το Θέρμο είναι το χωριό Μέγα Δέντρο, όπου γεννήθηκε ο Κοσμάς ο Αιτωλός, γνωστός ως Πατροκοσμάς, που πολλά προσέφερε στο υπόδουλο τότε ακόμα Γένος μας… ιδρύοντας σχολεία σ’ όλη τη χώρα.
Η Τριχωνίδα είναι λίμνη με πλούσια παρόχθια χλωρίδα και εντυπωσιακή ορνιθοπανίδα και ιχθυοπανίδα. Εδώ ζει και ένα σπάνιο θηλαστικό, η βίδρα.
Τις όχθες της στολίζουν αιωνόβια πλατάνια, λεύκες, καβάκια, φράξοι, λυγαριές κυπαρίσσια, δάφνες, πικροδάφνες, ευκάλυπτοι, καλαμιές, βούρλα, ψαθιά, βαλτώδεις εκτάσεις και εσπεριδοειδή.
Η ιχθυοπανίδα της περιλαμβάνει πληθώρα ψαριών, όπως η δρομίτσα, η τσουρούκλα, η αθερίνα, (η οποία μεταπήδησε εδώ απ’ τη θάλασσα και την καταβρήκε!… είναι το τοπ… πιάτο της περιοχής), το χέλι, η γουρνάρα, η σαλτάρα, η μπούκλα, η μπριάνα, η λιάρα, η νιάσκα, η τσίμα κλπ. Η δε ενδιαφέρουσα ορνιθοπανίδα της, περιλαμβάνει πάνω από 140 είδη πτηνών.
Πρώτη στάση σε βυζαντινό αξιόλογο μοναστήρι της περιοχής με την ονομασία «Μονή Φωτμού» του 16ου αιώνα, με ερειπωμένα τα συνοδά κτίσματα κελιά, αποθήκες, τράπεζα κλπ.
Μόνο το καθολικό του είναι υποφερτά αναστηλωμένο με μισοκατεστραμένες τοιχογραφίες και το «διαβατικό» που πρέπει να ήταν ο ξενώνας του μοναστηριού, ο οποίος προφανώς συντηρήθηκε… απ’ τους πιστούς για να κοιμούνται εκεί, στο πανηγύρι.
Η ονομασία του προέρχεται πιθανότατα από παραετυμολογία της λέξης Φωτεινός, (Φωτ’νός Φωτ-μός Φωτμού), εξ’ αιτίας της θέσης του η από το όνομα κάποιου Φωτεινού η από αντίστοιχο τοπωνύμιο.
Γιορτάζει στο Γεννέσιον της Θεοτόκου στις 8 Σεπτεμβρίου.
Οι αγιογράφοι Μιχαήλ και Κώστας, που αγιογράφησαν το καθολικό της Μονής, το 1589, σύμφωνα με επιγραφή πάνω σ’ αυτό, κατάγονταν από το χωριό Λινοτόπι, σήμερα Γράμουστα η Γράμμος, Καστοριάς και ανήκαν σε μετακινούμενη συντεχνία αγιογράφων που περιόδευε ανά την Ελλάδα και ιστορούσε ναούς, με τα χαρακτηριστικά της μακεδονικής σχολής της Καστοριάς.
Το μοναστήρι αυτό είναι ένα από τα 400 που «έκλεισαν»… σ’ όλη τη χώρα το 1834 με διάταγμα του βασιλιά Ώθωνα, ο οποίος έβγαλε ένα «φιρμάνι»… που έλεγε πως όλα τα μοναστήρια που έχουν λιγότερο από πέντε μοναχούς να παύσουν να υπάρχουν, με σκοπό να πάρει τα κτήματα των μονών και να τα δώσει στους εξαθλιωμένους… άρτι απελεύθερους ραγιάδες για να ζήσουν…
Δεν γνωρίζω τι απέγινε με τις περιουσίες αυτών των μοναστηριών τελικά… Γνωρίζω όμως πως με αυτό το διάταγμα, καταστράφηκαν λαμπρά μνημεία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, που συνέτρεξαν τον βασανισμένο λαό στους χαλεπούς καιρούς της τουρκοκρατίας και πρόσφεραν αφειδώλευτα καταφύγιο και οικονομικούς πόρους κατά την διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα.
Συνεχίζοντας την πορεία μας στο παρόχθιο μονοπάτι με την πλούσια βλάστηση, φτάσαμε στα λουτρά της Κάτω Μυρτιάς.
Εδώ κάναμε μια στάση για ξεκούραση, στη σκιά μιας τεράστιας μουριάς, καθισμένοι στο ασπρισμένο τοιχαλάκι της αυλής, των αραδιασμένων στη σειρά, απέριττων δωματίων των λουτρικών εγκαταστάσεων… που βρίσκονται πλαϊ στη λίμνη. Πολύ ειδυλλιακή τοποθεσία!…
Η ιαματική πηγή των εν λόγω λουτρών, βρίσκεται στη ρίζα ενός ασβεστολιθικού βράχου με ιδιαίτερα μορφολογικά χαρακτηριστικά, με απότομα πρανή και τα νερά της χαρακτηρίζονται ως θαυματουργικά και θεραπευτικά. Μάλιστα οι κάτοικοι της γύρω περιοχής την αποκαλούν και ως «Κολυμπήθρα του Σιλωάμ».
Τα λουτρά αυτά ενδείκνυνται για ισχιαλγίες, αυχεναλγίες, ρευματισμούς, εκζέματα, δερματοπάθειες, σαλπιγγίτιδες και ορθοπεδικές παθήσεις.
Το μέρος όπου βρίσκονται τα λουτρά αποκαλείται και Κόκκινο Στεφάνι και θεωρείται το «μπαλκόνι» της Τριχωνίδας, καθώς απ’ το σημείο αυτό έχεις την ευκαιρία να απολαύσεις ένα ιδιαίτερα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα… Ο ήλιος χάνεται… σιγά-σιγά στον ορίζοντα και οι ακτίνες του καθώς πέφτουν πάνω στον βράχο της πηγής, τον κάνουν να μοιάζει με κόκκινο στεφάνι…
Ένα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα είχαμε την τύχη να απολαύσουμε και εμείς ταξιδεύοντας με το λεωφορείο και περνώντας απ’ την εν λόγω περιοχή… στην τριήμερη αυτή εξόρμησή μας. Καθώς ο ήλιος χάνονταν πίσω απ’ τα Ακαρνανικά βουνά, ένα πορφυρό βασιλικό στέμμα στόλισε την κορυφογραμμή τους… Ένα θέαμα θαυμαστό… λαμπρό!…
Εν συνεχεία ανηφορίσαμε σε λόφο με χωράφια, που δεν καλλιεργούνται εδώ και χρόνια… τηρώντας τις δεσμεύσεις μας… προς την Ε.Ε, να μην καλλιεργούμε καπνά, τεύτλα κ. α είδη, με σκοπό να επισκεφτούμε τους ξακουστούς… δίδυμους καταρράκτες του Μοκιστιάνου ποταμού.
Καθ’ οδόν πήραμε και μια αυθεντική… γεύση, του τι εστί αχλάδι ντόπιο… απ’ αυτά τα παλιά… που μοσχομύριζαν και ήταν νοστιμότατα… καθώς και σύκα.
Όταν φτάσαμε στην κορφή του λόφου, μπήκαμε σε μονοπάτι κατηφορικό, που διέσχιζε πυκνό δάσος από βελανιδιές, που μας έβγαλε σε τοπίο ονειρεμένο… αλησμόνητο…. με πλούσια… τροπική θα έλεγα βλάστηση, με αιωνόβια πλατάνια, και με πελώριους βράχους σπαρμένους ατάκτως εδώ και εκεί, που μας άφησε άφωνους!… Ένα παραδεισένιο τοπίο!… Στον τόπο αυτόν, ένα ρέμα έρχεται και ενώνεται με τον Μοκιστιάνο ποταμό…
Στο σημείο αυτό ο ποταμός συναντά ψηλό κάθετο βράχο… με μια ιδιομορφία… και αναγκάζεται να χωριστεί στα δυο… πέφτοντας, με αποτέλεσμα να σχηματίζονται δυο πανέμορφοι καταρράκτες και μια ειδυλλιακή λιμνούλα στη βάση του.
Εδώ αραδιαστήκαμε στους βράχους και θαυμάζαμε το τοπίο… Κάποιοι τολμηροί έκαναν ένα δροσερό… μπανάκι στη λιμνούλα, φωτογραφιζόμενοι πανταχόθεν… άλλοι με μαγιό και κάποιοι με τα σώβρακα…
Ο φίλος μας ο Κώστας μπήκε με το σώβρακο… και όταν βγήκε και ντύθηκε… το άφησε πάνω σ ένα βραχάκι… Εκεί το βρήκε έτερος φίλος, ενώ ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε και το έβγαλε στην δημοπρασία… φωνάζοντας «Ετούτο το άσπρο σώβρακο… ποιός θα το πάρει… βρε παιδιά… τίνος είναι». Του Κώστα… αποφάνθηκε το πλήθος…
Εν συνεχεία επιστρέψαμε απ’ τα ίδια, στην κορφή του λόφου με το πευκοδάσος και εδώ ήλθε αγροτικό, όπου «στιβαχτήκαμε» όλοι στην καρότσα σαν παστωμένες… σαρδέλες για να χωρέσουμε που μας μετέφερε σε παραλίμνιο χωριό, όπου φάγαμε τι άλλο!… ψαρικά… Αυτό έλλειπε… να φάμε παϊδάκια στις όχθες της Τριχωνίδας… Όλα εξαιρετικά… αλλά η αθερίνα ήταν σούπερ…
Και ενώ η εξόρμησή μας όδευε… προς το τέλος… και έφτανε οσονούπω και η ώρα του απολογισμού… του γυρισμού και αποχαιρετισμού μας… οδεύοντας προς το λεωφορείο, έπιασε το αυτί μου μια συνομιλία σε έντονο τόνο, της Πόπης με την κυρία, δεν γνωρίζω το όνομά της, που προπορεύονταν από εμένα μαζί με έναν κύριο, που ήταν παρόντες στον τραυματισμό μου και προφανώς η πέτρα έφυγε απ’ τα πόδια ενός εκ των δυο, μάλλον του άνδρα…
Η εν λόγω κυρία, ούτε λίγο ούτε πολύ… προσπαθούσε να πείσει την Πόπη ότι η πέτρα δεν «έφυγε» απ’ τα δικά της πόδια, ούτε του διπλανού της… και ότι η πέτρα κύλισε ανάμεσά τους… χωρίς κανείς να την «σκουντήσει»… Η δε Πόπη με τα λεγόμενά της… ούτε λίγο ούτε πολύ προσπάθησε να συγκεράσει τις ευθύνες για το συμβάν ισομερώς σε θύτη και θύμα…
Έλεος αδέρφια!… Οι πέτρες δεν κατρακυλάνε από μόνες τους!… Μόνο στην συντέλεια του Κόσμου θα συμβεί αυτό η σε πολύ μεγάλους τοπικούς σεισμούς… η καταποντισμούς… Και απ’ την άλλη μεριά, αυτός που είναι από κάτω σε περίπτωση πτώσης πέτρας, εάν προλάβει και αντιδράσει και γλιτώσει… έχει καλώς, εαν όμως δεν προλάβει και «φάει» την «πετριά»… στο κεφάλι η αλλαχού, δεν ευθύνεται ουδόλως για το συμβάν καθώς δεν το προκάλεσε αυτός, αλλά ο από πάνω, ο οποίος έχει την πλήρη ευθύνη γι’ αυτό.
Όλοι μας έχουμε ακούσει για ορειβάτες που έχασαν την ζωή τους από πτώση πέτρας, από προπορευόμενο συνάδελφο η από πτώση σαθρών βράχων, στα βουνά όλου του κόσμου, και στην χώρα μας.
Άνθρωποι είμαστε… κάνουμε και πολλά λάθη στην ζωή μας!… και συμβαίνει σε πολλούς… τα λάθη μας να είναι περισσότερα απ’ τα σωστά μας… Ουδείς αλάνθαστος…
Το να αναγνωρίσεις όμως το λάθος σου και να το παραδεχτείς… και να πεις αδελφέ… έκανα λάθος… δεν το ήθελα… συγγνώμη… προϋποθέτει γενναιότητα ψυχική… την οποία δυστυχώς δεν την διαθέτουμε οι περισσότεροι, ούτε εμού εξαιρουμένης!…
Ευτυχώς που ο αρχηγός της ορειβατικής ομάδας, ο κ. Χατζησωτηράκης, στο Περιστέρι, στην ταβέρνα, μετά το φαγητό πήρε το λόγο και έβαλε τα «πράγματα»… στην σωστή τους θέση… με μια φράση, λακωνικότατα… «Το βουνό δεν συγχωρεί τα λάθη και εκδικείται…»
Ο «νοών νοήτω» και ο καθένας μας ας βγάλει τα συμπεράσματά του!… Και εις άλλα με υγεία… και ποτέ… ξανά κάτι παρόμοιο η και χειρότερο!…
Εάν η πέτρα με χτυπούσε τρία εκατοστά αριστερότερα… στο κέντρο του μετώπου, στο σημείο που λέγεται «σταυρός»… τώρα θα ήμουνα στα «θυμαράκια»… και θα με είχατε ξεχάσει τελείως…
Ίσως να με θυμόσαστε που και που… σε γλέντια του συλλόγου που θα «έλειπα»… απ’ τους χορούς και τα τραγούδια και να λέγατε… «Που’ σαι βρε Λεμονιά να χορέψεις και να τραγουδήσεις»… συμπληρώνοντας «Θεός σχωρέστην την καημένη… τζάμπα χάθηκε»… Χριστέ μου τι λέω… «ο μη γένοιτο»!…
Και γιατί να πληρώσω εγώ για τα όποια λάθη έγιναν σ’ αυτήν την εξόρμηση; Δεν με απασχολεί διόλου αυτό το ερώτημα καθώς είμαι ακράδαντα πεπεισμένη πως αυτό ήταν «γραμμένο» στο ριζικό μου… και δεν θα μπορούσα με τίποτα να το αποφύγω…
Τώρα σκέφτηκα και κάτι ακόμα… Επειδή αγαπώ ιδιαίτερα… αυτό το βουνό και το έχω εξομολογηθεί επανειλημμένως, σε φιλικές συνομιλίες, και κατά την εν λόγω ανάβασή μας, αλλά και άλλοτε, έπρεπε να επιβεβαιώσω… την αγάπη μου αυτήν και με κάτι πολύτιμο υλικό αγαθό, της ύπαρξής μου… Να το ποτίσω… με το αίμα μου, όπερ και εγένετο!…
