ΡΟΔΟΠΗ 25-28/10/13 ΜΕ ΤΟΝ Ε.Π.Ο.Σ. ΦΥΛΗΣ
ΡΟΔΟΠΗ ΜΕ ΦΥΛΗ
25εως28-10-2013
Εν μέσω της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης, που μαστίζει την χώρα μας και όχι μόνο… η Φυλή κατάφερε… να συγκεντρώσει, περί τους ενενήντα, πεζοπόρους και ορειβάτες και να εκδράμει, στην ακριτική Θράκη και συγκεκριμένα στη Ροδόπη, στα σύνορα με την Βουλγαρία, στα λεγόμενα Πομακοχώρια.
«Η κρίση θέλει αντίκριση» η «Η φτώχεια θέλει καλοπέραση», είναι δυο παροιμίες του λαού μας, που δηλώνουν το ίδιο πράγμα, ότι πρέπει δηλαδή να αντιδράς με θετικό τρόπο, σε ότι σε βρίσκει… και όχι να «σε παίρνει από κάτω»… και να σε αφανίζει…
Και τα μέλη της Φυλής, αυτό κάνουν… «δεν το βάζουν κάτω»… δεν μιζεριάζουν, δεν ψυχοπλακώνονται, ακούοντας τα «τρομολάγνα» δελτία, σχεδόν όλων των καναλιών, της «τηβούλας», δεν χαπακώνονται για να κοιμηθούν, αλλά «παίρνουν τα βουνά!…»
Εκεί ξεδίνουν… αποφορτίζονται… και ξεχνούν… φόρους… «χαράτσια»… έκτακτες εισφορές, τρόϊκες, δανειστές, ανεργία και όλα αυτά, που μας τρώνε «τα τζιέρια»(συκώτια)…, τα τελευταία πέντε χρόνια… Και ακόμα δεν «πιάσαμε»… πάτο!… Θεέ μου, πόσο θα κρατήσει αυτή η κρίση!… Που θα πάει… όμως, κάααποτε… θα περάσει… και ελπίζω να μας γίνει «μάθημα»… το «πάθημα»… Και να βγούμε πιο σοφοί… πιο συνετοί, λαός και ηγέτες και να μην δανειζόμαστε αλόγιστα… Nα μην «κλέβουμε» ο ένας τον άλλον και κυρίως το κράτος… Kαι ότι κάνουμε, να το κάνουμε με μελέτη, οργάνωση και προοπτική… και όχι όλα στο «γόνα»… δηλαδή προχειροδουλειές…
Έτσι λοιπόν βρεθήκαμε στην όμορφη Ξάνθη, ανήμερα του Αγ. Δημητρίου, αφού διανυκτερεύσαμε ένα βράδυ στη Θεσσαλονίκη.
Εδώ συναντήσαμε, μέλη του Ε.Ο.Σ Κομοτινής, μεταξύ των οποίων και ο συμπαθέστατος και λαλίστατος Χασάν Εμίν, που θα μας συνόδευαν στις αναβάσεις μας.
Το λεωφορείο μας μετέφερε, λίγο πιο έξω απ’ το χωριό Γέρακας, μεγάλο χωριό, με όμορφα σπίτια, «πνιγμένα» στο πράσινο, προφανώς ορεινό θέρετρο των ξανθιωτών, απ’ όπου ξεκινήσαμε την ανάβαση στο Αγλαδόβουνο(1.410μ.) η «Τσάλ ντάγ», στα τούρκικα, που σημαίνει «Κλεφτοβούνι».
Έπρεπε να καλύψουμε μια υψομετρική διαφορά 1.000 μ., μέσα, σε δάσος από οξιές και βαλανιδιές και μετά σε γυμνό… Μας βγήκε η «πίστη»… μέχρι να φτάσουμε κορυφή, απ’ όπου η θέα, μας αποζημίωσε και με το παραπάνω!…
Ανεβαίνοντας, πρώτα είδαμε το ανάγλυφο του βουνού Σάος, της Σαμοθράκης, να «αναδύεται»… από μια συννεφιασμένη θάλασσα, μια εικόνα εξωπραγματική… φανταστική…
Απ’ την κορυφή, φαίνονταν, ο Άθως, το Παγγαίο, το Φαλακρό, το Γυφτόκαστρο και πολλές κορυφές της Ροδόπης, καθώς και τα Πομακοχώρια της Ξάνθης, Εχίνος, Σμίνθη κ.α.
Κατεβαίνοντας, σχεδόν ακολουθούσαμε την ίδια πορεία, μ’ ένα μεγάλο κοπάδι, αιγοπροβάτων, περί τα χίλια κεφάλια… που πορεύονταν προς την στάνη, που την βλέπαμε χαμηλότερα.
Κατά το απόγευμα φτάσαμε στο χωριό Μάκα Κλάρ, Πομακοχώρι, με ελάχιστους κατοίκους.
Η πορεία μας απ’ εδώ, προς το Γέρακα, αξέχαστη… καθώς το μονοπάτι διέσχιζε, πυκνό δάσος από πανύψηλες, οξιές και βαλανιδιές, με την απίστευτη φθινοπωρινή, χρωματική παλέτα!…
Είχε σχεδόν σουρουπώσει, όταν φτάσαμε στην Ξάνθη, με τα αναρίθμητα εντυπωσιακά αρχοντικά, όπου φάγαμε σε ταβερνίδια της παλιάς πόλης, που φημίζεται για το καρναβάλι της και για τις γιορτές της παλιάς πόλης. Στο τραπέζι μας, ήταν και ο τούρκος υποπρόξενος, ένας συμπαθέστατος νέος, φίλος του Χασάν.
Οι πεζοπόροι περπάτησαν στα στενά του Νέστου, σε μονοπάτι, σπάνιας ομορφιάς, από Γαλάνη στα Κομνηνά, με θέα στα στενά και τους μαιάνδρους του ποταμού.
Αργά το βράδυ, φτάσαμε στην Κομοτηνή, όπου καταλύσαμε στο ξενοδοχείο «Δημόκριτος» για δυο βραδιές.
Oι πεζοπόροι, το πρωί επισκέφτηκαν το βυζαντινό, τοξωτό γεφύρι, του ποταμού Κομψάτου και μετά με αγροτικά προωθήθηκαν στο Τρίστενο, όπου περπάτησαν στο διεθνές μονοπάτι Ε6, μέχρι την Αστραία και τα Θρακικά Μετέωρα, με τους εντυπωσιακούς, βραχώδεις, κατακόρυφους σχηματισμούς.
Οι ορειβάτες, από τον Ίασμο, με αγροτικά, φτάσαμε, μετά από μιάμιση ώρες… ίσως και περισσότερο, σ’ ένα μικρό χωριουδάκι, την Μελίταινα (Μπάλτζα) στα τούρκικα, απ’ όπου ξεκινήσαμε την ατέλειωτη… πορεία μας.
Όλο το χωριό, καμιά δεκαριά σπίτια, τα περισσότερα, ερειπωμένα. Ένα κοπάδι κατσίκια… ένα μικρό τζαμί χωρίς μιναρέ, με 2-3 απέριττους τάφους στην αυλή… Μια ψυχή ζώσα, σ’ όλο το χωριό… Μια μεσόκοπη γυναίκα, με τοπική ενδυμασία, άκουσε φασαρία… βγήκε να δει τι γίνεται… και μας καλωσόρισε στην γλώσσα της..ος γκελντίνίζ, ος γκελντινίζ…
Σύμφωνα με τα λεγόμενα του αγαπητού μας Χασάν, το χωριό αυτό καθώς και η ευρύτερη περιοχή, ταλαιπωρήθηκαν πολύ… στον εμφύλιο πόλεμο, καθώς, οι αντάρτες, το χρησιμοποίησαν ως τόπο εξόντωσης, των αντιπάλων, με συνοπτικές διαδικασίες (τα λαϊκά δικαστήρια…) και ότι εδώ εκτελέστηκε κόσμος και κοσμάκης…
Ανεβαίνοντας, προσπεράσαμε μια πανέμορφη, δασωμένη κοιλάδα, που ήταν ο τόπος μαρτυρίου… για πολλούς… εκείνα τα «πέτρινα» χρόνια… Και αφού έκαναν ό, τι έκαναν… έμπαιναν στην Βουλγαρία… και άιντε να τους βρεις… Δύσκολα χρόνια!…
Και μετά από 2ωρη πορεία, φτάσαμε, σε μια βραχώδη κορφή, την «Σιβρί Καγιά» «Μυτερή Πέτρα», όπου υπάρχει οροθετικό τρίγωνο και που ήταν οχυρωμένη με αμπριά και πολυβολεία απ’ τον εμφύλιο.
Μέχρι εδώ, όλα πήγαν καλά… αλλά από εδώ και πέρα, αρχίζει η ταλαιπωρία… Το μονοπάτι δεν ήταν σηματοδοτημένο… Ο Χασάν το είχε κάνει μια φορά μόνο… Υπήρχαν αμέτρητες γιδόστρατες… και χάσαμε πολύ χρόνο, ψάχνοντας… πια γιδόστρατα έπρεπε να πάρουμε…
Στο τέλος, επειδή δεν υπήρχε περίπτωση να φτάσουμε στον Πολύαρνο… ούτε την επόμενη μέρα… αποφασίσαμε να φτάσουμε ως το μαντρί του θείου του Χασάν και απ’ εκεί με τα αγροτικά, να πάμε στον προορισμό μας, όπως και έγινε…
Καθ’ οδόν συναντήσαμε, αγέλη, 5-6 άγριων αλόγων και ένα κοπάδι γίδια, που τα βοσκούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα, που μας καλωσόρισε εγκάρδια…
Και αφού προσπεράσαμε πέντε- έξι κακοτράχαλες ραχούλες, μέχρι το μαντρί, εδώ μας περίμενε, μια ευχάριστη έκπληξη!… Στο μαντρί του θείου, ένα σύγχρονο, τσίγκινο μαντρί με τα ούλα του…, μέχρι φωτοβολταϊκό για φωτισμό είχε, ήταν η συμπαθέστατη γαλανομάτα γιαγιά του, ο θείος , η θεία και μια ξαδέλφη τους… Οι γυναίκες αυτές δεν ήξεραν ούτε λέξη ελληνικά… μόνο ο θείος ήξερε αρκετά… Και οι άνθρωποι αυτοί, είχαν ετοιμάσει διάφορα καλούδια… όπως αφράτο λουκουμαδένιο ψωμί, γλυκό κολοκύθα, τσιπουράκια, καφεδάκια κι ήρθαμε στα «ίσια μας»… Νάναι καλά όλοι τους!.. και τους ευχαριστούμε πολύ!…
Και όσο να αποσώσουμε τα καφεδάκια μας, έφτασαν και τα αγροτικά, που μας μετέφεραν στον Πολύαρνο…Στα γρήγορα πεταχτήκαμε ως τα Θρακικά Μετέωρα, που αξίζει τον κόπο να τα επισκεφτεί κανείς και μετά φάγαμε τα νοστιμότατα φαγητά που είχε ετοιμάσει μια οικογένεια ντόπιων, σε ειδυλλιακή τοποθεσία, στον εγκαταλειμμένο οικισμό του Πολύαρνου. Το φαγητό, πλούσιο και γευστικότατο!… μοσχάρι κοκκινιστό με ρύζι, σαλάτα πολίτικη, ψωμί χειροποίητο, αφράτο, μπακλαβαδάκι και χαλβά σιμιγδαλένιο… όλα εξαιρετικά…
Είχε σκοτεινιάσει, όταν επιστρέψαμε στον Ίασμο, όπου κατοικούν πολλοί τούρκοι της θρακικής μουσουλμανικής μειονότητας. Σε κεντρικό καφενείο οι θαμώνες έβλεπαν, αγώνα του τουρκικού πρωταθλήματος… Εδώ επισκεφτήκαμε το λαογραφικό μουσείο, που στεγάζεται σε σπίτι, τυπικής του τόπου, παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, με σπουδαία εκθέματα.
Την Δευτέρα το πρωί, επισκεφτήκαμε ένα εκπληκτικό, μοναδικό στα Βαλκάνια, μουσείο καλαθοπλεκτικής, μιας απ’ τις αρχαιότερες τέχνες στον κόσμο, στο Θρυλόριο της Κομοτινής, που μας εντυπωσίασε, με τον πλούτο των εκθεμάτων, την ποικιλομορφία τους, την ομορφιά τους και την χρησιμότητάτους.
Ακολούθησε μια βόλτα στη Βιστωνίδα λίμνη, με την πλούσια πανίδα και χλωρίδα, αφήσαμε τον οβολό μας, στα μετόχια της Μονής Βατοπεδίου, πασίγνωστης…από το ομώνυμο σκάνδαλο, που βρίσκονται σε ειδυλλιακή τοποθεσία, και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής… που ήταν μακρύς και προβληματικός, ως συνήθως, στα τετραήμερα… Και έτσι αφήσαμε το μπάνιο, στην ιαματική πηγή Δαμάστας, στη θέση «Κουτσέκι», για μιαν άλλη φορά…
