Kala Patthar, Με θέα την κορυφή του κόσμου
Kala Patthar,
Με θέα την κορυφή του κόσμου
Το έκδηλο άγχος του αρχηγού μας, που μου επαναλαμβάνει “το διαβατήριό σου το έφερες;” το τελευταίο check του εξοπλισμού μας και η αναμονή μας στο Ελ. Βενιζέλος, τελειώνουν σύντομα. Πολύωρο ταξίδι με ενδιάμεσο σταθμό το Bahrein και τελικό προορισμό την Kathmandu. Οι έντονες αναταράξεις της πρωινής πτήσης δεν μας αποτρέπουν από το να κοιμηθούμε, αλλά και να απολαύσουμε τις μεγάλες Bolywood επιτυχίες στο αεροπλάνο μας. Φτάνοντας στο αεροδρόμιο Tribhuvan, βρίσκουμε γρήγορα τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής και έχουμε και την πρώτη γνωριμία με τον ευγενέστατο οδηγό βουνού Passang – Παρασκευάς ελληνιστί – και τους porters. Στην συνέχεια, σχεδόν τρέχοντας, βρισκόμαστε στο αεροδρόμιο, στην αίθουσα αναμονής των πτήσεων εσωτερικού, με προορισμό την Lukla. Πρέπει να κερδίσουμε μια ημέρα, αλλά ο απρόοπτος, ως συνήθως, καιρός, έχει άλλα σχέδια: μας καθηλώνει λόγω ομίχλης. Θέλοντας να κερδίσουμε την ημέρα, ξεκινάμε αμέσως την περιήγηση στην πρωτεύουσα και πραγματικά, για όποιον δεν έχει επισκεφθεί πόλεις της Ν.Α. Ασίας, το θέαμα είναι πρωτόγνωρο: η Kathmandu έχει επικαθίσει στην παλαιά βασιλική πόλη κάπως άγαρμπα και ακανόνιστα, δημιουργώντας, παρ’ όλα αυτά, ένα γοητευτικό μίγμα χρωμάτων, εικόνων, γεύσεων, αλλά και θορύβου, σκόνης και υγρασίας. Αυτό βέβαια που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι και οι οδηγοί της, που διαθέτουν αυτό το μοναδικό χάρισμα της άναρχης, θορυβώδους (κατάχρηση κόρνας), αλλά και ευέλικτης οδήγησης μέσα από στενοσόκακα, ανθρώπους και αγελάδες. Ο οδηγός μας, παρατηρώντας την έκπληξή μας, χαμογελάει ανεπιτήδευτα. Μάλλον αναγνωρίζει μια κοινή αντίδραση τουριστών στην θέα της πολύβουης πρωτεύουσας! Επισκεπτόμαστε το ινδουϊστικό τέμενος του Pashupatinath, αφιερωμένο στο θεό Shiva, στις όχθες του όχι και τόσο καθαρού ποταμού Bagmati. Ένα σύμπλεγμα ναών, καπνού και έντονης μυρωδιάς μας σοκάρουν, αφού αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε παρόντες στην τελετουργία της καύσης των νεκρών. Η συνέχεια της βόλτας μας θα μας οδηγήσει σε μία από τις μεγαλύτερες βουδιστικές στούπες του κόσμου, την Boudhanath (8ος αιώνας μ.Χ.). Απολαμβάνουμε τα τερτίπια του άστατου καιρού παρέα με χιλιάδες τουριστών, αλλά και πολλών μοναχών, που έχουν έλθει να επισκεφθούν έναν από τους ιερότερους ναούς του Nepal. Εντύπωση μας προκαλούν τα απειράριθμα σημαιάκια-προσευχές που κρέμονται από την κορυφή της στούπας, μια εικόνα που θα μας γίνει συνήθεια στην συνέχεια του ταξιδιού μας. Εξουθενωμένοι από την πολύωρη περιήγησή μας και πεινασμένοι όσο δεν παίρνει, γευόμαστε τις πρώτες νεπαλέζικες γεύσεις. Καυτερές σούπες και noodles, συνοδεία momos και μπύρας Everest. Οι ατρόμητοι κάνουν και το τελευταίο τσιγάρο, έπεται ανάβαση! Ο πολύωρος ύπνος είναι πραγματικά σωτήριος, μετά το κουραστικό ολονύκτιο ταξίδι, καθώς και την “γεμάτη” πρώτη ημέρα.
Ξύπνημα προ ανατολής ηλίου και αναμονή για την περιβόητη πτήση για Lukla, κατά την διάρκεια της οποίας, τα συναισθήματα αλλάζουν διαδοχικά. Την αρχική έκπληξη για το αεροπλάνο, διαδέχεται η απορία μας για την αεροσυνοδό (ναι…έχει και απ’ αυτό!), που μοιράζει μπαμπάκια για τον θόρυβο και καραμελίτσα για τον φόβο. Θορυβώδης πτήση, σφίξιμο στο στομάχι, κατόπιν δέος για τον όγκο των Ιμαλαϊων που απλώνεται μπροστά μας και τέλος…προσευχή για την προσγείωση στον τροχιόδρομο των 450 μέτρων και των 12? κλίσης! Να σημειώσουμε ότι το αεροδρόμιο, όπως και αρκετά άλλα έργα (σχολεία, νοσοκομεία, γέφυρες, κτλ. στην περιοχή Solu Khumbu), προέρχονται και από χορηγίες ξένων αντιπροσωπειών. Ειδικά, το αεροδρόμιο, είναι ουσιαστικά η πραγματοποίηση του οράματος του Edmund Hillary για σύνδεση της ευρύτερης περιοχής με την πεδινή πρωτεύουσα.
H Lukla (2.860 μ.) μας υποδέχεται με πολύ καλό καιρό, ζεστά ηλιοκαμένα πρόσωπα και τσάι (εναλλακτικά καυτή λεμονάδα). Αφού γνωρίσουμε και τον δεύτερο οδηγό βουνού (Passang II) και φορτώσουμε(!) τους porters που θα μας συντροφεύσουν για το υπόλοιπο της περιπέτειάς μας, ξεκινάμε για το μονοπάτι. Η διαδρομή μέχρι την πρώτη διανυκτέρευσή μας στον οικισμό του Benkar (2.730 μ.), είναι σχετικά εύκολη, με λίγα ανηφορικά κομμάτια, ενίοτε πετρόκτιστη και με έντονη την οσμή της “σβουνιάς” των yaks! Η ομάδα γεύεται τις πρώτες λιχουδιές στο πανδοχείο μας, γεύσεις που θα μας συνοδεύσουν και στις υπόλοιπες στάσεις μας. Διαιτολόγιο που βασικά αποτελείται από άφθονο ρύζι, πατάτα, αυγά, μακαρόνια, ketchup, ενίοτε μπριζόλα yak, ηλεκτρολύτες, mars, ξηρούς καρπούς από Ελλάντα (ευχαριστούμε Κώστα) και τσάι…πολύ τσάι…μα πάρα πολύ τσάι!
Το επόμενο πρωϊνό ξεκινούμε για την πραγματική ανάβαση προς το Namche Bazaar (3.420 μ.), με πολύ καλό καιρό, t-shirts και εξαιρετική διάθεση. Περνώντας το πανέμορφο χωριό Jorsale, φτάνουμε στην είσοδο του Εθνικού Πάρκου Sagarmatha και μετά …+600 μέτρα υψομετρική. Ευτυχώς φτάνοντας στον προορισμό μας, προλαβαίνουμε το φημισμένο παζάρι, όπου κάθε Σάββατο πραγματοποιούνται όλες οι απαραίτητες αγορές της ευρύτερης περιοχής. Τακτοποίηση στις “σουίτες” μας, ξεκούραση, χάζι στην απίστευτη θέα των γύρω κορυφών, περίπατος, αγορές souvenirs, wi-fi και το τελευταίο μπάνιο!
H ημέρα εγκλιματισμού που ακολουθεί, περιλαμβάνει επίσκεψη στο τοπικό μουσείο (Hillary museum) και ανάβαση μέχρι το μπαλκόνι του ιαπωνικού ξενοδοχείου Εverest View (χτισμένο στα 3.800 μ., υψηλότερο στον κόσμο). Πρώτη ξεκάθαρη θέα των κορυφών Everest (8.848 μ.) και Lhotse (8.516 μ.), αλλά την παράσταση κλέβουν “ταπεινότερες” κορυφές, όπως οι: Ama Dablam (6.856 μ.), Thamserku (6.608 μ.), Kantega (6.685 μ.) και Kusum Kanguru (6.367 μ.). Επιστροφή στο αμφιθεατρικό Namche, ηθικό ακμαιότατο, γνωριμία με αξιολάτρευτο ζεύγος από Θεσσαλονίκη και παρενέργεια υψομέτρου …καμία!
Πρωϊ-πρωϊ αναχώρηση για το Tengboche (3.867 μ.), όπου θα φτάσουμε μετά από κατάβαση και ηρωϊκή(!) ανάβαση, εν μέσω ομίχλης, βροχής και τελικά ηλιοφάνειας. Ο οικισμός είναι εγκατεστημένος περιμετρικά του πολύ σημαντικού για την περιοχή Βουδιστικού μοναστηριού (χτισμένο το1923),το οποίο θα επισκεφθούμε και τα ξημερώματα της επομένης, προκειμένου να παρακολουθήσουμε και την λειτουργία, είναι και Μεγάλη Εβδομάδα, μην το ξεχνάμε. Το Tengboche, ίσως προσφέρει και την καλύτερη θέα της ευρύτερης περιοχής, με την κορυφή Thamserku να κρέμεται κυριολεκτικά από πάνω μας, αλλά και την Ama Dablam να πλησιάζει.
Ξημερώματα και ο ατρόμητος φωτογράφος μας (Γιώργος) αποθανατίζει την πανέμορφη θέα, ενώ οι υπόλοιποι …εκκλησιάζονται. Η συνέχεια μέσω ροδόδενδρων, Pangboche, χιονιού, κρύου και τελικός προορισμός μας το Dingboche (4.530 μ.), όπου θα περάσουμε τις υπόλοιπες δύο νύχτες, απαραίτητες για εγκλιματισμό. To χωριό είναι ίσως το τελευταίο κατοικήσιμο μέρος καθ’ όλη την διάρκεια του χρόνου, διαθέτει ακόμα και μπιλιάρδο, αλλά και το τελευταίο internet point, με το αζημίωτο φυσικά. Δεν ξεχνάμε ότι οι τιμές στα είδη πρώτης ανάγκης αυξάνονται γεωμετρικά με το υψόμετρο. Το κρύο είναι πλέον αισθητό, το τοπίο έχει πλέον άγρια ομορφιά, η βλάστηση περιορίζεται σε χαμηλούς θάμνους και τα πρώτα συμπτώματα του υψομέτρου για τον φοβητσιάρη της παρέας (Λάμπρος) περιορίζονται σε ζαλάδα και υπνηλία.
Η ημέρα που ακολουθεί, βρίσκει την ομάδα ευδιάθετη και έτοιμη για την ανάβαση εγκλιματισμού. Το κρύο είναι τσουχτερό, παρά την ηλιοφάνεια και ο αέρας μας αναγκάζει να υποχωρήσουμε από τα 4.800 μ. …εκτός της ατρόμητης υπαρχηγού (Πόπης) και του οδηγού (Passang Ι) φυσικά, που θα τα καταφέρουν να φτάσουν στην κορυφή Nagartsang (5.083 μ.). Επιστροφή στο “πολυτελέστατο” ξενοδοχείο μας (λότζα) και αδυσώπητη χαρτοπαιξία με αρχηγό …τον αρχηγό (Θανάσης). Ακολουθεί διάλειμμα δύσκολου ύπνου, με ανάσες ακανόνιστες και θέα την Ama Dablam.
Άγρια χαράματα και πάλι …και η ανάβαση συνεχίζεται. Ανάμεσα σε ακόμα υψηλότερες κορυφές, εν μέσω καλοκαιρίας, ευτυχώς και στο πέρασμα Thoukla (διάλειμμα για την απαραίτητη γαστριμαργική πινελιά) ανηφορίζουμε προς το Lobuche (4.930 μ.), εγκατεστημένο κάτω από την ομώνυμη κορυφή (6.145 μ.). To Lobuche είναι ουσιαστικά μια παρέα από λότζες, πολύ κρύο, πέτρες και υπομονή μέχρι την επόμενη ημέρα. Η κούρασή μας είναι εμφανής πλέον, οι ανάσες δύσκολες και κάθε περιττή κίνηση …λαχάνιασμα. Ευτυχώς, η ετέρα κορασίς της ομάδας (Αθηνά) ανακαλύπτει, εν μέσω κατάκοπων ορειβατών στη λότζα μας, τον φανταστικό Λευτέρη (έλληνας φοιτητής, εξ’ Ινδιών ορμώμενος) που θα μας ανεβάσει τη διάθεση με τις περιπέτειές του απ’ όλον τον κόσμο. Ακολουθεί – οποία έκπληξις – χαρτοπαίγνιον.
Αφού καθαρίσουμε τα τζάμια από τον πάγο, αφήσουμε λίγο ήλιο να μας ζεστάνει και πιούμε το πρώτο τσάι της ημέρας ξεκινάμε για το Gorak Shep. Ο καιρός παραμένει ευδιάθετος, όπως και η παρέα μας. Στην ανηφορική μας πορεία αρχίζουμε πλέον και διακρίνουμε τον παγετώνα Khumbu που “πηγάζει” από τις παρυφές του Everest, καθώς και τις εντυπωσιακές κορυφές Nuptse (7.028 μ.) και Pu Mori (7.161 μ.). Φτάνοντας στο τελευταίο μας πανδοχείο (5.165 μ.), οι θερμοκρασίες είναι πλέον …πραγματικά χαμηλές. Το τοπίο είναι απόκοσμο, οι ανάσες ακόμα δυσκολότερες και ο εγκλιματισμός απαραίτητος. Απαραίτητος βέβαια δεν είναι για τους ντόπιους οδηγούς Sherpas, οι οποίοι διατηρούν αυτήν την απίστευτη ικανότητα φυσιολογικής διαβίωσης σε τέτοια υψόμετρα, ενώ παράλληλα με μεγάλη υπομονή, κατανόηση και χαμόγελο, καθησυχάζουν τους ορειβάτες για τις δύσκολες συνθήκες. Το βραδινό χαρτοπαίγνιο είναι και αυτό επηρεασμένο από το υψόμετρο, αλλά όλοι κάνουμε υπομονή για την επόμενη ημέρα κορυφής.
Ξυπνώντας την επόμενη στους -2?C (εντός δωματίου), σφίγγουμε τα δόντια, λαμβάνουμε το πρωϊνό μας τσαϊ(!) και ξεκινάμε με ανυπομονησία για το υψηλότερο σημείο του ταξιδιού μας, την “Μαύρη Πέτρα” – Kala Patthar (5.550 μ.). Ο καλός καιρός μας βοηθά να αντιπαρέλθουμε την δυσκολία του υψομέτρου και μέσα σε μιάμιση ώρα βγάζουμε πλέον τις αναμνηστικές μας φωτογραφίες με θέα το υψηλότερο σύμπλεγμα της οροσειράς των Ιμαλαϊων. Παρά την μεγάλη ανακούφισή μας για την επίτευξη του υψηλότερου στόχου, σειρά έχει το Base Camp του Everest. Ο καιρός έχει αρχίσει και κλείνει, η κορυφογραμμή γύρω μας χάνεται και μένουμε να περπατάμε παράπλευρα του παγετώνα Khumbu, εν μέσω σφοδρού ψύχους και χιονόπτωσης. Ο οδηγός μας, αφού μας ταΐζει και μας ποτίζει με ζεστή λεμονάδα, μας οδηγεί εκ του ασφαλούς στον τελικό προορισμό του Camp, όπου αντικρίζουμε τις σκηνές των δεκάδων αποστολών που προετοιμάζονται για την κορυφή Everest. Επιστροφή με καιρό που έχει ήδη κλείσει και τελικό προορισμό την λότζα μας στο Gorak Shep. Φτάνοντας εξουθενωμένοι και πεινασμένοι πλέον από την πολύωρη προσπάθεια, αλλά χαρούμενοι για τον στόχο που επετεύχθη, απολαμβάνουμε το πλούσιο γεύμα μας που περιλαμβάνει yak (αν και Μεγάλο Σάββατο!), ρύζι και φυσικά…τσάϊ!
Ανακουφισμένοι, εγκλιματισμένοι και με απελευθερωμένο βήμα κατεβαίνουμε υψομετρική διαφορά 1.400 μέτρων σε λίγες ώρες, καταλαβαίνοντας πως είναι τα – σχεδόν – φυσιολογικά επίπεδα οξυγόνου! Στην διαδρομή συναντάμε και την ομάδα από τον Ε.Ο.Σ. Καβάλας, όπου βρίσκονται στην δύσκολη φάση της ανάβασης. Φτάνοντας στην υπέροχη λότζα του Pangboche (3.860 μ.), δεν ξεχνάμε ότι είναι πλέον Κυριακή του Πάσχα και τσουγκρίζουμε βραστά, χωρίς βαφή, αυγά μπροστά στα απορημένα μάτια των παρευρισκομένων… Είμαστε χαρούμενοι, όλα έχουν πάει καλά και απολαμβάνουμε και τις πρώτες γουλιές αλκοόλ, της μπύρας Everest. Παραλίγο να κάνουμε και μπάνιο!
Πλέον δεν κρατιόμαστε! Αφού ξυπνήσουμε αργοπορημένα, συνεχίζουμε την κάθοδό μας με τελικό προορισμό το χωριό του οδηγού μας Khumjung (3.970 μ.), στους πρόποδες του ιερού βουνού Khumbila (ο Θεός του Khumbu). Το χωριό είναι στην κυριολεξία κεφαλοχώρι! Πρωτεύουσα της ευρύτερης περιοχής του Solu Khumbu, έδρα του εκπαιδευτικού συγκροτήματος Hillary, έχει και αστυνομικό τμήμα, wi-fi, αλλά την δόξα φαίνεται να κλέβει το τοπικό Μοναστήρι όπου ο μονάχος μας δείχνει όλο περηφάνια το σκαλπ του yeti, χιονάνθρωπου των Ιμαλαϊων. Η αλήθεια είναι ότι περισσότερο εντυπωσιαζόμαστε από την φιλοξενία της …πεθεράς του οδηγού μας, που μας φιλεύει με πλατιά χαμόγελα και …τσάϊ! Θα ακολουθήσει γεύμα με τραχανά, που κουβαλήσαμε από Ελλάντα, μπύρα, νεπαλέζικη μίνι σειρά στην TV και ανελέητο χαρτοπαίγνιο!
Την επόμενη και χωρίς να χρειάζεται να ξυπνήσουμε από τα χαράματα, συνεχίζουμε τον δρόμο της επιστροφής. Πλέον μπορούμε να απολαύσουμε και να φωτογραφίσουμε το εκπληκτικό τοπίο της περιοχής, πράγμα που στερηθήκαμε κατά την διάρκεια της κουραστικής ανάβασης. Παρατηρούμε με κατανόηση τις ομάδες των ορειβατών που ανεβαίνουν το ….μαρτυρικό μονοπάτι προς Namche, μπαίνουμε στην ζώνη βλάστησης και καταλήγουμε και πάλι στο φιλόξενο πανδοχείο του Benkar. Εν μέσω γνωστών λαϊκών επιτυχιών, τραγουδισμένες από τον τροβαδούρο μας (Κώστας),η συζήτηση περιστρέφεται και στην πολυπόθητη στιγμή του ζεστού ντους που ακόμα περιμένουμε. Υπομονή μέχρι την Kathmandu.
Η τελευταία μας ημέρα στο βουνό μοιάζει περισσότερο με περίπατο στην Πάρνηθα, αν και το υψόμετρο παραμένει σε επίπεδα Ολύμπου. Προσπαθούμε να συγκρατήσουμε τις εικόνες των υψηλών κορυφών που χάνονται σιγά-σιγά, ενώ ο καθένας μας κάνει τον απολογισμό της περιπέτειάς μας, αντιλαμβανόμενοι πόσο κοντά, μα και πόσο “μακριά” βρεθήκαμε από την στέγη του κόσμου, έστω και για λίγες ώρες. Ενδόμυχα, έχουμε καταφέρει να κλέψουμε ελάχιστη από την δόξα των ατρόμητων που ξεπερνώντας τα όρια, συχνά με τραγική κατάληξη, προσπαθούν να πραγματώσουν το κρυφό όνειρο κάθε ορειβάτη, το Everest. Αφουγκραζόμαστε πλέον την σχεδόν κοσμοπολίτικη Lukla, espresso σε αμερικάνικο καφέ, ατελείωτα αστεία, αλκοόλ στα τοπικά bar, μπιλιάρδο, ποδόσφαιρο στην TV, αλλά όχι μπάνιο ακόμα (με εξαίρεση τη μικρή κορασίδα). Ο αποχωρισμός μας από τους πάντα υπομονετικούς και χαμογελαστούς Sherpas μας δημιουργεί γλυκόπικρα συναισθήματα. Με καθαρό μυαλό, απαλλαγμένοι από το άγχος της αποστολής μας, αντιλαμβανόμαστε σιωπηλά ποιοι είναι οι πραγματικοί υπεράνθρωποι, τα ονόματα των οποίων κανείς και ποτέ δεν θα μπορεί να ανακαλέσει, μετά και το πέρας της “επιτυχίας” και την επιστροφή στην πρωτεύουσα. Από τα παιδικά τους κιόλας χρόνια ασκούν το επάγγελμα του αχθοφόρου σε συνθήκες πραγματικά σκληρές, με υποτυπώδη εξοπλισμό που αποτελείται από σαγιονάρες και λεπτά φθαρμένα fleece jackets (δωρεές των “επιτυχόντων ορειβατών”) και με φορτίο που αγγίζει και τα ογδόντα κιλά! Κουβαλούν όλη την οικονομία της ευημερούσας περιοχής του Solu Khumbu στις πλάτες τους, πάντα με την ίδια αξιοπρέπεια και αυταπάρνηση, γνωρίζοντας ότι δεν θα πεθάνουν γέροι.
Η επιστροφή μας στην πρωτεύουσα μας προσγειώνει όπως το μικρό μας αεροπλανάκι: με θόρυβο. H Kathmandu κάνει τα πάντα για να ξεκολλήσει το μυαλό μας από το βουνό. Η αλήθεια είναι ότι έχει μεγάλη δύναμη, σχεδόν τα καταφέρνει! Μπάνιο και ξύρισμα μετά από …πολλές ημέρες, fusion κουζίνα, espresso και φυσικά το αναπόφευκτο shopping στο Thamel, το οποίο συνοδεύεται από τα απαραίτητα παζάρια. Το ξενοδοχείο φαντάζει το πιο όμορφο μέρος του πλανήτη αφού μετά από δύο εβδομάδες καταλαβαίνουμε την αξία του στρώματος κρεβατιού!
Αφού έχουμε εγκλιματιστεί για τα καλά, συνεχίζουμε τις περιηγήσεις μας στα πρώην βασίλεια του Nepal. Επίσκεψη στο ιστορικό κέντρο και στην πλατεία Durbar (μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco) όπου απολαμβάνουμε τα δεκάδες και απίστευτης ομορφιάς μνημεία και κλέβουμε και μια ματιά της λεγόμενης ζωντανής θεάς Kumari. Οι τουρίστες χιλιάδες, από όλο τον κόσμο, μοιάζουν να κινούνται άνετα στην ασφυκτική κατάσταση που επικρατεί. Εντύπωση μας προκαλεί η αρμονική συνύπαρξη βουδιστικών και ινδουϊστικών ναών, πακτωμένα στην κυριολεξία το ένα δίπλα στο άλλο.
Συνεχίζουμε την περιήγησή μας στο βασίλειο της Patan, που σφύζει από την υπέροχη Newari αρχιτεκτονική. Αξίζει να σημειώσουμε ότι πολλά από τα σωζόμενα μνημεία έχουν τις ρίζες τους στον 7ο αιώνα μ.Χ., κάνοντάς την, την αρχαιότερη πόλη της κοιλάδας. Εδώ οι κάτοικοι ειδικεύονται στο μέταλλο και τον πηλό, ενώ δικαίως θεωρείται η πόλη των τεχνών, αφού κάθε χρόνο λαμβάνουν χώρα αρκετά φεστιβάλ.
Ζαλισμένοι από τις συνθήκες που επικρατούν στα πεδινά (υγρασία, ζέστη, σκόνη, θόρυβος) θα επισκεφθούμε, τέλος, το έτερο βασίλειο της Kathmandu, την πλακόστρωτη Bhaktapur που ιδρύθηκε τον 9ο αιώνα και για δύο αιώνες μέχρι το 1.482 μ.Χ., ήταν η έδρα της δυναστείας των Malla, που κυριάρχησαν σε όλη την πεδιάδα του Nepal. Και πάλι μένουμε άφωνοι με την ομορφιά των δεκάδων ναών που περιστοιχίζουν την πόλη, το παλαιό βασιλικό παλάτι και την πηγή στο κέντρο της πλατείας, όπου οι κάτοικοι ακόμα συνωστίζονται προκειμένου να προμηθευτούν πόσιμο νερό.
Το τελευταίο μας βράδυ, απαλλαγμένοι και από το περιττό άγχος του shopping madness και αφού έχουμε γευθεί ακόμα και greek salad η Kathmandu αρχίζει να μας αποχαιρετά και το βουνό έρχεται και πάλι στο μυαλό μας. Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο αποκαμωμένοι από τις εξοντωτικές βόλτες στα σοκάκια και τις περιηγήσεις στα μνημεία της πανέμορφης πρωτεύουσας, αντιλαμβανόμαστε δειλά-δειλά που ήμασταν, τι κάναμε και τι είδαμε …εκεί ψηλά. Όλοι αφήσαμε μια υπόσχεση, όλοι αφήσαμε κάτι να μας περιμένει. Το ταξίδι τελείωσε. Η φιλία παραμένει.
Λάμπρος Μίχας
