ΠΙΕΡΙΑ ΜΕ ΦΥΛΗ

Στα πανέμορφα Πιέρια περάσαμε ένα θαυμάσιο Σαββατοκύριακο, μια ομάδα ορειβατών και πεζοπόρων του ΕΠΟΣ- ΦΥΛΗΣ είκοσι τρία άτομα, το δεύτερο Σαββατοκύριακο του μηνός Οκτωβρίου του 2009.

Και για αυτό συμμάχησαν….κυρίως τρεις παράγοντες…

Και πρώτα- πρώτα οι θεοί…..που έφτιαξαν αυτό το θηλυκό….το γυναικείο θα λέγαμε βουνό, αυτό το ήμερο χωματοβούνι, με τις πολλές κορφές (Φλάμπουρο, Αετός, πέντε Πύργοι κ.α. πρόκειται περί οροσειράς), τα πλούσια δάση, κυρίως οξιάς, έλατου και πεύκου, τα θαλερά λιβάδια, τις βαθύσκιωτες κοιλάδες και τα πολλά τρεχούμενα νερά. Ένα τόπο αντάξιο και κατάλληλο για κατοικία των ομωνύμων εννέα γυναικείων θεοτήτων, των εννέα μουσών της αρχαίας θρησκείας. Των θεοτήτων εκείνων που προστάτευαν τις τέχνες, τις υπηρετούσαν και τις δίδαξαν στους ανθρώπους. Και πως θα γινόταν διαφορετικά, αφού και η λέξη Τέχνη είναι θηλυκού γένους!… Και ως εκ τούτου…ήταν αναγκαίο…και επιτακτικό…να κατοικούν σ’ ένα θεσπέσιο….περιβάλλον, όπου το καθετί θα συνέβαλλε τα μέγιστα στην καλλιτεχνία, διεγείροντας τις αισθήσεις στο έπακρον , για να μπορούν να κάνουν καλά…. την δουλειά τους…που ήταν η διάδοση των καλών τεχνών στους ανθρώπους…. Και σαν κατοικία γυναικείων θεοτήτων, εκφράζει και σαν υλική μορφή τα χαρακτηριστικά της θήλειας φύσης, όπως την εξαιρετική ομορφιά, την ημερότητα, την γονιμότητα, τις καμπύλες, το χυμώδες, την θαλερότητα κ.α.

Έπειτα ο θαυμάσιος καιρός, που ήταν σχεδόν καλοκαιρινός….και ύστερα η απαράμιλλη και αξέχαστη φιλοξενία μελών του ΕΟΣ-ΚΟΖΑΝΗΣ, που επιστράτευσαν και όλο τον γυναικείο πληθυσμό… των οικογενειών τους (μαμάδες, γυναίκες)για να μας περιποιηθούν….και να μας οδηγήσουν στην κορυφή…Τους ευχαριστούμε πολύ…

Την πρώτη βραδιά διανυκτερεύσαμε στο hotel «g ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ», .ένα καλούτσικο ξενοδοχείο, στην παραλία της Λεπτοκαρυάς, αλλά με ένα περίεργο και ατυχές όνομα, που κατά την γνώμη μου, όπως είναι γραμμένο μειώνει το κύρος του Μεγάλου Στρατηλάτη καθώς και την αίγλη που θα προσέδιδε το όνομα αυτό στην επιχείρηση…

Το Σάββατο το πρωί αναχωρήσαμε για το χωριό Βελβεντός, που είναι κτισμένο στους πρόποδες της δυτικής πλευράς των Πιερίων, και ανήκει στον νομό Κοζάνης, όπως και η δυτική πλευρά της οροσειράς των ομωνύμων βουνών. Το παράξενο όνομά του Βελβεντός (βέλη της Βενδώς), το πήρε από τον τρόπο επιλογής του, ως τόπο κατοικίας της μούσας Βενδώς, η οποία ρίχνοντας τα βέλη της σ’ αυτόν τον τόπο, εξέφρασε με αυτόν τον τρόπο την επιθυμία της. Όμορφο χωριό, με φυσικό περιβάλλον απείρου κάλλους, κοντά στην λίμνη Πολυφύτου, είναι φημισμένο για τα αρωματικά ροδάκινα, τις «τουλούμπες» της (παραδοσιακό γλυκό) και για τον γυναικείο Αγροτουριστικό Συνεταιρισμό του.

Εδώ επισκεφθήκαμε τους καταρράκτες στο «Σκεπασμένο» και πήραμε μια πρώτη γεύση της ομορφιάς του βουνού. Με εξέπληξε το γεγονός της ύπαρξης συρματόσχοινων στα επικίνδυνα σημεία, στις όχθες του φαραγγιού. Είναι η πρώτη φορά που βλέπω συρματόσχοινα σε Ελληνικό βουνό!….Νομίζω ότι είναι καιρός να μπούνε βοηθήματα και σε άλλα βουνά, όπως στο Λούκι του Ολύμπου και αλλού….

Κατά τις μια η ώρα το μεσημέρι, ξεκινήσαμε την ανάβαση για το χωριό Καταφύγι, από την θέση «Μετόχι». Ο ήλιος ζεμάταγε και ευτυχώς που το μονοπάτι, στο μεγαλύτερο μέρος του, ήταν σκιερό, λόγω της πυκνής βλάστησης.

Την μεγαλύτερη στάση την κάναμε σ’ έναν ειδυλλιακό τόπο, μόλις περάσαμε μια κακοφτιαγμένη τσιμεντένια γέφυρα, η οποία λειτουργικά αντικατέστησε μια καταστραμμένη πέτρινη γέφυρα, κοντά σε ένα εικονοστάσι της Αγ. Παρασκευής.

Μετά από τρεις ώρες πορείας, φθάσαμε στο χωριό «Καταφύγι», που είναι κτισμένο σ’ ένα καλά προστατευμένο οροπέδιο, με εκπληκτική θεά προς Κοζάνη μεριά και πολύ περιποιημένα σπίτια. Εδώ έζησε ένα κομμάτι της πολυτάραχης ζωής του, ο Αλέξης Ζορμπάς, κατά κόσμο Γεώργιος Ζορμπάς, ο ομώνυμος ήρωας του έργου του Καζαντζάκη. Ξέχασα να σας πω ότι καθ’ οδόν προς τον Βελβεντό, η Όλγα μας πληροφόρησε για τον βίο και την πολιτεία …του γνωστού παγκοσμίως συμπατριώτη μας.

Στο Καταφύγι, στο καφενείο- ταβέρνα, δίπλα στην εκκλησία της Παναγίας, όπου σταματήσαμε για ξεκούραση και αναψυχή, βρεθήκαμε να καθόμαστε , πλάι-πλάι με μια παρέα μηχανόβιων, μοτοκροσάδων, που και εκείνοι είχαν επιλέξει τα Πιέρια για προπόνηση και τουρισμό. Πολύ τους ζήλεψα….

Η συνάντηση αυτή με έφερε πολλά χρόνια πίσω, στην δεκαετία του ’80, όταν και γω μετείχα σε τέτοιου είδους εξορμήσεις και έχω πολλές αναμνήσεις από αυτή την περίοδο της ζωής μου, που κράτησε περίπου μια επταετία και ήταν γεμάτη περιπέτειες και συγκινήσεις…..Είναι πολύ όμορφα να ταξιδεύεις με μηχανή….Είναι μοναδική εμπειρία…Αισθάνεσαι σαν να πετάς…σαν να απελευθερώνεσαι από τα δεσμά της βαρύτητας, που είναι ένα υπέροχο αίσθημα.

Ανηφορίζοντας αργότερα προς το καταφύγιο του ΕΟΣ-ΚΟΖΑΝΗΣ, συναντήσαμε καμιά τριανταριά μηχανές που κατηφόριζαν προς το χωριό, κάνοντας τα τρελά τους….. σούζες και φιγούρες, σηκώνοντας σύννεφα σκόνης, ρυπαίνοντας το περιβάλλον με καυσαέρια και διαταράσσοντας την γαλήνη του βουνού με τους εκκωφαντικούς ήχους των μηχανών. Μάλιστα κάποιος από αυτούς σταμάτησε κάποια στιγμή και μας προέτρεψε να βγούμε από το χωματόδρομο όπου έκαναν την βόλτα τους για να μην γίνει κανένα ατύχημα.

Κατά τις εφτά η ώρα περίπου φθάσαμε επιτέλους στο καταφύγιο του ΕΟΣ-Κοζάνης, που βρίσκεται σε περίοπτη θέση, στα 1800μ. υψόμετρο. Είναι ένα πολύ περιποιημένο πέτρινο καταφύγιο, διώροφο, και με ένα εκπληκτικό αίθριο, από όπου απολαύσαμε τον ήλιο να δύει στον Σμόλικα, πίνοντας το ζεστό τσάι….Κάτω χαμηλά η λίμνη Πολυφύτου και απέναντί μας το Βέρμιο, ο Μπούρινος, το Άσκιο και στο βάθος αριστερά μας ο Σμόλικας, η Βασιλίτσα και το Αυγό.

Αυτό είναι το έπαθλο του ορειβάτη…..Η θεά από τα ψηλά…από τις κορυφές….καθώς και τα συναισθήματα που γεννιούνται μέσα μας και είναι υπέροχα και απερίγραπτα. Καθότι είναι τοις πάσι γνωστό ότι «η θέα των βουνών γεννά στον άνθρωπο μεγάλα αισθήματα».

Το βράδυ είχαμε μια έκπληξη στο καταφύγιο. Μέλη του ΕΟΣ-Κοζάνης είχαν επιστρατεύσει την μαμά και τις γυναίκες τους που μας ετοίμασαν το δείπνο…μακαρονάδα με κιμά, σαλάτες, ωραία φέτα και ντόπιο κρασί και ….φάγαμε μέχρι …σκασμού….μερικοί…όνομα και μη χωριό…. Επίσης το πρωί της Κυριακής μας περίμενε πάλι ένας ζεστός πεντανόστιμος τραχανάς με κοτόπουλο, ψωμί, τσάι και φέτα. Δεν παίζονται οι άνθρωποι…

Τέτοια φιλοξενία σε καταφύγιο είχα χρόνια να δω…Έχει εκλείψει αυτό το πράγμα στη χώρα μας προ πολλού. Στις μέρες μας πάντα μαγειρεύουμε μόνοι μας στα καταφύγια και στις περισσότερες περιπτώσεις οι κουζίνες τους είναι σε κακή κατάσταση από απόψεως σκευών και ανέσεων.

Τους ευχαριστούμε πολύ….Δεν θα τους ξεχάσουμε ποτέ… Ήταν υπέροχοι!….Και όλα αυτά με 5€…Ούτε τα έξοδά τους δεν βγάλανε οι άνθρωποι…..Αφήσανε τα σπίτια τους και τις οικογένειές τους για δυο μέρες για χάρη μας…Μεγάλη η χάρη μας …..δεν νομίζετε?

Κατά τις 8.30 το πρωί της Κυριακής αναχωρήσαμε για την κορυφή Φλάμπουρο(2.193 μ. και σε μιάμιση ώρες ήμασταν εκεί. Ο ήλιος έλαμπε και η ατμόσφαιρα ήταν καθαρή. Η θέα των γύρω βουνών μαγευτική…..Ανατολικά δέσποζε ο μεγαλοπρεπής Όλυμπος, στα νότια απλώνονταν η απέραντη θεσσαλική πεδιάδα και στο βάθος τα Άγραφα. Στα δυτικά φαίνονταν στο βάθος η Γκαμήλα, οι Φλέγγες, το Αυγό, η Βασιλίτσα και ο Σμόλικας και στο βορρά το Βέρμιο και το Καιμακτσαλάν.

Η κατάβαση ήταν ανιαρή στο μεγαλύτερο μέρος της, γιατί το Ε4 μονοπάτι, από ένα σημείο και πέρα, συνπίπτει με το χωματόδρομο που βγάζει στην Ανω Μηλιά. Ευτυχώς που ο συμπαθέστατος Χρήστος ο Παπαδημητρίου είχε μαζί του ατέλειωτες μουσικές, κυρίως παραδοσιακές, σ’ ένα μικροσκοπικό τεχνολογικό διαβολάκι…. και μας διασκέδαζε στον ατέλειωτο αυτό χωματόδρομο….

Το λεωφορείο μας περίμενε στο πρώην καταφύγιο της Άνω Μηλιάς που σήμερα στεγάζει στο ισόγειο ταβέρνα και στον πρώτο όροφο ξενώνα. Εδώ φάγαμε νόστιμα τοπικά εδέσματα, όπως αγριογούρουνο στη γάστρα και διάφορα μεζελίκια και λιαστό ντόπιο κρασί, παραγωγής του ταβερνιάρη.

Η επιστροφή στην Αθήνα ήταν ακόμη πιο ανιαρή, αλλά ευτυχώς απρόσκοπτη. Όλα καλά λοιπόν και να τα ξαναπούμε σύντομα….