ΣΛΟΒΕΝΙΑ
Η Σλοβενία είναι μια χώρα της Κεντρικής Ευρώπης και μια από τις Δημοκρατίες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, η οποία ανήκε διαδοχικά στην Αυστροουγγρική αυτοκρατορία και στους Αψβούργους και ουδέποτε κατελήφθη από τους Τούρκους.
Συνορεύει με Αυστρία, Ουγγαρία, Ιταλία, Κροατία, Βοσνία και Ερζεγοβίνη.
Έχει έκταση 20.000τετ. χιλ. και δυο εκ. και κάτι κατοίκους. Υπάρχουν στη χώρα τρεις μειονότητες, η Αυστριακή, η Ουγγρική και η Ιταλική και τρεις επίσημες γλώσσες, η Σλοβένικη, η Γερμανική και η Ιταλική.
Πρωτεύουσα η Λιουμπλιάνα που την διασχίζει ο ποταμός Λιουμπλιάνιτσα με τους παραπόταμούς του και της χαρίζει εξαίρετη ομορφιά.
Ο μεγαλύτερος ποιητής της χώρας, ο France Prezeren, του οποίου το όνομα και άγαλμα φέρει η κεντρική πλατεία της Λιουμπλιάνας.
Η Σλοβενία είναι μια χώρα με αμέτρητες ομορφιές, μια χώρα που σε εκπλήσσει σε κάθε βήμα. Αυτή η μικρή Ευρωπαϊκή χώρα φέρει όλα μαζί τα ιδιάζοντα εξαιρετικά χαρακτηριστικά των κόσμων των Άλπεων, της Μεσογείου, του Κάρστ και της πεδιάδας της Πανονίας, καθώς αποτελείται από κομμάτια αυτών των κόσμων, αφού βρίσκεται μεταξύ των Άλπεων, των Διναρικών Άλπεων, της Μεσογείου και της πεδιάδας της Πανονίας.
Η χώρα αυτή διακρίνεται κυρίως για την αμόλυντη φύση και ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της.
Είναι μια χώρα με άφθονα και κρυστάλλινα νερά, αφού στο έδαφός της υπάρχουν αμέτρητα ρυάκια, ποτάμια και λίμνες.
Επίσης είναι η χώρα των δασών, αφού πάνω από το μισό του εδάφους της καλύπτεται από δάση, κυρίως οξιάς και έλατου. Είναι η Τρίτη Ευρωπαϊκή χώρα σε δάση μετά την Φινλανδία και την Σουηδία. Και όπως πληροφορηθήκαμε από τον οδηγό μας τον Σλάβ, εδώ τα δάση δεν καίγονται…..όπως στην χώρα μας δυστυχώς…. «Δεν υπάρχουν εδώ πυρκαγιές» όπως μας είπε χαρακτηριστικά. Και πώς να υπάρχουν άλλωστε, αφού όλα ήταν καταπράσινα και δροσερά και τίποτα δεν ήταν ξερό που να αρπάζει εύκολα φωτιά. Τα λιβάδια ήταν χλοερά και λουλουδιασμένα, όπως είναι εδώ τον Αύγουστο.
Το 11% του εδάφους της είναι προστατευμένο και το μεγαλύτερο από αυτό είναι δάση. Η μεγαλύτερη προστατευμένη περιοχή φυσικού κάλλους είναι το Εθνικό Πάρκο Τριγκλάβ (83.000 εκτάρια), του οποίου οι κανονισμοί προστασίας είναι από τους πιο αυστηρούς στην Ευρώπη. Και είναι αλήθεια ότι όχι μόνο στο Πάρκο δεν είδαμε πουθενά ένα σκουπιδάκι, η ένα χαρτάκι, αλλά και παντού στη χώρα από όπου και αν περάσαμε. Είναι μια καθαρή και με αμόλυντο περιβάλλον χώρα. Το Triglav είναι το εθνικό τους βουνό, κάτι σαν τον Όλυμπο για την χώρα μας και η τρικέφαλη κορυφή του(από όπου πήρε και το όνομα) υπάρχει και στην σημαία της χώρας.
Εδώ θα αναφέρω κάτι που διάβασα σε διαφημιστικό έντυπο της χώρας και το διαπίστωσα αργότερα κατά την ανάβαση στο βουνό, ότι δύσκολα θα βρεις έθνος στον κόσμο, που να τιμά την υψηλότερη κορυφή του, όσο το Σλοβένικο….Η κατάκτηση του Τριγκλάβ είναι «καθήκον», «τάμα» θα λέγαμε εμείς για κάθε Σλοβένο.
Επίσης στην χώρα υπάρχουν πάνω από 7.000 χιλιάδες σπήλαια που βρίσκονται κυρίως στην περιοχή Kras, απ’ όπου δημιουργήθηκε ο τεχνητός όρος «Kurst» που χρησιμοποιείται διεθνώς και που παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, όπως οι δολίνες κ.α.
Τα σπουδαιότερα είναι τα σπήλαια της Ποστόινα και του Σκότσιαν, που έχει το μεγαλύτερο υπόγειο φαράγγι τον κόσμο, που το διατρέχει ο ποταμός Ρέκα και που είναι γραμμένο στην λίστα της Unesco, σαν περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλλους.
Επίσης οι υπόγειοι υδροβιότοποι αυτής της λίμνης προστατεύονται από την Συνθήκη Ramsar, όπως και οι αλυκές που βρίσκονται κοντά στο Koper. Η Σλοβενία από τους αρχαίους χρόνους εξήγαγε αλάτι από τα λιμάνια της στην Αδριατική.
Η Σλοβενία είναι μια πλούσια αρχιτεκτονικά χώρα, η οποία κατάφερε να διατηρήσει ίχνη απ’ όλες τις περιόδους της πλούσιας ιστορίας της. Έτσι οι πόλεις της και τα χωριά της οφείλουν την εμφάνισή τους σε προηγούμενους χρόνους, με τις εκκλησίες τους, τα μοναστήρια και τα κάστρα τους να παραπέμπουν στους ρωμαϊκούς χρόνους, στον Μεσαίωνα, στην Αναγέννηση, με Μπαρόκ αρχιτεκτονική, με Βενετσιάνικα σπίτια, με νεοκλασικά παλάτια και Αρτ Νουβώ ξενοδοχεία και όχθες.
Επίσης έχει μια παράδοση στην συντήρηση των προσόψεων των αρχιτεκτονικών αριστουργημάτων, με πλήρη σεβασμό στην αρχική τους μορφή. Έτσι πανέμορφα και καλοδιατηρημένα κάστρα φιλοξενούν μουσεία, πινακοθήκες και διάφορα καλλιτεχνικά δρώμενα.
Η Λιουμπλιάνα η πρωτεύουσά της είναι ένα τυπικό παράδειγμα. Κάνοντας μια βόλτα στην παλιά πόλη θα δεις πρώτα απ’ όλα το μεσαιωνικό κάστρο, καλοδιατηρημένο να δεσπόζει στο λόφο, στο κέντρο της πόλης, Βενετσιάνικες κατοικίες, Αναγεννησιακές, Μπαρόκ και Αρτ Νουβώ προσόψεις, νεοκλασικά παλάτια και ρομαντικές γέφυρες στον ποταμό Λιουμπλιάνιτσα.
Αλλά πάνω απ’ όλα η Λιουμπλιάνα είναι μια βιτρίνα των αριστουργημάτων του εξέχοντος αρχιτέκτονα Joze Plecnik(1872-1957) ο οποίος στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα άφησε ανεξίτηλη την προσωπική του σφραγίδα στην μοντέρνα πόλη, στολίζοντάς την με λαμπρά οικοδομήματα, όπως η Εθνική Βιβλιοθήκη, ο ναός του Αρχ. Μιχαήλ, η τριπλή γέφυρα στο ποτάμι κ.α. Ο διάσημος αυτός αρχιτέκτονας άφησε την σφραγίδα του και στην Βιέννη και Πράγα και τα έργα του διαπνέονται από φιλοσοφικές ιδέες και συμβολισμούς.
Επίσης η Σλοβενία είναι η χώρα των μουσείων. Τα σπουδαιότερα είναι το Εθνικό Μουσείο, το Εθνογραφικό, το Μουσείο της Φυσικής Ιστορίας και το μουσείο του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Αυτήν λοιπόν την λιλιπούτεια και εξαιρετικά όμορφη χώρα, επισκεφθήκαμε 32 ορειβάτες και πεζοπόροι του ΕΠΟΣ-ΦΥΛΗΣ τον Αύγουστο του 09, για ανάβαση στο Τριγκλάβ, το ψηλότερο βουνό της χώρας και πεζοπορίες στις περιοχές γύρω από τις λίμνες Bled και Bohin. Ταξιδέψαμε με Adria airlines, Σλοβένικες αερογραμμές και το ταξίδι κράτησε περίπου 2 ώρες Αθήνα- Λιουμπλιάνα.
Μείναμε στο «city hotel» ένα άρτι ανακαινισμένο και ως εκ τούτου πολύ περιποιημένο ξενοδοχείο. Τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια και αμέσως βγήκαμε βόλτα στην παλιά πόλη, όπου ξεναγηθήκαμε από τον συμπαθέστατο και λαλίστατο ξεναγό μας, τον Σλάβ, στην πανέμορφη και καλοσυντηρημένη πόλη.
Πρώτος σταθμός η πλατεία Prezeren, η Ομόνοια θα λέγαμε της Λιουμπλιάνα, όπου δεσπόζει το άγαλμα του France Prezerzn, του μεγαλύτερου ποιητή της χώρας, η Φραγκισκανική εκκλησία της Παναγίας και πολλά ακόμα λαμπρά, διαφορετικών στυλ κτίσματα. Στην συνέχεια, προχωρώντας, είδαμε το λαμπρό οικοδόμημα του Πανεπιστημίου και το όντως πρωτοποριακό κτήριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης, έργο του Plecnik.
Μετά περάσαμε στην απέναντι όχθη του ποταμού Λιουμπλιάνιτσα, που με τους παραποτάμους του και τους οφιοειδείς ελιγμούς του, προσδίδει στην πόλη μια γοητεία, μια μαγεία. Ιδιαίτερα στην παλιά πόλη, το ποτάμι διακλαδίζεται και αφού έχει περιβάλλει, σαν προστατευτική τάφρος, το κάστρο, καθώς και ένα κομμάτι της παλιάς πόλης, ξαναενώνεται και συνεχίζει την πορεία του. Η επιλογή αυτής της θέσης δεν είναι τυχαία και επειδή είναι και σταυροδρόμι εμπορικών δρόμων που συνδέουν Α+Δ, Β+Ν, η πόλη πλούτισε και έγινε αυτό που απολαμβάνουμε σήμερα σαν πρωτεύουσα της Σλοβενίας, που αποτελείται από την περίφημη και γοητευτική παλιά πόλη και την μοντέρνα πόλη, που την περιβάλλει και την προστατεύει, σαν πολύτιμο διαμάντι.
Εκεί είδαμε το παλιό και το σύγχρονο δημαρχείο και την μνημειακή κρήνη του Ιταλού γλύπτη Francesco Roba. Οκτώ χρόνια χρειάστηκε… για να τελειώσει το έργο ο γλύπτης και επειδή τα υλικά ακρίβυναν συνεχώς, στο τέλος χρεοκόπησε ο χριστιανός….Η Κρήνη αυτή ονομάζεται και Κρήνη των τριών ποταμών, γιατί δείχνει τρεις ποταμούς της Σλοβενίας, τον Σάβα, Κίρκα και Λιουμπλιάνιτσα.
Ο όρος «Λιουμπλιάνα» κατά μια εκδοχή προέρχεται από την σλοβένικη λέξη «luba» η «Ljubliena» που σημαίνει «την πολυαγαπημένη».
Κατά μία άλλη εκδοχή που ακούσαμε από τον Σλάβ, το όνομα προήλθε από τον θόρυβο που κάνουν τα νερά, όταν «φουσκώνει» το ποτάμι και οι παραπόταμοι, που διατρέχουν την πόλη.
Κατά την γνώμη μου, η δεύτερη εκδοχή δικαιολογεί πλήρως την πρώτη, καθώς η ύπαρξη τόσων ποταμών στην πόλη, αφ’ ενός την ομορφαίνουν, αφ’ ετέρου, η χρησιμότητα του νερού ως βασικό στοιχείο της ύπαρξης και της συντήρησης όλων των έμβιων όντων και του ανθρώπου φυσικά, καθιστούν τον τόπο, την πόλη εν προκειμένω, «πολυαγαπημένη».
Η Λιουμπλιάνα είναι μια ζωντανή πόλη που σε εκπλήσσει συνέχεια. Αυτό το διαπιστώνει κανείς, κάνοντας την πρώτη βόλτα κατά μήκος του ποταμού, όπου βλέπεις εκατοντάδες μπαράκια, καφέ και εστιατόρια γεμάτα κόσμο. Σε εκπλήσσει με τα καλοδιατηρημένα οικοδομήματα, το καθένα με το ρυθμό του και το στυλ του, που μαρτυρούν επιρροές από γειτονικές χώρες, που ήταν κατά καιρούς και κατακτητές της. Με τις ρομαντικές γέφυρες στο ποτάμι, με τις ωραίες πλατείες, τους ναούς, το υπέροχο κάστρο να εποπτεύει την πόλη σαν ακοίμητος φρουρός, με την εύκολη πρόσβαση και την άνετη κυκλοφορία σ’ αυτήν. Πουθενά δεν υπήρχε συνωστισμός και δυσκολία στην κυκλοφορία, μποτιλιάρισμα, κορναρίσματα και εκνευρισμός. Όλα κυλούσαν όμορφα και ωραία!….Όπως κυλούσαν και τα καραβάκια στο ποτάμι με τους τουρίστες.
Μα περισσότερο απ’ όλα με εντυπωσίασε η τάξη και η καθαριότητα… Όλα στη θέση τους!….Πουθενά σκουπίδια…
Επίσης δεν είδα πουθενά ένα ερειπωμένο η μισογκρεμισμένο σπίτι, ένα κτίσμα παράταιρο που να μην συνάδει με το περιβάλλον και τον περιβάλλοντα οικισμό.
Μια πανέμορφη χώρα, μια χώρα σε ανάπτυξη, όχι μόνο οικονομική αλλά και σε έμψυχο υλικό, καθώς διάβασα σ’ ένα έντυπο που έπεσε στα χέρια μου, ότι οι γεννήσεις στη χώρα, το 2008, είχαν μια αύξηση του 20%. Παντού έβλεπες νέα ζευγάρια με παιδάκια….μια κοινωνία σε άνθηση.
Στο Τριγκλάβ δε με κατέπληξε η πολυκοσμία…και ιδιαίτερα ο μεγάλος αριθμός των οικογενειών με μικρά παιδιά, ακόμα και με μωρά, που τα κουβαλούσαν οι γονείς τους στην πλάτη, που ανεβοκατέβαιναν το βουνό, χωρίς καμιά ασφάλεια, ούτε καραμπίνερ ούτε σχοινιά, λες και πηγαίνανε βόλτα στο Ζάππειο….
Άλλος λαός, άλλη νοοτροπία, άλλη κουλτούρα….Καμιά σύγκριση με τη χώρα μας!….Με πιάνει μια κατάθλιψη όταν βλέπω πόσο πίσω είμαστε σαν χώρα, σαν λαός!….Τι να κάνουμε όμως, αυτοί είμαστε….
Και οι εκπλήξεις δεν έχουν τελειωμό…όπως και οι ομορφιές…Θα αναφέρω ακόμη δύο.
Πρώτα θα αναφερθώ στην ανακύκλωση, χαρτιού, αλουμινίου και πλαστικού, στους κεντρικούς δρόμους της παλιάς πόλης. Υπήρχαν τρία δοχεία, μικρού μεγέθους και διαφορετικού χρώματος, ένα για το κάθε υλικό, τοποθετημένα στη μέση των πεζόδρομων τόσο διακριτικά, που δεν χτυπούσαν στο μάτι καθόλου.
Και ύστερα στην εορταστική ατμόσφαιρα που επικρατούσε στην πόλη. Περιδιαβαίνοντας την πόλη, είδαμε δύο τρία μουσικά σύνολα να παίζουν σε επίκαιρα σημεία και απ’ ότι διαβάσαμε σε τεράστιες αφίσες- πανώ ,στο ποτάμι, καταλάβαμε ότι κάθε καλοκαίρι γίνεται το φεστιβάλ TRNFEST, τον μήνα Αύγουστο, με προγράμματα υψηλής ποιότητας, απ ’όλα τα είδη μουσικής, θεάτρου, χορού, σινεμά, λογοτεχνίας καθώς και εκπαιδευτικά και δημιουργικά εργαστήρια για μικρούς και μεγάλους.
Είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε μια εκπληκτική παράσταση χορού, ροκ εν ρολ, που έλαβε χώρα σε μια πλατεία, με εκπληκτικούς χορευτές… οι οποίοι μας μάγεψαν!…Δεν θέλαμε να φύγουμε, παρ’ όλο που ήμασταν κουρασμένοι από το ταξίδι. Μάλιστα χόρεψε και η Χριστίνα με το μπαμπά της, από το γκρουπ μας, με πολύ μεγάλη επιτυχία. Ήταν ένα αχτύπητο ντουέτο….
Την επόμενη μέρα επισκεφτήκαμε την θαυμαστή λίμνη Bled, για ξενάγηση και διάσχιση του φαραγγιού Vintgar, που το διατρέχει ο ποταμός Randovna, που στα διαυγέστατα γαλαζοπράσινα νερά του κολυμπούσαν πέστροφες….
Η πορεία διήρκεσε περίπου ένα τρίωρο, πήγαινε- έλα και τελείωνε σ’ έναν εντυπωσιακό καταρράκτη, όπου μπορούσε κανείς να κολυμπήσει , να πιει καφέ η να κολατσίσει και να αγοράσει σουβενίρ. Το φαράγγι ήταν πολύ όμορφο, με εντυπωσιακές όχθες και πλούσια βλάστηση. Το μονοπάτι στο φαράγγι ήταν στο μεγαλύτερο μέρος του φτιαχτό, ένα ξύλινο καλοφτιαγμένο μονοπάτι, που εναλλάσσονταν στις όχθες κατά πως βόλευε.
Αυτή ήταν η πρώτη επαφή μας με την φύση της Σλοβενίας και ήταν αρκετή για να διαπιστώσει κανένας, ότι η χώρα αυτή διαθέτει αμόλυντη φύση, με πλούσια βλάστηση, κρυστάλλινα πεντακάθαρα νερά και υποδομές, για να απολαμβάνει ο κόσμος τις ομορφιές της, με ασφάλεια και ευκολία
Στην συνέχεια γυρίσαμε στο Bled, όπου ξεναγηθήκαμε στο κάστρο και κάναμε τον γύρο της μαγευτικής λίμνης, άλλοι με το τραινάκι και άλλοι με τα πόδια. Στο Bled υπάρχει η βίλα Prezeren, του μεγάλου ποιητή της χώρας και ένα παλάτι του Τίτο.
Το απόγευμα οι ορειβάτες είχαμε ραντεβού , σε κεντρικό σημείο της πόλης, για να γνωριστούμε και να μιλήσουμε για τις λεπτομέρειες της επικείμενης ανάβασης στο Τριγκλάβ.
Οι οδηγοί μας ήταν τρεις και οι τρεις λεβέντες, όμορφοι άνδρες και πολύ καλά παιδιά. Τα ονόματά τους, Ουρμπάν, Άλιας και Μίτια.
Ο Ουρμπάν, ο αρχηγός τους, ήταν ο πιο γοητευτικός, με ένα εκπληκτικό χαμόγελο και πολύ υπομονή….Ο Άλιας( Ηλίας), ήταν ο πιο αρρενωπός, ψηλότερος από τους άλλους αλλά λίγο απόμακρος….Και ο Μίτια ο κοκκινοτρίχης, ο πιο συμπαθής και πιο ομιλητικός από τους τρεις, με όμορφα γαλανά ματάκια και πάντα χαμογελαστός.
Αργά το απόγευμα επήγαμε στο Bohin, όπου καταλύσαμε στο ξενοδοχείο «Belevue»,που όντως ήταν κτισμένο σε πανέμορφη τοποθεσία, με θεά προς την λίμνη και τα βουνά απέναντι, στην κορφή δασωμένου λόφου, αλλά κατά τα άλλα ήταν της κακής ώρας!….καμιά σχέση με το «City hotel». Ήταν παλιό και παραμελημένο, μύριζε μούχλα, καθώς ήμασταν στο ισόγειο και όλα ήταν μίζερα, κρεβάτια, στρώματα, έπιπλα.
Την άλλη μέρα το πρωί , στις 6 η ώρα, επήγαμε με το λεωφορείο στο Bled και απ’ εκεί με 2 τζιπάκια προωθηθήκαμε στο οροπέδιο Krma, απ’ όπου ξεκινήσαμε την ανάβαση στο Τριγκλάβ.
Η πορεία κράτησε περίπου 6 ώρες, μέχρι το καταφύγιο Credarica, στα 2500μ. και ήταν πολύ όμορφη. Ανεβαίνοντας, στα αριστερά μας υπήρχε ένας εντυπωσιακός ορεινός όγκος από κάθετα ασβεστολιθικά πετρώματα, και περπατούσαμε για ώρες μέσα σε δάσος οξιάς και έλατου. Κάπου στα μισά της διαδρομής υπήρχε μια βρύση, όπου κάναμε την μεγαλύτερη στάση, για αναψυχή και ανεφοδιασμό σε νερό. Κάποια στιγμή η βλάστηση τελείωσε και φάνηκε μπροστά μας το μαγευτικό και πανέμορφο βουνό Τριγκλάβ(2864μ.) Το όνομα Τριγκλάβ σημαίνει το βουνό με τις τρεις κεφαλές, γιατί η κορυφή του έχει τρεις κορυφές.
Μόλις αντίκρισα το βουνό και είδα τα απόκρημνα βράχια και τον κόσμο, ομάδες- ομάδες να σκαρφαλώνει επάνω τους, σαν αράχνες, φοβήθηκα και είπα μέσα μου ότι θα ήταν καλύτερα να μην τολμήσω αυτήν την ανάβαση και άρχισα να συζητώ με το Μίτια, αν υπήρχε κάποιος τρόπος να αποφύγω την ανάβαση και να πάω στο καταφύγιο «Planika» από άλλο δρόμο. Και πράγματι υπήρχε ένα μονοπάτι που οδηγούσε στο καταφύγιο αυτό και περνούσε σύρριζα στον απόκρημνο βράχο.
Κατά το μεσημέρι, έφτασα και εγώ με το Μίτια στο καταφύγιο «Κρενταρίτσα», τελευταία και καταϊδρωμένη και δεν πρόλαβα να πιω λίγο νερό και να φάω κάτι, όταν άκουσα την Πόπη να λέει ότι έπρεπε σε λίγο να φύγουμε για την κορυφή. Μ’ έπιασε κρύος ιδρώτας….Είχα κάποιες ελπίδες ότι θα την έβγαζα καθαρή και θα τους περίμενα στο «Πλάνικα»….αλλά ατύχησα η μάλλον ευτύχησα, γιατί έπρεπε να ακολουθήσω την ομάδα οπωσδήποτε, κατά τα λεγόμενα του αρχηγού μα ς Ουρμπάν. Τότε του ζήτησα να μου δώσει απαντήσεις σε κάποια ερωτήματα του τύπου, εάν θα είμαι ασφαλής και εάν έχει πατήματα. Και αφού με διαβεβαίωσε και για τα δυο, πείστηκα να ανέβω και είμαι πολύ ευχαριστημένη που το τόλμησα.
Έφυγαν λοιπόν οι δυο πρώτες ομάδες με τους γρήγορους και εμείς φύγαμε τελευταίοι, ο Ουρμπάν, εγώ, ο πατέρας της Χριστίνας, η Χριστίνα και η Άρια. Η Άρια ήταν απ’ τους γρήγορους, αλλά είχε την ατυχία…να είναι με τους τελευταίους….δεν ξέρω πως της έλαχε αυτός ο κλήρος!….τέλος πάντων.
Η ομάδα μας έκανε περίπου δυο ώρες την ανάβαση στην κορυφή, κυρίως εξ’ αιτίας μου, που όλο ζητούσα time out…για μια ανάσα….Τον τρέλανα τον Ουρμπάν, ο οποίος είχε Ιώβια υπομονή.
Όλη η διαδρομή προς την κορυφή σημειωτέον ήταν ασφαλισμένη με συρματόσχοινα, τις λεγόμενες «φεράτες», οι οποίες προσφέρουν στους ορειβάτες μεγάλη βοήθεια και ασφάλεια.
Στην αρχή έτρεμα από τον φόβο μου και την αγωνία, μήπως συμβεί κάτι, αλλά όσο ανεβαίναμε, όλο και ξεθάρρευα και όλο άρχισε να μου αρέσει!…..και όταν έβλεπα σχεδόν όλους που ανεβοκατέβαιναν με άνεση….ακόμα και μικρά παιδιά και μπαμπάδες με μωρά στην πλάτη, χωρίς καμιά ασφάλεια, ένοιωθα άβολα και ντροπή, που φοβόμουνα τόσο, παρά την ασφάλεια που μου παρείχε ο οδηγός, ο Ουρμπάν.
Όταν φθάσαμε στην κορυφή, μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Κάποιος ορειβάτης είχε φέρει μαζί του το ακορντεόν και έπαιζε έναν ωραίο βαλκάνιο σκοπό….Ήταν η καλύτερη υποδοχή, μαζί με το χειροκρότημα των συντρόφων μας, που είχαν προηγηθεί.
Στην κορυφή υπάρχει ένα στρογγυλό, μεταλλικό εικονοστάσι του Προφήτη Ηλία και όπως πληροφορηθήκαμε από τον αρχηγό μας, το Τριγκλάβ, μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε δωρηθεί….σ’ έναν επίσκοπο…όπως παλαιότερα είχε παραχωρηθεί και η λίμνη Bled και η γύρω περιοχή της.
Αλλά και πάλι μόλις φθάσαμε στην κορυφή, οι πρώτοι ετοιμάζονταν για την κατάβαση, ούτε μια αναμνηστική φωτογραφία δεν βγάλαμε όλοι μαζί!… Βγάλαμε και εμείς οι τέσσερεις την καθιερωμένη αναμνηστική της κορυφής και αφού τσιμπήσαμε κάτι, ετοιμαστήκαμε και εμείς γρήγορα για την κατάβαση.
Ο καιρός ευτυχώς ήταν μαζί μας….και ήταν καλός, παρόλο που τα δελτία έδιναν το απόγευμα καταιγίδες στην περιοχή.
Η κατάβαση ήταν πολύ ευκολότερη, ως συνήθως….Ως φαίνεται είχαμε πάρει το «κολάι» στις «φεράτες» και κατεβαίναμε μια χαρά. Μάλιστα ασφαλιζόμουνα και μόνη μου και το χαιρόμουνα….Κουβεντιάζαμε κι’ όλας στην διαδρομή και πέρασε πιο ευχάριστα η ώρα. Είχα ξεπεράσει πια κάθε φόβο. Τουναντίον τώρα το απολάμβανα. Είναι μεγάλη ασφάλεια οι φεράτες!…..Κάποια στιγμή ο κυρ-Γιάννης ρώτησε τον Ουρμπάν πότε έγιναν οι «φεράτες» και εκείνος απάντησε ότι έγιναν μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο.
Δεν θυμάμαι ακριβώς την ώρα που φθάσαμε στο καταφύγιο «Planika» αλλά δεν καθυστερήσαμε ιδιαίτερα.
Το «Planika»είναι κτισμένο σε υψόμετρο 1408μ.και είναι ένα αξιοπρεπές καταφύγιο, με καλούς κοιτώνες, καλό εστιατόριο και εξωτερικές τουαλέτες. Το μόνο που έλειπε ήταν το πόσιμο νερό… Υπήρχε μια βρυσούλα, που έσταζε…..σαν τον Στράγγο στον Όλυμπο και χειρότερα. Προσπαθούσαμε υποτυπωδώς να πλυθούμε….Ευτυχώς είχε νερό στις τουαλέτες και δεν βρωμούσε ο τόπος, όπως στο «Κρενταρίτσα» που δεν μπορούσες να σταματήσεις από την βρώμα.
Στο καταφύγιο αυτό φάγαμε πολύ καλά και την πέσαμε πολύ νωρίς για ύπνο. Είχε γκούλας με μακαρονάκι, χορτόσουπες, λουκάνικα κ.α. Το νερό ήταν το πιο τσουχτερό στην τιμή, 2€ το μικρό μπουκαλάκι και 4€ το μεγάλο.
Το βουνά της Σλοβενίας είναι ασβεστολιθικά και δεν κρατούν νερά. Έτσι σπάνια συναντάς βρυσούλες σ’ αυτά…είναι κακοτράχαλα, αλλά και εξαιρετικής ομορφιάς, με σπήλαια, γκρεμούς και εντυπωσιακές κορυφογραμμές.
Η επόμενη μέρα, η Πέμπτη, ήταν η ωραιότερη μέρα του ταξιδιού μας στη Σλοβενία, από απόψεως μαγευτικών τοπίων που είδαν τα μάτια μας, παρ’ όλο που ήταν η μέρα που περπατήσαμε για 11 ώρες περίπου. Αλλά ήταν μυριάδες οι όμορφες εικόνες που εντυπώθηκαν ανεξήτιλα στην μνήμη μας, που η κούραση από την ατέλειωτη κατάβαση, δεν μας φάνηκε καθόλου….
Βρισκόμασταν στην καρδιά των Ιουλιανών Άλπεων, με ένα πλήθος κορυφών, πάνω από τα 2.000μ.και με υψηλότερη την τρικέφαλη κορυφή του Τριγκλάβ.
Διασχίσαμε την κοιλάδα των λιμνών του Τριγκλάβ «Dolina Triglavskih jezer», μια κοιλάδα απείρου φυσικού κάλλους, με πλούσια δάση, χλοερά λιβάδια με πανέμορφα λουλούδια και πολλά νερά. Επτά λίμνες στολίζουν αυτήν την κοιλάδα, η μια ομορφότερη απ’ την άλλη και η φύση να βρίσκεται στα καλύτερά της….εδώ δεν είναι καλοκαίρι τον Αύγουστο, είναι Άνοιξη και όλα ήταν ανθισμένα, σαν να ήταν Μάης μήνας….
Μετά τον δεκάωρο ύπνο στο καταφύγιο, είχαμε ανακτήσει τις δυνάμεις μας και ξεκινήσαμε με κέφι αυτήν την κατάβαση. Είχα την εντύπωση πως είχαμε τελειώσει….με τις «φεράτες», αλλά δεν ήταν έτσι. Στην αρχή της πορείας, την πρώτη ώρα, καθώς και στο τέλος, στα 700 μ. της κατάβασης, υπήρχαν «φεράτες» οι οποίες όμως δεν μας πτόησαν ουδόλως….
Αφήνοντας το καταφύγιο, για τρεις περίπου ώρες, περπατούσαμε σε γυμνά βουνά και απολαμβάναμε, καθώς ο καιρός ήταν καλός, τις ατέλειωτες κορυφές των Άλπεων τριγύρω. Κάποια στιγμή προσπεράσαμε το καταφύγιο «Dolic» που ανακατασκευάζονταν, καθώς τον περασμένο χειμώνα καταστράφηκε από χιονοθύελλες.
Και ενώ ανηφορίζαμε σ’ έναν αυχένα για να πέσουμε πίσω στις λίμνες, είδαμε ένα ελικόπτερο να πετάει από πάνω μας και να προσεγγίζει την κορυφή του Τριγκλάβ, να παίρνει κάποιους και να φεύγει. Όλοι αναρωτηθήκαμε, τι να είχε συμβεί άραγε!….Σε λίγη ώρα επαναλήφθηκε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Όλοι ξανακυταχτήκαμε με αγωνία και αρχίσαμε να κάνουμε σενάρια…για ατύχημα, καθώς και ο καιρός είχε χαλάσει, είχε βρέξει την νύχτα και τα βράχια θα γλιστρούσαν. Ο οδηγός μας, ο Ουρμπάν, αντιλήφθηκε την αγωνία μας και μας εξήγησε ότι το πιο πιθανό σενάριο ήταν, ότι το ελικόπτερο μετέφερε επισήμους που είχαν ανεβεί στο βουνό, καθώς αυτήν την ημέρα γιόρταζε στην Σλοβενία η Αστυνομία η είχε συμβεί κάποιο ατύχημα.
Η κατάβαση δεν ήταν εύκολη υπόθεση, καθώς τα βουνά εδώ είναι κακοτράχαλα και οι κλίσεις μεγάλες. Κατηφορίζοντας προς την πρώτη λίμνη, ο Μίτια εντόπισε αγριοκάτσικα σε απόκρημνες βουνοκορφές στα δεξιά μας, ενώ μας ξεναγούσε στις αναρίθμητες κορυφές των Άλπεων. Μάλιστα μας διηγήθηκε και ένα περιστατικό του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, μεταξύ Ιταλών και Αυστριακών, που μάχονταν στις Άλπεις, κάπου εκεί κοντά μας, καθώς ήμασταν κοντά στα σύνορα της Σλοβενίας με την Αυστρία και την Ιταλία. Μας έδειξε δε και ένα βουνό το οποίο το χαμήλωσαν….το έκαναν οροπέδιο…καθώς το είχαν σκάψει και το είχαν γεμίσει με εκρηκτικά.
Όταν φθάσαμε στην πρώτη λίμνη, δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα….ήταν μια μικρούλα λίμνη σε γυμνό τοπίο….Εδώ ξεκουραστήκαμε αρκετά και φυσικά βγάλαμε τις αναμνηστικές φωτογραφίες….
Η δεύτερη λίμνη ήταν πιο όμορφη και είχε το σχήμα νεφρού…καθώς και το ανάλογο όνομα …στα σλάβικα φυσικά….
Και όσο προχωρούσαμε στην κοιλάδα, τόσο τα τοπία και οι λίμνες γίνονταν ομορφότερες, καθώς τα δάση πύκνωναν και τα λιβάδια αραίωναν. Μάλιστα σε κάποιο σημείο της διαδρομής είχαμε την τύχη να δούμε τρεις μαρμότες να παίζουν….σε ένα ειδυλλιακό, ανοιξιάτικο τοπίο.
Η τρίτη λίμνη ήταν πανέμορφη, περιτριγυρισμένη από δάση και λιβάδια και υπήρχε εκεί κοντά ένα οίκημα.
Η επόμενη μεγάλη στάση μας, έγινε στο «Koca pri Triglavskih Jezerih» η «DvoinoJezero», ήτοι το καταφύγιο της διπλής Λίμνης, στα 1683 μ. όπου εδώ υπήρχε ένα σύμπλεγμα τριών λιμνών, οι δύο ήταν πολύ κοντά η μια στην άλλη, εξ’ ου και το όνομα, ήταν ολοστρόγγυλες μέσα σε δάσος και η Τρίτη λίγο πιο πέρα. Εδώ ήταν πανέμορφα….και το καταφύγιο πολύ περιποιημένο. Εκείνη την ώρα που φθάσαμε εμείς, προσγειώνονταν και ένα ελικόπτερο στο ελικοδρόμιό του. Εδώ υπήρχε και υπαίθρια βρύση με πόσιμο νερό. Καθισμένοι στην αυλή του καταφυγίου, απολαμβάναμε για πολύ ώρα την ομορφιά του τοπίου τριγύρω, και ταυτόχρονα γεμίζαμε και το στομάχι μας, καθώς ήταν και μεσημέρι…
Η τελευταία λίμνη, η «Crno Jezero» η «Μαύρη Λίμνη» ήταν η ομορφότερη, με κατακόρυφα βράχια στις όχθες της και δασωμένες πλαγιές γύρω-γύρω. Εδώ πολλοί έβγαλαν τις μπότες και βούτηξαν τα πόδια τους στα παγωμένα νερά τα λίμνης, για ξεκούραση.
Στη συνέχεια περπατήσαμε για ένα εικοσάλεπτο περίπου, μέσα σε δάσος και φθάσαμε στο σημείο από όπου άρχιζε η 700 μ. η απότομη κατάβαση για το πλατώ Σαβίτσα. Εδώ πάλι φορέσαμε τα μπωντριέ μας, τα κράνη μας και δεθήκαμε, γιατί η κατάβαση ήταν πολύ απότομη, αν και δεν χρειάζονταν, όπως αποφάνθηκαν…οι περισσότεροι. Αλλά οι οδηγοί μας είχαν καθήκον να το κάνουν και το έκαναν…
Κατεβαίνοντας ακούγαμε το θόρυβο από τον καταρράκτη «Σαβίτσα», που τροφοδοτείται από την Μαύρη Λίμνη και χύνεται στην λίμνη «Bohin».Η θέα δε κατά την κατάβαση αυτή, ήταν καταπληκτική…κάτω η λίμνη Bohin και γύρω-γύρω δασωμένα βουνά. Νομίζαμε ότι ήμασταν σε αεροπλάνο….
Την άλλη μέρα επισκεφτήκαμε το σπήλαιο Skocjan, όπου ξεναγηθήκαμε στο μοναδικής ομορφιάς υπόγειο φαράγγι, με τους τεράστιους θαλάμους, όπου κανένας μπορεί να θαυμάσει εκπληκτικούς σταλακτίτες και σταλαγμίτες διαφόρων χρωμάτων, τις λεγόμενες «κουρτίνες» και τεράστιους σχηματισμούς, όπως η «Αρκούδα» και το «Εκκλησιαστικό όργανο», ένας σταλαγμίτης ογκώδης, που όταν τον χτυπήσεις, βγάζει ήχους εκκλησιαστικού οργάνου. Εδώ υπάρχει ένα σύστημα έντεκα συνδεδεμένων σπηλαίων, δολίνες που έχουν καταρρεύσει, φυσικές γέφυρες και καταβόθρες. Όλο το σύστημα αυτό, ουσιαστικά σημαδεύτηκε, «σμιλεύτηκε» θα έλεγα, από τον ποταμό Ρέκα-Βέλκα, ο οποίος διατρέχει αυτές τις σπηλιές, σχηματίζοντας μια σειρά από καταρράκτες και λιμνούλες, πριν χυθεί στην Αδριατική.
Το σπήλαιο αυτό ανακαλύφθηκε το 1831, αλλά η περιοχή ήταν γνωστή για την μοναδική ομορφιά της, από την αρχαιότητα, από την εποχή του Στράβωνα, καθώς στο μουσείο του σπηλαίου, είδαμε επιγραφή, στα Ελληνικά παρακαλώ…του εν λόγω συγγραφέα, ο οποίος εκθείαζε την εξαίρετη αυτή τοποθεσία, που σε αφήνει άφωνο στην κυριολεξία..
Στην συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς την θάλασσα, προς την Αδριατική, όπου η Σλοβενία κατέχει… μόλις και μετά βίας…46,5 χιλ. ακτών…όπου οι Σλοβένοι προσπαθούν.. να δροσιστούν το καλοκαίρι. Το έλεγε και το ξανάλεγε αυτό….με καμάρι ο Σλάβ, και εμείς γελούσαμε…ειρωνικά, καθώς η χώρα μας διαθέτει….χιλιάδες χιλιόμετρα ακτών. Εδώ υπάρχουν τέσσερεις σλοβένικες μικρές πόλεις, το Κόπερ, το Πόρτο-Ροζ, Ίζολα και το Πιράν, το οποίο επισκεφθήκαμε.
Η πόλη είναι μεσαιωνική, θυμίζει Βενετία…καθώς δεν απέχει και πολύ από αυτήν, τα κάστρα της είναι ακόμη σε πολύ καλή κατάσταση, και της παλιάς, παράλιας πόλης και της πόλης, στον λόφο, στα ανατολικά. Περιπλανηθήκαμε στα στενά σοκάκια της πόλης, περπατήσαμε στην κεντρική πλατεία «Ταρτίνι», όπου υπάρχει άγαλμα του μουσουργού Ταρτίνι, καθώς η πόλη είναι γενέθλιος τόπος του, την πλατεία «Δεξαμενής» και επισκεφθήκαμε τον μητροπολιτικό Ναό του Αγ. Γεωργίου, με το τεράστιο Βαπτιστήριο και το βενετσιάνικο καμπαναριό, κτισμένο σε περίοπτη θέση, στο ψηλότερο σημείο της πόλης. Από εδώ φαινόταν καθαρά η Τεργέστη, που είναι σε απόσταση αναπνοής από το Πιράν και στο βάθος, στα δυτικά, η ξακουστή Βενετία.
Το όνομα η πόλη το πήρε, κατά μια εκδοχή, από τον βασιλιά Πύρο, της Ηπείρου ο οποίος προφανώς…έφθασε ως εδώ…
Μετά την ξενάγηση, είπαμε να δροσιστούμε… στα νερά της Αδριατικής….αλλά απογοητευτήκαμε οικτρά…Δεν υπήρχε αμμουδιά πουθενά, παρά ριγμένα βράχια στην θάλασσα και οι λουόμενοι έκαναν ηλιοθεραπεία…στις πετσέτες…που έστρωναν….στα τσιμεντένια πεζοδρόμια, μπροστά από τις ταβέρνες και τα καφέ. Τέλος πάντων όμως, κάποια στιγμή, με την φίλη μου την Έφη βουτήξαμε…στα σκοτεινά… νερά της Αδριατικής και κολυμπήσαμε…με θεά, τον Αγ.Γεώργιο… Το μπάνιο δεν άξιζε τίποτα… αλλά η πίτσα που φάγαμε και η δροσερή μπίρα «Λάσκο» που ήπιαμε, σε παρακείμενη πιτσαρία, ήταν «όλα τα λεφτά», κατά μια έκφραση που συνηθίζεται…στις μέρες μας.
Πηγαίνοντας προς το Πιράν, περάσαμε κοντά από τις αλυκές, στο Κόπερ, που είναι προστατευμένος υδροβιότοπος και λίγο πιο πέρα είδαμε μια επιγραφή στο δρόμο που έγραφε «Καποδίστριας». Από εδώ πήρε το όνομα ο πρώτος κυβερνήτης της χώρας μας, ο Καποδίστριας, καθώς είχε ζήσει για ένα διάστημα σε αυτήν την περιοχή.
Το βράδυ στην Λιουμπλιάνα, ακούσαμε μεξικάνικη μουσική από νεανικό συγκρότημα, με παραδοσιακές μεξικάνικες φορεσιές, καθώς έτυχε… να δειπνούμε σε παρακείμενα τραπέζια, σε ταβέρνα της παλιάς πόλης.
Την Κυριακή το πρωί, επισκεφθήκαμε το μεσαιωνικό κάστρο της Λιουμπλιάνας, κατοικία των ηγεμόνων, εκείνης της εποχής, που είναι κτισμένο σε δασωμένο λόφο, στην καρδιά της παλιάς πόλης και το οποίο στεγάζει σήμερα Εθνολογικό μουσείο.
Στην συνέχεια πολλοί…έτρεξαν για μια μικρή βόλτα στην παλιά πόλη, για σουβενίρ, καθώς ήδη πλησίαζε… η ώρα για το αεροδρόμιο και την επιστροφή μας στην Αθήνα.
