ΣΙΚΙΝΟΣ ΜΕ ΦΥΛΗ

 

Την μικρή και απέριττη νήσο Σίκινο επέλεξε αυτή τη χρονιά ο σύλλογός μας, ο ΕΠΟΣ_ΦΥΛΗΣ, για την καθιερωμένη πια ετήσια, εβδομαδιαία εξόρμηση για εθελοντική προσφορά (καθαρισμό μονοπατιών ), συμμετοχή σε πολιτιστικά δρώμενα και ταυτόχρονα μικρές καλοκαιρινές διακοπές για τους συμμετέχοντες.

Η Σίκινος είναι ένα νησάκι, ανάμεσα στην Ιο και την Φολέγανδρο, μόλις 41 τ. χιλ. που κατοικείται από 260 μόνιμους κατοίκους. Είναι άγνωστη στον πολύ κόσμο και δεν αποτελεί ως εκ τούτου δημοφιλή προορισμό για διακοπές, όπως οι αδελφές της…..Σαντορίνη, Μύκονος, Μήλος, Πάρος, Σίφνος κ.λ.π. νησιά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι ένα νησί που δεν αξίζει να το επισκεφτεί κανείς…..Κάθε άλλο….

Δεν έχει βέβαια την υπερκόσμια ομορφιά της Σαντορίνης που σε αφήνει άναυδο, ούτε τις μαγευτικές παραλίες της Μυκόνου, ούτε τα περίτεχνα, αριστοτεχνικά φτιαγμένα καλντερίμια της Σίφνου, της Πάρου, της Φολεγάνδρου καθώς και άλλων γειτονικών νησιών, των οποίων οι κάτοικοι διαθέτουν, υψηλή αισθητική, μεγάλη υπομονή και κοπιάζουν πολύ για να τα φτιάξουν και να τα συντηρήσουν. Τα παραπάνω νησιά κατακλύζονται κάθε καλοκαίρι από χιλιάδες Έλληνες και ξένους τουρίστες και πολλές φορές δυσκολεύεσαι να περπατήσεις στα δαιδαλώδη καλντερίμια τους και δεν βρίσκεις τόπο να κάτσεις να ξεκουραστείς και να φας σαν άνθρωπος…..

Η Σίκινος απέναντι σ’ αυτά , τα πράγματι πανέμορφα και κοσμοπολίτικα αδελφάκια της…..έχει να αντιπαραθέσει τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που την κάνουν ξεχωριστή και αξιαγάπητη….Και αυτά είναι τα παρακάτω κατά την ταπεινή μου γνώμη.

Πρώτα απ’ όλα μια ουράνια γαλήνη, μια ηρεμία, σε φύση και ανθρώπους.

Έπειτα χαλαρούς ρυθμούς ζωής, έως ανέμελους θα έλεγα. Κανείς δεν βιάζεται και δεν τρέχει σ’ αυτό το νησί….Όλοι κλείνουν τα μαγαζάκια τους το μεσημέρι και πάνε για φαί και ξεκούραση….Μερικές φορές μάλιστα χρειάστηκε να πάμε στα σπίτι τους να τους φωνάξουμε….επειδή τους παραείχε πάρει ο ύπνος…..Όπως φαίνεται τα ξυπνητήρια εδώ δεν έχουν πέραση….

Επίσης καλομαγειρεμένα σπιτικά ντόπια φαγητά, όπως οι φαβοκεφτέδες, οι ντοματοκεφτέδες, η φάβα σκέτη και παντρεμένη……(πιο νόστιμη η παντρεμένη με τσιγαριστό το κρεμμύδι και άνηθο), κόκκορας και κατσικάκι γεμιστό και ντόπιο ποιοτικό κρασί.

Επιπλέον άμεση επαφή με τους ντόπιους. Καθώς είναι τόσο λίγοι και τόσο φιλικοί, μέσα σε μια βδομάδα τους γνωρίζεις σχεδόν όλους και νοιώθεις σαν στο σπίτι σου.

Και το κυριότερο, ιδιαίτερα για μας τους ορειβάτες και όσους αγαπούν το περπάτημα, διαθέτει ατέλειωτα μονοπάτια που οργώνουν όλο το νησί και σε οδηγούν σε απομεινάρια αρχαίων οικισμών, απόμακρες παραλίες, σπηλιές, βυζαντινές εκκλησίες και ταπεινά ξωκκλήσια που είναι διάσπαρτα σ’ όλο το νησί. Με τα ποδαράκια σου μπορείς να πάς παντού , σ’ όλα τα εκκλησάκια και σ’ όλες τις παραλίες που πέντε- έξι τον αριθμό, μικρές, χωρίς σκιά οι μισές, αλλά με γαλαζοπράσινα και πεντακάθαρα νερά. Σχεδόν απήγαμε σε όλες, στον Αγ. Γεώργιο, Μάλτα, Αγ. Παντελεήμονα, Διαλισκάρι, Αγ. Ελευθέριο, Αγ. Ιωάννη, Σαντιριναίικα και φυσικά στην μεγαλύτερη και ομορφότερη, στην Αλοπρόνοια.

Το αρχαίο της όνομα ήταν Οινόη, χάρη στο άφθονο και εξαιρετικό κρασί που παράγεται μέχρι και σήμερα. Η Μυθολογία λέει ότι ο βασιλιάς της Λήμνου Θόας, φυγαδεύτηκε μέσα σε λάρνακα στη Σίκινο, όταν οι γυναίκες της Λήμνου επαναστάτησαν και έσφαξαν όλους τους άνδρες. Εκεί γνώρισε την Ναιάδα Οινόη, με την οποία γέννησε ένα γιό, τον Σίκινο, εξ’ ου και το σημερινό όνομα του νησιού. Τι διαβολική σύμπτωση….το κύμα έβγαλε τον Θόα στην Σίκινο, που βγάζει εξ’ ίσου καλά κρασιά με την Λήμνο που τον εξόρισε!…..

Περιδιαβαίνοντας το νησί, παρατήρησα ότι υπάρχουν αναβαθμίδες παντού, ακόμη και σε απόκρημνες πλαγιές, με αρκετά καλοδιατηρημένες ξερολιθιές, πράγμα που σημαίνει ότι το νησί καλλιεργούνταν σχεδόν ολόκληρο. Άκουσα από ντόπιους ότι παλιά το νησί είχε 7000 χιλ. κατοίκους και ότι ήταν αυτάρκες, παρήγαγε δηλαδή ότι χρειάζονταν. Καλλιεργούνταν κυρίως αμπέλια, συκιές ελιές, όσπρια (ιδιαίτερα φάβα ), στάρι και κριθάρι.

Πρωτεύουσα του νησιού η Χώρα που αποτελείται από δύο χωριά, κτισμένα σε δύο αντικριστές πλαγιές. Το Κάστρο και το Χωριό.

To Kάστρο κτισμένο στο χείλος ενός γκρεμού 280 μ. πάνω από τη θάλασσα, είναι οχυρωμένος οικισμός του 15^ου αιώνα. Στο κέντρο υπάρχει η πλατεία, όπου δεσπόζει η Παντάνασσα, με το ωραίο τέμπλο και μερικές παλιές εικόνες, ζωγραφισμένες από τους Σκορδίληδες (Κρητική Σχολή), το κοινοτικό γραφείο, το ιατρείο- οδοντιατρείο, η Εθνική Τράπεζα και παλιά αρχοντικά.

Λίγο πιο πάνω απ’ το Κάστρο, στο «φρούδι του Μοναστηριού» όπως λέγεται, βρίσκεται τι Μοναστήρι της Χρυσοπηγής, το οποίο αναστηλώνεται σιγά-σιγά, μετά από εγκατάλειψη εκατό και πλέον χρόνων. Είναι φρουριακού τύπου, με ψηλά τείχη, επάλξεις, πύργους, ζεματίστρα, 4 στέρνες και πολλά κελιά.

Άλλος οικισμός είναι η Αλοπρόνοια…..Τι πετυχημένο και εντυπωσιακό όνομα!….Μόλις το ακούς σε προβληματίζει….Από που να βγήκε άραγε? Αν έχεις κάποια σχέση με την αρχαία γλώσσα, μπορεί να σου πάει το μυαλό ότι προέρχεται από την λέξη αλς, που σημαίνει θάλασσα και την γνώριμη λέξη πρόνοια. Η πρόνοια της θάλασσας δηλαδή, που δεν μπορεί παρά να είναι ένα λιμάνι, που τόσο ανάγκη είχε το νησί. Εδώ υπάρχουν πολλά ξενοδοχεία και νοικιαζόμενα δωμάτια, ταβέρνες και μπαράκια. Από δω ξεκινούν και τα καραβάκια που σε πάνε στις παραλίες, καθώς και το λεωφορείο που κάνει την διαδρομή Αλοπρόνοια- Κάστρο- Επισκοπή, 8,5 χιλ. οδικό δίκτυο όλο και όλο.

Το σήμα κατατεθέν του νησιού όμως είναι ο ναός της Επισκοπής. Το οικοδόμημα αυτό ήταν ρωμαϊκό μαυσωλείο του 3^ου αιώνα μ.Χ, το οποίο τον 17^ο αιώνα μετατράπηκε σε χριστιανικό ναό με τρούλο. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του προέδρου της Σικίνου, εδώ γίνονταν πανηγύρι το δεκαπενταύγουστο μέχρι το «55, αλλά έκτοτε σταμάτησε λόγω επικινδυνότητος του μνημείου, το οποίο έχει προβλήματα στατικότητος. Θεωρείται αντίγραφο του ναού του Πυθίου Απόλλωνα, που λατρεύονταν στο νησί και του οποίου ο ναός, κατά πάσα πιθανότητα, βρίσκονταν σ’ ένα πλάτωμα, πιο κάτω από το εκκλησάκι της Αγ. Μαρίνας. Ο ναός περιβάλλεται από βυζαντινά παρεκκλήσια, καλιά, όστρακα και κομμάτια γλυπτών. Στη αυλή υπάρχει στέρνα. Το όνομά του παραπέμπει σε επισκοπικό ναό. Ίσως είναι το μοναδικό μνημείο αρχαίου ναού που μετατράπηκε σε χριστιανικό ναό και που ήταν σε λατρευτική χρήση έως τις μέρες μας!….

Για την αναστύλωση αυτού του ιδιαίτερου μνημείου, έλαβε χώρα στο νησί ένα συνέδριο αρχαιολόγων με θέμα «Multum in Parvo», το σαββατοκύριακο που φθάσαμε και εμείς στο νησί και επι τη ευκαιρία ,ξεναγηθήκαμε στο μνημείο από τον ιταλό αρχαιολόγο Piero Arossio, που ήταν προσκαλεσμένος.

Επίσης στο νησί αυτό το σαββατοκύριακο έγινε και ένας γάμος, όχι ντόπιων αλλά από αλλού. Στις μέρες μας υπάρχει μια τάση να παντρεύονται οι άνθρωποι σε κoσμικά κυρίως νησιά, όπως η Μύκονος, η Σαντορίνη, η Πάτμος κ. α, για προσωπικούς κυρίως λόγους η για λόγους επίδειξης πλούτου. Άκουσα ότι το ζευγάρι αυτό επέλεξε την Σίκινο, επειδή είχαν γνωριστεί στο νησί αυτό. Πολύ ωραία επιλογή, τους συγχαίρω και τους εύχομαι να ζήσουν και να προκόψουν, .όπως συνηθίζουμε να λέμε στην πατρίδα μου , σε ανάλογες περιπτώσεις.

Ήμασταν 40εθελοντές ορειβάτες και φθάσαμε στο νησί στις 4 η ώρα το πρωί του Σαββάτου, μετά από 12ωρο ταξίδι, με το καράβι «Κοραής». Πήραμε αμέσως το λεωφορείο για την χώρα, που μας άφησε στα σχολεία, όπου και κατασκηνώσαμε.

Η Χώρα έχει δύο σχολεία, το παλιό και το καινούργιο. Το παλιό, ένα νεοκλασικό οίκημα, δωρεά του Συγγρού, έχει δύο τεράστιες αίθουσες και σήμερα χρησιμοποιείται σαν πνευματικό κέντρο. Το καινούργιο είναι ένα σύγχρονο κτήριο τριώροφο και στεγάζει το δημοτικό, που έχει ένα παιδάκι μόνο, τον Μιχαλάκη, το γυμνάσιο και το λύκειο με 7 παιδιά και το νηπιαγωγείο που θα έχει προσεχώς….ένα η δύο νήπια απ’ ότι άκουσα.

Οι περισσότεροι μείναμε σε σκηνές που στήσαμε στα προαύλια των σχολείων, μερικοί νοίκιασαν δωμάτια και άλλοι κοιμήθηκαν στο δάπεδο του παλιού σχολείου. Στο παλιό σχολείο υπήρχε ψυγείο, δύο τουαλέτες περιποιημένες, βρύση στην αυλή για ντούζ και ένα τεράστιο πεύκο που σκίαζε σχεδόν όλη την αυλή. Ο κοινοτάρχης φρόντισε να εξασφαλίσει σκιά για τις σκηνές στο καινούργιο σχολείο, τοποθετώντας ένα τεράστιο πανί αλεξίπτωτου, πορτοκαλί χρώματος, καθώς και άλλα τεντόπανα, τα οποία έλυσαν το πρόβλημα μερικώς, γιατί τα σχοινιά, λόγω του αέρα, κόπηκαν κάποια στιγμή….

Την πρώτη μέρα τα πράγματα ήταν χαλαρά….Άλλοι κοιμήθηκαν για να ξεκουραστούν, άλλοι πήγαν για μπάνιο στον Αγ. Γεώργιο και το απόγευμα απήγαμε όλοι μαζί στην Επισκοπή, για να δούμε το μονοπάτι που θα καθαρίζαμε και να ξεναγηθούμε στο μνημείο.

Από την άλλη μέρα όμως πιάσαμε δουλειά…..Μοιραστήκαμε σε 4 ομάδες των δέκα ατόμων, με αρχηγούς τους, Μέτρο Γιώργο, Τάσο Αλεξανδρόπουλο, τον Νείλο Πιτσινό και την Πόπη και άρχισε το πανηγύρι….Εμείς έτσι το βλέπουμε….Η τσάπα προπορεύονταν θριαμβευτικά ….στον καθαρισμό αυτών των μονοπατιών, καθώς τα θυμάρια και οι αφάνες ήταν κυρίως αυτά που τα έφραζαν και λιγότερο τα σκoίνα και άλλα θαμνώδη φυτά. Ακολουθούσαν στην συνέχεια οι ψαλίδες, οι τσουγκράνες και έπονταν καταιδρωμένοι….οι πετράδες…. Αυτοί δηλαδή που απομάκρυναν τις πέτρες από το μονοπάτι.

Την πιο δύσκολη δουλειά ανέλαβε μια ομάδα τριών ανδρών, η οποία απομάκρυνε τις πέτρες στα σημεία όπου οι ξερολιθιές είχαν καταρεύσει και έφραζαν το μονοπάτι. Οι τρεις λεβέντες ήταν οι, Νίκος Σφακιωτάκης, ο Γιάννης ο Βολιώτης και ο Small.

Φέτος είχαμε και ένα επιπλέον εργαλείο, στα γνωστά που όλοι ξέρουμε….Προστέθηκε και η σκούπα…..Στο τέλος σκουπίσαμε τα σκαλοπάτια στο ήδη καθαρισμένομονοπάτι….Ίσως του χρόνου να προστεθεί και το άσπρισμα….των σκαλοπατιών και σε βάθος χρόνου…και το κτίσιμο των πεσμένων ξερολιθιών….και που ξέρεις σε κάποια μακρινή…..εποχή, να καλλιεργούμε φάβα η κανένα αμπελάκι σε κανένα χωραφάκι….που θα μας παραχωρήσει ο δήμος. Όλα είναι πιθανά… όταν έχεις την Πόπη αρχηγό….Δεν έχει τον θεό της!….Εργασιομανής και τελειομανής…..Τι άλλο να πώ…

Δουλεύαμε από τις 8 η ώρα το πρωί εως τις 11.30 η 12 η ώρα και μετά πηγαίναμε για μπάνιο, φαί, ξεκούραση και το απόγευμα πάλι όλο κάτι είχε το πρόγραμμα…..Συνήθως κάναμε επισκέψεις στα αξιοθέατα του νησιού.

Καθαρίσαμε δύο μονοπάτια, μήκους 5 χιλ.και κάτι και τα δύο μαζί. Το πρώτο συνδέει την Χώρα με την Επισκοπή και το δεύτερο, την Αλοπρόνοια με τον Αγ. Παντελεήμονα και την ομώνυμη παραλία.

Τελειώνοντας το δεύτερο μονοπάτι, βγήκαμε όλοι οι ταλαίπωροι….και κατασκονισμένοι…εθελοντές, στην ωραιότατη παραλία του Αι Παντελέημονα, με την διαμπερή….σπηλιά και τα εντυπωσιακά βράχια. Μετά από τόση κούραση, ένα μπάνιο σε κρυστάλλινα νερά είναι λύτρωση…. και η ξάπλα στην δροσιά μιας σπηλιάς είναι ευδαιμονία…Και έτσι όπως ήμασταν μαζεμένοι οι περισσότεροι στην σπηλιά και χαλαρώναμε, ο Νείλος μας επιφύλλασε μια έκπληξη!… Μας ανακοίνωσε ότι είχε την καλή διάθεση να μας κάνει το μεσημεριανό τραπέζι….στον Αι Παντελέημονα… Το μενού…. Μακαρονάδα με σάλτσα… από τα χεράκια του. Έτσι και έγινε. Ο Νείλος και μερικοί ακόμα, ‘εφυγαν νωρίτερα από την παραλία και πήγαν στο μοναστήρι και έφτιαξαν μια μακαρονάδα άλλο πράγμα…..Βέβαια μετά από τόση δουλειά, τόσο περπάτημα και τόσο κολύμπι…..όλα σου φαίνονται υπέροχα….ακόμα και το ψωμοτύρι….¨Όμως αλήθεια, η μακαρονάδα του Νείλου ήταν θεσπέσια!…

Περιμένοντας να ετοιμαστεί η μακαρονάδα, καθώς ήμασταν καθισμένοι στην τράπεζα του μοναστηριού, βγάλαμε ο καθένας ότι είχε απομείνει στο σακκίδιό του και ευθύς γέμισε η τράπεζα από καλούδια, όπως τυριά, αλλαντικά, ντομάτες, αγγουράκια, ξηροκάρπια, παξιμαδάκια κ.α. αρχίσαμε λοιπόν να τσιμπολογούμε και να πίνουμε το κρασάκι που είχαν προνοήσει να φέρουν μαζί τους οι αρχηγοί μας και σε λίγο ήρθαμε στο τσακίρ κέφι και πιάσαμε το τραγούδι….Πρωτοστάτης στο τραγούδι ο Μιχάλης ο Πανάρας, ο ψαράς….(κατά Θεοδόση), ο οποίος τραγουδάει και χορεύει με την ψηχή του…. Τα δίνει όλα…Αρχίσαμε απ’ το «Μαρία λεν την Παναγιά, Μαρία λεν και σένα», πέσαμε στο «Κάτω στα δασιά πλατάνια», στου «Κίτσιου η μάννα κάθονταν» και πάει λέγοντας….Είχαμε έλθει στα χάι μας, όπως λένε οι νεολαίοι σήμερα… Μέχρι που σερβιρίστηκε η μακαρονάδα…….οπότε πέσαμε όλοι στο φαί και τελειώσαν τα τραγούδια…..

Μετά το φαγητό, είναι φυσικό να σου έρχεται μια υπνηλία, θέλεις να ξαπλώσεις….Έτσι αρκετοί την πέσαμε για ύπνο μέσα στο εκκλησάκι, όπου είχε μια δροσιά άλλο πράγμα….ούτε κλιματιζόμενη αίθουσα να ήταν….Έξω έβραζε ο τόπος και μέσα κρύωνες…. Τι σου είναι τα φυσικά υλικά, όπως η πέτρα, το χώμα και ο ασβέστης…. Τέλεια μόνωση… Για εκατομμύρια χρόνια οι άνθρωποι έκτιζαν τα σπίτια τους με αυτά τα υλικά και δεν χρειάζονταν κλιματιστικά. Σήμερα κτίζουμε με τα σύγχρονα υλικά και ψηνόμαστε σαν σε φούρνο, αν δεν έχουμε κλιματιστικό.

Όπως σας είπα παραπάνω, τα απογεύματα κάναμε επισκέψεις σε αξιοθέατα του νησιού η πεζοπορίες. Έτσι λοιπόν το απόγευμα της πρώτης Κυριακής, επισκεφθήκαμε το εκκλησάκι της Αγ. Μαρίνας, που δεσπόζει στον απόκρημνο βράχο, στην πλαγιά του οποίου ήταν κτισμένη η αρχαία πρωτεύουσα του νησιού.

Κατά την γνώμη μου, θεωρώ πως το μέρος αυτό του νησιού είναι το ομορφότερο, έχει μια άγρια ομορφιά, και το ασφαλέστερο από απόψεως επιδρομών. Αλλά έχει ένα μειονέκτημα, δεν έχει λιμάνι, καθώς τα βράχια πέφτουν κοφτά στην θάλασσα. Και αυτός, κατά την γνώμη μου, είναι ο λόγος που η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε αργότερα, στην σημερινή θέση.

Εδώ απολαύσαμε το εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα και τα κεράσματα του κ. Κώστα Χαμπίπη (σπέσιαλ ψημένο τόστ και δικής του παραγωγής κρασί).

Σημειωτέον ότι ο κ. Κώστας, δημοτικός σύμβουλος και οδοντίατρος στο νησί, ήταν ο φύλακας- άγγελός μας καθ’ όλη την διάρκεια της εδώ παραμονής μας. Ήταν συνέχεια κοντά μας και ικανοποιούσε όλες τις ανάγκες και έλυνε όλα τα προβλήματα που παρουσιάζονταν στην ομάδα.

Το απόγευμα της Δευτέρας επισκεφτήκαμε το Μοναστήρι της Χρυσοπηγής, όπου ξεναγηθήκαμε από τον γλυκύτατο ιερέα του νησιού, που από αστυνομικός που βρέθηκε εκεί, έγινε τελικά ….ο παπάς του….Νομίζω ότι του ταιριάζει περισσότερο αυτό το επάγγελμα….Ξέρει ο Θεός τι κάνει….

Περιδιαβήκαμε αρκετές φορές τα στενά σοκάκια του Κάστρου, καθώς και του χωριού. Μάλιστα στο Χωριό επισκεφτήκαμε και το λαογραφικό μουσείο, που είναι το σπίτι της « Κυρά- Πίπενας». Η κυρά –Πίπενα , ήταν η γυναίκα του Σπύρου (Πίπη) Μαργέτη, ο οποίο πέθανε πολύ νέος, στα 36 του χρόνια και άφησε την Πίπενα με έξι παιδιά. Η Κυρά-Πίπενα, δουλεύοντας σκληρά στο οικογενειακό ελαιοτριβείο, κατάφερε να μεγαλώσει τα παιδιά της, που τα περισσότερα σήμερα βρίσκονται στην Αμερική. Συναντήσαμε εκεί την κόρη ρης, που μας ξενάγησε στο σπίτι- μουσείο. Εκεί είδαμε όλα τα αντικείμενα και τα σκεύη που χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι στα σπίτια τους και στις καθημερινές τους ασχολίες, γεωργικές και κτηνοτροφικές, μέχρι την δεκαετία του ’70 περίπου.

Η κόρη αυτή της Κυρά- Πίπενας ήταν η κυρία που μοίραζε τα «μελιτίνια»(τοπικό γλύκισμα, που μοιάζει με τα κρητικά σκαλτσούνια),την επόμενη μέρα, στον εσπερινό, στο εκκλησάκι των Αγ. Αναργύρων, όπου βρεθήκαμε. Εδώ γευτήκαμε, εκτός από τους καλοφτιαγμένους άρτους και το ντόπιο κρασί, την σπέσιαλ ρουμελιώτικη τυρόπιτα από τα χέρια της κ. αντιδημάρχου και τα χορταστικά σάντουιτς, δώρο του κ. κοινοτάρχη.

Είχαμε επίσης μια πολύ ενδιαφέρουσα επίσκεψη στο σύγχρονο οινοποιείο του πρώην κοινοτάρχη κ. Μάναλη θεόδωρου, που με εξέπληξε και με εντυπωσίασε μπορώ να πω…..

Βρίσκεται λίγο έξω από την Χώρα, στο δρόμο προς την Επισκοπή, μέσα σ’ έναν αμπελώνα 15 στρεμμάτων, σε αναβαθμίδες. Διαθέτει κελάρι με όλες τις προδιαγραφές, οινοποιείο με τον πλέον σύγχρονο εξοπλισμό και χώρο αναψυχής πάρα πολύ όμορφο!….Σ’ αυτόν τον χώρο έγινε και το γλέντι του γάμου που σας ανέφερα παραπάνω.

Εδώ απολαύσαμε τα εξαιρετικής ποιότητας ροζέ κρασιά που φτιάχνει οκ. Θόδωρος, από ντόπιες ποικιλίες (Ασύρτικο, Αιδάνι, Μαντηλαριά), συνοδευόμεναμε ντόπια εδέσματα (παξιμαδάκια, ελιές, τυράκια) πάνω σε κληματόφυλλα. Πολύ ωραία ιδέα!….Μου άρεσε πολύ…..

Και όλα αυτά με φόντο την Φολέγανδρο απέναντι και ένα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα…. Πολύ ωραίο κτήμα!….Μπράβο στον κ. Θόδωρο!….

Εκείνο δε που με εξέπληξε ιδιαίτερα και το θεωρώ πρωτοποριακό, είναι το ότι ο κ. Μάναλης έχει στις εγκαταστάσεις αυτές φωτοβολταικά συστήματα. Δηλαδή χρησιμοποιεί την λεγόμενη «πράσινη ενέργεια». Την ενέργεια αυτή την μαζεύει από τον ήλιο και τον αέρα και όπως μας εξήγησε του στοίχησε τα μισά λεφτά, απ’ ότι θα του στοίχιζε η ΔΕΗ. Να ένα παράδειγμα προς μίμηση!….Πολύ προχωρημένο σε βρίσκω κ. Θόδωρε!….

Σημειωτέον ότι μόλις γύρισα στην Αθήνα, η πρώτη είδηση που άκουσα ήταν το ότι η κυβέρνηση επιτρέπει επίσημα πια και με τη βούλα, που λέει και ο λόγος, την εγκατάσταση φωτοβολταικών συστημάτων στα σπίτια και στις πολυκατοικίες ακόμη, με την προυπόθεση βέβαια να τηρούνται ορισμένοι κανόνες.

Αλλά το κορυφαίο γεγονός που έλαβε χώρα στο νησί, την εβδομάδα που βρεθήκαμε σ’ αυτό, ήταν η εκδήλωση για την ζωή και το έργο του Οδυσέα Ελύτη, ο οποίος είχε μια ιδιαίτερη αδυναμία…..στην Σίκινο.

Η εκδήλωση έλαβε χώρα στον προαύλιο χώρο της Παναγιάς Χρυσοπηγής και είχε πολύ κόσμο. Η επιλογή του χώρου άριστη…..Δεν νομίζω ότι υπήρχε άλλος καταλληλότερος χώρος απ’ αυτόν!….

Όσο για το τι αισθάνθηκα, παρακολουθώντας αυτήν την θεατρική παράσταση θα έλεγα, δύο λέξεις μόνο θα πώ…..Κατάνυξη και θαυμασμό για τον ποιητή, που ήταν βαθύτατα πιστός και είχε συλλάβει υψηλές ιδέες περί θείου, τις οποίες βλέπουμε σε πολλά ποιήματά του. Θα αναφέρω μόνο τρεις μνημειώδεις φράσεις του που αποδεικνύουν του λόγου το Αληθές.

«Αυτός ο Κόσμος, ο μικρός, ο Μέγας»

« Θεέ, πόσο μπλέ ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!…»

«Εάν ο άνθρωπος δεν πατάει στέρεα το πόδι του σ’ έναν άλλο κόσμο, δεν μπορεί να σταθεί ούτε στη γη»

Η όμορφη Κύνθια είχε την εκπληκτική ιδέα να παρουσιάσει την ζωή και το έργο του συγγραφέα, μέσα από την συνομιλία γιαγιάς- εγγονής, με αφορμή μια αφιέρωση του συγγραφέα στον παππού της, σε μια συλλογή ποιημάτων του, που έπεσε στα χέρια της εγγονής, ψάχνοντας σ’ ένα μπαούλο, στο πατάρι του σπιτιού, στη Σύρα. Η ίδια έγραψε και τους διαλόγους και επέλεξε τα ποιήματα τα οποία απήγγειλαν, πάρα πολύ όμορφα, με τον Νίκο τον Σφακιωτάκη.

Ο Τάσος ο Αλεξανδρόπουλος, γνωστός και από παλιότερες εκδηλώσεις του είδους, ήταν στην κονσόλα και επιμελήθηκε ό’ τι είδαμε στην οθόνη. Πολύ ωραίες οι φωτογραφίες και η όλη παρουσίαση.

Αλλά και οι καινούργιες…..στο επάγγελμα, η Σοφία(Μαμάμ της Κύνθιας) ως γιαγιά και η Χριστίνα ως εγγονή, έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους!….Μπράβο κορίτσια…..και σ’ ανώτερα……. Ίσως στο μέλλον να δούμε μια θεατρική ομάδα να γεννιέται στον ΕΠΟΣ_ΦΥΛΗΣ……

Εδώ πρέπει να αναφέρω ότι καθ’ όλη την διάρκεια της εδώ παραμονής μας, υπήρχε στο καινούργιο σχολείο, έκθεση φωτογραφίας. Οι φωτογραφίες ήταν από την Βενεζουέλα, όπου είχε πάει ο σύλλογος, το περασμένο Πάσχα.

Το Σάββατο, τελευταία μέρα στο νησί, κάναμε την τελευταία πορεία μας, την μεγαλύτερη σε διάρκεια και με ήλιο να ζεματάει…..Ως φαίνεται ήμαστε αθεράπευτα άρρωστοι…..με την πεζοπορία. Ούτε μια μέρα δεν καθίσαμε στ’ αυγά μας, να ξεκουράσουμε τα κοκαλάκια μας….

Η πορεία κράτησε πεντέμιση ώρες περίπου και σχεδόν κάναμε ένα γύρω όλο το νησί. Πήραμε το μονοπάτι από το Χωριό προς Επισκοπή, κατεβήκαμε μέσα από μια όμορφη κοιλάδα προς την θάλασσα, περάσαμε τα Σαντοριναίικα και φθάσαμε στην παραλίατου Αγ. Παντελεήμονα, όπου κάναμε το τελευταίο και ωραιότερο μπάνιο. Στην συνέχεια, οι μισοί γύρισαν στην Χώρα με τα πόδια, ανεβαίνοντας κόντρα το βουνό και οι υπόλοιποι περπατήσαμε μέχρι την Αλοπρόνοια και με το λεωφορείο ανεβήκαμε στη Χώρα.

Το βράδυ έγινε η απονομή των τιμητικών διπλωμάτων στους εθελοντές από τον πρόεδρο του νησιού, στην ταβέρνα «Κληματαριά» και ακολούθησε συμπόσιο με τοπικά εδέσματα και κρασί. Το μενού περιελάμβανε, πίτες, σαλάτες, τυριά, κόκκορα γεμιστό με πεντανόστιμες πατάτες και μακαρόνια και επιδόρπιο…. «μελιτίνια» φυσικά….

Το δίπλωμα συνοδεύονταν από ένα καλαίσθητο έντυπο, σύντομο οδηγό του νησιού με εξαιρετικές φωτογραφίες και ένα καπελάκι δώρο. Όλα μαζί σ’ ένα ωραίο σακουλάκι με τον ναό της Επισκοπής απ’ έξω και την ηλεκτρονική διεύθυνση του νησιού από κάτω….. Το νησί, ως φαίνεται, αρχίζει να μπαίνει σε πορεία γρήγορης ανάπτυξης, και καλά θα κάνει, αρκεί να μην το παρακάνει…..

Και επειδή ένα γερό φαγοπότι καταλήγει συνήθως σε γλέντι και επειδή η «Κληματαριά» δεν προσφέρονταν για κάτι τέτοιο, αρκετοί, οι πιο χορευταράδες φυσικά, απήγαμε στο κέντρο «Θεμωνιές», όπου ξεφαντώσαμε……Μερικοί δε μέχρι πρωίας….

Την Κυριακή, πρωί-πρωί, μαζέψαμε τα μπογαλάκια μας, αποχαιρετήσαμε όσους γνωρίσαμε στο νησί, όλως ιδιαιτέρως βέβαια τον κ. Κώστα Χαμπίπη, με το ωραίο επίθετο, που παραπέμπει στο αραβικό σ’ αγαπώ και πήραμε πάλι το πλοίο «Κοραής», που μας έβγαλε αργά το βράδυ στον Πειραιά.

Αυτά…..Φίλοι μου αγαπημένοι, είθε και του χρόνου το καλοκαίρι να ανταμώσουμε πάλι, σ’ ένα άλλο πιο μακρινό….και ξεχασμένο νησί της πατρίδας μας. Να ήσαστε όλοι καλά και να χαίρεστε!….

Λεμονιά