ΤΗΝΟΣ 2010 Ηλίας Κονταξής

Άραγε μήπως η πιο δυνατή εμπειρία γνώσης βρίσκεται σε εκείνη τη κατάσταση, στην οποία καλείσαι να ξεμάθεις πράγματα που γνώριζες?

Γνώριζα ότι οι διακοπές σε ένα νησί το καλοκαίρι, τόνιζαν την απόλαυση στο δικαίωμα της τεμπελιάς, με ένα πρωινό να κυλάει στη πολυτέλεια του «χρονοτρώγοντας»!

Το πρώτο ξύπνημα στο νησί, καλά-καλά πριν το ξύπνημα της ίδιας της μέρας, μας βρήκε στο δημοτικό σχολείο του Πύργου, εκεί που σε μια γκρίζα ζώνη ανάμεσα στο ξύπνιο και στον ύπνο τη προηγούμενη νύχτα στήσαμε τις σκηνές μας, ζαλισμένοι και βιαστικοί.

Μετά η διανομή των εργαλείων και το κουβάλημα τους στο μονοπάτι. Ήταν βαριά ακόμα εκείνα τα εργαλεία. Δύσκολο να σκεφτείς πως θα πέρναγαν 4 ώρες τέτοιας δουλειάς στο μονοπάτι, εκείνη τη πρώτη μέρα. Το κορμί αντιδρούσε.

Τα σοκάκια του Πύργου το πρώτο πρωινό ήταν ακόμα κοιμισμένα. Ο φούρνος, που τα από βαθειά χαράματα στις γειτονιές της Αθήνας αχνίζει τη μυρωδιά του ψωμιού, εδώ δεν είχε ανοίξει! Ένα χαρτί της κοινότητας όμως στο τζάμι του, μας καλωσόριζε, καλώντας τους χωριανούς σε συμμετοχή.    

Μετά η δουλειά στο μονοπάτι. Στην αρχή κάπως δύσκολα, κάπως δύσπιστα.

Γιατί το κάνουμε? Ποιος θα το χρησιμοποιήσει? Ούτε κατσίκα δεν βλέπουμε! Και εάν το κάνουμε, γιατί με τέτοια λεπτομέρεια? Γιατί τόση προσπάθεια?

Οι μέρες κυλούσαν.

Λίγο λίγο όλα άλλαζαν. Ήρθαν λουκουμάδες με το πρώτο εθελοντή από το χωριό.

Ο Μάρκος και ο Κώστας από τα Τρίκαλα στο καφενείο Αλεξάνδρα με το ζεστό γαλακτομπούρεκο. Η Ρούλα στο άλλο το καφενείο. Οι ντόπιοι από …την Αλβανία. Η Ειρήνη στη ταβέρνα.

Και το κορμί άλλαζε στη σχέση του με τη δουλειά.

Το μονοπάτι αποκαλύπτονταν σιγά-σιγά μπροστά μας. Δίνοντας μας χαρά, όριζε τη στενή σχέση σκέψης, απόφασης, προσπάθειας, μόχθου, δημιουργίας.

Μάθαμε να κυριαρχούμε όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά στο μέρος που σε πολλούς άλλους θα ήταν ακόμα άβολο. Ο ύπνος στις δίπλα-δίπλα σκηνές, το μπάνιο στο …αιολικό πάρκο του σχολείου.

Ο κοινοτάρχης Ηλίας. Η Κατερίνα της Πλατειάς. Η Τομαζίνα στην Άγονη Γραμμή. Ο Άγγελος (πεπτωκος ?) στο Βίνια. Το φαγητό στο μοναστήρι. Τα άστρα του Νίκου. Ο μπαγλαμάς του Δημήτρη. Τα χταπόδια του Μιχάλη (εκδίκηση τους το χαμένο ψαροντούφεκο?). H βραδιά στο Βερναδάδο λουσμένη στο φως της σκιάς (shadow’s light) .

Στιγμές καλές,  μεταξύ μας κερδισμένες.

Του Ηλία Κονταξή