Νεμούτα με Φυλή 17-18 Σεπτεμβρίου 2016
ΝΕΜΟΥΤΑ ΜΕ ΦΥΛΗ
17-18-9-2016
Στη μαγεμένη γη της Ηλείας πορευτήκαμε στα μέσα του Σεπτέμβρη για πεζοπορίες σε παραμυθένια… φαράγγια και διάσχιση του πιο εντυπωσιακού τμήματος του ποταμού Κακκοτάρη (Ηλειακού Πηνειού).
Δεν είναι τυχαίο…που στον τόπο αυτόν, λατρεύονταν ο Δίας, ο πατέρας θεών και ανθρώπων, με ύψιστες… τιμές,…στην αρχαιότητα.
Οι Ολυμπιακοί αγώνες, που τελούνταν εδώ στην αρχαία Ολυμπία, κάθε τέσσερα χρόνια, προς τιμήν του Διός και που σήμερα, μετά την αναβίωσή τους, θεωρείται το μεγαλύτερο αθλητικό… γεγονός στον πλανήτη μας… εδώ γεννήθηκαν… σ’ αυτόν τον αγιασμένο… τον μαγεμένο τόπο, τον «προικισμένο»… απ’ τους θεούς τόπο της Ηλείας…
Πήραμε και εμείς μια γεύση…μια ιδέα… του επίγειου…παραδείσου…στην περιοχή της Νεμούτας, με τους 12 καταρράκτες…μέσα σε ονειρεμένα φαράγγια… με οργιώδη βλάστηση…αυτό το διήμερο.
Η πορεία μας ξεκίνησε απ’ την Νεμούτα, κατά τις μια η ώρα… το μεσημέρι, για διάσχιση του φαραγγιού «Χαρατσαρίου»…
Ονομάστηκε έτσι…διότι σ’ αυτήν την διαδρομή, δολοφονήθηκε ο χαρατσάρης… ο φοροεισπράκτορας… της περιοχής, επί τουρκοκρατίας…Του στήσανε καρτέρι…μέσα στο δύσβατο φαράγγι…και ούτε ματαφάνηκε…ούτε ματακούστηκε…ο κακομοίρης!…Τον φάγανε τ’ αγρίμια…
Επί τουρκοκρατίας, τα πιο μισητά πρόσωπα στους σκλαβωμένους…ήταν οι «Χαρατσάρηδες»!…Γι’ αυτό, συχνά-πυκνά γίνονταν τέτοια επεισόδια…
Ένα παρόμοιο περιστατικό…, μας διηγήθηκε στην Ικαρία, ο τοπικός συνοδός μας, ο Κώστας, όταν κάναμε διάσχιση του Αθέρα…και φτάσαμε στο σημείο όπου έλαβε χώρα το περιστατικό…
Εκεί, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, τον «χαρατσάρη»…τον μετέφεραν απ’ το ένα χωριό στο άλλο, σε αναπαυτική πολυθρόνα… τέσσερεις «ραγιάδες»… μην κουραστεί… και κάνει και κανένα λάθος… στη δουλειά του… Και κάποια φορά….συνεννοήθηκαν… αυτοί οι «τέσσερεις»… να κάνουν το ανομολόητο!… Να τον «σαβουρντίσουν»… στον μεγαλύτερο γκρεμό που υπήρχε στο δρόμο τους…
Έτσι λοιπόν, όταν έφτασαν στο χείλος του εν λόγω γκρεμού… κάνουν ένα…..εεεεει-ωωωπ… και τον έστειλαν… από κει που’ ρθε… στον αγύριστο…
Η πορεία μας στο κατηφορικό μονοπάτι, μέχρι τον πρώτο καταρράκτη… ήταν απ’ τις πιο μυρωδάτες…μοσχομύριζε ο τόπος όλος μέντα…και η βλάστηση τριγύρω οργίαζε…
Όταν φτάσαμε στο βάθος της κοιλάδας… μια δυσάρεστη έκπληξη… μας περίμενε… Τα τεράστια πλατάνια που ήταν στις όχθες της ρεματιάς, είχαν όλα ξεραθεί…και το πράγμα…είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις…
Ρωτήσαμε τον τοπικό ξεναγό μας τον Παναγιώτη, ένα όμορφο και καλό παλικάρι, και μας εξήγησε, πως ότι συνέβη παλιότερα με τις κάμπιες στα πεύκα… κάτι ανάλογο συμβαίνει και τώρα με τα πλατάνια!… και προς το παρών δεν υπάρχει «γιατρειά…».
Θεόρατα… πλατάνια και να τα έχει καταστρέψει ένα τόσο δα «μιγάκι»…μια πεταλουδίτσα… Αμαρτία απ’ το Θεό!… έλεγε… Όμως… δεν γίνεται τίποτα…δυστυχώς…για να αλλάξει η κατάσταση…
Και όσο κατηφορίζαμε…τόσο το τοπίο γίνονταν πιο επιβλητικό…το μονοπάτι πιο δύσβατο…και η βλάστηση πιο θαλερή και πιο πλούσια!..
Και κάποια στιγμή… φτάσαμε στον πρώτο καταρράκτη, με την επωνυμία…«του Τόλιου»…η της «Μπαρουτοσπηλιάς».
Σαν λευκή «κουρτίνα»… έπεφτε το νερό από πολύ ψηλά…κάνοντας μεγάλο πάταγο… και το τοπίο τριγύρω… εξωπραγματικό… μαγικό!… Προφανώς… πήρε το όνομα… η το παρατσούκλι… του ιδιοκτήτη του μύλου, που λειτουργούσε εδώ, ως το 1949.
Στον βράχο, δίπλα στον καταρράκτη….τα υπολείμματα του νερόμυλου… Και απ’ την άλλη μεριά υπάρχει ένα σπήλαιο, μικρό σε έκταση αλλά ψηλό… μ’ ένα κορμό από πλατάνι στο εσωτερικό του…σκεπασμένο με βρύα, που νομίζεις ότι είναι κολώνα… Στη σπηλιά αυτή έκρυβαν μπαρούτι… απ’ όπου πήρε την δεύτερη ονομασία… ο καταρράκτης…
Σύμφωνα με τα λεγόμενα του ξεναγού μας… ο μύλος αυτός, ίσως και άλλοι στην περιοχή να ήταν παλιότερα… μπαρουτόμυλοι…
Συνεχίσαμε την πορεία μας σ’ αυτό το …αλήστου…ομορφιάς φαράγγι και σε λίγο φτάνουμε στον δεύτερο, εξ’ ίσου εντυπωσιακό και θεαματικό καταρράκτη.
Και ακόμα πιο κάτω, φτάνοντας στον τρίτο καταρράκτη, με την επωνυμία «θεογέφυρο»… όνομα και πράγμα… η «χώνια».. μείναμε άφωνοι…με το στόμα ανοιχτό σαν χάνοι…Τι ήταν αυτό… τέτοιο θέαμα δεν έχω ματαειδεί…στη ζωή μου…
Εδώ η Φύση…έκανε θαύματα!…Τα νερά του καταρράκτη έπεφταν από μεγάλο ύψος, κάθετα, σε ένα βάραθρο, σαν αίθουσα μεγάλο, με κάθετα τοιχώματα και σχημάτιζαν στον πάτο… «βάθρα»… Τα νερά του καταρράκτη έβγαιναν απ’ το βάραθρο από ένα στενό άνοιγμα, σχηματίζοντας μικρό καταρράκτη και συνέχιζαν την πορεία τους…
Κάποτε…δεν γνωρίζουμε πότε…έγινε κατολίσθηση στην αριστερή όχθη του φαραγγιού, αποκολλήθηκε ένας τεράστιος βράχος…και ήρθε και «έκατσε» στο στενότερο σημείο του βαράθρου και ένωσε τις όχθες του φαραγγιού, φτιάχνοντας, ταυτόχρονα… μια γέφυρα στο φαράγγι και μια πύλη στο βάραθρο. Ο μεγαλύτερος αρχιτέκτονας στον κόσμο… είναι η Φύση!…
Εδώ σχεδόν όλη η ομάδα, βούτηξε στα παγωμένα νερά της βάθρας… και πολλοί απόλαυσαν και τα ανελέητα… «χαστούκια»… του καταρράκτη…
Και αφού τελείωσαν οι βουτιές και οι φωτογραφήσεις…στο πιο εντυπωσιακό κομμάτι της σημερινής διαδρομής μας, συνεχίσαμε την πορεία μας…και για άλλους πολύ περισσότερους καταρράκτες… στο παραδίπλα φαράγγι… αυτό, της Άμπουλας.
Το φαράγγι της Άμπουλας, είναι δύσβατο… με απόκρημνες όχθες και σε μερικά σημεία συναντήσαμε δυσκολίες στο πέρασμα… Σε άλλα υπήρχε κάποιο σκοινί, η υποτυπώδη σκαλάκια… Η δε βλάστηση οργιώδης… Τα αγριόχορτα ήταν ως το γόνατο… και οι θάμνοι θαλεροί… και ίσα με το μπόϊ μου… Θεόρατα πλατάνια, περικυκλωμένα από κισσούς και άλλα αναρριχόμενα φυτά, κληματίδες που αιωρούνται, βρύα και λειχήνες που καλύπτουν τους βράχους, έκαναν την περιοχή να θυμίζει ζούγκλα!…
Εδώ είχαμε την ευκαιρία να ιδούμε από κοντά… και δυο χασισόδεντρα… χαμένα… και αυτά, μέσα στην πλούσια παρόχθια βλάστηση…
Όλοι σπεύσαμε… να δούμε αυτό το περιβόητο… «χόρτο»… για το οποίο έχουν γραφτεί πολλά ρεμπέτικα τραγούδια, που εξυμνούν…την «λύτρωση…» του ανθρώπου…απ’ βάσανα της ζωής… που «επιτυγχάνεται»… με το κάπνισμα αυτού του χόρτου…
Κάποιοι…απορούσαν… για το πώς βρέθηκαν αυτά…τα φυτά στο δρόμο μας!… Οπότε γυρίζει ο συνοδός μας και λέει… με μια φυσικότητα… που μας εξέπληξε… «Μα στην «χασισομάνα»… Ηλεία βρισκόμαστε…
Και επί τη ευκαιρία…ελέχθη και ένα σχετικό με το θέμα… ανέκδοτο… το παρακάτω…Τι κάνει ένας «πυργιώτης» στα Ζωνιανά τση Κρήτης? Το «αποικιακό»….
Οι δε καταρράκτες ατέλειωτοι… χάσαμε τον λογαριασμό…καμιά δεκαριά θαρρώ πως μέτρησα… Πιο πλούσιοι σε νερά… απ’ ότι οι του «Χαρατσαρίου» και πιο θεαματικοί!…
Καθένας απ’ τους καταρράκτες έχει το δικό του «στυλάκι»…την ιδιαιτερότητά του… και την δική του ομορφιά… Άλλοι πέφτουν από ψηλά και σχηματίζουν βαθιές και μεγάλες «βάθρες»… Άλλοι είναι χαμηλοί…και πλατιοί… και όπως πέφτουν, μοιάζουν με κουρτίνες… Άλλοι είναι αραχνούφαντοι… σαν πέπλα…Κάποιος είναι διπλός… τα νερά του χωρίζονται και σχηματίζουν δυο καταρράκτες, σε διαφορετικά επίπεδα… Κάποιοι πετάγονται με ορμή…,όπου το στόμιο εξόδου είναι μικρό…Και αλλού βλέπεις… δυο-τρείς μικρούς στη σειρά…σε διαφορετικά επίπεδα
Ο πιο εντυπωσιακός… και περίεργος στο σχήμα, είναι ο τελευταίος, όπως ανεβαίναμε…Μοιάζει κάπως με τεράστιο μανιτάρι…με τα νερά να πέφτουνε θεαματικά απ’ το πάνω μέρος του… Και από κάτω του… στο βάθος… έχει μια πέτρινη «καρδιά…»
Και εδώ τελείωσαν τα ωραία… και πήραμε το δρόμο του γυρισμού στην Νεμούτα… Κάναμε μια στάση σε μια όμορφη βρύση, που την πρόσοψή της… στολίζει δικέφαλος ψηφιδωτός αετός … Εδώ ξεδιψούν και ξεκουράζονται… οι διαβάτες … και οι προσκυνητές… που πάνε στο εκκλησάκι που είναι σε μικρή απόσταση…
Στο χωριό φτάσαμε κατά τις έξι η ώρα, αλλάξαμε γρήγορα-γρήγορα και πήγαμε για φαγητό στο χωριό Λάλα. Η πορεία μας, κράτησε περί τις 5 ώρες.
Συγκινητικός… ήταν ο αποχαιρετισμός… του τοπικού οδηγού μας, του Παναγιώτη, όταν φτάσαμε στο χωριό… λέγοντας τα παρακάτω…
«Βρισκόμαστε στη Νεμούτα… Η λέξη προέρχεται απ’ το ρήμα νέμω, που θα πει μοιράζω… Εδώ ως φαίνεται…οι κάτοικοι μοίραζαν, γη… χωράφια… ζώα… προϊόντα και άλλα πράγματα… Εμείς σήμερα μοιραστήκαμε την αγάπη μας… μαζί σας… Να είστε πάντα καλά… και καλή συνέχεια».
Το βράδυ οι περισσότεροι μείναμε σε ξενοδοχείο στην Ολυμπία και οι άλλοι με σκηνές σε σχολείο, στην Νεμούτα.
Την επόμενη μέρα, οι της δύσκολης πορείας, καμιά δεκαπενταριά… μας αφήνει το λεωφορείο, στον επαρχιακό δρόμο Πανοπούλου- Κακοταρίου, κοντά στις πηγές του Ηλειακού Πηνειού, που λέγεται και Κακοτάρης και μπαίνουμε στο φαράγγι του ποταμού.
Στην αρχή τα πράγματα είναι «γλέντισμα»…εύκολα… Το ποτάμι έχει λίγο νερό…και οι όχθες του είναι χαμηλές με πλατάνια και ιτιές…
Αργότερα όμως… και αφού περάσουμε το φράγμα και το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο, τα πράγματα… άρχισαν να δυσκολεύουν… Οι όχθες του φαραγγιού όλο και ψήλωναν… και τα βράχια στην κοίτη του ποταμού άρχισαν να μας δυσκολεύουν τη ζωή… Το σκαρφάλωμα… έδινε και έπαιρνε… Και όσο προχωρούσαμε… το φαράγγι όλο και στένευε…και οι όχθες του ψήλωναν…
Ώσπου φτάσαμε και στα πολύ δύσκολα… όπου το φαράγγι στένευε πολύ…είχε καταρράκτες και βαθιές βάθρες και χρειάστηκε να κολυμπήσουμε…
Στο σημείο που δυσκολευτήκαμε ιδιαίτερα… ήταν το τελευταίο της διαδρομής… Εκεί που το ποτάμι έχει ένα καταρράκτη περί τα δυο μέτρα ύψος και σχηματίζει μια βαθιά λίμνη… την Μαυρόλιμνα… Αυτό είναι το πιο εντυπωσιακό κομμάτι του φαραγγιού.
Εκεί οι ντόπιοι οδηγοί που μας συνόδευαν, είχαν βάλλει ένα σχοινί στον καταρράκτη αλλά όταν φτάσαμε εμείς εκεί, σκοινί δεν υπήρχε… ούτε κανένας άλλος είχε μαζί του… Οπότε ψάχναμε από δω, ψάχναμε από κει…μπας και βρούμε κανένα πέρασμα… τίποτα…
Οπότε αποφασίσαμε… να βουτήξουμε ένας –ένας απ’ το καταλληλότερο σημείο και ότι βρέξει… ας κατεβάσει… Έκανε ο πρώτος την αρχή και «τσούκου-τσούκου»…ένας –ένας… την κάναμε την βουτιά μας, άλλος με το κεφάλι… άλλος με τα πόδια, άλλοι τρέμοντας… και άλλοι πιο θαρραλέοι…
Στη συνέχεια υπήρχε ακόμα μια λίμνη, η Δρακόλιμνα… πολύ όμορφη… αλλά κανείς πια δεν είχε όρεξη… να κολυμπήσει… Τα είδαμε όλα στην Μαυρόλιμνα!… Εξ’ άλλου δεν μας έπαιρνε και η ώρα… Έτσι ανηφορίσαμε στο μονοπάτι που μας έβγαλε στο δάσος της Φολόης, όπου μας περίμενε το λεωφορείο. Βγάλαμε τα «βρεγμένα» μας και βουρ… για φαγητό…
Φάγαμε σε εξαιρετική… ταβέρνα, τα πεντανόστιμα μαγειρευτά… που είχαμε επιλέξει από χθες… Οι περισσότεροι επέλεξαν «μπέεε»…αρνάκι… λιγότεροι «μουουου»…μοσχαράκι και άλλοι «γκούτσς-γκούτς»…γουρουνάκι… Οι χορτοφάγοι…ελάχιστοι σε αριθμό… φάγανε «φασολάκια»… Και όπως καταλαβαίνεται… έγινε η «σφαγή» των αμνών… και των άλλων ζώων για να χορτάσουν… κάποια άλλα πιο «ευγενή»… ζώα… Χωρίς θυσίες… δεν γίνεται τίποτα… Και εις άλλα με υγεία….
